Η εξελικτική μας πορεία στον υλικό κόσμο είναι γεμάτη από εσωτερικές συγκρούσεις. Βιώνουμε, δηλαδή, τη δυσκολία προσαρμογής σε καθετί καινούριο. Είναι οι διεργασίες των εσωτερικών αλλαγών, που έχουν σαν αποτέλεσμα τη διεύρυνση και εμβάθυνση της συνειδητότητάς μας σε κάθε συγκεκριμένο θέμα.
Η δυσκολία της προσαρμογής οφείλεται στην αδράνεια του υλικού μας φρονήματος. Αδράνεια στη Φυσική ονομάζεται η ιδιότητα της ύλης να αντιδρά σε κάθε αλλαγή της κατάστασής της. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι κάθε αντίδραση στην αλλαγή οφείλεται στην ύλη, που έχει διαποτίσει το νου και τις λειτουργίες του. Έτσι βλέπουμε ότι η ύλη θα ήταν αδύνατον να είναι η πηγή της ζωής – των διαδοχικών αλλαγών – και ο ρυθμιστής της εξέλιξης, γιατί το βασικό της χαρακτηριστικό είναι η αντίδραση σε κάθε αλλαγή, η αδράνεια.
Το υλικό φρόνημα είναι οι νοητικές λειτουργίες, που έχουν τόσο διαποτιστεί από την ύλη ώστε να περιορίζονται, να εξυπηρετούν μόνο τους υλικούς στόχους και ανάγκες. Αυτές ακριβώς οι λειτουργίες ενεργοποιούν κάθε είδους αντίδραση, αμέσως μόλις το Φως μιας ευρύτερης Αλήθειας φωτίσει το νου.
Συχνά χρησιμοποιούν πλάγιους τρόπους, για να πετύχουν με κάθε θυσία το αποτέλεσμα, τη ματαίωση της αλλαγής. Είναι ανάγκη ν’ αποκαλυφθούν όλα τα τεχνάσματα της διάνοιας, που συχνά παίρνει το πρόσωπο μιας «εύλογης» καθυστέρησης, αναβολής, αναξιότητας για εξέλιξη και τα λοιπά. Τίποτε δεν είναι αληθινό, όταν έχει σαν αποτέλεσμα την αντίδραση στην αλλαγή. Όσο βρισκόμαστε στον φυσικό κόσμο, είναι σίγουρο ότι κάθε εσωτερική μας ιδιότητα χρειάζεται ακόμα καλλιέργεια.
Η διάνοια μπορεί να μας δίνει στοιχεία της πνευματικής μας ανόδου και του «ύψους» που έχουμε «κατακτήσει», προκειμένου να μας κρατήσει δέσμιους της ύλης, στάσιμους, να εκφράζουμε τη γενική ιδιότητά της, την αδράνεια! Μόνη μας προφύλαξη στα τεχνάσματά της είναι οι διαρκείς αλλαγές μέσα μας, οι διαρκείς ανακατατάξεις, η ακύρωση κάθε σκέψης ελέγχου από τη διάνοια, η μετατροπή της σε οδηγίες για πορεία από το Πνεύμα.
Αντίστοιχα με την αντίδραση – αδράνεια του υλικού κόσμου υπάρχει μία ιδιότητα του Πνευματικού χώρου. Είναι η Αέναη Ροή. Δεν είναι στατική κατάσταση. Είναι διαρκής αλλαγή! Δεν γίνεται όμως αισθητή, επειδή απουσιάζει η αντίδραση, η αδράνεια, επειδή απουσιάζει η ύλη. Έτσι η Αέναη Ροή δεν περιέχει συγκρούσεις, δισταγμούς και καθυστερήσεις. Η αλλαγή πραγματοποιείται την ίδια στιγμή της σύλληψης της ιδέας μιας καινούριας, ευρύτερης Αλήθειας. Είναι η διαδικασία εξέλιξης για την καινούρια Εποχή, προσαρμοσμένη στην ταχύτητά της, την ταχύτητα του Φωτός! Είναι η ταχύτητα στην οποία η μάζα διαστέλλεται, γίνεται άπειρη, εξαϋλώνεται! (Θεωρία σχετικότητας). Οι δονήσεις της ανεβαίνουν στο επίπεδο της ενέργειας, του Φωτός. Έτσι δεν μπορεί πια να εκδηλώσει αδράνεια, γιατί δεν είναι πια ύλη, είναι Φως!
