Άναρχε Λόγε, Άπειρε ανακυκλούμενε Εαυτέ, Υπερούσια Υπόσταση, που τμήμα Σου εκδηλώνω σ’ αυτή τη Συνείδηση που ελέγχω με τα στοιχεία της προσωπικότητας, επίτρεψε να λάβω διδασκαλίες, για να κατανοήσω περισσότερα για τη δομή και τη λειτουργία του Όντος στις Ανώτερες Πνευματικές περιοχές. Επίτρεψε να έλθω σ’ επαφή μ’ εκείνο το σώμα, μέσα στο οποίο είναι καταχωρημένη η Γνώση, με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνει αντιληπτή και κατανοητή από τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Ο κύκλος αυτός της Δημιουργίας αρχίζει από τη στιγμή που η Ουσία συνέλαβε τη Συνείδηση του Εαυτού Της, σαν την έννοια «Εγώ Ειμί». Σ’ αυτή τη δόνηση γεννιέται το Πνεύμα. Το Πνεύμα περιέχει όλα τα στοιχεία – ιδιότητες, με τις οποίες μέσα από τα πεδία πέρασε και εκδηλώθηκε η Άναρχη Θεότητα, η Άπειρη Ύπαρξη – Ουσία. Περιέχει, λοιπόν, το Πνεύμα όλα αυτά, που δεν είναι τίποτα άλλο από διαδοχικές διαφοροποιήσεις κατά την εκδήλωση της Ύπαρξης, της Ουσίας «Είμαι» «Εγώ Ειμί». Η εκδήλωση στο χωρόχρονο περιέχεται σαν μία μικρή περιοχή στη συνολική εκδήλωση.
Η καθοδική πορεία, λοιπόν, που αρχίζει από τη στιγμή που γεννιέται το Πνεύμα από την Άπειρη Ύπαρξη – Ανυπαρξία, αποτελεί τη μελέτη του «Εαυτού». Καθώς το Άπειρο Φως – Ουσία κατέρχεται τα πεδία, μετασχηματίζει τα στοιχεία του σε στοιχεία κατάλληλα διαμορφωμένα, ώστε να μπορούν να εξελίσσονται αντλώντας από «εξωτερικές» εμπειρίες, και δημιουργεί έτσι τη δυνατότητα να μελετήσει τις ιδιότητές του. Μέσα, δηλαδή, από τις εξωτερικές εμπειρίες, συλλέγει πληροφορίες σχετικά με το τι είναι ο ίδιος του ο Εαυτός, ο εκδηλούμενος στις διάφορες περιοχές, που το ίδιο διαμορφώνει και ελέγχει.
Αν ονομάσουμε την εκδήλωση του Ενός Υπάρχοντος Όντος, σε κάθε περιοχή, «σώμα», τότε κατά την καθοδική πορεία κάθε «σώμα» γεννά – παράγει ή συγκροτεί το επόμενο σώμα και η κάθε περιοχή παράγει μια επόμενη, την οποία περιέχει. Θεωρούμε ότι την περιέχει, γιατί κάθε περιοχή είναι ευρύτερη από αυτήν που παράγει, από την επόμενη. Κατά την καθοδική πορεία δημιουργούνται «σώματα» και περιοχές, που διέπονται σταδιακά από συνεχώς αυξανόμενους περιορισμούς. Έτσι, εικονικά αποδίδουμε την πιο περιορισμένη περιοχή με μικρότερη έκταση.
Κάθε περιοχή που παράγει μία άλλη, λειτουργεί ως προς τη δεύτερη ενεργητικά, δηλαδή εκφράζει το θετικό ή αρσενικό ενεργητικό στοιχείο. Η περιοχή που προκύπτει από μία άλλη, λειτουργεί ως προς την προηγούμενη παθητικά ή θηλυκά, γιατί δέχεται στοιχεία της προηγούμενης, τα οποία εκδηλώνει. Φυσικά, ως προς την επόμενή της, λειτουργεί κι αυτή θετικά – ενεργητικά τροφοδοτώντας την με στοιχεία της, τα οποία θα δεχτεί παθητικά η επόμενη, για να τα διαφοροποιήσει και να τροφοδοτήσει με αυτά, ενεργητικά, μία άλλη.
