Ως Άβραμ ήταν γνωστός, πριν ο Θεός αλλάξει το όνομά του σε Αβραάμ (Γέν. ΙΑ’, 26, ΙΒ’, 1, Γ, 25). Άβραμ είναι το όνομα που ο συγγραφέας της Γένεσης έδωσε στην ποιότητα διαμέσου της οποίας ο Άνθρωπος έχει πίστη σε αόρατες δυνάμεις.
Όταν αυτή η πίστη συγκεντρώνεται στον ένα Θεό, η Θεοσυνείδηση σταθεροποιείται και ο Άνθρωπος διαισθητικά γνωρίζει ότι είναι σε επαφή και επικοινωνία με την πάντοτε Ζώσα Πηγή κάθε ύπαρξης. Μ’ αυτό τον τρόπο επικοινώνησε ο Θεός με τον Άβραμ.
Ο Άβραμ συμβολίζει την εσωτερική κατάσταση της επικοινωνίας με τον Άμορφο Θεό, την πίστη στην άρρηκτη και αδιάσπαστη σχέση ανθρώπου και Θεού, που πρέπει να υφίσταται στον άνθρωπο για να επικοινωνήσει ο Θεός μαζί του. Γί’ αυτό, διαμέσου των αιώνων ο Θεός επικοινωνούσε και κατεύθυνε τους ανθρώπους μέσω πνευμάτων, τα οποία διατηρούσαν αναλλοίωτη αυτή την πίστη στην εσωτερική τους Φωνή.
Όταν υψηλά ιδεώδη αρχίζουν να κατέχουν το νου του ανθρώπου, όταν ο Θεός ή ενδοτέρα Πνευματική ώθηση παρακινεί τον άνθρωπο σε Θρησκευτική δραστηριότητα, τότε ενεργοποιούνται τα υψηλότερα φρονήματα, δηλαδή κατάσταση Άβραμ, ο οποίος όντας υψηλόφρων ακολουθεί τις οδηγίες του Θεού με απόλυτη πίστη και καθίσταται έτσι ο άμεσος εντολοδόχος του Κυρίου, ο οδηγός κάθε ψυχής προς τον Άπειρο Θεό και τις Θείες Βουλές Του σαν Πατέρας προς τον άνθρωπο.
Η Πίστη στον Αόρατο Θεό και στις Θείες οδηγίες γίνεται πλέον μέρος της συνείδησης χωρίς να καταβάλλεται ιδιαίτερη προσπάθεια, αφού ο άνθρωπος υπακούει στις Θείες Οδηγίες του Πνεύματος. Η Πίστη στην εσωτερική Φωνή του Θεού οδηγεί τον άνθρωπο στην Υπακοή και συνεπώς στην ελευθερία την οποία επιφέρει η απόλυτη συν- ταύτιση με το Θεό.
Ο Άβραμ είναι η Πίστη, η Υπακοή και ο Δρόμος που οδηγεί στην Ελευθερία, που δεν είναι δικαίωμα ελεύθερης επιλογής, αλλά δικαίωμα στην επέκταση του Εαυτού, στη Συνειδητοποίηση και στη Νέα αντίληψη της Άπειρης Θεότητας και συνεπώς επιφέρει μετατόπιση στον τρόπο σκέψης και τις συνήθεις ανθρώπινες υλικές και ηθικές επιλογές.
Το Πνεύμα καθοδηγεί με την Ασύλληπτη Τελειότητά Του και την Απειρότητα της Πανσοφίας και της Παγγνωσίας Του, τον υπάκουο και πιστό στην εσωτερική Φωνή άνθρωπο, που είναι και ο μόνος ικανός να δεχτεί τη Φωνή του Θεού στο Δρόμο της Γνώσης και της εσωτερικής μαθητείας, διευρύνοντας έτσι τη Συνείδηση του Ανθρώπου με τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται λεπτότερες έννοιες και λειτουργίες, τις οποίες η Θεοσυνείδηση Άβραμ μπορεί να συλλάβει.
Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν τυφλή πίστη σ’ εκείνους που βασίζονται στη μαρτυρία της αίσθησης και στη διεύρυνση της Συνείδησης μέσω της εμπειρικής Γνώσης που ο άνθρωπος λαμβάνει από το υλικό πεδίο, της γνώσης που προέρχεται από την επιλογή μεταξύ καλού και κακού και προφανώς βασίζεται σε μια μη αντικειμενική και συνεπώς περιορισμένη αντίληψη της Ολότητας, μιας και οποιαδήποτε επιλογή είτε του καλού είτε του κακού είναι αναπόφευκτα περιορισμένη, ακριβώς γιατί περιλαμβάνει και ενεργείται μέσω ενός μέρους της Ολότητας, δηλαδή ενός μόνο τμήματος της Αλήθειας.
