Η Αλήθεια, που υπάρχει μέσα στις μορφικές εκδηλώσεις των όντων, αφυπνίζεται με τον Λόγο. Ο Λόγος λειτουργεί διττά, με πρώτη κατεύθυνση την προς τα έσω ενέργεια. Ο Λόγος εξυψώνει τους παλμούς της ύλης εκλεπτύνοντας αυτήν και καθιστώντας την έτοιμη να δεχθεί τις εκ των Άνω ενέργειες.
Η βασική όμως κατεύθυνση του Λόγου είναι η προς τα Άνω. Περνώντας από την ύλη και τα λεπτότερα πνευματικά επίπεδα, ο Λόγος επιστρέφει στον Πατέρα, του οποίου εκδήλωση είναι. Η ευχέρεια με την οποία οι υπάρξεις θα Τον ακολουθήσουν είναι εκείνη που καθορίζει την πνευματική άνοδο των όντων. Η αρχή της Επιστροφής δεν ορίζεται από τις μεμονωμένες εκδηλώσεις Λόγου. Η πραγματική επιστροφή αρχίζει όταν οι εκδηλωμένοι Λόγοι ενταχθούν στον Λόγο. Όχι απλώς να Τον φέρουν. Όχι απλώς να Τον εκδηλώνουν. Πρέπει ολόκληρη η υπόστασή τους να υποσταλεί υποκλινόμενη στον Έναν Λόγο. Δεν υπάρχουν πολλοί Λόγοι. Ο Λόγος είναι Ένας.
Η εκδήλωση της Ομοουσιότητας του Λόγου μετατρέπει σε Οικουμενικούς τους μεμονωμένους Λόγους ενώνοντάς τους σε Έναν. Η ενοποίηση των Λόγων υπερπολλαπλασιάζει το άθροισμα των ενεργειών τους, και από αυτό το επίπεδο και με αυτές τις δυνατότητες η άνοδος είναι πια αλματώδης.
Το σύνολο των ενοποιημένων Λόγων αποτελείται από το σύνολο των Ψυχών, που ενεργούν σαν δυνάμεις έλξεως Φωτός, και από το σύνολο των Πνευμάτων, που λειτουργούν σαν δυνάμεις Ενεργείας.
Ο Λόγος, το επιστέγασμα της Απόλυτης ταύτισης της Ψυχής με το Πνεύμα, είναι ο συνδετικός κρίκος, που κλείνει το κύκλωμα μετατροπής της έλξεως Φωτός σε Ενέργεια. Διά του Λόγου εκδηλώνονται οι Ενέργειες. Διά του Λόγου διαμορφώνονται και κατευθύνονται. Διά του Λόγου εξακοντίζονται οι Ενέργειες στη σωστή κατεύθυνση. Γιατί ο Λόγος, έχοντας Θεία Γνώση, κατευθύνει σωστά τις Ενέργειες.
Οι μεμονωμένοι, λοιπόν, Λόγοι σχηματίζονται από την Αρμονία της παθητικής, δεκτικής του Φωτός ενέργειας της Ψυχής, με την ενεργητική ικανότητα του Πνεύματος. Το επιστέγασμα αυτής της Αρμονίας είναι η εκδήλωση Λόγου. Μόνη της η Ψυχή απλώς έλκει Φως, χωρίς να μπορεί να το διοχετεύσει ενεργητικά. Μόνο του το Πνεύμα έχει την ικανότητα σχηματισμού Λόγου, αλλά δεν έχει τα εφόδια, την παρακαταθήκη, δηλαδή, Φωτός.
Ο αρμονικός σχηματισμός και των δύο σχηματίζει τη Μονάδα – Λόγο, η οποία αντλεί Φως από τις Θείες παρακαταθήκες Αγάπης και, μετατρέποντάς το σε Ενέργεια, το εξακοντίζει διά του Λόγου. Ο Λόγος επιστρέφει στον Πατέρα. Η Ενέργεια όμως αυτή της Μονάδας – Λόγου, της επιτρέπει να ανέβει υψηλότερα και να αντλήσει νέες δυνάμεις Φωτός από τη Θεία Αγάπη. Όσο πιο έντονη είναι αυτή η ανακύκλωση, τόσο πιο εύκολα η Μονάδα – Λόγος ακολουθεί τον Λόγο σε Ενέργεια, ώσπου να σχηματιστεί μία συνεχής ροή ανακυκλώσεως του Λόγου στον Πατέρα μέσω της Μονάδος. Τότε η Μονάδα – Λόγος έχει ενταχθεί στη Ροή του Λόγου.
Εάν στο μεταξύ πολλές Αρμονικές Μονάδες ενεργοποιηθούν εκδηλώνοντας Λόγο και ανακυκλώνοντας Αυτόν ανάμεσα σ’ αυτές και το Θείο, τότε η δύναμη της Ενέργειας του Λόγου θα εντάξει όλους τους μεμονωμένους Λόγους στη Ροή του Λόγου. Και οι Μονάδες – Λόγοι θα ενωθούν.
Σκοπός όλων των ανθρώπων, λοιπόν, είναι: 1) να σχηματίσουν Αρμονικές Μονάδες, 2) να εκδηλώσουν Λόγον, ανακυκλώνοντας πρώτα μέσα στη Μονάδα τις ενέργειες Ψυχής και Πνεύματος, 3) να εντονοποιήσουν και να πληθύνουν τις εκδηλώσεις Λόγου, σχηματίζοντας μόνιμη ροή μέσα τους, και 4) να ενταχθούν στη Ροή του Λόγου. Κατάσταση που επιτυγχάνεται με τη συνεχή ανακύκλωσή τους μέσα στον Λόγο.