Επομένως, κάθε περιοχή είναι παθητική – θηλυκή ως προς την προηγούμενη ευρύτερη περιοχή, και ενεργητική – αρσενική ως προς την επόμενη την οποία τροφοδοτεί.
Είναι γνωστή σ’ αυτή την Ακτίνα Δημιουργίας η κάθοδος από επτά πεδία. Το σώμα – Οντότητα του πρώτου πεδίου, το Πνεύμα, είναι θηλυκό – παθητικό στοιχείο ως προς την Ύπαρξη – Ανυπαρξία, και αρσενικό – ενεργητικό ως προς την Ψυχή την οποία παράγει. Η Ψυχή δέχεται τα στοιχεία Του και επομένως λειτουργεί παθητικά ως προς αυτό, αλλά ενεργητικά ως προς το Ον – Οντότητα ή σώμα το οποίο τροφοδοτεί με στοιχεία από την περιοχή της, με στοιχεία δηλαδή που εκδηλώνονται σαν Ψυχή, τα οποία προέρχονται από το Πνεύμα, αλλά έχουν διαφοροποιηθεί για να προσαρμοστούν στο πεδίο, όπου εκδηλώνεται η Ψυχή.
Το Ον – Σώμα, που τροφοδοτεί η Ψυχή με στοιχεία Πνεύματος διαφοροποιημένα, είναι ο Λόγος.
Τα στοιχεία που κατέρχονται τα πεδία προέρχονται πάντα από την Ουσία – Ύπαρξη – Ανυπαρξία, έχουν περάσει από το Πνεύμα, τη Συνειδητότητα δηλαδή «Εγώ Ειμί», και έχουν διαφοροποιηθεί σε ψυχικά στοιχεία, τα οποία αναζητούν διαρκώς την εμπειρία. Η Ψυχή λειτουργεί ενεργητικά διαμορφώνοντας εντός της το «Σώμα», το οποίο θα δεχτεί τις εμπειρίες που θα συλλέξει η Οντότητα, σαν ενότητα αδιάσπαστη, Πνεύμα – Ψυχή – Λόγος.
Το Σώμα – Λόγος είναι Μονάδα. Η Μονάδα αυτή περιέχει στοιχεία Ψυχής, που έχουν διαμορφωθεί – διαφοροποιηθεί, έτσι ώστε να συλλέξουν τις επόμενες εμπειρίες και ταυτόχρονα να επικοινωνούν με την Ψυχή, που θα μεταβιβάζει τις εμπειρίες στο Πνεύμα. Η Μονάδα – Λόγος, λοιπόν, ανακυκλώνει «διαρκώς» στοιχεία εμπειρίας Ψυχής, Πνεύματος, καθώς είναι το «Σώμα» που λειτουργεί σε επαφή και με τους τρεις αυτούς χώρους – περιοχές Ύπαρξης.
Η Μονάδα – Λόγος βρίσκεται σε ταύτιση με την Ψυχή και το Πνεύμα, τα περιέχει και ταυτόχρονα περιέχεται σ’ αυτά. Είναι δηλαδή Ένα Ον τρισυπόστατο, όσον αφορά την εκδήλωσή του. Σαν Ένα, λοιπόν, περιέχει τα πάντα και άρα μπορεί να εκδηλώνεται με όλους τους τρόπους. Μπορεί επομένως να λειτουργεί ενεργητικά και παθητικά, ή αλλιώς αρσενικά και θηλυκά, όπως και η καθεμιά από τις δύο άλλες μορφές του Όντος, το Πνεύμα και η Ψυχή, που ενοποιημένες, ταυτόσημες με το Λόγο, διασχίζουν τα πεδία.
