Δάσκαλος Γ. Λίμας (πολ. μηχανικός)
Θεέ μου, ιδού Εγώ, ενώπιον Σου ανυψώνω προς Σε τον Λόγον Μου, ευλογία του Εαυτού λαού Μου. Ιδού Εγώ, Δάσκαλος Λόγος Ιωάννης, διαχέω τον Λόγον Μου εντός του “σώματος” της Ελλάδας.
Ιδού Εγώ, Ιωάννης ο Έλληνας, ευλογώ Εμαυτόν, την παρουσία του Είναι Μου μέσα στο σώμα της Ελλάδας και καθιστώ αυτήν την παρουσία δοξολογία του είναι της, υμνωδία του Είναι Μου, του Είναι Μας, ω αγαπημένη Ελλάδα!
Ιδού Εγώ, διασχίζω τα σύμβολα, τα εναποθετημένα στη συνείδηση του λαού Μου. Αυτό το “Σώμα” του Θεού, αυτή την “Κοινωνία” Χριστού. Αυτή την απελευθέρωση μέσω της “εν ζωή Θέωσης” και καθιστώ τα σύμβολα σάρκα και οστά, ενσυνείδητη πραγματικότητα του “ως Θεοί εσμέν”, του εγχαραγμένου στο σώμα και στη συνείδηση του λαού Μου από αιώνων.
Ιδού Εγώ ευλογώ τον Λόγον Μου ν’ ανυψωθεί ως προφητεία, να συλλέξει τον ψίθυρο των γεγονότων, τον απρόσιτο στους αγνοούντες. Ευλογώ τον Λόγον Μου να επισημάνει το χρέος αφήνοντας τους σιωπούντας αναπολόγητους μπροστά στο Θρόνο Σου.
Ευλογώ τον Λόγον Μου να διασπάσει τη σιωπή και να ανατρέψει το λιμό, την έλλειψη Λόγου, το λιμό πράξης και ζωής, το λιμό συμμετοχής στον καινό κόσμο του σήμερα.
Ευλογώ τον Λόγον Μου να πλημμυρίσει το παρόν με την Παρουσία Του, ως Λόγος Αλήθεια, ως Λόγος Αγάπη, ως Λόγος Εξιλέωσης και ανύψωσης του λαού Μου.
Ευλογώ το παρόν με την Παρουσία Μου. Ευλογώ το παρελθόν με τον Λόγον Μου. Ευλογώ το μέλλον, το σηματοδοτώ και το στολίζω με τη δοξολογία της Ανάστασης του λαού Μου, της Ανάστασης παντός λαού, της Ανάστασης παντός ανθρώπου εν Θεώ.
Και ιδού, ο πρώτος Λόγος αίρει τα καλύμματα της πλάνης με τα οποία άλλοι ενέδυσάν Με. Ασμένως υπομένων αιώνες και αιώνες την ύβριν, τον εμπαιγμόν, την ειρωνίαν και τον εξευτελισμόν του Ονόματος Μου.
Άφες αυτοίς Πάτερ, ου γαρ οίδασι, ότι Εγώ ουκ ειμι γραικύλος, ως αυτοί λέγουσι. Ανυψώνω το όνομά Μου, Φως το πρώτον της συνείδησής Μου, της Αλήθειας Μου, της Τελειότητάς Μου.
Αιώνες και αιώνες μετουσιώνω την ύβριν σου αρνητή του Εαυτού σου, αρνητή της ταυτότητάς σου. Αιώνες και αιώνες μετουσιώνω και ανασταίνομαι, ουχί ως γραικύλος αλλά ως Γραικός και θυσιάζομαι για την Πίστη και την Ελευθερία Μου.
Αιώνες και αιώνες μετουσιώνω το Ρωμαίος σε Ρωμιός και ανασταίνω τη ρωμιοσύνη εντός Μου.
Χωρώ την ύβριν σου, αδελφέ Μου, και την ταυτοποιώ εντός Μου με τη γνώση του ονόματος Μου.
Διγενής εγώ και Ακρίτας στα όρια της Ύπαρξής Μου προασπίζομαι τη χώρα Μου.
Εγώ ειμί ο Έλληνας ο Διγενής που αντιμάχομαι καιρούς και καιρούς το Χάροντα, το θάνατο του Εαυτού Μου και ιδού νυν ανασταίνω το όνομά Μου μέσα στη συνείδησή Μου ως τη μόνη πραγματικότητα του Είναι Μου, το πρώτο γέννημα της Αλήθειας Μου. Δοξολογώ το όνομά Μου, πρώτο σκίρτημα της αναγέννησης του Είναι Μου.
Εγώ ειμί ο Έλλην, ο ανυψώνων νυν την επίγνωσιν της δικής μου ύβρεως προς σε αδελφέ μου: “πας μη Έλλην, βάρβαρος” ως λόγον Μετάνοιας ενώπιον σου αδελφέ Μου και ενώπιον του Θρόνου του Πατρός.