Όταν πια όλες οι Μονάδες – Λόγοι γίνουν Ένας, όταν, δηλαδή, στην αναγωγή τους συμπληρώσουν ξανά την Πρώτη Μία και Μοναδική Μονάδα, γιατί Μία εκπόρευση Υιού – Λόγου έγινε από τον Πατέρα, τότε οι εκπορευόμενες ενέργειες πολλαπλασιάζονται σε ύψος, ποιότητα και δύναμη, και η πρόοδός τους είναι αλματώδης.
Η Ροή του Λόγου αποκλείει την οπισθοχώρηση. Η Ροή του Λόγου έχει μία και μόνη κατεύθυνση: την Ανοδική. Αυτή, που ο άνθρωπος ετάχθη να ακολουθήσει από την αρχή των Αιώνων. Αυτή που θα τον ενώσει με τον Θείο Πατέρα του Σύμπαντος. Αυτή που θα τον κάνει και πάλι ΘΕΟ!
Οι Θείες Μονάδες των ανθρωπίνων όντων αποτελούνται: 1) από την Ενεργητική υπομονάδα, η οποία αποτελείται από το μεγαλύτερο ποσοστό του Πνεύματος, που αποτελεί το δυναμικό της Μονάδας, καθώς και από στοιχεία Ψυχής, σε πολύ μικρό ποσοστό συγκριτικά με την περιεκτικότητά της σε Πνεύμα. Και 2) από την Παθητική υπομονάδα, η οποία αποτελείται από το κυρίως μέρος της Ψυχής, καθώς και από στοιχεία Πνεύματος.
Οι υπομονάδες, λοιπόν, μεμονωμένες δεν μπορούν να ενεργοποιήσουν ολόκληρο το δυναμικό τους, γιατί η αναλογία Ψυχής και Πνεύματος, που κάθε υπομονάδα φέρει, είναι μονομερής. Δηλαδή, η Ενεργητική υπομονάδα, ως περιέχουσα μεγάλη ποσότητα Πνεύματος, έχει τεράστιες δυνατότητες Ενέργειας. Όμως ενεργοποιεί μονάχα τόσο μέρος του Πνεύματος, όσο του επιτρέπει η αναλογία σε Ψυχή, που η υπομονάδα περιέχει. Το υπόλοιπο Πνεύμα δεν αξιοποιείται, δεν ενεργοποιείται, μένει αδρανές. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει αντίστοιχα και με την Παθητική υπομονάδα.
Οι πλήρεις ικανότητες του Πνεύματος θα ενεργοποιηθούν μονάχα όταν επιδράσει σ’ αυτό ολόκληρη η πληρότητα της Ψυχής, που αναλογεί στο συγκεκριμένο Πνεύμα. Όταν, δηλαδή, οι υπομονάδες μιας οντότητας ενωθούν και σχηματίσουν μία Θεία Μονάδα. Σαν στοιχεία αναγνώρισης λειτουργούν οι μικρές αναλογίες: Ψυχής, που ενυπάρχει στην Πνευματική υπομονάδα, και Πνεύματος, που ενυπάρχει στην υπομονάδα Ψυχή.
Δηλαδή, στο μεν Πνεύμα το κομμάτι της Ψυχής που περιέχει, είναι εκείνο που αναγνωρίζει την Ψυχή, που αντιστοιχεί στην υπομονάδα του. Στη δε Ψυχή, το κομμάτι του Πνεύματος που εμπεριέχει, είναι εκείνο που θα αναγνωρίσει το αντίστοιχο του Εαυτού της Πνεύμα.
Η ποιότητα και το ύψος του συνδυασμού εξαρτάται από τη βαθμίδα εξέλιξης, στην οποία οι υπομονάδες αντίστοιχα έχουν φθάσει σαν συνέπεια των εκάστοτε επιλογών τους. Στις περιπτώσεις που η μία υπομονάδα έχει πολύ πιο έντονη Πνευματική εξέλιξη, πρέπει, για να συντομευθεί η πορεία της επιστροφής, να βοηθήσει τη λιγότερο εξελιγμένη υπομονάδα να εντείνει το ρυθμό εξέλιξής της.
Έτσι, λοιπόν, είτε στον Πνευματικό χώρο βρίσκεται, είτε στον υλικό, βοηθάει νομοτελειακά στη γρηγορότερη ανάπτυξη του μέρους που καθυστερεί. Στις περιπτώσεις της παράλληλης ανάπτυξης, οι δυνατότητες ανακύκλωσης ενεργειών μέσα στην ίδια τη Μονάδα επιτείνονται. Οι εσωτερικές αυτές ανακυκλώσεις βελτιώνουν συνεχώς τη θέση της Μονάδας στα ύψη της Πνευματικής Ιεραρχίας. Οι δυνατότητες του Λόγου εντονοποιούνται, και η Μονάδα συνεχίζει να συσφίγγεται εκδηλώνοντας Λόγο. Η Μονάδα δυναμώνει τους δεσμούς της με τον Λόγο, ώσπου ενταγμένη στη Ροή Του κατευθύνεται προς τον Πατέρα.
Οι δυνατότητες τελείωσης των όντων, από το σημείο κατάτμησης του Αρχέτυπου Λόγου και κατόπιν, εξαρτώνται: 1) από τις μεμονωμένες εξελίξεις των υπομονάδων, και 2) από την Αρμονία των παλμών στην Καρδιά της Μονάδας.
