Η Ανάσταση της σφαίρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ανάσταση του Λόγου.
Ως σφαίρα νοείται το άπαν της υπάρξεως της ύλης. Το Σύμπαν νοείται ως σφαίρα. Ολόκληρο το υλικό Σύμπαν, το εμπεριέχον απλώς έμβιες υπάρξεις, Πνευματικές οντότητες και αιθέρα, ολόκληρο το Σύμπαν θεωρείται ως σφαίρα. Το Τέλειον Σχήμα, το έχον τάση να ρέει εις Αρμονικήν Κίνησιν. Το Αρμονικόν Σχήμα, το οριζόμενον από Θείες αναλογίες και Νόμους.
Η Σφαίρα του Σύμπαντος θ’ Αναστηθεί με την Ανάσταση του Λόγου – Ανθρώπου. Ως «Άνθρωπος» νοείται η ύπαρξη η «Άνω-Θρώσκουσα». Δηλαδή, το σύνολο των υπάρξεων των όντων που «κοιτούν ψηλά». Εκείνων που κοιτούν το Θείον και τείνουν προς Αυτό.
Ο άνθρωπος, ο αποτελούμενος από τον «χουν» της ύλης και το Θείον Εμφύσημα του Πατέρα, είναι εξαπλωμένος σε άπειρα σημεία του Σύμπαντος. Μορφικά μπορεί να είναι διαφοροποιημένος ή ακόμη και αόρατος. Αυτό συμβαίνει γιατί ο «χους» του κάθε πλανήτη διαφέρει. Οι συνθήκες και το υλικό περιβάλλον διαφέρουν από σημείο σε σημείο του Σύμπαντος τόσο, ώστε η «πρώτη ύλη» της υλικής υπόστασης του Ανθρώπου να είναι διαφοροποιημένη. Όμως το Θείον Εμφύσημα είναι Έν. Και ο Άνθρωπος είναι Ένας: ο Άνω-Θρώσκων.
Τα όντα εκείνα τα οποία δεν είναι «Άνω-Θρώσκοντα», δεν είναι μόρια του Ανθρώπου, όμως η Ανάσταση αυτών, όπως και ολόκληρης της υλικής υπόστασης της Συμπαντικής σφαίρας, εξαρτάται από τον Άνθρωπο – Λόγο. Εκείνον, ο οποίος ως «Άνω-Θρώσκων» εμπεριέχει τη Θεία Πνοή του Πατέρα υπό μορφή Υιού – Λόγου.
Όμως όλα είναι δημιουργήματα του Πατέρα. Το καθετί διά Λόγου δημιουργήθηκε από Αυτόν. Άρα, το καθετί εμπεριέχει Θεία Στοιχεία.
Από τη στιγμή που ένα ον, απλώς έμβιο, κοιτάξει ψηλά, από τη στιγμή, δηλαδή, που γίνεται «Άνω-Θρώσκον», από εκείνη τη στιγμή εντάσσεται στα προς Τελείωσιν μόρια του Θείου – Ανθρώπου, και ο Λόγος υπό μορφή Θείου Εμφυσήματος καταλαμβάνει αυτό. Ως Λόγος ο Άνθρωπος εξεπορεύθη από τους Κόλπους του Πατέρα, και ως Λόγος θα επιστρέψει σ’ Αυτόν.
Πριν από την εκδήλωση εις Λόγον ο Άνθρωπος υπήρξε ως Ιδέα μέσα στον Θείο Νου. Η στιγμή της Δημιουργίας αρχίζει από τη στιγμή του ιδεατού σχηματισμού των όντων από τον Θείο Νου. Η Ουσία, από την οποία αποτελούνται τα Αρχέτυπα δημιουργήματα, είναι η Θεία Ουσία, η εκ του Θείου Νου απορρέουσα.
Η υπό της Θείας Σκέψεως εγχάραξη απάντων των μορφών εντός της Θείας αυτής Ουσίας, αυτή και μόνη είναι η πραγματική δημιουργία αυτών.
Ο Θείος Δημιουργός δημιουργεί διά της Ιδέας. Η Άπειρη Σοφία Του εγχαράσσει εντός Του, εντός της Θείας Αυτού Ουσίας, τας Αρχετύπους μορφάς των όντων, των ιδεών, των τάσεων ή σχέσεων, των Νόμων και των ερμηνειών, των υπαρχουσών ή μη εισέτι εμφανιζομένων εις οιονδήποτε μόριον του Σύμπαντος, του απείρως ευρυτέρου εκείνου, το οποίον ο ανθρώπινος νους δύναται να συλλάβει.