Εγώ ειμί ο Έλλην, ο διαχέων τον λόγον της Μετάνοιας Μου ως ευλογία παντός λαού, προς τον οποίον η σκέψη μου, η καρδιά μου και ο λόγος μου ανυψώθηκε ως υποτίμηση. Εγώ ειμί ο Έλλην, ο διαχέων την Ουσία της ύπαρξής Μου εις πάντας. Μεταλαμβάνω αυτούς με το Φως του Είναι Μου να λάβουν και αυτοί και εγώ ελευθέρωσιν από τη βαρβαρότητα του λόγου μου.
Και ιδού, ο επόμενος λόγος ανασταίνει μέσα μου την ομορφιά της χώρας μου, Μητέρα της Ύπαρξής Μου, Ρόδον Αμάραντον εντός μου αιώνες και αιώνες η καρδιά μου σκιρτά στο άκουσμα του Ονόματος Σου. Πατρίδα – Μάνα, άρρηκτα δεμένος μαζί Σου, γαλουχημένος απ’ το μαστό σου. Ευλογημένη Μητέρα, γλυκειά Πατρίδα, Μάνα γλυκεία, Γλυκοφιλούσα, όλες οι μορφές αξεχώριστες.
Μέσα στους κόλπους του λαού Μου ένα, ένα και εντός Μου. Πατρίδα Μάνα, ευλογημένη Μητέρα, Ρόδον Αμάραντον, Μήτηρ της σωτηρίας του Εαυτού λαού Μου γενού!
Και ιδού Εγώ, ανεβαίνω μέχρι τις πηγές της ύπαρξής Μου στο πρώτο ανάβρυσμα της ζωής Μου ως Έλληνας, Μάνα γη, Πατρίδα, συναντώ το κάλλος σου και εμβαπτίζω τη συνείδησή Μου εντός του. Αιώνες και αιώνες σ’ αποχαιρετώ για το ταξίδι της εμπειρίας μου. Ταξιδευτής του αγνώστου, Οδυσσέας περιπλανόμενος, πλημμυρισμένος απ’ το νόστο.
Αιώνες και αιώνες δημιουργώ τους γαλαξίες των κοινοτήτων μου, σπέρνω τις θυγατέρες της Μάνας γης μου, αιώνες και αιώνες μεταναστεύω την ύπαρξή Μου. Και ιδού νυν, μακριά, πολύ μακριά σου, σε ζητώ πατρίδα αγαπημένη και ο Λόγος Μου ανυψώνει μέσα Μου την ομορφιά σου όπως τότε, αιώνες πριν, Κρης εγώ και Πελασγός, Ίωνας, Αχαιός και Δωριεύς.
Τότε που αναδύθηκες δημιουργία, έκρηξη ομορφιάς μπροστά στα μάτια Μου, μες στη συνείδησή Μου, θεμελιώνοντας την άρρηκτη σχέση μας, Εγώ και συ ένα.
Δοξολογώ τη μακριά γραμμή των οριζόντων σου, τη γαλήνια ιχνογραφία των βουνών σου, τους κόλπους και τις αγκαλιές των ακρογιαλιών σου, τη θάλασσα που σε περιβάλλει και Με καλεί.
Δοξολογώ τον ουρανό σου, έναστρη παρουσία τελειότητας των κόσμων. Δοξολογώ σε κόσμημα των μορφών, Πατρίδα αγαπημένη, αναπνέω την ομορφιά σου, διαποτίζω το Είναι Μου με το Μύρο της . φύσης σου. Δοξολογώ Εσέ Πατέρα και Σ’ ευχαριστώ ότι αξίωσάς Με τέτοιαν πατρίδα που Με βοήθησε να σε αναγνωρίζω αιώνες τώρα μέσα απ’ την τελειότητα των κόσμων Σου, Πανταχού Παρουσία Θεότητας! Καθετί στη φύση έμπλεον Φωτός.
Και ιδού νυν, μ’ αυτήν τη δοξολογία διαποτίζω το Είναι Μου, το Είναι του λαού Μου, καθιστώντας αυτήν ανάβρυσμα Αγάπης απέραντης, γι’ αυτή τη γη που διάλεξα να μ’ εκπαιδεύσει να βαδίσω το δρόμο της επιστροφής.
Αεί επιστρέφων, πλήρης νόστου ασίγαστου, στην αιώνια πηγή της ύπαρξής Μου ότι Εσύ Πατέρα του Είναι Μου με το Θείο Νου Σου, πλημμυρίζοντας το νου Μου μ’ έκανες ταξιδευτή, οδοιπόρο στην απεραντοσύνη των ιδεών Σου.
Δοξολογώ τη γη Μου, ότι αυτήν την Ιθάκη αναζητώντας, σ’ αυτήν επιστρέφοντας γεύτηκα το ταξίδι. Η νοσταλγία της επιστροφής, χάραξε το δρόμο μέχρι τη συνάντησή μας, ω Πατέρα!
