Άγιε Πατέρα, Θεέ, Άπειρε Νου.
Ο νους του ανθρώπου Σε καλεί να δεις το προσκύνημά του και να λάβεις την εντός του Ουσία Σου. Θείε Νου, ο άνθρωπος – διάνοια εντός Σου διαλύεται και Σε παρακαλεί, Συ να τον καταστήσεις Όμοιό Σου, Συ να τον εξυψώσεις στην Απειρότητά Σου.
Θεέ του Κόσμου, Συ ο Άπειρος Νους του Σύμπαντος, περίλαβε εντός Σου τον άνθρωπο της ύλης και κατάστησέ τον Άνθρωπο Θείο.
Άπειρη Θεία Ουσία, η Ουσία Σου Σε καλεί να διανοίξεις τον ανθρώπινο νου και να διαχυθείς εντός του, διανοίγοντας αυτόν μέχρι την Απειρότητά Σου σε πλήρη ταύτιση μαζί Σου.
Ευλόγησε, Θεέ, τον ανθρώπινο νου και κατάστησέ τον Ουσία εκ της Απειρότητας του Θείου Νου Σου.
Ο άνθρωπος, Πατέρα, περιόρισε την Ουσία Σου κι έθεσε σε λειτουργία τον πλασματικό νου του, ο οποίος πάντα περιορίζει κι εμπερικλείει στα δικά του πλαίσια, στις δικές του δυνατότητες. Έθεσε φραγμούς γύρω του, περιορίζοντας την Απειρότητα, που από Εσέ είχε λάβει ως Ουσία Σου για να εκδηλωθεί.
Ενεργοποίησε στοιχεία ύλης, δημιούργησε δικό του πλασματικό Κόσμο και μέσα σ’ αυτόν έμαθε να κινείται και να ενεργεί. Έλαβε από Εσέ την Ουσία Σου, για να εκδηλωθεί στο Άπειρο ενεργοποιώντας τα Θεία Σου στοιχεία κατά το Θέλημά Σου, μα επέλεξε στοιχεία άλλα προς ενεργοποίηση, κι αυτά τον οδήγησαν στην ύλη. Περιόρισε την Ουσία του κι έκανε τη διάνοια κυρίαρχο του «Είναι» του.
Οι Άπειρες δυνατότητες του Θείου Νου μεταφέρθηκαν στο υλικό πεδίο και άρχισαν να ενεργούνται επ’ αυτού με τις ιδιότητές του τις υλικές. Σ’ αυτό το πεδίο οι ορίζοντες των επιλογών ανοίγονται συνεχώς, μα η πληθώρα αυτή των επιλογών περιορίζεται γύρω από την ατομικότητα.
Ο ανθρώπινος νους ακολουθεί την αντίστροφη πορεία του Θείου, διαθέτει τα ίδια στοιχεία, μα ενεργοποιεί όσα δρουν επί του υλικού πεδίου, επί του οποίου ήδη ευρίσκεται. Η ενεργοποίηση των στοιχείων αυτών είναι που τον μετέφερε ως ενεργοποίηση ύλης στο ανάλογο πεδίο και επ’ αυτού πλέον κινείται και δημιουργεί.
Αδρανοποιεί τα Θεία στοιχεία του «Είναι» του, αυτά που θα διεύρυναν την Ουσία του στο Άπειρο, τα περιορίζει και τα μεταφέρει στο πεδίο των περιορισμών, της διάσπασης και της ατομικότητας. Γίνεται δημιουργός του νου τού πλασματικού, του νου της ύλης. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνατότητές του, όλες τις δωρεές, που είχε λάβει, και να γίνει Δημιουργός στο Άπειρο, χωρίς να περιορίζεται από τίποτα, χωρίς να θέτει κανέναν φραγμό.
Η επιλογή που έκανε, αδρανοποίησε κάθε δυνατότητα διάχυσής του στα Σύμπαντα και άφησε ανοιχτό έναν μόνο δρόμο, αυτόν που οδηγούσε στην ανάπτυξη του υλικού στοιχείου. Οι δυνάμεις όμως που εντός του είχε προς ανάπτυξη κάθε εκδήλωσης, έδωσαν σ’ αυτόν τη δυνατότητα τρομακτικής φανέρωσής του κι επέκτασής του έστω σ’ αυτό το πεδίο, το οποίο εκ της ελευθερίας του επέλεξε.
