Μητέρα Φ. Μποζατζίδη
Ψυχή, λατρεμένη ψυχή, ψυχή τιμημένη από τον Θεό, σε παρακαλώ δέξου αυτή την ώρα την ευχαριστία μου. Πώς όμως να την εκφράσω; Πώς να εκφράσω με λόγους αυτό που η ψυχή μου ένιωσε στο άγγιγμά Σου; Μπορώ άραγε να σου μιλήσω πραγματικά; Μπορώ να σου εκφράσω τη μικρή μου αγάπη και την ανείπωτη χαρά μου που Σε γνώρισα; Τα χέρια μου Σε άγγιξαν, τα μάτια μου σε είδαν κι όλη μου η ύπαρξη βίωσε το αγκάλιασμά Σου και η καρδιά μου ρώτησε: Ποια Μάνα είναι Εκείνη που όλου του κόσμου τα παιδιά είναι παιδιά της; Ποια Μάνα είναι εκείνη που με όλων των ανθρώπων τον πόνο πονάει και μ’ όλων τη χαρά φεγγοβολάει και χαίρεται; Ποια Μάνα είναι εκείνη που λες κι από τα σπλάχνα της γεννήθηκε η ομορφιά των κόσμων; Ποια είναι που με όλη τη Χάρη της Θεοτόκου έχει ντύσει κάθε της κίνηση κι όλο το Έλεος του Θεού προσφέρει σε όποιον το έχει ανάγκη;
Πρέσβευες και πρεσβεύεις για μένα, ακόμα και τούτη την ώρα για να μπορέσω να πω τούτα τα λόγια. Κι αν ήθελα να πω όλα αυτά για τα οποία Σ’ ευχαριστώ δεν θα ’φταναν όλες οι λέξεις κι όλοι οι παλμοί του κόσμου τούτου. Όμως μου είπες, Ψυχή Αγαπημένη, πως όλα αυτά που θέλω να εκφράσω εκφράζονται όλα με μια λέξη. Σ’ αγαπώ με όλο το είναι μου, Σ’ αγαπώ και σ’ ευχαριστώ που είσαι εδώ, που είσαι κοντά μου, που είσαι μέσα μου, που είσαι Μάνα μου, που είσαι Δάσκαλός μου. Σ’ αγαπώ με όλους τους ήχους, με όλους τους φθόγγους, με ό,τι έχει εκφράσει ποτέ ως Αγάπη η ανθρώπινη ύπαρξη αναγόμενο στην Τελειότητα του Λόγου. Σ’ αγαπώ με ό,τι ξέρω και με ό,τι δεν ξέρω. Σ’ αγαπώ όπως μπορώ μα και όπως δεν μπορώ, γιατί η Αγάπη που σου έχω με ξεπερνάει γιατί δεν είναι δική μου είναι δική Σου και μου τη δίνεις για να ζω, για να Σε γνωρίσω, για να Σε αγαπήσω αγαπώντας τα πάντα και να τιμήσω την Παρουσία σου μέσα μου εκδηλώνοντας Σε.
Σε βλέπω εκεί που η μάνα αγκαλιάζει το παιδί της, εκεί που οι αντιθέσεις ενώνονται, εκεί που ο διαχωρισμός παύει από την Ευλογία της Ενότητας, εκεί που η τρικυμία καταλαγιάζει και σιγεί σε μια απερίγραπτη γαλήνη. Όπου υπάρχει αγάπη δοξολογείται η Παρουσία σου, όπου υπάρχει πόνος δοξολογούνται οι άπειροι τρόποι του Ελέους σου. Σε βλέπω Μάνα τη στιγμή που η καρδιά μου ζητά ένα άγγιγμα στοργής. Σε βλέπω Μάνα σ’ όποια στιγμή της παγωνιάς περάσει μια αχτίδα ήλιου και ξέρω, είσαι όλα αυτά που βλέπω μα και όσα ακόμα δεν αντέχω για να δω γιατί το Φως Σου θα τύφλωνε τα μισόκλειστα ακόμη μάτια μου και η πύρινη αγάπη σου θα έκαιγε τη σκληρή ακόμη καρδιά μου. Μα δεν σε περιμένω απ’ έξω μόνο να ‘ρθεις για να σε δω, γιατί όποτε ολιγοπιστώ από μέσα μου ξεπετιέσαι σαν φλόγα που δεν υπάρχει κάτι τόσο ικανό για να συγκροτήσει το ξεπέταγμά της.
