Η αλλαγή της υπόστασης, που ορίζει το μεταίχμιο της Ύπαρξης, η τελική, δηλαδή, φάση μεταλλαγής του ανθρώπου σε Λόγο, διέπεται από καταστάσεις μόνωσης, εσωτερικής θεώρησης της Αλήθειας, και αποκοπής από τα συναισθήματα.
Η απαρχή της βασιλείας της ποιότητας προϋποθέτει το τέλος του βασιλείου της ποσότητας. Καταρρίπτοντας την ποικιλία των ενδιαφερόντων του, ο ευρισκόμενος επί της στενοτάτης ατραπού, θρυμματίζει τους όγκους των σαθρών, επιπρόσθετων ιδιοτήτων του, αποκαλύπτοντας έτσι το καλυμμένο διαμάντι της Ένωσης, το διάφανο πρίσμα της Αλήθειας.
Τα συναισθήματα δημιουργούνται κυρίως από περιβαλλοντικές επιδράσεις, καθώς και από καρμικές δεσμεύσεις των διαφόρων μορφικών του εκδηλώσεων. Οι δημιουργημένες έτσι σχέσεις επενεργούν σε ολόκληρη την υπόστασή του και λειτουργούν ανασταλτικά, αποσπώντας αυτόν από την εσωτερική θεώρηση της Αλήθειας. Το περιβάλλον του τον δεσμεύει με τον σχηματισμό σχέσεων επιφανειακής, υλικής και συναισθηματικής υπόστασης. Η στιγμή που ο άνθρωπος ευρίσκεται στο μεταίχμιο της πραγματικής, ουσιαστικής και βαθιάς αλλαγής του, απαιτεί διαυγή καθαρότητα σκέψης και αποδέσμευση από επίκτητες επιρροές, ώστε να λειτουργήσουν μέσα του οι αρχέγονες σχέσεις και οι Θείες Ενώσεις.
Η απομόνωση επιφέρει ένα είδος κάθαρσής του και αποδέσμευσής του από καταστάσεις, σχέσεις ή συναισθήματα, που συσσωρεύθηκαν μέσα του, λόγω των μη Απόλυτων επιλογών του. Κάθε μη Απόλυτο απομακρύνεται, καθαρίζοντας έτσι την υπόστασή του από περιττές δεσμεύσεις, ώστε να αναφανεί η Αρχέγονη Σχέση του Ανθρώπου με τον Θείο Εαυτό του.
Αυτή είναι και η εσωτερική αντιμετώπιση της Αλήθειας. Απομακρύνοντας τις σχέσεις που οι εκάστοτε μορφικές του εκδηλώσεις διαμόρφωσαν, ο άνθρωπος ανακαλύπτει τις σχέσεις που ενυπάρχουν στην Αρχέγονη Υπόστασή του, την Παραδείσια. Του ατόμου του Κήπου της Εδέμ.
Η Παραδείσια υπόστασή του αναφαίνεται όταν ο ίδιος πρώτα, συνειδητά, απομακρυνθεί από τις συμβιβαστικές επιλογές, που ο ίδιος επέβαλε στον εαυτό του, τις στιγμές που απομακρυνόταν από το Απόλυτο. Όμως η Γνώση που επέρχεται με τη συνειδητή αυτοκάθαρση, φέρει μαζί της και τις ευθύνες για την απόλυτη εφαρμογή της Αλήθειας.
Μην έχοντας τη δικαιολογία της άγνοιας, ο άνθρωπος τίθεται «Ενώπιος Ενωπίω». Η στιγμή της Κρίσης, που ο ίδιος επεζήτησε, η στιγμή της Κρίσης με τον Εαυτό του Κριτή και κρινόμενο, αιτούντα και παρέχοντα, φέρει τις επιλογές του σε υψηλότερο, λεπτότερο και ουσιαστικότερο σημείο. Ξεκινώντας από τη ρίζα της Επιλογής, από τη Γνώση, ο άνθρωπος αρχίζει να αφυπνίζει τις ενυπάρχουσες Θείες του Ιδιότητες, που όμως συνοδεύονται από την πλήρη ανάληψη των ευθυνών του.
Η στιγμή της Αλήθειας, όταν ο Άνθρωπος κρίνει τον ίδιο του τον Εαυτό, είναι η απαρχή της ανάληψης των Θείων Ιδιοτήτων του, ξεκινώντας από τον Άνθρωπο σαν Θεό – Κριτή. Η Απόλυτη θέση του Θείου Κριτή επιβάλλει την πλήρη αποδέσμευσή του από κάθε μη Απόλυτο. Από κάθε μη αρμονικό προς την Απόλυτη Αλήθεια. Από κάθε μη Αρχέγονη σχέση.
Αποφλοιώνοντας τον Εαυτό του από τις επίκτητες επιρροές, συντελεί στην αποκάλυψη της εσωτερικής δομής της Θείας του Υπόστασης. Οι αρχέγονες σχέσεις του προς τη Μονάδα και το Έν το Απόλυτο αναφαίνονται και εκδηλώνονται σαφέστερα.
Η συνειδητή αυτοκάθαρσή του, ανανεώνοντας την επικοινωνία του με τη Θεία Ενέργεια, ενδυναμώνει τη φωνή της Επίκλησής του. Ο Λόγος του ενεργοποιείται και ξεκινά. Ένα ακόμη πρόσθετο κάλυμμα αφομοιώνεται, επαναστρέφοντας τη Θεία Ιδιότητα, που το αποτελούσε, αυτήν που πρώτη διαχωριζόμενη κάλυψε αρχικά το πνεύμα, να ξαναταυτιστεί με αυτό. Και η κάμπια, μετά την απομόνωσή της, εμφανίζεται ως ψυχή «πεταλούδα».
Κάθε αποφλοίωση του όντος ενθαρρύνεται από την αυτομόνωση. Αυτή τη σημασία έχει και η ενέργεια των αναχωρητών. Η αυτομόνωση, χωρίς όμως να έχει το παραμικρό στοιχείο χωριστικότητας, είναι ουσιαστικός βοηθός της εσωτερικής θεώρησης της Αλήθειας και της αποκάλυψης της Αρχέγονης Ανθρώπινης Σχέσης.