Η έκφραση «συλλαμβάνω» είναι αυτή ακριβώς που χρησιμοποιείται για να καταδειχθεί η κατανόηση μιας ιδέας ή η ανακάλυψη μιας φυσικής ή πνευματικής σχέσεως, και η πρακτική της εφαρμογής στην ύλη. Λέμε: «Το γόνιμο μυαλό του εφευρέτη συνέλαβε…». Πράγματι: «συνέλαβε», δεν «δημιούργησε». Κάθε δημιούργημα που υπήρξε, υπάρχει ή θα υπάρξει, βρισκόταν από πάντα, ανέκαθεν, μέσα στον Παγκόσμιο Θείο Νου.
Ο Φωτισμένος Νους του ανθρώπου είναι σε θέση να «συλλάβει» την ήδη υπάρχουσα ιδέα και να την μεταφέρει στη χρονική στιγμή της παρούσας μορφικής του εκδήλωσης. Όσο πιο Φωτισμένος είναι ο ανθρώπινος νους, τόσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητα «συλλήψεως» γνώσεων, εκ της Μίας, της Θείας Γνώσεως, του Ενός Νου του Παντός.
Ο Άνθρωπος, λοιπόν, ο τετελειωμένος Άνθρωπος, ο Ομοούσιος προς τον Πατέρα, υπάρχει μέσα στο Νου του Θεού. Δηλαδή, όπως καθετί, είναι ήδη «δημιούργημα», είναι «υπάρχων». Αυτό που απομένει, είναι ο ανθρώπινος νους, ο ατελής, να συλλάβει την ιδέα του Ανθρώπου του τετελειωμένου και να την μεταφέρει στη χρονική στιγμή της παρούσας μορφικής του εκδήλωσης. Ο υλικός άνθρωπος, ο διαθέτων παράλληλα νουν Ομοούσιον του Θείου Νου του Παντός, έχει απλώς να συλλάβει την ιδέα της Τελείωσής του.
Η Θεία Σπίθα του ανθρώπου, ως Θεία απόρροια, φέρει τις ιδιότητες και τις ικανότητες του Ενός. Ο άνθρωπος φέρει εντός του τη Γνώση του Παντός, άρα και της Τελείωσής του. Η Δημιουργία υπάρχει μέσα του, ως Ομοουσίου του Πατρός. Η Γνώση υπάρχει μέσα του και η Τελείωση το ίδιο. Πρέπει, απλώς, ο πεπερασμένος του νους, ο νους των μορφικών του εκδηλώσεων, να φωτιστεί και φωτιζόμενος να καταστεί Έν με τον Θείο Νου, τον οποίο ο ίδιος φέρει εξ απαρχής των αιώνων.
Η σύλληψη της ιδέας υπάρχει προ της εφαρμογής. Όμως η σύλληψη μιας ιδέας από έναν Θείο Νου, είναι ήδη ένα δημιούργημα. Είναι ήδη γεγονός. Όμως ο άνθρωπος φέρει εντός του Θείο Νου. Άρα, η σύλληψη υπ’ αυτού της ιδέας του Τέλειου Ανθρώπου, είναι ήδη ένα δημιούργημα. Ο άνθρωπος, ως Ομοούσιος του Πατρός, είναι Δημιουργός. Δημιουργεί διά του Λόγου και της συλλήψεως της Ιδέας.
Η σύλληψη της πλήρους ιδέας της Τελείωσής του οδηγεί στην πλήρη του Τελείωση. Ο πλήρης Φωτισμός του τον οδηγεί στη σύλληψη της πλήρους ιδέας της Τελείωσης, άρα και στην πλήρη Τελείωση. Ο πλήρης Φωτισμός του επιτυγχάνεται διά της απολύτως ελευθέρας διόδου του Φωτός εντός του. Το άνοιγμα των Ουρανών του εξαφανίζει κάθε εμπόδιο στη δίοδο του Φωτός.
Οι προϋποθέσεις, όμως, για το άνοιγμα των Ουρανών του είναι ποικίλες. Και πρώτα πρώτα η κάθαρση. Κάθαρση από κάθε μέταλλο βαρύ της ύλης του. Κάθε είδους σκέψη επίκτητη ή συμβατική.