Σαν περιοχή, η περιοχή της Μονάδας λειτουργεί παθητικά ως προς την Ψυχή και ενεργητικά ως προς το επόμενο πεδίο. Η Μονάδα ενεργεί δημιουργώντας τις λειτουργίες της, μέσα από τις οποίες θα συλλέξει τις εμπειρίες σύμφωνα με τη θέληση του Όντος, του Ομοούσιου με τη Μονάδα – Λόγο. Οι τρεις Ανώτερες μορφές του Όντος μπορούν να χαρακτηριστούν σαν Οντότητες, μια και είναι η καθεμία ένα ενοποιημένο σύνολο εκδηλώσεων. Τα τρία λοιπόν Ανώτερα σώματα ή Οντότητες διατηρούν πλήρη επαφή μεταξύ τους, δεν διαχωρίζονται. Διαφοροποιούνται για να εκδηλώσουν μια συγκεκριμένη, πιο ιδιαίτερη υφή, το ένα από το άλλο, αλλά διατηρούν την απόλυτη επικοινωνία τους, το ενιαίο της δομής τους.
Το καθένα από αυτά δεν έχει επίσης διαχωρισμό σε τμήματα. Το Πνεύμα, δηλαδή, είναι Μονάδα, η Ψυχή ολόκληρη είναι Μονάδα αδιάσπαστη και ο Λόγος είναι Μονάδα, το σώμα εμπειρίας της Μονάδας – Όντος, του Όντος – Εαυτού, τον οποίο εκδηλώνει. Όλα τους τα στοιχεία αποτελούν ενοποιημένο σύνολο και δεν γνωρίζουν το διαχωρισμό.
Το σημείο διαχωρισμού της Μονάδας σε μέρη, είναι το επίπεδο πτώσης από την εκδήλωση του Λόγου σαν Μονάδα. Στο σημείο αυτό ο Λόγος – Μονάδα ενεργώντας παράγει – δημιουργεί το επόμενο πεδίο. Συλλαμβάνει κατ’ αρχήν τις λειτουργίες της. Εφόσον περιέχει θετικά και αρνητικά στοιχεία, και οι λειτουργίες της κατατάσσονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, θετικές και αρνητικές. Οι έννοιες θετικό και αρνητικό δεν έχουν καμιά σχέση με το επιθυμητό και ανεπιθύμητο, αλλά μόνο με το ενεργητικό και παθητικό.
Οι θετικές λειτουργίες είναι οι νοητικές, που εκδηλώνονται ενεργητικά, και οι αρνητικές είναι οι συναισθηματικές λειτουργίες, που εκδηλώνονται παθητικά. Οι δύο αυτές βασικές κατηγορίες λειτουργιών είναι τα μέσα, οι τρόποι, για τη συλλογή των εμπειριών. Είναι δύο βασικά κανάλια, που συνδέονται μεταξύ τους και επηρεάζουν το ένα το άλλο, αλλά δεν είναι ενοποιημένα. Ο πρώτος, λοιπόν, διαχωρισμός βρίσκεται εδώ. Είναι ο πρώτος διαχωρισμός του θετικού από το αρνητικό και βρίσκεται στο σημείο της πτώσης από το επίπεδο του Λόγου. Αυτός ο πρώτος διαχωρισμός, που έχει σαν σκοπό τη συλλογή των εμπειριών, έχει σαν συνέπεια το διαχωρισμό της Μονάδας σε υποσύνολα. Σε μέρη – πεπερασμένες μονάδες, που η καθεμία έχει τη δυνατότητα να συνδεθεί με την Ενιαία Άπειρη Μονάδα, αλλά δεν επικοινωνούν μεταξύ τους άμεσα, όπως γινόταν για τις Οντότητες των προηγούμενων περιοχών, που χαρακτηρίζονταν από εκδήλωση ενοποιημένου Όντος.