Η νίκη μας, λοιπόν, επί της ύλης έχει σαν κλειδί την ταχύτητα του Φωτός. Εκδηλωθείτε με ταχύτητα, για να μεταλλάξετε την ύλη σε Πνεύμα… Η αποδοχή της καθυστέρησης και της κάθε είδους αναβολής, είναι το μέτρο της ύλης, που επιτρέπουμε να μείνει μέσα μας. Ακόμα και απειροελάχιστη ύλη αν επιτρέψουμε να εκδηλώνεται από μέσα μας, αρκεί για να χρησιμοποιήσει σαν μοχλούς τα τεχνάσματα της διάνοιας και να κάνει «ανεδαφικό», να τινάξει στον αέρα το Πνευματικό μας οικοδόμημα.
Όσο βρισκόμαστε στον υλικό χώρο και ζούμε εκδηλώνοντας ιδιότητες της ύλης, συντονισμένοι στις χαρακτηριστικές της δονήσεις, ο ρυθμός των εσωτερικών αλλαγών είναι χαμηλός. Η αδράνεια μάχεται να μας ματαιώσει, υπερασπίζοντας την πηγή της, την Ύλη, εφόσον η πορεία της εξέλιξης είναι η πλήρης εκδήλωση Πνεύματος, με την αναγωγή κάθε στοιχείου που ελέγχεται από την Ύλη, σε Φως Πνευματικό. Έτσι βιώνουμε μία σειρά εσωτερικών συγκρούσεων κάθε φορά που το Πνεύμα μάς δίνει ωθήσεις Ενέργειας – Φωτός, για να κινηθούμε, να μετατοπισθούμε προς την Υπέρτατη Αλήθεια, το Φως Του Πατέρα – Ουσία της Ύπαρξης.
Η πορεία αυτών των αλλαγών, καθώς ο χρόνος κυλάει, μπορεί να παρασταθεί από μία καμπύλη δονήσεων.
Οι κορυφές που σχηματίζονται κατά την εξέλιξη της καμπύλης (1), καθώς ο χρόνος κυλάει, παίρνοντας τιμές από 0 μέχρι t, είναι τα σημεία των εσωτερικών μεταστροφών, τα σημεία «σύγκρουσης» μιας νέας αλήθειας με την προηγούμενη – κατεστημένη τοποθέτηση για κάθε συγκεκριμένο πρόβλημα.
Η συνειδητότητα σε κάθε αλλαγή έλκει στοιχεία που θα συμπληρώσουν τις προηγούμενες θέσεις – εμπειρίες της. Έτσι σε κάθε κορυφή που γίνεται «στροφή» προς νέα τοποθέτηση, έλκονται στοιχεία συμπληρωματικά, από τον αντίθετο χώρο. Δηλαδή, αν η κορυφή βρίσκεται στο θετικό άπειρο, τα νέα στοιχεία που θα έλξει θα βρίσκονται στο αρνητικό άπειρο, ώστε να πορεύεται προς ισορροπία: θετικό + αρνητικό = μηδέν.
Για να ισορροπήσει η οντότητα, πρέπει όση επιφάνεια καλύπτει η καμπύλη από το χώρο του θετικού απείρου, τόση να καλύπτει και από το αρνητικό άπειρο. Έτσι, αν δει κανείς την καμπύλη αυτή, που περιγράφει τη συνολική εμπειρία της οντότητας, στη διάρκεια ορισμένου χρόνου (t1) παρατηρεί ότι υπάρχουν ισοδύναμες ποσότητες στοιχείων από το θετικό και το αρνητικό άπειρο (καμπύλη α).
Αν δει όμως τη μορφή της καμπύλης β σε χρόνο (t2), παρατηρεί ότι δεν υπάρχει ισοδυναμία στοιχείων. Τα θετικά στοιχεία είναι περισσότερα και έτσι δεν υπάρχει ισορροπία. Έτσι η συνειδητότητα, για να μη βιώνει την πίεση της ανισορροπίας, αναγκάζεται να αυξήσει την ταχύτητά της, οπότε αυξάνεται και η συχνότητα δονήσεών της. Αυξάνεται η ταχύτητα με την οποία κάνει αλλαγές εσωτερικές. Έτσι, βαθμιαία, από την κατάσταση των αργών δονήσεων, ταυτόχρονα με τις οποίες βιώνει πίεση και αισθάνεται ανικανοποίητη και μόνη, μεταβαίνει στην κατάσταση των γρήγορων αλλαγών των μεγάλων συχνοτήτων, εκεί που βιώνει την κατάσταση ισορροπίας και γαλήνης.
