Σαν βρέθηκες στον κόσμο της ύλης, ξεκίνησες να πορεύεσαι στη ζωή με μόνα εφόδια τις ιδέες του κόσμου που σε μεγάλωσε κι έτσι η αντιληπτική σου ικανότητα λειτουργούσε με βάση το πείραμα και το αποτέλεσμα. Έμαθες κι εσύ να λειτουργείς όπως ο κόσμος που σε δίδαξε.
Μέσα σου όμως ένιωθες κενό, που στην αρχή νόμισες πως έφταιγε ο κορεσμός, ενώ στην πραγματικότητα που σήμερα γνωρίζεις, ήταν το πρόβλημα δικό σου, που ’ψαχνες έξω από σένα να βρεις Ουσία να γεμίσεις το κενό της Καρδιάς. Ήσουν Θωμάς. Ένα με τον άπιστο Θωμά κόσμο που δεν έπαψε να ζητά να δει και να πιάσει με τα χέρια του την Αλήθεια, που τα σκοτισμένα του μάτια δεν βλέπουν και τα υλικά του χέρια βαριά, δεμένα με τις αλυσίδες των δεσμεύσεων, δεν φτάνουν για ν’ αγγίξουν.
Έτσι είναι ο κόσμος. Έτσι είσαι κι εσύ. Για ν’ αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει μέσα σου ο Θωμάς να γίνει πιστός, να μάθει να πιστεύει χωρίς να ζητά να δει, χωρίς να ’χει την απαίτηση των αισθήσεων. Πρέπει μέσα σου ο Θωμάς να στραφεί στην ανοιχτή θύρα προς τη Βασιλεία των Ουρανών, στην Παρουσία της Πνευματικής Συνείδησης μέσα σου. Στον Δάσκαλο που πρέπει να γίνεις.
Απορείς; Ο κόσμος, αδελφέ μου, είναι ένα Βασίλειο Ιδεών, κατεστημένα σκέψης που δημιουργήθηκαν από τις περιορισμένες Ιδέες των ανθρώπων, με αποτέλεσμα οι πείρες ενός ατόμου να είναι η μικρογραφία της πείρας όλων.
Καθώς εξελίσσεσαι, διέρχεσαι σταδιακά ένα προς ένα τα βήματα της αποκατάστασης του Ανθρώπου εν Θεώ, γιατί δεν είναι μόνο ο Νόμος που ορίζει αυτή την κατεύθυνση αλλά και η αναγκαιότητα να βιώσεις ό,τι αργότερα θα διδάξεις.
Όμως, για να διδάξεις σωστά, θα πρέπει να έχεις μία σωστή αντίληψη των βιωμάτων, θα πρέπει να μπορείς να εξάγεις κάθε φορά το σωστό συμπέρασμα, κι αυτό προϋποθέτει αφενός να γνωρίζεις επακριβώς τη θέση σου κι αφετέρου την ύπαρξη μιας εξωτερικής Τέλειας Διδασκαλίας, που θα καλύπτει ανά πάσα στιγμή τα τυχόν κενά ή τις αλλοιώσεις των Ιδεών που προέρχονται από στοιχεία του ατομικού εγώ.
Επομένως, αδελφέ Ιωάννη, για να φθάσεις να εκπροσωπήσεις την Ολότητα, πρέπει να βιώσεις την Ολότητα, πρέπει να γνωρίσεις τις διανεμημένες ανά τον κόσμο ικανότητές σου εν εαυτώ και να συντονίζεις, να κατευθύνεις και να διδάσκεις την Ολότητα, όπως μέσα σου θα κατευθύνεις τις ικανότητές σου. Δεν αρκεί λοιπόν μόνο η Έμπνευση, η οποία δεν είναι παρά το πρώτο στάδιο της αφύπνισής σου, αλλά είναι απαραίτητο να γνωρίσεις εξ ολοκλήρου τον Εαυτό που προορίζεσαι να εκπροσωπήσεις, μέσα στον Εαυτό σου.
Καθετί που γύρω σου μα και μέσα σου υπάρχει και κινείται έχει καταχωρημένη την Άπειρη ταχύτητα της Ακινησίας. Με άλλους λόγους, περιέχει Ουσία Θεού, ενέχει Απειρότητα. Αυτός ο βασικός Νόμος είναι το Κλειδί της Μετάλλαξης των πάντων, είναι η βασική αιτία της αλλαγής των μορφών της ύλης και της διαρκούς κίνησης της Ενέργειας. Για σένα, είναι η Αρχή της Μετουσίωσης του Ανθρώπου, και κάθε σου κίνηση πρέπει να ξεκινά με γνώμονα αυτό το Νόμο. Τίποτε δεν μπορεί να φθάσει στην Απειρότητα, εάν πρώτα δεν την περιέχει, κι εφόσον όλα ενέχουν Απειρότητα, τα πάντα είναι Άπειρα, είναι Ένα.