Σε κάθε πεπερασμένη και διαχωρισμένη μέρος – μονάδα, υπάρχουν οι δύο βασικές λειτουργίες και η σύνδεσή της με την πηγή της, τη Μονάδα – Ον. Ονομάζουμε τις τρεις πρώτες περιοχές Ανώτερες, γιατί χαρακτηρίζονται από ενότητα. Στις κατώτερες περιοχές κυριαρχεί ο διαχωρισμός. Η κάθε μέρος – μονάδα μπορεί να συνδεθεί με τις Ανώτερες περιοχές, στο βαθμό που επικοινωνεί και συνδέεται σε κάθε στοιχείο της και σε κάθε λειτουργία της με τα αντίστοιχα στοιχεία και λειτουργίες των υπόλοιπων πεπερασμένων μονάδων.
Η καθεμιά από αυτές φέρει την εικόνα της δομής των Ανώτερων περιοχών καταγραμμένη εσωτερικά στη δομή και στις λειτουργίες της, τις νοητικές και τις συναισθηματικές. Για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες αυτές της συλλογής εμπειριών, δημιουργούνται διαδοχικά άλλα δύο σώματα. Πρώτα το αιθερικό σώμα και μετά απ’ αυτό το υλικό. Είναι κι αυτά δύο κατώτερα σώματα, που διέπονται από περισσότερους περιορισμούς ή, διαφορετικά, υπάγονται σε πιο περιοριστικούς νόμους. Σ’ αυτά όμως υπάρχει η δυνατότητα να δεχτούν σαφέστερες εμπειρίες.
Κατά την ανοδική πορεία του ανθρώπου, η οποία αρχίζει για το σύνολο των πεπερασμένων μονάδων αυτή την εποχή, ενεργοποιείται πάλι η σύνδεση με τις Ανώτερες περιοχές. Το κάθε Ανώτερο σώμα, που λειτουργεί ενεργητικά – θετικά ως προς το επόμενό του κατά την καθοδική πορεία, καλεί τώρα το επόμενο σώμα να ενοποιηθεί εντός του, εκεί δηλαδή απ’ όπου εκπορεύθηκε. Είναι μια ανάκληση των στοιχείων που εκπορεύθηκαν κατά την εκδήλωση των όντων. Η ανάκληση από κάθε επίπεδο – σώμα ή περιοχή, ενεργείται με διαφορετικούς ρυθμούς, που βρίσκονται σε Αρμονία με τη Θέληση στο επίπεδο του Λόγου, του Δημιουργού των πεπερασμένων όντων.
Το αιθερικό σώμα συχνά καλεί το υλικό σώμα να διαλύσει την υλική μορφή των στοιχείων του και να ενσωματώσει μέσα στο αιθερικό τα στοιχεία που έλαβε από αυτό κατά τη γέννησή του, ωφελημένα κατά την εμπειρία της υλικής εκδήλωσης, που μεταφέρουν καταχωρημένη στη δομή τους. Αυτός είναι ο γνωστός θάνατος στον υλικό κόσμο.
Σε αραιότερα διαστήματα – παρατηρούμε μια διαστολή του χρόνου καθώς ανεβαίνουμε τα πεδία – γίνεται ανάκληση του αιθερικού σώματος, ώστε να εισχωρήσει και να ενοποιηθεί με το συναισθηματικό με όμοιο τρόπο. Είναι μια ανάκληση, όπου εικονίζεται η τελική συλλογή εμπειριών από την Ψυχή, εφόσον το συναισθηματικό σώμα εικονίζει στα κατώτερα πεδία την παθητική λειτουργία της Ψυχής. Έτσι και το νοητικό σώμα συλλέγει όλα τα στοιχεία εμπειρίας του συναισθηματικού και τα ενοποιεί με τα δικά του νοητικά στοιχεία.