Μπορώ θαρρείς Μάνα να χωρέσω τούτα που γράφω; Βλέπω το χέρι μου να κινείται και να γράφει, το νου και την καρδιά μου να το ακολουθούν και λέω, είσαι Εσύ που τα κινείς όλα τούτα μέσα μου. Νιώθω ντροπή όμως που ακόμα δεν βρήκα ούτε μια λέξη για να σε περιγράφει. Μα Εσύ δεν μ’ αφήνεις Μητέρα Αγάπη σε τίποτα να σταθώ, φτάνει να μου δείξεις τι υπάρχει μέσα μου. Κι ούτε τον τρόπο που σ’ αυτό με οδηγείς μπορώ να περιγράφω, γιατί ακόμη δεν υπάρχει μέσα στο νου μου τόση απλότητα και τόση μεγαλοσύνη.
Ανάσα Ζωής για τον άνθρωπο Γυναίκα η Παρουσία σου στη γη, ενότητα για το όλον του ανθρώπου η διάχυσή σου, Ανάσταση για τη Δημιουργία η εκδήλωσή σου Πανάχραντη Μητέρα. Κι εγώ μέσα σε όλα αυτά ένα μόριο, ένα απειροελάχιστο κομμάτι της ψυχής σου που ακόμα δεν βρήκε τρόπους να σε ευχαριστήσει, δεν βρήκε δύναμη να πει ποια είσαι και πώς είσαι, χωρίς να αφαιρέσει κάτι από τη λαμπρότητά σου. Κι όμως μου δίνεις συνεχώς Αγάπη και με διευρύνεις για να με κάνεις να σε χωρέσω. Μα κοιτάζω Μάνα την υπόστασή μου και αναρωτιέμαι, πού να χωρέσω τέτοια γλυκύτητα και τέτοια καλοσύνη; Πώς να τολμήσουν τα χείλη μου να πουν “είμαστε μία ψυχή”; Πώς είναι δυνατόν να είμαι ένα με Εκείνη που τα σπλάχνα Της γέννησαν Ιωάννη; Πώς είναι δυνατόν Θεέ μου να μου μιλά Εκείνη, που αν για λίγο άφηνε το χέρι μου που το κρατά σφιχτά μεσ’ την καρδιά της, δεν θα τολμούσα ούτε τα μάτια μου να σηκώσω για να Τη δω.
Όχι, δεν υποτιμώ τον εαυτό μου, δοξολογώ την ώρα και τη στιγμή που διοχέτευσες τον Εαυτό σου μέσα μου κι έγινες ο αγωγός της Ένωσής μου με τον Θεό, διδάσκοντάς μου την Απολυτότητα της Ελευθερίας αυτής της ένωσης, διδάσκοντάς μου βήμα με βήμα την Αλήθεια της Παρουσίας Σου μέσα στα πάντα. Με μαθαίνεις Δάσκαλε Μητέρα πώς να γνωρίσω τον Δημιουργό μου, πώς ν’ απευθυνθώ σ’ Εκείνον που με γέννησε και η Ταπεινοφροσύνη Σου δεν μου λέει πως είσαι Ένα μαζί Του, όμως εγώ το νιώθω όταν βλέπω της χαράς σου τα δάκρυα να κυλούν την ώρα που η ψυχή μου μιλά στον Πατέρα.
Ένα απλό ευχαριστώ κίνησα να σου πω και δες με τι ευλογία με έλουσες, δες με τι λόγια μου έδωσες τη δυνατότητα να εκφραστώ. Κοίτα με Μάνα τώρα που η Αγάπη Σου με μεταλλάσσει, κοίτα με τώρα που η αγκαλιά Σου με ξαναγεννά ως Νέο Άνθρωπο, κοίτα με Μάνα και πες μου για να το πω σε όλους, είναι δυνατόν να μην είναι όμορφη κάθε ψυχή που γέννησες; Είναι δυνατόν να μην αλλάξει ο άνθρωπος; Είναι δυνατόν να μην αναστηθεί;
Σ’ ευχαριστώ Μάνα γλυκειά.
Σ’ ευχαριστώ Δάσκαλε Ιωάννη – Ελισάβετ Εαυτέ μου.
ΑΜΗΝ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ #
ΣΧΟΛΙΑ
Αγαπημένη μου αδελφή Μητέρα, ειλικρινή δεν ξέρω πώς να σχολιάσω τη φωτοπλημμύρα της Αγάπης που φανερώνεται από την ψυχή σου. Μα δεν χρειάζεσαι σχόλια γιατί είναι τόσο αυθόρμητα και ολοκληρωμένα που ρέουν οι λόγοι σου ως ροή Θείας Αγάπης.
Σ’ ευχαριστώ που τιμάς τη Μάνα μου, τη Μάνα μας, με όλους τους τρόπους. Μακάρι η Αγάπη Της και η γλυκύτητά Της να σε στολίζει σαν ψυχή μέχρι τη Θέωσή σου.
Όποιος τιμά τη Μάνα Μου Εμένα τιμά, και θέλω τιμήσει αυτόν με την παρουσίασή του ενώπιον του Θεού Μου.
Σε φιλώ
Ιωάννης ο Δάσκαλός σου