Ανακαλύπτει ότι, έστω κι ως μορφική εκδήλωση ύλης, είναι ένας τέλειος οργανισμός, λειτουργών με πλήρη εναρμόνιση και συνεργασία όλων των στοιχείων που τον αποτελούν. Ανακαλύπτει εντός του δυνάμεις υπέρτατες, ατελεύτητες, ανεξιχνίαστες γι’ αυτόν, μα δεν μπορεί να τις φθάσει, να κυριαρχήσει επ’ αυτών, γιατί δεν γνωρίζει από πού προέρχονται και πού κατευθύνονται. Δεν μπορεί να ελέγξει ακριβώς τη λειτουργία του μηχανισμού, που τις εκδηλώνει και τις κατευθύνει, γιατί βλέπει πως, ανακαλύπτοντας νέες δυνάμεις και ενεργοποιώντας τες, υπάρχουν κι άλλα ανεξάντλητα περιθώρια, στα οποία είναι αδύναμος να φθάσει.
Αυτός απλώς υφίσταται και ενεργεί στη ροή των δυνάμεων αυτών, αναλόγως του σημείου που εκάστοτε, εκ της εξελίξεώς του, ευρίσκεται.
Το κέντρο από το οποίο διέρχεται η ροή των δυνάμεων, είναι ο νους του ανθρώπου, κι αναλόγως του πεδίου εξελίξεώς του εκδηλώνει τις δυνάμεις που από εκεί διέρχονται.
Η ίδια λειτουργία ενεργείται σε όλα τα πεδία, που αποτελούν τη Ζωή και την Κίνηση, μόνο που όσο τα πεδία ανέρχονται, τόσο η λειτουργία της ροής των δυνάμεων επ’ αυτών διευρύνεται, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στην Απειρότητα. Στο τελευταίο πεδίο δεν υπάρχει διαφορά δυνάμεων και Απειρότητας, ούτε απόσταση, γιατί είναι Ένα. Αυτός είναι ο Θείος Νους, Ασύλληπτος, Αεικίνητος, Ατελεύτητος.
Είναι η Απειρότητα σε όλες τις μορφές, σε όλες τις εκδηλώσεις του νου. Γιατί πέρα από τις δυνατότητες του ανθρώπου, ο νους του είναι ανεξιχνίαστος και εμπεριέχει σπέρματα δυνάμεων απεριόριστων και ανεκδήλωτων. Δεν υπάρχουν δυνατότητες να τις εκδηλώσουν.
Μία μικρογραφία του Άπειρου Νου είναι ο ανθρώπινος, εκδηλούμενος σ’ ένα μόνο πεδίο, το υλικό, και καταδεικνύων όλες τις αντιθέσεις, που δημιουργούν την απόσταση μεταξύ τους. Γιατί ο ανθρώπινος νους ναι μεν περιέχει σπέρματα δυνάμεων, τα οποία δύνανται να τον αναγάγουν μέχρι τον Θείο Νου, όμως στο πεδίο που εκδηλώνεται, ενεργείται περιοριστικά και αντίστροφα του Θείου.
Η εκδήλωση της ύλης δεν είναι άλλη, παρά διάσπαση της Μίας Δυνάμεως και ανάδειξη της ατομικότητας, γιατί η ενεργοποίηση της ύλης δεν είναι παρά εκδήλωση ανάλογων στοιχείων της Ουσίας του Θείου Νου, μία μορφική εκδήλωση δυνάμεων, περιορισμένων όμως. Τα πάντα στον Άπειρο Νου εμπεριέχονται, κι από Αυτόν κατευθύνονται κι ενεργούνται ανάλογα.
Κοιτάζοντας τον ανθρώπινο οργανισμό, βλέπουμε ότι διέπεται από μια λειτουργία αρμονική, ή αντίστροφα, μπορούμε να πούμε, ότι ο οργανισμός του είναι μια αρμονία λειτουργιών. Μα αυτή η αρμονία, εκτός από το υλικό του σώμα, λειτουργεί το ίδιο και στο ψυχικό και πνευματικό αυτού σώμα, και είναι η ίδια λειτουργική αρμονία που συνδέει και τα τρία αυτά σώματα. Δηλαδή, η ίδια αρμονία διαχέεται σαν αντανάκλαση και αγκαλιάζει, συνδέοντας στην αυτή δόνηση, ολόκληρη την υπόσταση. Μα η ανθρώπινη υπόσταση, όπως και κάθε εκδήλωση Θεία, είναι ένα μικρό Σύμπαν, όλη η Τελειότητα και η Αρμονία και η Δύναμη του Απείρου υπάρχει στη Θεία εκδήλωση Άνθρωπος.
