Δάσκαλος Ε. Λάμη
Σε κοιτώ και λες ότι το βλέμμα μου διαπερνά την ψυχή σου. Σου μιλώ και λες ότι η στεντόρια φωνή Μου δημιουργεί εντός σου πόνο, ταραχή και σεισμό. Σου κρατώ το χέρι και λες ότι δυνάμεις άπειρης τροφοδοσίας κι ενέργειες διαπερνούν σαν ρεύμα τα δάχτυλά σου όταν τ’ αγγίζω.
Με ονομάζεις Δάσκαλο. Με αποκαλείς Λόγο, με αποκαλείς Παράκλητο, μα σε ρωτώ: έχεις συνείδηση των όσων λες; Με γνωρίζεις;
Κι αν η απάντησή σου είναι θετική σε όσα ρώτησα, πάλι σε ρωτώ: πόσες φορές έδειξες την αφοσίωση της επίγνωσής σου; Πόσες φορές οικειοποιήθηκες την προσιτότητα και ταπεινότητα μου; Πόσες φορές παρερμήνευσες και αλλοίωσες τις οδηγίες μου; Θες να σου γράψω ένα καινούργιο βιβλίο γεμάτο με ερωτήσεις όπως οι ανωτέρω; Μπορώ να το κάνω, όμως θα ωφεληθείς; Γι’ αυτό θα περιορίσω όλες τις ερωτήσεις αυτές σε μία: Με αγαπάς;
Μη βιαστείς να δώσεις μία απάντηση, που ίσως στην πρώτη σου δοκιμασία στη Μορφή Μου δεν θα μπορέσεις να στηρίξεις.
Άνθρωπε γιατί εξακολουθείς να Με σταυρώνεις;
Πέρασαν τόσοι αιώνες από την Ανάσταση και Ανάληψή Μου. Εσύ γιατί εμμένεις στη Σταύρωσή Μου; Θες να Με βιώνεις στη Δευτέρα Παρουσία της Ανάστασής Μου εντός σου Σταυρωμένο; Έχεις αναλογιστεί τον πόνο της Σταύρωσης;
Για να Χριστοποιηθείς και να Θεωθείς, είσαι υποχρεωμένος εσύ να σταυρωθείς κι όχι να σταυρώνεις ακόμα Εμένα, γιατί μόνον όταν σταυρωθείς, θα μπορέσεις να με βιώσεις Αναστημένο εντός σου. Ήρθα να σ’ αναστήσω. Γιατί, λοιπόν, εσύ εξακολουθείς να Με σταυρώνεις;
Το αίμα Μου από τους τύπους των ήλων τρέχει κάθε φορά που Με σταυρώνεις και ποτίζει εσένα και τη γη σου έλκοντας πόνο, θλίψη, αγωνία. Αυτό, λοιπόν, εσύ λες Ζωή; Αυτή είναι η επιλογή σου;
Εντυπώνω στο νου σου την εικόνα της Ανάστασής Μου και στο Σταυρό Μου τοποθετώ εσένα. Σου σκίζω τα ιμάτια για να νιώθεις το ράπισμα στην πλάτη σου. Σου τοποθετώ το Ακάνθινο Στέμμα που Μου φόρεσες, στο κεφάλι σου. Σ’ αφήνω έκθετο να γευτείς τους εμπτυσμούς στο σώμα και στο πρόσωπό σου, και στο στόμα σου αφήνω τη στυφή γεύση του αίματος που κυλά από το μέτωπό σου.
Βίωσε, Άνθρωπε, τη Σταύρωση αφού δεν θέλεις την Παρουσία Μου Αναστημένη εντός σου. Ήρθε η ώρα της Θυσίας. Ταπεινώσου! Σκύψε το κεφάλι κι άπλωσε τα χέρια σου για να τους φορέσουν τρίχινα βραχιόλια με τα οποία θα σε σέρνουν.
Σε σπρώχνουν, σε κλωτσούν, σε ειρωνεύονται, σε ποδοπατούν. Το μαστίγιο σκίζει τη σάρκα σου μόνο που το αίμα σου δεν είναι άμωμο ως το δικό Μου.