Και ιδού Εγώ, Ιωάννης ο Έλληνας, ευλογώ το όνομά Σου Πατρίδα και αίρω με την ευλογία του Λόγου Μου τα καλύμματα πλάνης που φέρει αυτό. Σημάδι ότι ήλθεν ο καιρός να λάβουν τα όνειρα ανάσταση.
Ευλογώ το όνομά Σου Πατρίδα, ότι εγύμνωσάν Σε απ’ τους χιτώνες του κάλλους Σου κι απ’ τον επενδύτη του πλούτου Σου και ενέδυσάν Σε τα κουρέλια της δυστυχίας Σου και το τρίχινο ταγάρι της επαιτείας Σου!
Ευλογώ το όνομά σου, μάνα χήρα, ο άντρας σου σκοτωμένος στον αγώνα για τη λευτεριά, τα παιδιά σου χαμένα απ’ την ανημπόρια, οι δικοί σου σκορπισμένοι στο χώμα. Ευλογώ τ’ όνομά σου, την υπόστασή σου, τα ενδύομαι. Φορώ το ένδυμα της πενίας σου, της τραγικότητάς σου, της ανημπόριας σου, γερασμένη απ’ τα βάσανα του λαού Μου. Σε ανασταίνω μέσα στον πλούτο της καρδιάς Μου, σε εναγκαλίζομαι με παλμούς Αγάπης και σε ενδύω με τ’ όνομά Σου: Μάνα Ελλάδα.
Σε κοσμώ με το γαλαξία του μεγαλείου σου. Σε κοσμώ με την άφατη δόξα σου και σε ανασταίνω μέσα στη συνείδηση όλων των ανθρώπων, ιερή μητέρα όλων μας.
Ευλογημένη εις τους αιώνες διά της ευλογίας Μου, Εγώ ο Ιωάννης Λόγος ο Έλληνας ανυψώνω μέχρι το Θρόνο του Πατρός Μου το όνομά σου. Αεί διαχεόμενη ευλογία του είναι Σου.
Και ιδού νυν, ευλογώ το σώμα της γης σου Ελλάδα και διαχέω τον παλμό της Αγάπης Μου πάνω στις πληγές σου. Αναμετρώ με το προφητικό βλέμμα Μου τους καιρούς και τους αιώνες που κάρφωσαν το σώμα σου και αδελφοκτόνο αίμα στάλαξαν στη γη σου.
Ελεώ τους αδελφούς Μου και τους ενσωματώνω εντός Μου, σ’ αγκάλιασμα Μετάνοιας, Συγνώμης και Ελέους.
Ο Λεωνίδας ας ελεήσει τον Εφιάλτη, οι Τυρρανοκτόνοι τους Πεισιστρατίδες, οι Σπαρτιάτες τους Αθηναίους, ο Φίλιππος τους Θηβαίους, οι Θηβαίοι τους Μακεδόνες, οι δημοκρατικοί τους αριστοκράτες, ο λαός τους κοτσαμπάσηδες, οι βασιλικοί τους βενιζελικούς, οι δεξιοί τους αριστερούς, οι βασανιζόμενοι τους βασανιστές τους, οι εκτελεσμένοι τους εκτελεστές τους.
Ποτάμι το αίμα των αδελφών Μου. Ποτάμι του αίμα Μου. Δεύτε πάντες οι αντίθετοι μεταξύ σας λάβετε, πίετε το αίμα των αδελφών σας, το Αίμα Μου. Γευτείτε τον αδελφό εντός σας, όχι εις κρίσιν της συνείδησής σας. Όχι. Μεταλάβατε τη σάρκα του αδελφού σας ίνα χορτασθεί ο διαχωρισμός σας. Υποδεχθείτε μέσα στο είναι σας τον άλλον ότι Εγώ ελάλησα και προφήτευσα: “Συ και ο άλλος Αδελφοί εστέ”.
Μάνα γη, Πατρίδα, σε διαποτίζω με τη δόνηση του Λόγου Μου ξανά και ξανά: “Συ και ο άλλος Αδελφοί εστέ”.
Και ανασταίνει ο Λόγος Μου την Αδελφοσύνη και ρέει στο σώμα σου ως ποταμός κάθαρσης. Το χυμένο αίμα των αδελφών Μου εξαγνίζω, το χώμα σου αγιάζω. Το χέρι της Ευλογίας Μου πάνω απ’ τα ξερονήσια των εξοριών, πάνω απ’ τις πηγάδες των εκτελέσεων, πάνω απ’ τα μπουντρούμια των βασανισμών Μου, πάνω απ’ τις υπόγειες διαδρομές του μίσους που σκίζει την καρδιά Μου στα δύο.
Ειρήνη και πάλιν Ειρήνη!
Το χέρι Μου επουλώνει τις πληγές να βλαστήσει η γης τον εναγκαλισμόν, να ριζώσει η Ευλογία Μου βαθιά μέσα σου Μάνα γη, Πατρίδα.