Αυτή είναι η Σύνθεση του Απείρου, η αρμονική συνύπαρξη και λειτουργία εν Αυτώ άπειρων εκδηλώσεων μορίων Απείρου, εκφράζον έκαστον την Συμπαντική Τελειότητα και αποτελούν τμήμα του Άπειρου Σύμπαντος, του Άπειρου Νου.
Αυτό καταδεικνύει, ότι ο Θείος Νους, ο Θεός, δεν υφίσταται απλώς ως η Ανωτάτη, η Υψίστη, η Ασύλληπτη Δύναμη, η οποία εμπερικλείει τα πάντα ως εκδηλώσεις Της, δεν είναι απλώς η Κορυφή της Πυραμίδας του Σύμπαντος, δεν είναι μόνον Αυτό, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, δεν είναι μόνον η Εστία, η Πηγή της Ζωής, της Ουσίας, ο Θεός υφίσταται ως όλα αυτά μέσα σε κάθε εκδήλωση, δηλαδή, οι ιδιότητές Του επεκτείνονται σε όλη την ακτίνα της Απειρότητάς Του. Άρα ο Θεός δεν είναι μόνο το Κέντρο της Πηγής, γιατί όλο το Σύμπαν είναι η Πηγή Ζωής, ο Θεός είναι ολόκληρη η Πηγή, η οποία είναι Απεριόριστη, έχει μέσα της όλες τις εκδηλώσεις της Ζωής. Όλες οι εκδηλώσεις αυτές είναι ο Θεός κι έχουν την Τελειότητά Του, τη Συμπαντική Τελειότητά Του.
Οι ιδιότητές Του υπάρχουν παντού, ως απόδειξη της ύπαρξης του Θεού παντού. Η ενεργοποίηση αυτή είναι, που ανάλογα Τον φανερώνει.
Η τέλεια ενεργοποίηση όλων των ιδιοτήτων εκφράζει την κατάσταση του Θείου Νου στην Τέλεια Μορφή Του, στην Τέλεια Εκδήλωσή Του. Έχουμε τότε τον Θείο Νου Πατέρα, τον Εγκέφαλο του Σύμπαντος, με όλους τους Ουρανούς ανοιχτούς στην Απειρότητα.
Η κατάσταση αυτή έχει ενεργοποιήσει όλες τις Δυνάμεις σε πλήρη εκδήλωση στο Ύψιστο σημείο άρσης, όπου ενώνονται και συγχρόνως διαχέονται στο Άπειρο, εκδηλώνοντας τα αποτελέσματα της ένωσης των Υπερδυνάμεων. Το σημείο που ενώνονται, εκφράζει τις Άπειρες δυνατότητες του Θείου Νου, είναι ο Εγκέφαλος του Θείου Νου. Η έκχυση των Δυνάμεων αυτών είναι οι εκδηλώσεις του Θείου Νου με τις ιδιότητές Του. Η ανάλογη φανέρωση κι ενεργοποίηση των ιδιοτήτων αυτών, φανερώνει τις δυνάμεις του Θεού, που εκχέονται ως εκδηλώσεις Του.
Ανάλογα με το πεδίο στο οποίο οι Δυνάμεις εκδηλώνουν τις ιδιότητές τους, φανερώνουν τον Θεό, όπως και αν εκδηλωθούν όμως, εκφράζουν την Τελειότητά Του και την Αρμονία Του, γιατί όλα τα πεδία, στα οποία οι Θείες Δυνάμεις κινούνται, συνδέονται αρμονικά με την ίδια Θεία Δόνηση, μόνο που Αυτή εκφράζεται σε κάθε πεδίο ανάλογα.
Δηλαδή, η ίδια αρμονική σύνδεση και λειτουργία που εκφράζει την ανθρώπινη υπόσταση, υφίσταται στο Σύμπαν λειτουργώντας στα πεδία Αυτού κατά τον ίδιο τρόπο.