Αντίθετα όμως ενεργείται θαυμάσια στις ζωές εκείνων που είναι αληθείς ως προς την Πίστη στην εσωτερική φωνή και την εσωτερική πείρα της αντίληψης προς το Θεό και της Απόλυτης Αλήθειας που απορρέει από Αυτόν.
Έτσι διακρίνουμε στον Άβραμ τον τύπο της Πίστης, επειδή ενεργούσε με Πίστη, ακολουθώντας ευπειθώς τις Πνευματικές εμπνεύσεις του.
Συνεπώς συμπεραίνουμε ότι είναι ο τύπος της Πίστης που είναι δυνατόν να σπουδάζεται από κάθε άνθρωπο που φιλοδοξεί και επιθυμεί να επιτύχει υψηλότερη ζωή, βασισμένη στην Απόλυτη Αλήθεια που πηγάζει από το Θεό και καθοδηγεί ως εκ τούτου απόλυτα τον άνθρωπο, χωρίς ημίμετρα και ατέλειες, χωρίς περιορισμούς και πλάνες.
Έτσι μπορούμε να πούμε πως ο Άβραμ γίνεται ο Στόχος κάθε ανθρώπου που επιθυμεί να γνωρίσει το Θεό και να εισέλθει σε Πνευματική Πορεία, η οποία θα τον τελειοποιήσει όχι μόνο ως προς τις επιλογές του οι οποίες καθίστανται απόλυτες και τέλειες, λόγω της εκ Θεού καθοδήγησης, αλλά και ως προς την ίδια του την εκδήλωση σε όλα τα πεδία δράσης του ανθρώπου μέσω της μαθητείας εκ των αποτελεσμάτων που επιφέρει κάθε Θεϊκή εντολή.
Είναι ταυτόχρονα η μέθοδος μέσω της οποίας θα μπορέσει να φτάσει στην εκδήλωση και εφαρμογή αυτού του τύπου Πίστης, Υπακοής και Συνείδησης, που θα τον οδηγήσει στην άμεση πλέον καθοδήγησή του από το Θεό, αντικαθιστώντας έτσι την επιλογή μέσω της διανοιακής ανάλυσης με τη Θεϊκή εντολή.
Σ’ αυτό τον τύπο πίστης δεν υφίσταται η διάνοια, ακριβώς γιατί ο Άβραμ στέκεται πάνω απ’ αυτήν ως Πατριάρχης, Παρουσία διά της οποίας ο Θεός οδηγεί. Η Παρουσία της Θείας Επιστασίας επί της Πορείας του Ανθρώπου.
Η Βίβλος ομιλεί πολλές φορές για την πίστη του Αβραάμ, ο οποίος πίστευε στο Θεό και αυτή του η πίστη τού καταλογίσθηκε ως δικαιοσύνη, η οποία αντιπροσωπεύει την πίστη στην εγκατάστασή της μέσα στη Συνείδηση του Ανθρώπου.
Πίστη στη Δικαιοσύνη σημαίνει πίστη στην Αλήθεια, πίστη στην αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων, πίστη στις ηθικές αξίες που πρέπει να διακατέχουν τον άνθρωπο και οι οποίες σαν υψηλά φρονήματα περιέχονται και απορρέουν από το Θεό, την Ύπατη Ηθική Αρχή, που εποπτεύει κάθε κίνηση με την Απόλυτη και Ασύλληπτη Τελειότητα της Κρίσης Της.
ΓΙ’ αυτό πολλές φορές βλέπουμε στη ζωή του περιγραφόμενες τις διάφορες κινήσεις της ικανότητας «πίστη», η οποία εφαρμοσμένη πάνω στα διάφορα πεδία της ανθρώπινης ενέργειας, καταδεικνύει την αποτελεσματικότητα που επιφέρει κάθε ενέργεια η οποία ορίζεται και καθοδηγείται από τη Θεία Εντολή, αποδεικνύοντας την αμεσότητα που αποκτά οποιαδήποτε συντονισμένη με το Θείο Θέλημα κίνηση.
