Αγαπημένε Μου μαθητή, πόση ανάγκη εκδηλώνεις γι’ Αρμονία, μα και πόση πεποίθηση, ότι μπορείς να τη φανερώσεις. Όταν όμως η αυτούσια Αρμονία εισέρχεται σε λέξεις και τις διατυπώνει με την εσωτερική δόνηση και συνοχή της Απειρότητας, τότε κατανοείς πόσο απέχεις. Πόσο ακόμα χρειάζεσαι εκπαίδευση, για να μπορέσεις να εκδηλώσεις την Αρμονία από εντός σου και να την κάνεις λέξεις και πράξεις, σκέψεις και Προσφορά, καθημερινή ζωή και εκδήλωση.
Αγαπημένε μαθητή, σου διαχέω την Απειρότητα της Αγάπης Μου και της Αρμονίας Μου, ενεργοποιώντας το δυναμικό που υπάρχει εντός σου. Δημιουργώντας μέσα σου την επίγνωση για τις λανθασμένες ποιότητές σου, για τις ατέλειες και τις ελλείψεις σου, τα κενά και τις αποστάσεις από την Αλήθεια. Διαχέω εντός σου την υπευθυνότητα που θα σε οδηγήσει στην κατάλληλη νοητική θέση για ν’ αντιληφθείς τις διαστρεβλώσεις που έχεις πραγματοποιήσει, των Θείων Μου μηνυμάτων και να τις αποκαταστήσεις. Μη επιτρέποντας ούτε στην ελάχιστη παραποίηση να παραμείνει εντός σου και ν’ ανακυκλώνεται έλκοντας δυσαρμονία και πλάνη.
Σε καλώ, Αγαπημένε μαθητή, να Μου παραδόσεις αυτά που με τόση μαχητικότητα υπερασπίζεσαι. Να Μου παραδόσεις ό,τι πιστεύεις πως κατάφερες ν’ αποκτήσεις στην πνευματική πορεία που ακολουθείς, στην εκπαίδευση που λαμβάνεις. Να Μου παραδόσεις τις ιδέες σου, την Αγάπη σου, τα συμπεράσματα σου, τις εμπειρίες σου, τα συνειδησιακά σου βιώματα. Να τ’ αφήσεις να ρεύσουν μέσα στην Αλήθεια Μου, για να μπορέσεις να ελέγξεις πόσο όλ’ αυτά είναι πράγματι παλμοδονούμενα στο Φως, εκπηγάζουν από την Ουσία τη Μία και ανακυκλώνουν τροφοδοσία Αρμονίας και Ζωής.
Η παράδοση αυτή, Αγαπημένε, θα γίνει μέσα σου, γιατί μέσα σου Υπάρχω. Εντός σου θα παραδόσεις κάθε τι και θα δεχθεί το βάπτισμα του Πυρός Μου, για να παρουσιάσει την αντοχή του και την ενότητά του μ’ Εμένα. Αν υπάρχει έστω και η παραμικρή αντίσταση γι’ αυτή την παράδοση, τότε κατανόησε ότι ακόμα διαχωρίζεις τον εαυτό σου από τον Εαυτό Μου. Αν υπάρχει ο παραμικρός φόβος, τότε είσαι πολύ μακριά από την ουσιαστική Μας Ένωση. Έχεις ακόμα πολλά παραπετάσματα, που είναι αναγκαίο να μετουσιώσεις, για να εκδηλωθεί η Ταύτισή Μας. Αν πραγματικά όχι απλώς αποδέχεσαι την κλήση που σου διοχέτευσα, αλλά τη νιώθεις σαν μοναδική λειτουργικότητα της ύπαρξής σου, τότε έχεις προχωρήσει στην Ενότητά Μας. Έχεις κατανοήσει πως μόνο ό,τι είναι ενωμένο μαζί Μου μπορεί να εκφράσει την Αλήθεια Μου. Μόνον ό,τι είναι ενωμένο μαζί Μου κι επιδέχεται συνεχώς την ευεργετική επίδραση της μετουσίωσης και της κάθαρσης μπορεί να ολοκληρωθεί, να διανοιχθεί μέχρι το Άπειρο, να Με χωρέσει, να Με αφομοιώσει και να γίνει το Παν, εκδηλούμενο από εντός σου.