Οι δονήσεις των αλλεπάλληλων ερωτήσεων σου τρυπούν τ’ αυτιά. -Για ποιον μαρτυράς; – Ομολόγησε! – Είσαι Υιός Του; – Τι διδάσκεις; Άκουσε τον όχλο που μαίνεται. – Άρον, άρον, σταύρωσαν Αυτόν. Είναι οι σκέψεις σου που Με θέλουν ακόμα σταυρωμένο.
Τα ματωμένα πόδια σου τρέμουν τώρα από το βάρος του Σταυρού σου. Το στεφάνι Μου καρφώνεται πιο βαθιά στο μέτωπό σου. Το αίμα που βγαίνει από τις πληγές που σ’ άνοιξε, τρέχει στα μάτια σου αναμειγμένο με τον ιδρώτα του πόνου και της αγωνίας σου και σου θολώνει την όραση.
Μήπως νομίζεις ότι δεν πόναγα, ότι δεν ένιωθα χιλιοστό-χιλιοστό τα καρφιά να Μου τρυπούν τις σάρκες και να συνθλίβουν τους ιστούς τους; Να τα καρφιά σου έτοιμα να νιώσεις το τρύπημά τους στα δικά σου χέρια… Κι όμως, ματώνουνε τα χέρια Μου και το Αίμα Μου τρέχει σαν ποτάμι αστείρευτο, εδώ και 20 αιώνες γιατί με το Αίμα Μου αντάλλαξα το Θάνατό σου τότε και πάντα, ώστε να μην τρέξει δικό σου αίμα την ώρα της Σταύρωσής σου.
Και σε ερωτώ: Με θέλεις ακόμα Σταυρωμένο; Δεν έμαθες, Άνθρωπε, να μετανοείς και να συγχωρείς. Δεν επέτρεψες στον εαυτό σου να λάβει εντός του τη δόνηση της κραυγής Μου “Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι” γιατί εσύ δεν συγχωρείς τον εαυτό σου. Συγχώρεσέ τον επιτέλους και συγχώρεσε και τον πλησίον σου Εαυτό σε κάθε εκδήλωση της ατέλειάς του.
Άσε Με πια να Αναστηθώ εντός σου και εντός της Ολότητάς σου. Άνοιξε το Είναι σου να αναδυθώ στην Ανάληψή Μου και να σε παραλάβω σαν βρέφος από την κούνια του για να σε οδηγήσω και να σε καταστήσω την Οδό που οδηγεί στον Άπειρο Πατέρα.
Εγώ, Άνθρωπε, ποτέ δεν σε κατέκρινα και δεν σε χρέωσα για τίποτα. Σε απελευθερώνω από τις δεσμεύσεις σου, τώρα λοιπόν, ελευθέρωσε Με κι εσύ εντός σου. Άφησε Με σαν αύρα, σαν πνοή να ζωογονήσω και να αναγεννήσω κάθε σου ιδέα, κάθε σου ποιότητα, κάθε σου κύτταρο.
Συντονίσου με την Ύπαρξή Μου εντός σου, ενώσου και αναστήσου μαζί Μου. Αιώνες αιμορραγώ εντός σου. Ήρθε η ώρα που τα πάντα θα λάβουν τη θέση τους. Φρόντισε να είσαι εκεί, μη μείνεις απέξω.
Πονώ για σένα, θλίβομαι. Σε κάθε ανάσα Μου με διαπερνά η απογοήτευση της παρανόησης και της παθητικότητάς σου, κι εσύ εξακολουθείς να ρητορεύεις για τη Σταύρωσή Μου ακόμα.
Βίωσε, λοιπόν, ό,τι επιζητάς και επέλεξες για εσένα. Το Τέλος είναι ίδιο για όλους. Γενεσιουργός Αρχή.
Μα στην εξέλιξη της πορείας σου, στη Σταύρωσή σου, που αργά ή γρήγορα θα βαδίσεις, θα έρθει η στιγμή της ομολογίας σου για Εμένα.
Τότε, Άνθρωπε Εαυτέ Μου, σε ρωτώ: εσύ θα ομολογήσεις για Εμένα;