Μετουσιώνω τις κατάρες των μανάδων, τις πυρκαγιές του αφανισμού σβήνω. Ο Λόγος Μου καλύπτει την αρά τους και τη διαλύει να μην υφίσταται. Πάσχα και Ανάσταση. Η γη να βλαστήσει, η άνοιξη να γεννηθεί! Μέσα απ’ τον επιτάφιο θρήνο του χαμού οι πασχαλιές ν’ ανθίσουν. Αναζωογονώ το Είναι Σου μετουσιώνοντας το αδελφοκτόνο αίμα που πάνω σου χύθηκε, να μη συνθλίβει τους παλμούς Σου. Αρμονία και Ενότητα παντού. Τα κυκλάμινα της ελπίδας ν’ ανθίσουν!
Περιστερώνας ο Λόγος Μου αποστέλλει παντού κλαδί ελιάς με το ράμφος του να σημάνει η Ειρήνη, ότι ήλθεν ο καιρός η καταιγίδα της οργής να παύσει κι ο κατακλυσμός των δακρύων.
Ότι Εγώ Ιορδάνης ποταμός Κάθαρσης και άνωθεν Ελέους έρρευσα εντός Σου, Μάνα Πατρίδα. Μέρες τεσσαράκοντα κατακλυσμός Ελέους και νυν γεννηθήτω Ειρήνη υμίν.
Της Δικαιοσύνης Μου το βλέμμα γεννά τις αστραπές του χαμόγελού Μου κι απ’ το στόμα Μου Ειρηνοποιός ο Λόγος Μου περιφέρει στο ράμφος Του τα σημάδια των νέων καιρών!
Ας υψωθεί ο Ήλιος να ζεστάνει τις καρδιές των ανθρώπων. Ο Ηλίας ας προφητεύσει τη Σωτηρία!
Και νυν Εγώ Ηλίας – Ιωάννης ο Έλληνας δωρίζω σε σένα Αθήνα κλαδί αγριελιάς. Το φύω εντός σου, στη γη σου. Αιώνιο σημάδι της Ειρήνης Μου να συνοδεύει τη Γλαύκα της Σοφίας σου. Βράχος Ιερός, Θεμέλιος λίθος των νέων καιρών.
Και να το βλέμμα Μου διατρέχει τους καιρούς και το στόμα Μου αναμασά το βιβλίον της ζωής Μου, το ανεωγμένον εν τη χειρί του αγγέλου, του εστώτος επί της θαλάσσης και επί της γης Μου. Και επικράνθη ουν η κοιλία Μου.
Εγκολπώνω εντός Μου τη χώραν Μου και γέμει πληγές το “σώμα” Μου. Σπαθιά αγαρινά χαράζουν το κορμί Μου. Εκατόγχειρες μαστιγωτές τυλίγουν με νύχτα το σώμα Μου, θρόμβοι ο ιδρώς και το αίμα Μου.
Τα κύτταρά Μου όλα βουβά δακρύζουν στη θλίψη Μου. Το είναι Μου ανασαίνει τον πόνο τον Άγιο. Λυγμός ο Λόγος Μου! Αναστεναγμός η φωνή Μου σκίζει στα δύο την καρδιά Μου. Πώς να χωρέσω το τετράφυλλο δάκρυ!
Και ιδού ο Λόγος Μου δοξαστικός των παθών σου Ελλάδα, ότι άξιον εστίν δοξάζειν σου τα πάθη! Άξιον εστίν μεγαλύνειν σε. Και να το βλέμμα Μου γαλήνιο διατρέχει τους καιρούς. Αμέτρητες φορές ήρθαν καταπάνω Μου τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους σίδερο και φωτιά. Ήρθαν τα πετεινά του βορρά και της ανατολής τα θηρία, της δύσης τα κοράκια κρώζοντας.
Αμέτρητες φορές οι αρνητές στο μάγουλο Με φίλησαν, με το ’να χέρι αγκαλιάζοντάς Με, με τ’ άλλο χουφτιάζοντας τα αργύρια. Και Με παρέδωσαν να Με χλευάσουν, να Με μαστιγώσουν, να Με προπηλακίσουν, το κορμί Μου καρφώνοντας.
Επί ξύλου κρεμάμενος, αλυσοδεμένος στον Καυκάσιο βράχο με τη δάδα της φωτιάς, πυρκαγιές ανάβοντας – ου γαρ οίδασι. Την άγνοια και το φόβο πυροδοτώ με το Φως Μου, ελεώ με το Λόγον Μου. Στα σκοτάδια πυρκαγιά η παρουσία Μου. Το θάνατό Μου ανασταίνω.