Αγαπημένε Μου πρόσεξε, γιατί η Χάρη που έχεις είναι μεγάλη. Η Ευλογία βαραίνει τους ώμους σου με λαμπρότητα απέραντη. Η κίνηση που υπάρχει μέσα στους μηχανισμούς του Θείου Είναι σου είναι απερίγραπτη. Το ενεργειακό δυναμικό που παραμένει σε δράση, για να φάνερωθεί, είναι αδύνατον να ταυτισθεί με τις γνώσεις που διανοιακά έχεις για την ενεργειακή ισχύ. Οι δονήσεις που πάλλονται στο κορμί σου, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν παρά μόνο σαν Φως. Η συνεχής διάχυση, εξωτερική και εσωτερική, της Αλήθειας Μου, που γίνεται στο νου σου, στην καρδιά, στη Συνείδησή σου, στην υπόστασή σου και σ’ όλα τα σώματά σου, δεν μπορεί ν’ αποδοθεί με άλλη λέξη, παρά μόνο με την Υπέρτατη και Αέναη Προσφορά και τροφοδοσία που εκφράζει ο Εαυτός στον Εαυτό. Κι όχι ο Εαυτός στον ασυνείδητο πτωτικό εαυτό, αλλά στον ενεργοποιημένο, συνειδητό, ανερχόμενο Άνθρωπο – Θεό.
Πρόσεξε, Αγαπημένε Μου, γιατί όλα αυτά σου τα δίνω, στα ενεργοποιώ για να κάνεις τον Άνθρωπο και τη Γη Ομορφιά και Αρμονία. Για να δεις μέσα στα πάντα την Ουσία Μου και βλέποντάς Την να συντείνεις εσύ στη φανέρωσή Της. Όχι μόνο από εντός σου, αλλά μέσα από κάθε εκδήλωση που υπάρχει πάνω στη Γη ή διάχυτη μέσα στο Σύμπαν. Πρόσεξε μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις ούτε στιγμή, πως όλα αυτά τα κατάκτησες, πως όλα αυτά σου ανήκουν.
Άνθρωπέ Μου, η έννοια της κατάκτησης και της ιδιοκτησίας είναι μία παγίδα της πλάνης, πάντα έτοιμη να δεσμεύσει τα ενεργειακά σου αποθέματα, τη Χάρη, την Αγάπη, την Ευλογία και να τις υποδουλώσει στους περιορισμούς της διάνοιας και της πλάνης. Μέσα σ’ Εμένα, μέσα στο Άπειρο Μεγαλείο της Ένωσής Μας, δεν υπάρχει τίποτε άλλο, παρά η Προσφορά. Δεν υπάρχει κανένας ήχος άλλος, εκτός από τη μελωδία του Δημιουργικού Μου Ήχου, που περιέχει όλους τους παλμούς, μα εκδηλώνεται και χωρίς αυτούς, που συνενώνει ύπαρξη και ανυπαρξία, που ολοκληρώνει την Άναρχη Αρχή και το Ατελεύτητο τέλος, μέσα σε μια Άχρονη και Αέναη ανακύκλωση Δημιουργίας και Ζωής. Μέσα στην Υπερούσια Ένωσή μας δεν μπορεί να χωρέσει ο διαχωρισμός της ιδιοκτησίας σου και της κατάκτησής σου. Μόλις εισχωρεί μετουσιώνεται, ενοποιείται με τα στοιχεία του Όλου και επομένως παύει να υφίσταται διαχωριστικά. Όσο ηχεί μέσα σου διαχωρισμένα, βρίσκεσαι κι εσύ σε διαχωρισμό, απέχεις από την Ένωση, από την Προσφορά, από την εκδήλωση της Αρμονίας, της Χάρης που μέσα σου και γύρω σου υπάρχει.
