Η Αγάπη της Ψυχής προς το Πνεύμα πρέπει πρώτα να περάσει από όλα τα στάδια Αγάπης. Η εκλέπτυνση της αίσθησης είναι εκείνη που φτάνει στο ύψος να αναγνωρίσει τη Θεία της Ποιότητα. Για να καταστεί άξιο το Πνεύμα να αναγνωρίσει την Ψυχή του, πρέπει πρώτα να διευρύνει την ποιότητα της Αγάπης του. Η διεύρυνση σε πλάτος, φέρνει τη διεύρυνση σε ύψος.
Η ποιότητα αυτής της Θείας Αγάπης είναι τόσο λεπτή, ώστε πρέπει τα ανθρώπινα αισθητήρια να υπερεκλεπτυνθούν, για να μπορέσουν να την συλλάβουν. Να φτάσουν, δηλαδή, αυτά τα υλικά αισθητήρια, να αντικατασταθούν από τα Θεία Αισθητήρια: τα Ουράνια. Γιατί αυτά ακριβώς είναι τα πραγματικά αισθητήρια. Αυτά είναι εκείνα που εμπεριέχουν Γνώση. Είναι εκείνα που θα φέρουν τον άνθρωπο να αναγνωρίσει τον Θεό μέσα του και να Τον αναδείξει. Και οι δικές τους οι επιλογές είναι εκείνες, που θα μετατρέψουν την ύλη σε Φως.
Η εκλέπτυνση, λοιπόν, της Αγάπης είναι εκείνη που θα τον φέρει να αναγνωρίσει το Πνεύμα του. Η εκλέπτυνση όμως αυτή, γίνεται μόνο με τη συνεχή προσφορά. Το ξεχείλισμα αυτό της Αγάπης είναι εκείνο που θα αποκαλύψει το βάθος της ποιότητας της Λειτουργίας της. Είναι εκείνο, που στην ανακάλυψη του «Είναι» του θα φέρει την πλημμυρίδα των Αιώνων. Όταν το δέος θα μετατραπεί σε Γνώση και οι Αιώνες σε Έναν.
Τα αισθητήρια των Ουρανών έχουν τη βάση τους στους κατά στάδια θόλους. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος, κοιτάζοντας για πρώτη φορά μέσα του, έκανε την πρώτη του σωστή επιλογή, από εκείνη τη στιγμή αναγνωρίζει την ύπαρξη των Ουράνιων, Θείων Αξιών.
Σύμφωνα με αυτές τις Αξίες και όχι με τα ανθρώπινα κριτήρια, που τα μέχρι τώρα υλικά αισθητήρια διαμόρφωναν, καλείται να επιλέξει. Αυτό το γνωρίζει το Πνεύμα του. Η Αλήθεια που εδρεύει στον Θεό, που τον αποτελεί, έχει την Απόλυτη και σφαιρική εικόνα της πορείας του. Ξέρει, λοιπόν, πως πρέπει να επιστρέψει καταλαμβάνοντας ανοδικά, με τη βοήθειά Του, τα στάδια που στην πορεία της καθόδου εσχημάτισε.
Στο κάθε στάδιο που εκδηλώνεται, με τα συγκεκριμένα της εξέλιξής του αισθητήρια και το διαμορφωμένο από τις καταβάσεις ήθος, επιλέγει από το χώρο που βρίσκεται το υψηλότερο Αξιοκρατικά σημείο. Έστω και στην περίπτωση που είναι μέσα στην πιο βαριά του ύλη, έστω και με μόνο τα υλικά του αισθητήρια, υπάρχει πάντα ένα πρώτο βήμα τής ποιοτικά υψηλότερης – σ’ αυτό το στάδιο – επιλογής. Δηλαδή, αν δεχθούμε ότι με τα Ποιοτικά Αξιοκρατικά κριτήρια, τα υπάρχοντα μέσα στον υλικό χώρο, υπάρχουν λεπτές διαβαθμίσεις ποιοτήτων και τα θέσουμε σχηματικά στο χώρο, τότε τα κριτήρια για τις υψηλότερες επιλογές ευρίσκονται στο χώρο του θόλου, σε αντιδιαστολή με τα χαμηλότερα, που κείνται στην περιφέρεια που σχηματίζεται από την τομή του θόλου με το επίπεδο της ύλης!