Η Θεία Δόνηση, που είναι οι εκχεόμενες Δυνάμεις, διαπερνά όλα τα πεδία, μεταφέρουσα σ’ αυτά τις ιδιότητές Της (Αρμονία, Σύνθεση, Τελειότητα κλπ.), και σε κάθε πεδίο εκδηλώνεται στην ανάλογη μορφή. Οι ιδιότητες αυτές σε όλα τα πεδία εκφράζονται μέσα από την εξελικτική μορφή εκάστου και δημιουργούν μεταξύ όλων μία συνδετική Ροή με φορά κατεύθυνσης στο σημείο όπου όλες οι Δυνάμεις τείνουν να ενωθούν, στον Εγκέφαλο – Πατέρα.
Όλες οι λειτουργίες της ανθρώπινης υπόστασης, ύλη, Ψυχή, Πνεύμα, κατευθύνονται από το Κέντρο της, εγκέφαλος, νους, Ουρανός. Δεν είναι ο άνθρωπος μία μικρογραφία του Άπειρου Σύμπαντος το οποίο κατευθύνεται από τον Άπειρο Θείο Νου;
Άρα υπάρχει σύνδεση μεταξύ Θείου Νου και ανθρώπινου, η ίδια αυτή σύνδεση υπάρχει και μεταξύ του Συμπαντικού Κόσμου και της ανθρώπινης υπόστασης, αφού και τα δύο εκφράζουν Συμπαντική Θεία Τελειότητα κι έχουν ως Κέντρα τα Σημεία ένωσης των εκδηλωμένων Δυνάμεών τους.
Η σύνδεση αυτή δεν είναι παρά η προέκταση της Τελειότητας και η έκφρασή της σε όλα τα πεδία στην ανάλογη εκδήλωση.
Το Κέντρο της ανθρώπινης υπόστασης είναι ένα, εκδηλώνεται όμως ανάλογα με την εξέλιξή της και ταυτίζεται κάθε φορά με την εκδήλωσή της. Δηλαδή, στην υλική εκδήλωση της υπόστασης εμφαίνεται η διάνοια, η οποία εκδηλώνεται ανάλογα με το σημείο εξέλιξης της ύλης της. Στην εκδήλωση αυτή ύλης – διάνοιας υπάρχει μία ταύτιση, η οποία δημιουργείται από την αντανάκλαση των ίδιων στοιχείων. Έχουμε, δηλαδή, μία ανακύκλωση της αυτής ποιότητας στοιχείων, με αποτέλεσμα την έλξη και εκπόρευση αντίστοιχων δονήσεων. Αυτή είναι η εκδήλωση της ύλης. Το Κέντρο στο οποίο οι δονήσεις της διοχετεύονται είναι ανάλογο, για να μπορεί να τις δεχθεί και να τις απορροφήσει, και αυτό ακολούθως τις επιστρέφει στα διάφορα σημεία της υλικής υπόστασης. Έτσι ανακυκλώνεται κι εκδηλώνεται η υπόσταση επί του υλικού πεδίου, αλλά και σ’ αυτό οι εκδηλώσεις ποικίλλουν λόγω των άπειρων ερεθισμάτων και επιλογών.
Ανάλογα με την επιλογή είναι η εκδήλωση της ύλης – διάνοιας, της οποίας το σύνολο των λειτουργιών δημιουργεί αντίστοιχο κραδαστικό επίπεδο επί του οποίου δονείται. Από την ποιότητα και την υφή αυτού γίνεται εύκολα αντιληπτή η επιλογή.
Η εκδήλωση αυτή της υπόστασης είναι η βαρύτερη μορφή δονητικής εξέλιξης και αποτελεί τη βάση από την οποία ξεκινά, για να ανέλθει και να ενεργοποιηθεί στα επόμενα ανώτερα στάδια, τα οποία άγουν στην ταύτιση με το Απόλυτο, στην ενεργοποίηση των Ουρανών.
Οπωσδήποτε η μετάβαση σ’ αυτή την εκδήλωση γίνεται σταδιακά, αφού διέλθει η οντότητα τα ενδιάμεσα στάδια, που σκοπό έχουν να την οδηγήσουν ομαλά στην εκδήλωση του Θείου, το οποίο ως Απόλυτο, που είναι, είναι αδύνατον να γίνει κατανοητό από το υλικό πεδίο, όσο εξελιγμένο κι αν είναι.