Ο αριθμός των κορυφών που σχηματίζονται στη μονάδα του χρόνου είναι ανάλογος με τη συχνότητα της δόνησης, ανάλογος δηλαδή με την ταχύτητα με την οποία μετακινούμεθα – αλλάζουμε τοποθέτηση. Όσο περισσότερο καθυστερούμε εξαιτίας της αδράνειας – της αντίδρασης που αναπτύσσουν τα υλικά μας στοιχεία – τόσο μικρότερη είναι η συχνότητα της δόνησης της εσωτερικής μας εξέλιξης. Έτσι θα μοιάζει με τη μορφή της καμπύλης (3) στο Σχήμα 2. Τα εσωτερικά αισθητήρια του νευρικού μας συστήματος «αισθάνονται» τη μεταβολή του πλάτους των δονήσεων (καμπύλη 2, Σχήμα 1). Επειδή ο ρυθμός – συχνότητα είναι αργός, «καταγράφουν» μεγάλες διακυμάνσεις και δίνουν στη συνείδηση την «αίσθηση» της ταραχής, της ανισορροπίας (καμπύλη 4, Σχήμα 2).
Όταν οι μετακινήσεις μας είναι γρήγορες, η συχνότητα των δονήσεων αυξάνεται και δίνει την καμπύλη (5). Τα εσωτερικά αισθητήρια δίνουν στη συνείδηση μία σχετική αίσθηση ηρεμίας και ισορροπίας (καμπύλη 6, Σχήμα 2). Η τέλεια, γρήγορη τοποθέτηση, η άμεση αποδοχή κάθε λάμψης Θείου Φωτός που φθάνει στη συνείδηση, οδηγεί σε μία μορφή καμπύλης με πολύ μεγάλη συχνότητα (καμπύλη 7, Σχήμα 3), οπότε τα εσωτερικά αισθητήρια δίνουν στη συνείδηση την αίσθηση της απόλυτης γαλήνης (καμπύλη 8, Σχήμα 3).
Η ταχύτητα, λοιπόν, προσαρμογής στις αλλαγές δίνει την αίσθηση της ισορροπίας στο εσωτερικό της υπόστασης, αλλά και διαχέεται παντού, όπου βρίσκεται η οντότητα.
Η ευθεία (8) εκφράζει ακριβώς την κατάσταση αδιατάρακτης γαλήνης, την εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου που έχει μηδενίσει την ύλη του και δονείται συντονισμένος με το Θείο Φως ενός από τα Ανώτερα Κέντρα.
Η ευθεία γεωμετρικά εκφράζει ένα σύνολο σημείων με μία κοινή ιδιότητα. Στην περίπτωση που εξετάζουμε εδώ, η ευθεία χρησιμοποιείται για να παρασταθεί με κάθε σημείο της η εσωτερική κατάσταση κάθε στιγμής σε μία οντότητα, που βιώνει την ισορροπία – γαλήνη, ενωμένη με τα πάντα. Κάθε σημείο – κατάσταση έχει το ίδιο περιεχόμενο με τα υπόλοιπα, την Απόλυτη Γαλήνη που περιέχει τα πάντα, όλες τις κινήσεις, όλα τα όντα, το σύνολο που είναι η Θεία Ουσία Εκδηλωμένη. Έτσι κάθε σημείο μπορεί να αντικαταστήσει κάθε άλλο, μπορούν όλες οι καταστάσεις να ρέουν χωρίς να σημειώνεται καμία αναταραχή, κανένας παλμός ανισορροπίας. Έτσι όλα τα σημεία βρίσκονται παντού, την ίδια στιγμή, συμμετέχουν σε κάθε ον και σε κάθε κίνηση.