Κατά την ενοποίηση αυτή των εμπειριών που προέρχονται από διαχωρισμένες λειτουργίες, αποκαθίστανται και πάλι οι λειτουργίες της Μονάδας, του ενοποιημένου Όντος, που ανήκει ήδη στην Ανώτερη περιοχή. Έτσι αυτή η Μονάδα, που συλλέγει το σύνολο της εμπειρίας μιας πεπερασμένης και διαχωρισμένης μονάδας, είναι η Μονάδα – Λόγος, που συλλέγει τη συνολική εμπειρία από όλες τις πεπερασμένες μονάδες και, μέσα από τις ενοποιημένες νοητικές και συναισθηματικές λειτουργίες της, είναι τελικά εκείνη που περιέχει τη συνολική εμπειρία. Επομένως το αντίστοιχο «σώμα» με το οποίο έχουμε τη δυνατότητα να συνδεθούμε όλοι και το οποίο περιέχει τη συνολική εμπειρία κάθε όντος, που μπορεί να προέρχεται από κάθε είδους λειτουργία, είναι ο Λόγος. Έτσι, όταν συνδεόμαστε μαζί Του, επικοινωνούμε με τη συνολική εμπειρία.
Αυτή την εμπειρία παραδίδει στη δεύτερη από τις τρεις μορφές της Μονάδας, στην Ψυχή, τροφοδοτώντας την, λειτουργώντας ενεργητικά ως προς αυτήν, αντίστροφα από την παθητική του λειτουργία κατά την καθοδική πορεία.
Παρατηρούμε δηλαδή κατά την πνευματική πορεία μια αντιστροφή των ρόλων των διαφόρων πεδίων. Οι κατώτερες οντότητες ή σώματα λειτουργούν θετικά, τροφοδοτώντας τις Ανώτερες με εμπειρία. Έτσι, η ενοποιημένη Ψυχή δέχεται τη συνολική εμπειρία από τη Μονάδα – Λόγο, που είχε εκπορεύσει. Η εμπειρία είναι καταχωρημένη «μέσα» στα στοιχεία της εκείνα, με τα οποία είχε τροφοδοτήσει το Μοναδικό Σώμα κατά την καθοδική πορεία εκδήλωσης. Η Ψυχή, λοιπόν, δέχεται τώρα τα στοιχεία της, που είχε διαθέσει για την καθοδική εκδήλωση. Έτσι, κατά την πνευματική πορεία γίνεται διαδοχικά μία απορρόφηση των κατώτερων στοιχείων κάθε επιπέδου από το αμέσως ανώτερο.
Αυτή η απορρόφηση συχνά ονομάζεται μετουσίωση, επειδή τα στοιχεία που διαφοροποιούμενα κατέρχονταν τα διάφορα πεδία, επαναφέρουν τις δονήσεις τους στην ποιότητα των δονήσεων της Ουσίας, από την οποία προήλθαν. Τελικά η συνολική εμπειρία μεταφέρεται από την Ψυχή – Ενότητα στο Πνεύμα, το οποίο βέβαια δέχεται τα στοιχεία εμπειρίας, έτσι όπως είναι καταχωρημένα μέσα στα στοιχεία Ψυχής, που δέχεται. Είναι ακριβώς εκείνα τα στοιχεία, που είχε διαθέσει το Πνεύμα για την καθοδική εκδήλωση, «παράγοντας» την Ψυχή.
Το Πνεύμα επίσης σ’ αυτή τη φάση λειτουργεί παθητικά, καθώς δέχεται τα στοιχεία τα οποία είχε εκπορεύσει, και κατόπιν λειτουργεί ενεργητικά, καθώς εισέρχεται στην Άπειρη Ύπαρξη – Ανυπαρξία, απ’ όπου προήλθε, παραδίδοντας σ’ αυτή την Περιοχή, σ’ αυτή την Οντότητα, αν μπορεί να ονομαστεί έτσι, το σύνολο της συνειδητότητας της εκδήλωσης, το σύνολο Ουσία του Εγώ Ειμί, που εκδηλώθηκε. Είναι η Ουσία Εγώ Ειμί, ωφελημένη κατά την εμπειρία, που η ίδια συνέλαβε, σχεδίασε, πραγματοποίησε και συνέλεξε.