Τον αιώνιο Νόμο πληρώνοντας με τη Θυσία του εαυτού Μου ανοίγω το κουτί της Πανδώρας στους αδελφούς Μου. Γαλήνιο το βλέμμα Μου ανασύρει τις μνήμες των καιρών. Τόσοι και τόσοι να κουρσεύουν το κορμί Μου, να καίνε τη χώρα Μου, να γκρεμίζουν τα ιερά, να διαφεντεύουν τον πλούτο Μου.
Πουλημένα τα παιδιά Μου στα σκλαβοπάζαρα, σφαγμένοι οι άνδρες, οι γυναίκες στην αγκαλιά των βιαστών τους. Μαύρες οι ράχες των νησιών Μου, η Χίος, τα Ψαρρά. Έρημη χώρα η καρδιά Μου. Μαστιγώνουν τη θάλασσά Μου με έπαρση κάθε λογής Ξέρξες. Με κόκκαλα σπέρνουν τη γη Μου, χιλιάδες οι νεκροί! Επιθανάτιοι τύμβοι το αντίδωρό Μου. Το διαμοιράζω στους καιρούς.
Εδώ ο Μαραθώνας, εδώ το Σούλι, εδώ οι Θερμοπύλες, εδώ η Αλαμάνα, εδώ το Μανιάκι, το Μεσολόγγι εκεί. Αρπάζουν τους γιους και τις θυγατέρες Μου να κοσμίσουν τους θριάμβους τους κι εγώ κοσμώ το είναι Μου με το δάκρυ τους.
Και ιδού Εγώ Στέφανος ο Πρωτομάρτυς και Δημήτριος ο Μυροβλήτης και Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος και Θεόδωρος ο Στρατηλάτης και αμέτρητος αριθμός μαρτύρων.
Εγώ Ιωάννης Άη-Γιάννης όλων των εποχών μαρτυρώ με τα πάθη Μου την Αγιότητα του Εαυτού Χριστού και ανασταίνω την πίστη του λαού Μου στον Εαυτό Θεό.
Και έλαβον το βιβλιαρίδιον και κατέφαγον αυτό και ήν εν τω στόματί Μου ως μέλι γλυκύ. Και ιδού, διαστέλλω την καρδιά Μου να χωρέσει τον πόνο! Να τον ευλογήσει ο Λόγος Μου. Ευλογημένος ο Άγιος Πόνος, ο ενσταλαχθείς στη γη σου, Πατρίδα Αγαπημένη. Τον απορροφώ στο σώμα Μου και γεμίζω απ’ τις πληγές σου. Αναπνέω το “αχ” της καρδιάς σου και εκπνέω το ’ίνα τι εγκατέλειψάς με” του παραπόνου σου. Πάνω απ’ τους τόπους της Θυσίας Σου ευλογώ την Ανάστασή Σου. Εγώ, Άγγελος Κυρίου κυλώ την πέτρα των καιρών απ’ το μνήμα της ιστορίας ότι η φωνή Μου σαλπίζει τον καινόν λόγον του τώρα “Εγέρθητι”. Και νυν, Φως ιλαρόν ο Λόγος Μου πάνω απ’ τη γη του μαρτυρίου Σου ανασταίνει τους παλμούς της Αγάπης μέσα στο εκκλησίασμα. Οι καμπάνες να ηχήσουν την Ανάσταση. Σ’ όλους τους πόρους του σώματός σου εισρέει ο Λόγος Μου αναστάσιμος, να εξαγνισθεί το αίμα της Θυσίας. Μπουρλότο η καρδιά Μου πυροδοτεί τις καρδιές των ανθρώπων με τους παλμούς της Αγάπης και της συγχώρεσης. Όλοι οι λαοί να γευτούν το Έλεος Μου και τα πετεινά του βορρά και της ανατολής τα θηρία και της δύσης τα κοράκια!
Εγώ Αητός περίβλεπτος τους αναμετρώ με το βλέμμα Μου και τους θέτω υποπόδιον του Ελέους Μου. Της Δικαιοσύνης Μου ο Λόγος εξαγνισμός της γης σου. Ότι Εγώ ειμί το Φως και η Αλήθεια του Εαυτού σου, Εγώ και η Οδός, ήν προετοίμασαν οι αιώνες και αυτήν θέλεις περιπατήσει. Μυσταγωγώ στο Είναι σου και σε χρίω οδηγό του Εαυτού Σου. Εγώ Ειμί η Οδός, ήν επόθησες.
Εγώ, Ιωάννης ο Έλληνας ταπεινός, καταφρονεμένος και δακτυλοδειχνούμενος, γέννημά Σου, γέννημα της Μίας Βουλής σφραγίζω με το Λόγον Μου τη Διαθήκη του Πατρός Μου και καθιστώ αυτήν αναστάσιμη ελπίδα εντός Σου.