Στην Υπέρτατη Θεία Γαλήνη, στην ταύτιση με τον Θεό Πατέρα, δηλαδή, δεν υπάρχει καμία διακύμανση. Όλα βρίσκονται παντού. Και αφού βρίσκονται παντού, δεν κινούνται. Δεν χρειάζεται να κινηθούν. Γιατί, για να βρεθούν κάπου αλλού, δεν χρειάζεται να φύγουν από τη θέση τους, γιατί είναι παντού, άρα και στο άλλο σημείο, που θέλουν να πάνε. Ούτε θα χρειάζεται να πάνε εκεί για να ενεργήσουν ή να γνωρίσουν τι γίνεται εκεί. Γιατί θα ενεργούν παντού και θα ξέρουν τα πάντα. Γιατί θα είναι μέσα στην Ενέργεια και μέσα στη Γνώση. Γιατί θα είναι οι ίδιοι κατ’ Ουσίαν Θεία Ενέργεια και Θεία Γνώση και Θεία Αρμονία και Θεία Γαλήνη.
Γιατί θα είναι μόρια του ίδιου του Θεού. Όμως τα μόρια αυτά θα κλείνουν όλες τις ιδιότητες του Θεού, γιατί θα είναι η ίδια Ουσία. Θα είναι η Ουσία. Και το κάθε μόριο θα είναι παντού, γιατί θα είναι ο Θεός ο Άχρονος και Άχωρος, ο άνευ πλαισίων και περιορισμών. Ο Άναρχος και Ατελεύτητος. Ο Υπερούσιος.
Η Θεία Γαλήνη, η Τέλεια Θεία Γαλήνη, ολοκληρώνεται με την πλήρη ένταξη του Ανθρώπου – Θεού στη Θεία Ροή. Στη Ροή την άνευ κινήσεως. Στην κάλυψη την άνευ μεταβάσεως. Στην πλήρη παρουσία σε κάθε μόριο και σημείο. Στην πλήρη παρουσία παντού και πάντα. Στην πλήρη Γνώση των όλων.
Ο άνθρωπος θα φτάσει στην ολοκληρωτική κίνηση μέσω της ακινησίας. Ο άνθρωπος θα φτάσει στην Απόλυτη Γνώση μέσω της Αγνωσίας. Ο άνθρωπος θα φτάσει στη Θεία Αίσθηση μέσω της απομακρύνσεως από τις αισθήσεις. Η πραγματική απολύτρωση από τα επίκτητα βάρη θα φέρει την Αρμονία των παλμών του. Στο συντονισμό του με τον Θεό οι παλμοί του θα πάψουν να πάλλονται. Η κίνηση θα είναι ολοκληρωτική. Η πλήρης, ταυτόχρονη παρουσία στο Άπειρο θα εξαφανίσει την ανάγκη κινήσεως. Η Απόλυτη Γνώση θα απαλείψει την προσπάθεια έρευνας. Η ολοκληρωτική μετατροπή του σε Ενέργεια θα εξαφανίσει την ανάγκη ενεργειών.
Στην Απόλυτη Γαλήνη η κίνηση εκδηλώνεται με την ακινησία. Είναι η Αέναη Ροή της Απόλυτης Ισορροπίας, της Ένωσης με τον Πατέρα – Ισορροπία, μέσω του Υιού – Αρμονία. Σ’ αυτήν την Απόλυτη Θεία Γαλήνη, η Αρμονία είναι η Ταύτιση.
Έτσι το κάθε σημείο – κατάσταση και το κάθε ον που είναι συντονισμένο στην ευθεία της Γαλήνης, είναι ενωμένο με τον Θεό, τον Άχωρο και Άχρονο, τον Απεριόριστο, τον Άναρχο και Ατελεύτητο.
Ακόμα και η σχετική κατάσταση Γαλήνης είναι πολύτιμη βάση για κάθε πρόοδο του Ανθρώπου, που θα οδηγηθεί στην Απόλυτη Γνώση, χωρίς νοητικές λειτουργίες, στην Τέλεια Κίνηση χωρίς τριβές – αντιδράσεις, στην Απόλυτη Ισορροπία μέσω της Αρμονίας, στην Απόλυτη Σιγή του Ανεκδήλωτου Πατέρα, μέσω της Ταύτισης με κάθε παλμό – ον. Στην Τέλεια Ύπαρξη – Ανυπαρξία.