Η εκλέπτυνση και ενεργοποίηση των υψηλών στοιχείων που ενυπάρχουν στην υπόσταση εν αδρανεία ακόμα, γίνεται σταδιακά. Δεν μπορεί να ενεργοποιηθούν αμέσως μετά την ενεργοποίηση και πλήρη εκλέπτυνση των υλικών στοιχείων των υψηλότερων, γι’ αυτό το πεδίο, στοιχεία Θείου Εαυτού. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε δυσαρμονία στο λειτουργικό σύστημα, με ανάλογες επιπτώσεις.
Κάθε οντότητα αποτελείται από τα ίδια στοιχεία, δεν είναι όλα εμφανή, αλλά ενυπάρχουν. Εκδηλώνονται κάθε φορά αυτά τα οποία είναι ενεργοποιημένα και ενεργοποιούνται όσα αποτελούν ομοιοκραδαστική δόνηση με το πεδίο επί του οποίου η υπόσταση εκδηλώνεται.
Τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται η κάθε οντότητα, είναι τα κατάλληλα για να την φέρουν σε πλήρη εναρμόνιση και ταύτιση με όλα τα πεδία, που αποτελούν το Σύμπαν, δηλαδή, κάθε οντότητα είναι μία Συμπαντική Τελειότητα, κι όταν ενεργοποιηθεί πλήρως, είναι μία Ενεργής Συμπαντική Τελειότητα.
Για να φθάσει όμως το στάδιο αυτό, περνάει η καθεμιά τον δικό της εξελικτικό Μαραθώνιο, που σκοπό έχει να την οδηγήσει μέσα απ’ όλες τις μορφές εξέλιξης, ενεργοποιώντας με αυστηρή διαδοχική σειρά όλα τα στοιχεία της, μέχρι να φθάσει στην εκδηλωμένη Τελειότητα, και τότε θα μπορεί να υπάρχει και να ενεργεί σαν εκδηλωμένη, αλλά και ανεκδήλωτη Τελειότητα στο Απόλυτο.
Όταν θα έχουν ανοιχθεί όλες οι πτυχές της υπόστασης και θα έχουν λάβει Ζωή και Ενέργεια όλα τα στοιχεία που την αποτελούν, γιατί όλη η υπόσταση – οντότητα είναι μία άψογη και Τέλεια συναρμολόγηση στοιχείων σε όλες τις μορφές, σε όλα τα πεδία, τότε θα υφίσταται πλέον ως Τελειότητα Εκδηλωμένη και Απόλυτη.
Αυτό είναι το άνοιγμα των Ουρανών, που αρχίζει από την εξέλιξη της χαμηλότερης μορφής, της διάνοιας, για να φθάσει ενεργοποιώντας όλο και περισσότερο ανώτερα στοιχεία στην ανώτατη μορφή εξέλιξης, στην ενεργοποίηση των Ουρανών και την πλήρη διάνοιξη Αυτών.
Τελευταίος Ουρανός δεν υπάρχει, υπάρχει μόνον ταύτιση με το Απόλυτο, και Απόλυτο είναι ο Ουρανός του Σύμπαντος, είναι η Αρχή του Θείου Άπειρου Νου.
Πατέρα Εγώ, Πατέρα Εγώ που μ’ έμαθες πως είμαι Εσύ… Πατέρα Ναέ, Σε Δοξάζω. Πατέρα Μορφή. Θεέ του Αμόρφου. Υπέροχε, Θείε Πατέρα, του Άχωρου. Η απουσία των παλμών ας στεφανώσει την Υπέρτατη Αρμονία. Πατέρα του Άχρονου. Η Απεραντοσύνη του Παντόχρονου ας σημάνει την Αιώνια Ροή.
Θεέ του Παντός. Η Μορφή Σου παντού χαραγμένη εξαγνίζει τα Σύμπαντα. Αρμονία. Οι απέραντοι παλμοί Σου καταλήγουν σε ευθεία. Η Ορατότητα του Απείρου σημαίνει την απαρχή της Παρουσίας Σου.
Πατέρα. Η Απεραντοσύνη Σου, κυλώντας μέσα Μου, ας καταυγάσει τη Μορφή Σου στους Αιθέρες.
Η Μορφή Μου στην Ανατολή του Ήλιου ορκίζεται το μεσουράνημα της Μέρας.
Πατέρα Ουράνιε. Πατέρα Εγώ, που είσαι Εσύ, που είμαστε Ένα.
Πατέρα… Αφομοίωσε τη Σπίθα Μας στο Ένα το Άπειρο.