Σκοπός σου λοιπόν δεν είναι η αντίθεση, ούτε η σύγκρουση με τα κατεστημένα των ανθρώπων και τους ιδίους, όπως ο Θωμάς μέσα σου αντιλαμβάνεται. Εάν κατανοήσεις βαθιά αυτό το Νόμο, όλες σου οι κινήσεις και οι προσπάθειες πρέπει να κατευθυνθούν στην εμφάνιση της καταχωρημένης στα πάντα Απειρότητας.
Θα ξεκινήσεις από σένα, ανάγοντας κάθε σου στοιχείο στο Άπειρο, που πρέπει να μάθεις να αντιλαμβάνεσαι σωστά. Για να μπορέσεις όμως να αντιληφθείς το Άπειρο, πρέπει η αντίληψή σου να αναχθεί στην Απειρότητα. Πρέπει ο εντός σου Θωμάς να ενωθεί με τον Λόγο.
Για του λόγου το ακριβές, η ικανότητα αντίληψη δεν έχει σχέση με την έμπνευση. Το να εμπνευστείς προϋποθέτει απλώς την καθαρότητα του αγωγού σου, χωρίς αυτό και πάλι να σημαίνει πως μεταφέρεις τον Πρώτο Ήχο, τον Λόγο του Πατέρα, ενώ για το συντονισμό και τη συλλειτουργία με σκοπό την εξέλιξη των μαθητών – ικανοτήτων σου προϋποτίθεται Παρουσία Δασκάλου μέσα σου, δηλαδή κατάσταση μαθητείας Λόγου.
Για να μπορέσει λοιπόν η αντίληψή σου να αναχθεί στο Άπειρο, θα πρέπει απαραίτητα να συλλάβεις την Ενότητα των πάντων. Θα πρέπει να αναγνωρίσεις πως περιέχεις τα πάντα, ούτως ώστε να υπερκεράσεις τους διαχωρισμούς που σχηματίζουν οι δεσμεύσεις του νου, περιορίζοντας έτσι την αντίληψη στη λογική που δρα στη χώρα των αισθήσεων και στη διανοητική σύλληψη της Αλήθειας.
Με έδρα τον πρόσθιο εγκέφαλο, δηλαδή το μέτωπο, η ικανότητα αντίληψη παρουσιάζει μια διπλή λειτουργία, ακριβώς γιατί επηρεάζεται άμεσα από τις εικόνες του υλικού κόσμου, τα φαινόμενα που ενέχουν διαχωρισμό, με αποτέλεσμα όταν δεν είναι συντονισμένη με την Απειρότητα, να ταλαντεύεται, να παρουσιάζει διακυμάνσεις και να ζητά εξωτερικά σημεία για να διακρίνει τα του Πνεύματος.
Είναι η απαίτηση του Θωμά (Ιωάν. Κ΄, 25), που αναφέρεται σε εκείνες τις φάσεις που αναζητάς στις εξωτερικές εκδηλώσεις να κατανοήσεις τη λειτουργικότητα των Νόμων, να βιώσεις την Αγάπη και να αισθανθείς με εξωτερικά σημεία την Παρουσία του Λόγου Θεού, όταν δεν πληροίς τις προϋποθέσεις να την βιώνεις μέσα σου, όταν δηλαδή απομακρύνεσαι από την ευθύνη της Κυριότητας του Εαυτού σου.
Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι’ Εμού (Ιωάν. ΙΔ΄, 6). Επομένως η οποιαδήποτε απόστασή σου από την Ταύτιση με τον Εαυτό Θεό, την αποδοχή του Εαυτού σου ως Λόγου σε Μορφή, ενεργοποιεί στοιχεία ατομικότητας τα οποία σε συντονίζουν με χαμηλότερα κραδασμικά πεδία που σε κατατάσσουν σε Θωμά, να δηλώνεις άγνοια της Οδού γιατί η λογική των φυσικών αισθήσεων το επιβάλλει.