Αυτός είναι ο πρώτος και πιο πυκνός του θόλος. Εδώ όμως ήδη ο άνθρωπος ξεκολλάει από την απόλυτη επαφή του με την ύλη. Κοιτάζοντας γύρω του, από ένα σημείο που δεν είναι πια κολλημένο στη βαριά υλική του υπόσταση, έχει ήδη κάνει το πρώτο βήμα για την άνοδο.
Όμως στις διαδοχικές του καταβάσεις, που τώρα πρέπει να ακολουθήσει με αντίστροφη φορά, τα υψηλότερα σημεία του βαριά υλικού του θόλου δεν είναι παρά τα χαμηλότερα από τα προ της βαρύτατα υλικής του καταστάσεως σημεία. Αποτελούν, δηλαδή, τη βάση, σχηματίζουν την περιφέρεια βάσεως ενός υψηλότερου θόλου, που τέμνει τον υλικό θόλο σε περιφέρεια.
Οι προσπάθειες τώρα του ανθρώπου είναι να βρει τα υψηλότερα αισθητήρια μέσα σ’ αυτό το νέο στάδιο, το ανεβασμένο λίγο πιο πάνω από τη βαρύτερη μορφή της ύλης του, και να φθάσει στο θόλο της δεύτερης – από κάτω προς τα πάνω – κατάστασης. Όμως, είναι γνωστό, ότι τα στάδια μετατροπής του Θεού – Ανθρώπου σε υλικό άνθρωπο είναι πολλά και αλλεπάλληλα. Αυτό σημαίνει, ότι πάνω από αυτόν το θόλο, αντίστοιχα, υπάρχει ο προηγούμενος. Ακόμα πιο λεπτοφυής σε ύλη, όμως ακόμα, βέβαια, υλικός. Και αυτός ο θόλος τέμνει τον προηγούμενο σε περιφέρεια.
Είναι σαφές ότι υπάρχουν σημεία κοινά ανάμεσα στην ύλη Α και στην ύλη Β (εκείνα που στο Σχήμα είναι σημειωμένα με τη διαγώνια διαγράμμιση). Αυτά ορίζουν την ενδιάμεση, τη μεταβατική κατάσταση από την ύλη Α, τη βαριά, στην ύλη Β, την ελαφρύτερη. Το ίδιο συμβαίνει και για τους μετέπειτα θόλους. Για να περάσει από τη μία κατάσταση στην άλλη, πρέπει να επιτύχει μία απόλυτη – για το επίπεδό του – αρμονία ανάμεσα στα στοιχεία και τα αισθητήρια, που υπάρχουν στο επίπεδό του.
Για να γίνει, δηλαδή, ικανός να ξεπεράσει τη βαριά του ύλη, πρέπει πρώτα να εναρμονίσει όλα τα αισθητήρια και τις εκδηλώσεις, που στο γήινο στάδιο διαθέτει. Πρέπει να μην υπάρχουν αντιθέσεις ή μονομερείς εξάρσεις, σ’ αυτόν έστω το χώρο που ορίζει.
Η Γαλήνη του κύκλου είναι εκείνη που ορίζει τις μεταξύ των εκδηλώσεων του ανθρώπου σχέσεις. Η συνέπεια και η αλληλουχία ανάμεσα στη σκέψη, το λόγο και την πράξη, η εναρμόνιση των Κέντρων ενεργείας έστω και στο ελάχιστο σημείο, που γίνονται αντιληπτά, είναι εκείνα τα στοιχεία τα οποία επιτρέπουν τη μετάβαση από τη μία κατάσταση στην άλλη. Η αλληλουχία επιτεύξεων είναι η εξής: 1) Η κατάκτηση αρμονίας στοιχείων της νυν καταστάσεως (διαγράμμιση Σχήματος) φέρνει μία υψηλότερη κατάσταση (χώρος Β). 2) Η επίγνωση υπάρξεως αισθητηρίων στο θόλο της νέας καταστάσεως και οι επιλογές κατά την Αξία, που ορίζουν τα νέα αυτά ανώτερα αισθητήρια, φέρνουν την κατάκτηση της νέας κατάστασης. 3) Η εναρμόνιση των Κέντρων ενεργείας στο νέο, υψηλότερο επίπεδο, φέρνει τον άνθρωπο σ’ ένα νέο, μεταβατικό στάδιο, ανάμεσα σ’ αυτήν την υλική κατάσταση και σε μία ακόμη πιο ελαφριά. Και τότε, νέα κριτήρια θόλου ή Ουράνια αισθητήρια αναφαίνονται στα καθαρότερα πια μάτια του ανθρώπου.