Ο καλύτερος τρόπος, μαθητή Μου, για να φανερώσεις κάτι που έχεις, είναι να το προσφέρεις, να το δείξεις. Στο έχω τονίσει επανειλημμένα, μα χρειάζεται να επαναλαμβάνω αυτή την τοποθέτηση, για να μπορέσεις να την κατανοήσεις ολοκληρωτικά. Αν κάτι είναι δικό σου, είναι του Ανθρώπου. Έτσι το νιώθεις. Δεν είναι δυνατόν κάτι, που πάλλεται μέσα σου πραγματικά ενωμένο, να μην υπάρχει στο Σύμπαν, να μην υπάρχει στον Άνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν, αν διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει, να μη θέλεις να το προσφέρεις. Όχι σαν υποχρέωση, αλλά σαν υπέρτατη ανάγκη του Εαυτού σου, σαν μοναδική λειτουργία της Ύπαρξής σου, σαν πραγματική εκπλήρωση του πόθου σου για αποκατάσταση της Αρμονίας, της Ισορροπίας και της Ενότητας.
Αγαπημένε Μου, στα λέω όλ’ αυτά, γιατί είναι απαραίτητο να καταλάβεις, πως η πεποίθησή σου για κατανόηση και συνειδητοποίηση των διδασκαλιών δεν ανταποκρίνεται πάντα στην πραγματικότητα. Είμαι γνώστης ολόκληρης της εκπαίδευσής σου, της εσωτερικής και εξωτερικής. Γι’ αυτό Είμαι και ο μόνος Αρμόδιος, για να σε τοποθετήσω, για να σε κρίνω. Ο μόνος Αρμόδιος, για να σε οδηγήσω να μετατοπισθείς από τη θέση όπου εφησυχασμένα κάθεσαι, πιστεύοντας ότι προχωρείς σωστά.
Όμως δεν θα σου εκδηλώσω το Πρόσωπο του Κριτή. Θα σου εκδηλώσω τη Νουθεσία και την Καθοδήγηση, αφήνοντας την Κρίση ν’ αναπτυχθεί εντός σου, από τη δική σου συνειδητή διεργασία, για να κατανοήσεις την αναγκαιότητα της Κρίσης και να μην τη φοβάσαι. Για να δεις την ευεργετική της επίδραση πάνω στη Μετάλλαξη και τη Μετουσίωση και ταυτόχρονα για να σου διδάξω να νουθετείς και να συμβουλεύεις, να καθοδηγείς και να κατευθύνεις, όπου μπορείς, μα όχι να Κρίνεις. Γιατί αν ο μόνος Αρμόδιος να κρίνει απευθύνεται σ’ εσένα συμβουλευτικά, αν το Απόλυτο μπορεί να εκφράσει την ποιότητά Του με τη Μελωδία της Αρμονίας που θα εισχωρήσει μέσα σου χωρίς εκρήξεις ζυμώσεων, αλλά με Ισορροπία και ευεργετική άμεση επίδραση, τότε πόσο περισσότερο εσύ, που δεν έχεις φτάσει στη Δόνηση του Απολύτου, είναι απαραίτητο να εκδηλώνεσαι έτσι, κι ακόμα με μεγαλύτερη προσοχή. Γιατί φυσικά οι δικές σου διαπιστώσεις για τα τμήματά σου δεν είναι πάντα σωστές, ούτε απόλυτα καθαρές και προερχόμενες από Εμένα.