Η σαφής διαφορά ανάμεσα στις Οντότητες των Ανώτερων περιοχών, αυτών που αντιστοιχούν στα ανώτερα Κέντρα, από τις κατώτερες, είναι ότι αυτές υπάρχουν και λειτουργούν σαν ενιαίες Οντότητες, δηλαδή δεν υπάρχουν εντός τους στοιχεία ανόμοια, διαχωρισμένα ή μερικά, όπως συμβαίνει στις κατώτερες περιοχές. Η καθεμία είναι Ενότητα – Μονάδα και αποτελεί μία μορφή της Τρισυπόστατης Άπειρης Ύπαρξης.
Η κάθε πεπερασμένη μονάδα, που δημιουργήθηκε κατά το διαχωρισμό του Λόγου – Μονάδα, φέρει τη δυνατότητα επικοινωνίας, σύνδεσης και εκδήλωσης ακόμα στις Ανώτερες περιοχές. Μπορεί δηλαδή να εκδηλώσει Λόγο, Ψυχή ή Πνεύμα, καταστάσεις ταυτόσημες, αφού ανακυκλώνουν αέναα τα στοιχεία τους μεταξύ τους, ή αλλιώς να εκδηλωθεί ενεργοποιώντας στοιχεία της Μίας Ενιαίας Ψυχής ή παρόμοια στοιχεία Πνεύματος, εκδηλώνοντας ιδιότητές Του.
Είναι φανερό, ότι η σύνδεση δεν γίνεται μ’ ένα καθορισμένο μέρος – τμήμα της Ουσίας του Λόγου ή της Ψυχής ή του Πνεύματος. Γίνεται σύνδεση με την Ενότητα Λόγο ή Ψυχή ή Πνεύμα, αλλά η κάθε πεπερασμένη μονάδα έχει τη δυνατότητα να συλλάβει και να εκδηλώσει πεπερασμένα τις Άπειρες δονήσεις, που φτάνουν σ’ αυτήν. Μπορεί δηλαδή να έρθει σ’ επαφή με μία ιδιότητα της αντίστοιχης περιοχής ή οντότητας για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Δεν υπάρχει όμως ατομική Ψυχή ή ατομικό Πνεύμα. Είναι αδιάσπαστες ενότητες. Γι’ αυτό τα στοιχεία τους μπορούν εύκολα να συνδέονται διαδοχικά με τη μία ή την άλλη πεπερασμένη μονάδα, πράγμα που θα παρατηρηθεί να συμβαίνει συχνά αυτή την εποχή, κατά την οποία οι συνδέσεις των πεπερασμένων μονάδων με τις Ανώτερες περιοχές ενεργοποιούνται. Είναι η ώρα της έναρξης της σταδιακής απορρόφησης της εμπειρίας, που είναι καταχωρημένη αδιαχώριστα στη δομή των σωμάτων – όντων, που εκπορεύθηκαν.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι η κάθε πεπερασμένη μονάδα, μόνο με ενοποιήσεις με τις όμοιές της, που εκδηλώνονται στον ίδιο χώρο και χρόνο, μπορεί να προχωρήσει προς τις Ανώτερες περιοχές. Ο Απόλυτος βαθμός ενοποίησης σημαίνει απόλυτη ταύτιση με τη Μονάδα – Λόγο. Κατά την άφιξη στο πεδίο του Λόγου χωρίς ιδιαίτερες ενέργειες, ή κίνηση, ή προσπάθεια, γίνονται οι επόμενες διαφοροποιήσεις, ώστε η πεπερασμένη μονάδα να δονείται ταυτόχρονα στα πεδία Ψυχής και Πνεύματος, όχι του δικού της, γιατί η ατομικότητα έχει καταλυθεί κατά την άφιξη στο πεδίο του Λόγου, αλλά στην Καθολική Ψυχή και στο Συνολικό Πνεύμα, επειδή μόνο σαν αδιάσπαστη Μονάδα υφίσταται.