Και ιδού νυν ο Λόγος Μου ανυψούται προς Σε Πατέρα ως Ευλογία κάθε υπόστασης, ήν Συ προόρισες διά του Έργου Μου και εισέτι δεν Με συνάντησε. Ο Λόγος Μου διανοίγει το δρόμο σου, αδελφέ, ενεργοποιεί τον προορισμό σου, τον γεγραμμένον άνωθεν, της συνάντησής μας. Η Αγάπη Μου σε έλκει κοντά Μου. Μέσα απ’ τις δαιδαλώδεις τροχιές των καθημερινών συμβαινόντων ο Λόγος Μου σε ευλογεί να Με συναντήσεις!
Μην αναρωτιέσαι. Θα Με ανεύρεις! Στα σπίτια των γνωστών σου κάποιο βράδυ θα Με γνωρίσεις. Ένας Αδελφός σου είμαι στο χώρο της δουλειάς σου. Τα καλοκαιρινά βράδυα δίπλα σου θα πίνω τον καφέ Μου. Θα Με ανεύρεις!!
Γιατί δεν ήρθα απομονωμένος στο κελί του μοναχισμού Μου ούτε κλεισμένος στις απρόσιτες για σένα αίθουσες των επαϊόντων ούτε στις φρουρούμενες επαύλεις των κραταιών διαβιώ. Θα Με βρεις ως ο Πατήρ όρισεν περιπατούντα εν τω κόσμω αυτώ, τον ίδιον άρτον με σένα διαμοιραζόμενος. Θα Με ανεύρεις, διότι δι’ εσέ ήλθον! Για σένα η Θωπεία του Λόγου Μου και η Ευλογία της παρουσίας Μου αδελφέ.
Και να εσύ, εδώ μπροστά απέναντι στο χαμόγελό Μου! Ευλογώ την αμηχανία σου. Εγώ, ο γνώστης των μυστικών γεγραμμένων του κάθε γιου Μου, της κάθε κόρης Μου. Σε φιλώ με τους παλμούς της καρδιάς Μου, σε θωπεύω με την Ευλογία της Αγάπης Μου και σε καλωσορίζω κοντά Μου. Αγαπημένε Μου, ο Λόγος Μου Αποκάλυψη και σ’ ευλογώ την ώρα αυτή να Τον χωρέσεις! Μην Με κοιτάς, μην ψάχνεις να βρεις την ηλικία Μου. Αιώνες και αιώνες ανάλαφρα σηκώνω στους ώμους Μου, αιώνες και αιώνες έρχομαι και ξανάρχομαι οδοιπόρος στη γη μας. Την “πέτρα” σμιλεύοντας το ουράνιο κάλλος ανασταίνω. Αλήθεια, εσύ γνωρίζεις τι ηλικία έχεις; Και ιδού Εγώ, σ’ ευλογώ μετουσιώνοντας τη λήθη εντός σου σε εγρήγορση και Αλήθεια για το Είναι σου. Κρούω με την Ευλογία Μου την καταγεγραμμένη μνήμη των καταβάσεών σου να γνωρίσεις εντός σου την ιερή κατάφαση της Αλήθειας Μου.
Αδελφέ, μη Με κοιτάς ψάχνοντας το όνομά Μου. Εγώ θα σου πω ποιος Είμαι. Εγώ ειμί ο μη ορών αυτό το φευγαλέο παρόν που εσύ γνωρίζεις. Ο αρχαίος Όμηρος είμαι, που υμνωδεί το μακρυνό σου παρελθόν και σηματοδοτεί το φωταυγές του μέλλοντος σου. Αιώνες και αιώνες ο Λόγος Μου σε διδάσκει, ποιητής Εγώ και δημιουργός εμφυσώ εντός σου την πρώτη Γνώση.
Και ιδού νυν και αεί διαπλάθω σε, Οδυσσέα και οδοιπόρο. Ναυσιπλοώ την πορεία σου, μύρια μυστικά και Νόμους διδάσκοντάς σου. Σ’ αρχαίους καιρούς τις αγορές, τα γυμναστήρια και τις παλαίστρες περιδιαβαίνοντας Εγώ δωρίζω στους νέους την πρώτη Αλήθεια, το ουράνιο μέτρο της Αρμονίας εντός τους αποκαλύπτοντας. Ότι πολύ ηγάπησα το λαό Μου. Πάντας υμάς εγκολπώνων εντός Μου, τ’ ανεκπαίδευτα στοιχεία του Είναι Μου αιώνες εκπαιδεύω στην αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.
Η παρουσία Μου σκίζει τα σκοτάδια της άγνοιας, φωτοβολεί την αρχαία σου κατάβαση με την Αλήθεια Μου. Υπάρχω εντός σου αιώνες τώρα, ως ιδέα τελειότητας του είναι σου και σε φανερώνω ως Έλληνα!