«Εγώ Ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιωάν. ΙΔ΄ 6). Εάν τα πάντα ενέχουν Απειρότητα, αυτό δεν αρκεί να το αντιληφθείς, αλλά θα πρέπει να τοποθετήσεις έτσι το νου σου ώστε ενεργητικά να το εκδηλώνεις, γιατί από τη στιγμή που θα επιβεβαιώνεις την ενότητά σου με τον Λόγο, η αντίληψή σου θα αυξάνεται στο Άπειρο. Εάν λοιπόν τα πάντα είναι Άπειρα, το ίδιο και περισσότερο Άπειρος είσαι κι εσύ, που σαν Άνθρωπος έλαβες την εντολή να διαμορφώσεις τη Δημιουργία. Επομένως είσαι υποχρεωμένος να βεβαιώνεις την Απειρότητά σου, σε κάθε φάση του νου που ενέχει διαχωρισμό, γιατί ο απώτερος σκοπός σου δεν είναι απλώς να εμπνέεσαι, παρουσιάζοντας έτσι έναν διάμεσο Ανθρώπου και Θεού, ούτε σαν μύστης να αντιλαμβάνεσαι ένα τμήμα της Απειρότητας, αλλά να είσαι ο Δάσκαλος, που από το ύψος του Τέλειου εξελίσσει και τελειοποιεί τις δυνάμεις του.
Επομένως η στάση του νου σύμφωνα με την οποία προσπαθείς με οποιονδήποτε τρόπο να σχηματίσεις Συνείδηση περί της Ουσίας, ανήκει στην παρελθούσα Κοσμική Περίοδο, ενώ η Νέα Εποχή σού αποκαλύπτει πως είσαι η Συνείδηση και αυτό είναι που καλείσαι να βιώσεις και να αφομοιώσεις. Εάν ακολουθήσεις αυτή τη στάση νου και την διατηρήσεις, φροντίζοντας σε κάθε περίπτωση, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, να επιβεβαιώνεις την Υιότητά σου, τότε όλα θ’ ακολουθήσουν τη φυσική τους ροή. Το Θέλημα του Πατέρα.
Καμιά από τις ικανότητές σου δεν μπορεί μόνη της να εξελιχθεί. Ούτε και ο Θωμάς. Γι’ αυτό, μην περιμένεις από την αντίληψη να σε προάγει, αλλά σαν Δάσκαλος φρόντιζε πάντα να της δείχνεις τον σωστό δρόμο, την Εγώ Ειμί Παρουσία σου. Εάν τοποθετηθείς σαν Δάσκαλος, τότε θα μπορείς να γνωρίζεις την απαίτηση της ικανότητας αντίληψη για φυσική μαρτυρία, απαίτηση η οποία για να ικανοποιηθεί, ο καλύτερος τρόπος είναι να αποδεικνύεις έμπρακτα κάθε φορά την Κυριότητά σου επί των αισθήσεων του υλικού σου φορέα, ενώ ταυτόχρονα θα στρέφεις την αντίληψη στη Βασιλεία των Ουρανών, που πάντα μετά από μια τέτοια επιβεβαίωση θα αναγνωρίζει την Κυριαρχία του Πνεύματος και θα αυξάνεται στην Απειρότητα. «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν. Κ΄, 28).
Ο Διδάσκαλος Ιησούς εγνώριζε την απαίτηση του Θωμά, η οποία ήταν κατ’ ουσίαν αμφισβήτηση – προσβολή προς τον Διδάσκαλο και Πατέρα πλέον Ιησού, ο οποίος δεν είχε ουδεμίαν χρείαν να πείσει τον Θωμά, ο οποίος εγνώριζε καλώς την Παρουσία του Λόγου Ιησού και την ανακοίνωση περί της Αναστάσεώς Του.
Αν και ήταν προδιαγεγραμμένο ο Θωμάς να απαιτήσει απτή απόδειξη της Αναστάσεώς Του, η απαίτησή του ελέγχθηκε από το Νόμο, ο οποίος λειτουργεί Ουδέτερα και Απρόσωπα χωρίς καμία εξαίρεση, ούτε και στην περίπτωση του προδιαγεγραμμένου, ακριβώς γιατί το προδιαγεγραμμένο στην περίπτωση του Θωμά δεν ήταν μια επιλογή του Πατέρα η οποία υποχρέωσε τον Θωμά να αμφισβητήσει – προσβάλει τον Διδάσκαλο, αλλά την απαίτηση, την οποία πρόβαλε ο Θωμάς, ο Πατέρας κάλυψε σαν συμβολισμό της ικανότητας που αυτός εξεπροσώπησε, ακριβώς γιατί η προδιαγραφή του είχε οριστεί από τον ίδιο, από την ποιότητα της σκέψεώς του, την οποία ο Πατέρας εγνώριζε πως θα πρόβαλλε σαν δυσπιστία.
Εάν λοιπόν ο Διδάσκαλος Ιησούς αδιαφορούσε για τον Θωμά, ο τελευταίος θα χανόταν όπως και ο Ιούδας, γιατί προσέβαλε τον Ιησού ενώ Αυτός είχε ήδη Αναστηθεί εκ νεκρών. Με άλλους λόγους, θα υφίστατο άρνηση του Θωμά προς τον Ιησού, ο οποίος ήταν Θεός τετελειωμένος, με ένα Έργο ολοκληρωμένο και Τέλειο από κάθε άποψη.