Προκειμένου κάποιος ν’ αντιληφθεί τα μαθήματα στη ζωή του Άβραμ, είναι απαραίτητο να έχει ορισμένη οικειότητα με κάθε πεδίο συνείδησης στο οποίο δρα και εκδηλώνεται ο άνθρωπος, ακριβώς γιατί η Θεοσυνείδηση Άβραμ δεν είναι απλά ένα στάδιο ή ένα πεδίο Συνείδησης, αλλά η συνεχής μετατόπιση και διεύρυνση των οριζόντων της Συνείδησης που επιφέρει η Υπακοή προς το Θείο Θέλημα.
Ο Άβραμ είναι το Κλειδί μέσω του οποίου ο άνθρωπος φτάνει στην Ενότητα του ανθρώπινου και του Θείου Θελήματος, οδηγούμενος έτσι στην Ταυτενέργεια με τον Ίδιο το Θεό, στον Απόλυτο συντονισμό με την Αέναη Ροή Του. Ο Άβραμ μετατοπιζόμενος βάσει του Θείου Θελήματος, δεν είναι υποχρεωμένος να αποχωριστεί το παλαιό μέρος της Συνείδησης, αλλά κατέχοντάς το εισέρχεται διαρκώς σε «νέα χώρα», στη Νέα αντίληψη της Ουσίας. «Η γη την οποίαν θα δείξω εις σε».
Όταν αρνούμεθα την προσκόλλησή μας στην ύλη και τις υλικές καταστάσεις, τότε επιβεβαιώνουμε την ενότητά μας με την Πνευματική Ουσία, γιατί η ύλη την οποία απαρνηθήκαμε δεν υφίσταται πλέον ως εμπόδιο κι έτσι μπορούμε να εισέλθουμε στη Νέα Συνείδηση της πραγματικής Ουσίας, η οποία δεν περιορίζεται στην ύλη γιατί είναι η Ιδέα, που είναι το σταθερό Θεμέλιο όλου εκείνου που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι διαρκές.
Η εμπειρία μάς βοηθά ν’ αποκτήσουμε την οικειότητα με ορισμένα πεδία Συνείδησης, όμως δεν μπορεί να μας χαρίσει τη διάρκεια της Θεοσυνείδησης του Άβραμ, που βασισμένη στην Ιδέα, δηλαδή στην Ουσία και στην ευρύτερη αντίληψή της, μας οδηγεί μέσω της Ταυτενέργειας με το Θεό στην Απόλυτη Ελευθερία της Απειρότητας του Ανθρώπου μέσα στο Άπειρο Βασίλειο των Ιδεών του Πατέρα.
Ο Άβραμ είναι ο Άρχων της Υπακοής, ο Δρόμος στο τέλος του οποίου βρίσκεται η πραγματική Ελευθερία του Ανθρώπου σαν Απόλυτη έννοια της Γνώσης του Εαυτού, κι έτσι ο Θεός αυξάνει τον Άβραμ σε Αβραάμ, ενώνοντας τον Άρχοντα της Υπακοής με τον Υιό – Λόγο, στον οποίο ενυπάρχει η Δημιουργική ικανότητα του Όντος σε όλο το Μεγαλείο Της. «Αλλ’ έσται το όνομά σου Αβραάμ, ότι πατέρα πολλών εθνών τέθεικά σε. Και αυξανώ σε σφόδρα και θήσω σε εις έθνη και βασιλείς εκ σου εξελεύσονται» (Γέν. ΙΖ’, 5-6).
Η ποιότητα, λοιπόν, επιφέρει την Πίστη και η Πίστη την Υπακοή, η οποία αυξάνει την αντίληψη, τη Συνείδηση της Πραγματικής Ουσίας και καθιστά τον Άνθρωπο Ενότητα με το Θεό – Δημιουργό – Υιό – Λόγο, συνεχώς διευρυνόμενο, διά της Δημιουργικής Του Ικανότητας να αυξάνεται διά της Γεννήσεως Λόγων Φωτός και Ουσίας Θεού.Ο Άνθρωπος κατέστη πλέον Οδηγός, Φάρος Φωτεινός, ικανός να αντλεί και να παρέχει Φως και Ζωή από την Ουσία με την οποία συνταυτίστηκε, μέσω της απόλυτης και πιστής Υπακοής στην Εσωτερική του Φωνή, τη Φωνή του Άναρχου Θεού, που δι’ αυτού πλέον εκδηλώνεται και καθοδηγεί τις ψυχές στο Δρόμο της Επιστροφής στην Ουράνια Κατοικία τους.