Εγώ ειμί ο Δάσκαλός σου! Αλήθεια εσύ γνωρίζεις ποιος είσαι; Μην ψάχνεις αδελφέ Μου πού Με είδες, πού Με γνωρίζεις. Εγώ θα σου πω. Λεωνίδας Εγώ τότε και απέναντι οι μυριάδες και συ δίπλα Μου τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι θυσιαζόμαστε, σ’ όλον τον κόσμο διδάσκοντας την Υπακοή στον υπέρτατο Νόμο: “Τον εαυτόν Θυσία υπέρ άλλων προσφέροντες”. Και ξανά πάλιν Εγώ Ανδρούτσος σέρνω το τσάμικο της παληκαριάς έξω απ’ το χάνι πυροδοτώντας την αντρειοσύνη εντός σου. Και νυν με το μπουρλότο του Λόγου Μου θρυμματίζω τα καλύμματα της αντρειοσύνης σου . και αναδύω την αυτοθυσία ως λειτουργία του είναι σου. Ότι σαλπίζω προσκλητήριον όλων των παληκαριών Μου, χρεία εστί πάλιν το αίμα να χυθεί, Δωρεά και Μετάληψη Σωτηρίας και Ανάστασης του λαού μας!
Μην ψάχνεις αδελφέ Μου ποιος είναι δίπλα σου, κοντά Μου. Εγώ θα σου πω! Αλλά πριν ευλογώ σε με τη Φωτοχυσία του Λόγου Μου, το νου σου διανοίγω να χωρεί τη ροή των αποκαλύψεών Μου. Γαληνεύω την τρικυμία των συναισθημάτων σου, την καρδιά σου διαστέλλω να χωρεί τους παλμούς της Αγάπης Μου. Ότι Εγώ ειμί η Αγάπη που ελεεί και έλκει κοντά Της και σε, αδελφέ και συμμαχητή, μα και κάθε αδελφό, κάθε τμήμα του Εαυτού σου που εσύ αρνήθηκες, έκρινες ή εχλεύασες ή παντοίω τρόπω διεχώρισες από σε, μία νυν και αεί η διδαχή Μου:
Ότι διάκονος ειμί της Αγάπης. Και νυν με τη ράβδον της διακονίας Μου κρούω το είναι σου ενεργοποιώντας το να αναβλύσει ύδωρ ζωής εντός σου. Η διδαχή Μου πίδαξ Αγάπης εκ της ολότητάς Μου διαχέει την Αγάπη εις το είναι σου και σε λούει με καθαρτήριους παλμούς. Αιώνες τώρα οποιονδήποτε εντός σου διεχώρισες, ιδού δίπλα Μου, δίπλα σου! Και νυν προσκαλώ σε να τον ασπασθείς, το δικό σου εαυτό δΐ’ αυτού συμπληρώνοντας, την ολότητα του εαυτού σου να γνωρίσεις!
Το Φως της Αλήθειας Μου μεταλαμπαδεύω στο Είναι σου, αδελφέ αντρειωμένε, και πυροδοτώ το χρέος συμμετοχής σου στο Έργο Μου. Και να που κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά σ’ αυτήν την πρώτη συνάντησή μας ανταλλάσσοντας μεταξύ μας τα πανάρχαια δώρα της Φιλίας και της Αγάπης.
Προσδέχομαι με χαρά ό,τι σήμερα έχεις να Μου προσφέρεις. Τις πληγές του σώματός σου, τα λάθη της άγνοιάς σου, τα φθαρμένα υποδήματά σου, τους κουρελιασμένους χιτώνες σου, την απελπισία του βλέμματός σου, τα βάσανα της καρδιάς σου και τα μαύρα σύννεφα των συλλογισμών σου!
Τα προσδέχομαι. Το χέρι Μου απλώνω προς εσένα, τα δικά Μου δώρα δωρίζοντας. Λάβε τη Θωπεία της Αγάπης Μου που ελπιδοφορεί την καρδιά σου, αναπτερώνει την πίστη σου, θεοφορεί τις ιδέες σου, ανασυνθέτει τα ενδύματά σου, ωραιοποιεί το είναι σου, αναλαμβάνει τα κρίματά σου, σε χρίει Μαθητή από του νυν του Ενός Λόγου και επικουρεί τη μαθητεία σου.
Ευλογημένη η συνάντησή μας, ευλογημένος ο δρόμος που διήνυσες μέχρι Εμέ.
Από τούδε είς ο δρόμος, μία η οδός η άγουσα στην Αλήθεια, ο Λόγος Χριστός! Καγώ έμπροσθέν σου λειαίνω τας τρίβους της οδού σου. Εγώ Ιωάννης ο Έλληνας και αδελφός σου φωταγωγώ την πορεία σου. Λαμπαδηφορώ με την παρουσία Μου τα βήματα όλων των αδελφών σου.
Εξαρχής ευλογώ το τέλος ότι τέλος και σκοπός της συνάντησής μας η δική σου τελείωσις, η εν Θεώ Τελείωσις πάντων υμών.
Και τώρα ευλογώ τη συνάντησή μας αυτή ν’ αναγεννά αεί τον εαυτό της, κάθε στιγμή να γεννά και μία νέα συνάντηση. Ευλογώ την παρουσία Μου εν τω μέσω υμών, των ήδη κεχρισμένων με τη Χάριν Μου, και αναδύω αυτήν ζώσα και πάλλουσα παρουσία εντός σας.