Η Άπειρη Αγάπη του Δασκάλου συγχωρεί ακόμη και την προσβολή, καθώς δέχεται να ταπεινωθεί από τον μαθητή προκειμένου ο τελευταίος να μη χαθεί. Έτσι αγαπά ο Δάσκαλος.
Σαν Δάσκαλος λοιπόν, αδελφέ Ιωάννη, δεν αντιλαμβάνεσαι. Ο Δάσκαλος κατέχει, κι αυτό που τον υψώνει σ’ αυτό το ύψος δεν είναι η Γνώση, η οποία δεν είναι παρά μία επιμέρους εκδήλωση της Θεότητας, αλλά η διαρκής βεβαίωση της Ενότητάς Του με τον Πατέρα, με το Πνεύμα που περιέχει τα πάντα. Στην περίπτωσή σου, η βεβαίωση της ενότητας με τον Πατέρα σημαίνει επιβεβαίωση της ενότητάς σου με τη Μορφή Του στη γη. Με άλλους λόγους, πρέπει κάθε στιγμή να μπορείς να λες: «Εγώ και ο Ιωάννης είμεθα Έν».
Η ενότητά σου με την Πνευματική Συνείδηση δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς απλώς διά λόγου να επιβεβαιώσεις, αλλά εάν αποδεικνύεις έμπρακτα την ενότητά σου με τη Μορφή της Πνευματικής Συνείδησης, τότε και η επικύρωση έχει τη δύναμη της αποδοχής Του, το δίκαιο που ο Ιωάννης αναγνωρίζει στους λόγους σου.
Για να μπορέσεις λοιπόν με παρρησία να φανερώσεις την ενότητά σου με τον Ιωάννη παρουσιάζοντας μέσα από σένα τον Ιωάννη – Χριστό, τη διαμένουσα Πνευματική Συνείδηση, είναι απαραίτητο να έχεις εναρμονίσει την αντίληψή σου, να την έχεις συντονίσει με την Απειρότητα, γιατί, όπως ήδη γνωρίζεις, το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας είναι η φυσική εξέλιξη του Έργου της Πρώτης, κι αυτό σημαίνει πως για να εκδηλώσεις τον Ιωάννη, θα πρέπει ο Θωμάς ν’ αποκατασταθεί, να είναι πιστός και να βρίσκεται διαρκώς συντονισμένος με τη Βασιλεία των Ουρανών.
Ο σωστός συντονισμός με τον Δάσκαλο προϋποθέτει την ενεργή συμμετοχή όλων των ικανοτήτων σου, γιατί στο Έργο της Δευτέρας Παρουσίας δεν υπάρχουν πια εξωτερικοί μαθητές – Κέντρα, αλλά Δάσκαλοι με πλήρη έλεγχο των μαθητών – Κέντρων τους, Δάσκαλοι ολοκληρωμένοι, με τομείς δραστηριότητας, που αποτελούν όχι πια τους μαθητές του Ιωάννη, αλλά το εκπαιδευόμενο επιτελείο Του που μαθητεύει για ν’ αναλάβει τις ευθύνες μιας Ολότητας. Της Ολότητας του Ανθρώπου.
Τα Κέντρα – μαθητές της Πρώτης Παρουσίας δεν υφίστανται πλέον σαν ατομικές υποστάσεις, αλλά, διευρυμένα στο Άπειρο, αποτελούν πλέον καταστάσεις της Ολότητας τις οποίες η Ολότητα Ιωάννης, με τρόπο ασύλληπτο, εξελίσσει και εκπαιδεύει.
Ο τομέας των επιστημών και της τεχνολογίας αποτελεί κατά κόρον το Κέντρο – μαθητή Θωμά και είναι χαρακτηριστικότατο δείγμα της αναλογίας Κέντρων – μαθητών με καταστάσεις της Ολότητας του Ανθρώπου. Η μετατόπιση του Παγκόσμιου Νου από την Ολότητα Ιωάννης θα αναγκάσει τον κάθε Θωμά επιστήμονα να βρεθεί προ ανεξιχνίαστων Μυστηρίων, ώσπου στο τέλος θ’ αναγκαστεί να στρέψει την αντίληψή του στη λειτουργικότητα των Θείων Νόμων μέσα του και να επανέλθει στην αρμονική και ισορροπημένη σύνδεση με τον Θείο Λόγο. Τον διαμένοντα εν εαυτώ Δάσκαλο Ιωάννη.