Θα σου επισημάνω, Αγαπημένε Μου μαθητή, ότι επιτιμάς. Δεν το αντιλαμβάνεσαι. Διατυπώνεις ένα βίωμά σου, μία εμπειρία σου, την επίγνωση που προήλθε από κάποια εσωτερική διεργασία σου και εκφράζοντας αυτά προς τα έξω επιτιμάς τα τμήματά σου. Μιλάς σαν να είσαι ο μόνος που κατάφερε ν’ αποκτήσει αυτό το συνειδησιακό βίωμα, που μπόρεσε να το μεταφέρει και που πρόσφερε στο συγκεκριμένο σημείο. Διαχέεις επιτίμηση στα τμήματά σου που σε ακούνε. Υπερυψώνεις τον εαυτό σου, επειδή ζητάς την αναγνώριση. Δεν είναι όμως δυνατόν να λάβεις αναγνώριση, έτσι όπως τη ζητάς, σύμφωνα με τις τοποθετήσεις της διάνοιάς σου. Γι’ αυτό τη λαμβάνεις μέσα από την επιτίμηση που διαχέεις, πιστεύοντας ότι εκδηλώνεις το Θείο Είναι σου. Είναι βέβαιο δείγμα αποτυχίας στην εκπαίδευσή σου αυτή η εκδήλωση. Σε καλώ να τολμήσεις να ελέγχεις τις διατυπώσεις των υποτιθέμενων Θείων συμπερασμάτων σου, γιατί οι περισσότερες, για να μην πω όλες, διαχέουν επιτίμηση στα τμήματα του Ανθρώπου, που υπάρχουν γύρω σου. Οι περισσότερες, για να μην πω όλες, εκφράσεις της προσφοράς σου, παρουσιαζόμενες προς τα έξω, διαχέουν επιτίμηση και κατάκριση προς τα τμήματά σου.
Σε κατέκρινα, Άνθρωπε; Σε επιτίμησα; Μήπως έχεις κάνει κάποιο λάθος; Μήπως ήρθες σ’ Εμένα γεμάτος με τα βάρη σου, κι εγώ τα σήκωσα; Μήπως τα σηκώνω, χωρίς να σου το λέω και να σου το επαναλαμβάνω, παρά μόνον όταν είναι απαραίτητο για να κατανοήσεις τα δικά σου λάθη προς τα τμήματά σου; Μήπως κάθε φορά, που ένα δάκρυ σου, ένας παλμός της ψυχής σου, εμφανίζει την ανάγκη σου, δεν εκδηλώνομαι από εντός σου και από γύρω σου Παμμέγιστος, για να σε καλύψω; Για να σε πληρώσω, όπου έχεις ανάγκη, έστω κι αν έχεις δημιουργήσει σειρά επιπτώσεων μέσα στα Σύμπαντα;
Άνθρωπέ Μου, ως πότε εσύ, ο Εαυτός Μου, ο Άνθρωπος – Θεός, που εκπαιδεύεσαι για να γίνεις απόλυτα ενωμένος και συνειδητά ενεργός, θα χρησιμοποιείς την Ουσία Μου, την Αγάπη Μου, την Ευλογία και τη Χάρη Μου, για να δεσμεύεις, να επιτιμάς, να καθηλώνεις με λεπτοφυείς ή ισχυρές επιτιμήσεις; Μην πιστέψεις ούτε στιγμή, ότι οι επιτιμήσεις που διαχέεις είναι λεπτοφυείς. Αντίθετα, μπορώ να σου πω ότι βαρύνεσαι με την επιτίμηση που διαχέεις μ’ αυτό τον τρόπο που σου ανέπτυξα, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι επιβαρυνόσουν πριν, που βρισκόσουν σε άγνοια, με μία κατάρα. Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Είναι φυσικό αυτό. Είσαι εκπαιδευόμενος Θεός. Τι περιμένεις για να το εφαρμόσεις; Ή νομίζεις πως η εκπαίδευσή σου είναι παιχνίδι στα ανεύθυνα χέρια ενός παιδιού; Ή νομίζεις ότι ο Θεός εκθέτει τον Εαυτό Του; Ή νομίζεις πως Με συλλαμβάνεις μέσα στο διανοιακό σου χώρο, που αρνείσαι να διανοίξεις και που θέλεις να τον παρουσιάζεις απέραντο;
Ω, Αγαπημένε Μου, σου διαχέω τόση Αγάπη, τόσο Φως, και τόση Ισορροπία, για ν’ απορροφήσεις ό,τι χρειάζεσαι, ώστε πλέον να μην επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη, ώστε πλέον απόλυτα να συνειδητοποιήσεις τις λειτουργίες σου και τις εκδηλώσεις σου. Να πάψεις να κρύβεσαι στις ωραιοποιήσεις των δικαιολογιών σου ή της φθασμένης τελειότητάς σου σε κάποια σημεία.