Έτσι δίνεται η δυνατότητα στον άνθρωπο να φτάσει από την περιφέρεια του κύκλου, από τη βάση της ύλης, στην κορυφή της πυραμίδας, που τον φέρνει στο κέντρο του κύκλου. Στον Έναν, τον Εκδηλωμένο Θεό.
Η ακτίνα που περνάει από τα κέντρα των αλλεπάλληλων θόλων του είναι το ενωτικό σημείο του ανθρώπου με το Θείο. Οι έχοντες όραση το βλέπουν με διάφορες μορφές: Φωτός ή φλόγας στην κορυφή του κεφαλιού. Σημασία δεν έχει η μορφή. Αυτή εκδηλώνει το ατομικό στοιχείο. Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί, είναι το ότι εκεί, στο κέντρο του θόλου, στο κέντρο όλων των Ουρανών, υπάρχει πάντα Θεός.
Σαν εξέλιξη των επιπέδων του ανθρώπου, οι Ουρανοί δεν τελειώνουν ποτέ, παρά μόνο στον Έναν. Όσο οι θόλοι ανεβαίνουν, όσο δηλαδή ο άνθρωπος, εκλεπτύνοντας την ύλη του, φθάνει σε υψηλότερα επίπεδα, τόσο τα αισθητήρια της ύλης λιγοστεύουν. Γιατί αυτά αναφέρονται στην πολυμέρεια της ύλης. Όσο πιο πάνω ανεβαίνει ο άνθρωπος, καταργείται η χωριστικότητα. Καταργείται η ατομικότητα και αρχίζει η Ένωση. Η Ένωση προχωράει συνεχώς. Η πολυμέρεια μειώνεται. Η ποιότητα ανεβαίνει, ώσπου στο τέλος όλα γίνονται μία ουσία. Γίνονται η Ουσία.
Τότε όλα, σαν μία Ουσία, έχουν ένα αισθητήριο: της Αγάπης. Και ένα σημείο: το Κέντρο του Κύκλου του Πατέρα. Τον Έναν, τον Εκδηλωμένο Λόγο. Και ένα Κέντρο, το Κεντρικό. Το Κέντρο της Αγάπης θα τον φέρει στον Λόγο, και το Κέντρο του Φωτός, η κορυφή, δηλαδή, θα τον οδηγήσει στον Πατέρα. Είναι προφανές βέβαια, ότι στην τελείωση δεν μπορεί κανείς να κάνει άλματα. Έχει τη δυνατότητα, αν επιστρατεύσει μεγάλο ποσοστό των δυνάμεών του, να περάσει από ορισμένα στάδια σε διάστημα που δεν μπορεί να μετρηθεί χρονικά. Όμως, δεν μπορεί να αγνοήσει κανένα στάδιο. Αλλιώς η τελείωση είναι ατελής. Δηλαδή, δεν είναι τελείωση.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, ξεκινώντας από την περιφέρεια, την ύλη, προχωράει κοιτώντας ψηλά και μέσα του. Με τη βοήθεια του Φωτός στην κορυφή των Ουρανών του και τη δημιουργία Αρμονίας μέσα του, προχωράει ανεβαίνοντας επίπεδα και λιγοστεύοντας την πολυμέρεια, που τον χωρίζει.
Η Ελευθέρα του Βούληση, η στηριγμένη στις σωστές επιλογές, η έχουσα σαν βάση τις Θείες Αξίες, τον οδηγεί. Και ο αγώνας συνεχίζεται. Και οι λεπτότερες καταστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ώσπου το τέλος των Αιώνων να τον φέρει στην καρδιά του κύκλου. Στην καρδιά του Πατέρα. Στον Έναν, τον Εκδηλωμένο Θεό.
Και ο Λόγος θα τον οδηγήσει στην Αρχή την Άναρχη και Ατελεύτητη. Στην Ουσία τη μη περιοριζόμενη. Την περιέχουσα τα πάντα, που όμως δεν περιλαμβάνεται αυτούσια σε τίποτα. Στην Πληρότητα.