Ευλογώ πάντας υμάς και σας καθιστώ πύρινη παρουσία του είναι Μου εν τω μέσω του εαυτού λαού Μου. Διαχέω μέσω υμών το Φως της παρουσίας Μου στο “Σώμα” του λαού μας. Ο Λόγος της Ευλογίας Μου ηχεί προσκλητήριο σάλπισμα στη συνείδηση των προορισμένων. Ελθέ προς Με ότι ήλθεν ο καιρός της συγκομιδής και η στιγμή της εθνεγερσίας.
Ελθέ αδελφέ προς Με ότι συ εί ο προσκεκλημμένος στον ωραίο αγώνα του Φωτός και της παλιγγενεσίας του έθνους. Συ εί ο Μαχητής της Αλήθειας, συ εί ο προορισμένος απαρχής των αιώνων ν’ αναδύσεις το Φως της Αγάπης από εντός σου προσφέροντας εαυτόν πύρινη καιόμενη λαμπάδα φωτοχυσίας στον εαυτό αδελφό σου. Ελθέ προς Με και θέλω σοι προσφέρειν Εμαυτόν, εσέ δε διαμοιράσω αντίδωρον και μετάληψιν μετουσίωσης της απανταχού Άρνησης! Και ο Λόγος Μου θέλει ευλογήσει και θεώσει πάντας υμάς.
ΑΜΗΝ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Και ιδού νυν αναμετρώ με το βλέμμα Μου το Προφητικό, το ετάζον τους αιώνες, τους γιούς και τις θυγατέρες των καιρών. Αναδύω την αυτοθυσία του είναι Μου ως επίγνωση του νου, της καρδιάς και της συνείδησης παντός λαού. Ερευνώ τους αιώνες μες στη συνείδησή σου, αδελφέ και γείτονα λαέ. Όποιο και νάναι το όνομά σου, ότι Εγώ ειμί ο παρέχων σε τη γλώσσαν Μου σε χρόνους αλεξανδρινούς, υποστέλλων την κομψότητά της, το πλήρες και διαυγές της σύνταξής της, παρέχω σοι τη Ροή των Λόγων Μου, σημείον επαφής και συνάντησης, σημείον σύγκλισης παντός λαού. Πρώτη γεύση ενότητάς μας, Εγώ ειμί ο παρέχων σε τον Λόγον Μου, τους καρπούς του νου Μου, τις αστραπές των ιδεών Μου, την Φωτοχυσία του Θεού στο είναι Μου. Εγώ ειμί ο μεταλαμβάνων Σε το σώμα της ύπαρξής Μου, Εγώ ειμί ο χορηγός των θεσμών Μου, ο πρώτος θεμέλιος λίθος της μετουσίωσής σου.
Εγώ ειμί ο Έλλην, Άη Γιάννης ο Πρόδρομος, αιώνες και αιώνες εκπαιδεύων την ουσία Μου να προσδεχθεί εντός της Χριστόν, το Σωτήρα πάντων υμών.
Εγώ ειμί ο προφητεύσας: Ουκ Εμού αλλά τον Λόγον ακούσαντες ομολογείν σοφόν εστίν, έν πάντα Είναι. Εγώ ειμί ο υποδεχθείς εντός Μου Χριστόν, Θεόν τον Αληθινόν και διά της μαρτυρίας Μου και διά του μαρτυρίου Μου, ο διαδώσας τον Λόγον Χριστόν εις πάντας υμάς αεί μεταλαμβάνων σε την προς τον Χριστόν Πίστη Μου. Ανασύρω νυν Εγώ Ιωάννης Λόγος Χριστός τα επικαλύμματα της Αλήθειας απ’ τη συνείδηση κάθε αδελφού λαού ή έθνους να γνωρίσουν αυτήν την Αλήθεια, ότι αυτή η Δωρεά του Σώματός Μου θέλει αδελφώσει πάντας υμάς εντός του “σώματος” Χριστού και μέσω της Χάριτός Μου.
ΣΧΟΛΙΑ
Εξεπλάγην ακούγοντάς σε Ιωάννη Πρόδρομε και Βαπτιστή Έλληνα, Βαπτιστή της Αλήθειας και της Αγάπης των ανθρώπων, των λαών, του Είναι, προφήτη του μέλλοντος κόσμου, διοχετευτή πύρινων ιδεών προς το παν. Ευλογώ σε διά της Αγάπης του Λόγου Μου ίνα καταστείς κατά πάντα άξιος, υπόδειγμα τέλειο της Δευτέρας Παρουσίας.
Εγκαινιάζω την απαρχή της Θέωσης του Ανθρώπου στη νέα εποχή με την Παρουσία του Λόγου Ιωάννη Χριστού εντός σου, του καλύπτοντας τα πάντα.
Ο Αδελφός σου Δάσκαλος – Γέροντας