Αγαπημένε Μου, χώρεσέ Με μέσα από την Αγάπη και την κατανόηση. Χώρεσέ Με μέσα από την τόλμη να παραδόσεις κάθε τι στην εμβάπτιση του Πυρός και να δεις τη φθοροποιό σύνθεσή του ή την άφθαρτη δομή του. Θα διαπιστώσεις πως αυτό που θεωρείς άφθαρτο, έχει εισδεχθεί πολλά στοιχεία προσωπικότητας και πλάνης και μεταφερόμενο από το Θείο σου Είναι μέχρι την εξωτερική εκδήλωση έχει παρουσιάσει Νέα μορφή, κρατώντας μόνο ένα δυναμικό πυρήνα Αφθαρσίας, περιβεβλημένο με στοιχεία φθοράς.
Μη σ’ ακούσω, εκπαιδευόμενε Θεέ, να μιλάς γι’ αυτά που κατάφερες ή αυτά που πρόσφερες. Μη σ’ ακούσω να μιλάς με συμπεράσματα και λόγια για την τελειότητα που έχεις πραγματοποιήσει σε κάποια σημεία. Μίλησα για Τελειότητα, ή την κατέδειξα; Πριν δύο χιλιάδες χρόνια περπάτησα στη Γη σου, ακριβώς για να σου καταδείξω την Τελειότητα. Θα μπορούσα μόνο να σου μιλάω γι’ αυτήν, μα σου την κατέδειξα. Χάραξα τον Δρόμο που έπρεπε ν’ ακολουθήσεις. Κι εσύ μη μιλάς γι’ αυτή. Τα λόγια είναι υποθέσεις, χωράνε την ωραιοποίηση κι απέχουν από την Αλήθεια πάρα πολλές φορές. Το μόνο που δεν απέχει από την Αλήθεια, είναι η εκδήλωση. Γι’ αυτό, μη χρησιμοποιείς για να καταδεικνύεις την οποιαδήποτε εξέλιξή σου τα λόγια, αλλά κάνε λόγια τις πράξεις σου, κι άσε να μιλήσουν αυτές.
Βοήθησε, αν σου ζητηθεί κάποια βοήθεια, με τον λόγο, γιατί είναι απαραίτητο να τον χρησιμοποιήσεις κι αυτόν. Αλλά μην τον χρησιμοποιείς σαν λειτουργικό όργανο παρουσίασής σου. Αν πρέπει κάποιο τμήμα σου να παρουσιαστεί ενώπιον των άλλων, να είσαι σίγουρος ότι θα το παρουσιάσω Εγώ. Θα του προσδώσω Εγώ τα στοιχεία παρουσίας, για να ενεργοποιήσω τη σωστή νοητική τοποθέτηση που χρειάζεται μέσα στα τμήματά σου. Εσύ δεν πρέπει να παρουσιάζεις τον Εαυτό σου. Είναι καλύτερα να παρουσιάζεις τον Εαυτό που υπάρχει μέσα σ’ ένα άλλο τμήμα σου. Είναι καλύτερα να ενεργοποιείς το άλλο τμήμα σου, παρά να τονώνεις τον εγωισμό σου εκδηλώνοντας τις επιτεύξεις σου και τις προσφορές σου προς τα έξω. Γιατί, μην αμφιβάλλεις, αυτή η εκδήλωση τονώνει τον εγωισμό σου και ο εγωισμός θα σε αντιμάχεται, μέχρις ότου φτάσεις στην ολοκληρωτική τελείωση, γιατί είναι δυναμοποιημένος από τους αιώνες της ανακύκλωσης μέσα στην ύλη.