Στοχεύοντας το Απόλυτο προετοιμάζεται στο Απόλυτο. Κάθε είδους συμβιβασμός είναι έξω από το Απόλυτο. Και η ελάχιστη εν επιγνώσει αποδοχή ενός συμβιβασμού τον αποκλείει από το Απόλυτο. Στον ήδη αφυπνισμένο νου του δεν υπάρχει ούτε η δικαιολογία της άγνοιας. Εάν αμφιβάλλει, θα ρωτήσει τη Θεία Γνώση που φέρει. Εάν ρωτήσει, θα γνωρίσει. Εάν γνωρίσει, θα εφαρμόσει. Εάν, όντας γνώστης, δεν εφαρμόσει, τίθεται εκτός Απολύτου.
Ο άνθρωπος αφυπνίζεται και γνωρίζοντας το Απόλυτο καλείται να μοιάσει με Αυτό. Η σταδιακή του κατά επίπεδο ομοιότητα με το Απόλυτο, φέρει σταδιακή διάνοιξη των αντίστοιχων Ουρανών του. Η επίτευξη της τελείωσης ενός επιπέδου του, μιας εκδήλωσης, δηλαδή, της υπόστασής του, απεικονίζεται με τη διάνοιξη του αντίστοιχου Ουρανού. Όταν καθεμιά ξεχωριστά και όλες μαζί οι εκδηλώσεις που σχηματίζουν την ολοκληρωμένη του υπόσταση τελειωθούν, τότε κάθε αντίστοιχος Ουρανός του θ’ ανοίξει και κάθε εμπόδιο στη δίοδο του Φωτός θα εκλείψει. Τότε η Γνώση της πλήρους Τελειότητάς του θα κυλήσει μέσα του και αυτός, ως Δημιουργός από πάντα, θα δημιουργήσει την Τελείωσή του, συλλαμβάνοντας την πλήρη ιδέα της.
Η πλήρης ιδέα της Τελείωσης σχηματίζεται από το σύνολο των επιμέρους ιδεών Τελείωσης, που τα αλλεπάλληλα ανοίγματα των Ουρανών παρουσιάζουν. Κάθε άνοιγμα Ουρανού παρουσιάζει το μέρος της τελείωσης το εξαρτώμενο από την καθαρότητα αυτού του Ουρανού. Όταν όλοι οι Ουρανοί καθαρίσουν, όταν όλες οι υποστάσεις που τον απαρτίζουν Φωτιστούν, τότε η πλήρης Ιδέα της Τελείωσής του θα σχηματιστεί μέσα του. Μέσα στον Θείο Νου του Δημιουργού, που έφερε από πάντα. Και η ιδέα θα καταγραφεί ως δημιούργημα. Και η Τελείωση θα καταγραφεί ως γεγονός.
Μέσα στον Νου του Πατέρα, που τα πάντα καλύπτει, η ιδέα του Τετελειωμένου Ανθρώπου υπάρχει. Και σαν καταγραμμένη εντός του Θείου Νου, είναι και γεγονός. Η Τελείωση του Ανθρώπου ήταν πάντοτε γεγονός. Αυτό που απομένει, είναι η σύλληψη της Ιδέας της πλήρους Τελείωσής του από τον άνθρωπο, και η μεταφορά της στη σύγχρονη μορφική του εκδήλωση.
Ο Άνθρωπος ήταν πάντοτε Θεός. Ως Άνω-Θρώσκων ποτέ δεν εξέπεσε από τα Θεία ύψη του Πατέρα. Η πλήρης γνώση της Θεότητάς του θα σχηματίσει εντός του την ιδέα του Τετελειωμένου Ανθρώπου, του αεί Άνω-Θρώσκοντος και μηδέποτε εκπεσόντος εκ της Θείας Σφαίρας του Πατέρα. Ο σχηματισμός της ιδέας εντός του, όντος Θεού, επιφέρει τη δημιουργία αυτής.
Η δημιουργία του Τετελειωμένου Ανθρώπου εξαρτάται από το πότε ο άνθρωπος, διά της καθαρότητας και του Φωτισμού του, θα συλλάβει την ιδέα της Τελείωσής του, ταυτιζόμενος ταυτόχρονα με την πάντοτε υπάρχουσα Θεία του Υπόσταση.