Σε καλώ, Αγαπημένε Μου, να παρουσιάσεις αυτό που είσαι, με την πράξη σου. Αυτό να είναι το κύριο μέλημά σου κι ο λόγος να είναι απλώς ένα συμπλήρωμα, που δεν θα εκφράζεται για να σε υποστηρίξει, αλλά μόνο θα διασαφηνίζει καταστάσεις που χρειάζονται επεξηγήσεις για καλύτερη κατανόηση. Σε καλώ ν’ αφήσεις πίσω σου όσα γνώριζες κι όσα γνωρίζεις. Σε καλώ να παραδεχθείς την ατέλειά σου ολοκληρωτικά, όχι σε συγκεκριμένα σημεία, γιατί σίγουρα το κάθε τμήμα του Ανθρώπου παρουσιάζει μεγαλύτερη εξέλιξη σε κάποια σημεία και μικρότερη σε άλλα. Όμως από τη στιγμή που υπάρχει ατέλεια, διαχέεται σ’ όλη την υπόσταση. Γι’ αυτό σε καλώ να την παραδεχθείς ολοκληρωτικά, χωρίς να φέρεις δικαιολογίες ότι πρόσφερες, ότι προσπάθησες, ότι εργάστηκες. Το γνωρίζω. Είναι ανάγκη να δικαιολογηθείς στον Παντογνώστη Θεό; Μήπως δικαιολογείσαι στη δική σου εγωιστική τάση, για να μπορέσεις να καταξιώσεις τον εαυτό σου, γιατί η πίστη σου και η αυτοπεποίθησή σου στηρίζονται στον εγωισμό σου και όχι στη διακαή φλόγα, στον πραγματικό πόθο για Ένωση; Έλεγξέ το και στήριξε την πίστη σου και την αυτοπεποίθησή σου στην Ένωσή Μας, όχι στην επιμέρους εξέλιξη που παρουσιάζεις ή στις εγωιστικές καταστάσεις που εμφανίζονται μέσα σ’ αυτήν. Δώσε Μου τα πάντα, για να μπορέσω να σου δώσω τα πάντα. Σε κάθε στάδιό σου, σε κάθε φάση της μαθητείας σου, να χαίρεσαι να Μου παραχωρείς τα πάντα. Γιατί τότε μέσα από το «είναι» σου εμφανίζεται εκτεταμένα η Ένωση και σε καλύπτει σε μεγαλύτερη διάσταση, οδηγώντας την υπόστασή σου σταδιακά στο Άπειρο.
Αγαπημένε Μου, σ’ Αγαπώ Απέραντα. Διαχέω την Αγάπη Μου στη Γη σου σαν Ύμνο Ζωής, αποκατάστασης και Ισορροπίας. Διαχέω τους κραδασμούς Μου μέσα στους επιμέρους ήχους σου, που εκδηλώνονται πάνω στον πλανήτη με διάφορους τρόπους, για ν’ αγγίζουν τ’ αυτιά σου οι γλυκιές μελωδίες του Απείρου. Διαχέω την Αρμονία Μου μέσα στην εικόνα που σου δίνει ο υλικός σου κόσμος, για να μπορούν να γεύονται τα υλικά σου αισθητήρια τη διαπότιση της Αρμονίας. Ανακυκλώνω ανάμεσα στη μορφή που φέρεις και στον πλανήτη, ενέργεια Ισορροπίας, Αρμονίας και Ζωής, Ευλογίας και Αγάπης, ώστε η σχέση σου με τη Γη, με τα Σύμπαντα, η σχέση σου με τον Εαυτό σου Άνθρωπο, να είναι Υπερούσια ανακύκλωση Αρμονίας, που οδηγεί στην Εκλέπτυνση, Εξέλιξη, Τελειοποίηση και Ταύτιση μαζί Μου.
Ευλογώ ό,τι υπάρχει εντός σου και το απορροφώ μέσα Μου. Σου δίνω πάλι στοιχεία από τον Άμορφο και Μορφοποιημένο Εαυτό Μου, συνδεόμενα λειτουργικά μέσα στο Θείο Πυρήνα σου και τα κέντρα της ύπαρξής σου, για να παρουσιάσουν άμεσα αποτελέσματα Αρμονίας και εξέλιξης. Ευλογώ την υλική σου εκδήλωση, το υλικό σου σώμα και τις κινήσεις που αυτό κάνει. Εισέρχομαι εντός σου σαν Ροή Πύρινων σωματιδίων, για να εξέρχομαι μέσα απ’ αυτό με όλες τις πράξεις του και να προσφέρομαι στη Γη, στον Άνθρωπο, στο Σύμπαν. Ευλογώ τη σκέψη σου. Ενδύομαι τους περιορισμούς της. Τους αφομοιώνω και της παρέχω το δικαίωμα της αφομοίωσης στην Απειρότητα, διαποτίζοντάς Την με την Απέραντη Αλήθεια. Ευλογώ την έκφραση της επιτίμησής σου και σε αποδεσμεύω από το βάρος της ευθύνης γι’ αυτήν, από την επιβράδυνση που δημιουργεί στην πορεία σου σαν εκπαιδευόμενος Θεός.
Προτίμησε ο λόγος σου να είναι Ευλογία για κάθε ύπαρξη. Γιατί ο λόγος του εκπαιδευόμενου Θεού πραγματοποιείται. Αν θέλεις να συντείνεις στην επιτίμηση, έκφρασέ την. Αν θέλεις να συντείνεις στην Ευλογία και στην Τελειότητα έκφρασέ την. Είναι δυνατόν να μιλάς για τις ατέλειες, χωρίς να επιτιμάς μόνο όταν είσαι ενωμένος με την Αγάπη. Όταν πίσω από την έκφραση του λόγου σου, η Ροή της μετουσίωσης δουλεύει, για να προσφερθεί στην ατέλεια που παρουσιάζεις. Αν μπορείς να μιλάς έτσι, μίλησε. Μα αν δεν μπορείς, προτίμησε να ευλογήσεις. Κι αν πάλι θέλεις να μιλήσεις, για να εκπαιδευθείς, ώστε να φτάσεις κάποτε στο σημείο που σου προανέφερα, τότε έχε την επίγνωση και την ευθύτητα να μετουσιώνεις άμεσα τις επιπτώσεις, γιατί διαφορετικά εκπίπτεις του προορισμού σου.
Αγαπημένε Μου, σου διαχέω ό,τι σου χρειάζεται, χωρίς εξαίρεση καμία. Υπάρχει μέσα σου, μα σου το διαχέω πάλι, σαν επισφράγιση, σαν επιβεβαίωση, σαν αναγνώριση της Θεότητάς σου, Υπερούσια και Μοναδική, απευθυνόμενη προς κάθε τμήμα του Ανθρώπου κι όχι απομονωμένη προς ένα απ’ αυτά. Σε αφομοιώνω. Δεν σε αγκαλιάζω απλά, σε αφομοιώνω. Σου δίνω τους πόρους Μου, την Ανάσα Μου, τη Ζωή Μου. Σου δίνω τη Δημιουργία Μου, που πάλλεται και δονείται μέσα στα πάντα. Σου δίνω την Ύπαρξή Μου και την Ανυπαρξία Μου, να ενωθεί μέσα σου, βοηθώντας σε να ενώσεις την Άναρχη Αρχή και το Ατελεύτητο Τέλος, βοηθώντας σε να συλλάβεις αυτό που είσαι, που Είμαι, αυτό που εσύ κι Εγώ ενωμένοι Απόλυτα θα καταδείξουμε μέσα στα Σύμπαντα.
Ευλογώ την Υπόσταση της γήινης αδελφής σου, Ιωάννη. Ενεργοποιώ ό,τι ζήτησες, ό,τι σκέφθηκες, ό,τι επιθύμησες γι’ αυτήν, κάνοντας και τον παραμικρό παλμό της Αγάπης σου Προσευχή και Ενέργεια Μετουσίωσης, προσφορά Ισορροπίας, Κάθαρσης, Αποδέσμευσης, Ζωής και Εξέλιξης, για την Υπόστασή της.
