Η πορεία μας για την επιστροφή στη Μία Αλήθεια – Ουσία, την Πηγή των Όντων, μας εφοδιάζει διαδοχικά με διάφορες μορφές συνειδητοποιήσεων. Η Γνώση με την οποία εφοδιαζόμαστε εκπροσωπεί την Αλήθεια. Δεν είναι η ίδια η Αλήθεια, αλλά μόνον «όψεις» της από διάφορες οπτικές γωνίες. Καθώς η Ψυχή καλλιεργείται συλλέγοντας Αλήθεια, συντονίζεται όλο και περισσότερο με τον Λόγο – Δημιουργό, τον Λόγο που εκδηλώνει την Αλήθεια – Ουσία, ενεργοποιώντας τμήματά της, όψεις της, ώστε να ζήσουν μέσα στα όντα. Γνωρίζοντας, λοιπόν, τα όντα, γνωρίζουμε σταδιακά τις όψεις της Μίας Αλήθειας, της Μίας Ουσίας της Ύπαρξης.
Κάθε τμήμα – όψη της Αλήθειας που συνειδητοποιούμε, έλκει τα υπόλοιπα μέρη της Μονάδας – Αλήθειας. Έτσι, καθώς η Ψυχή εξελίσσεται, έλκει όλο και περισσότερα στοιχεία – συνειδητοποιήσεις – μέρη της Ενιαίας Αλήθειας, της Ενιαίας – Αδιάσπαστης Ουσίας, της Ύπαρξης του Παντός. Έλκει και πλησιάζει όλο και περισσότερο τη Μονάδα Λόγο – Χριστό, που περιέχει Αδιαχώριστα εντός Του όλα τα όντα που εδημιούργησε, ώστε να εκδηλωθούν με διάφορες μορφές.
Η ενότητά μας είναι μια πραγματικότητα, έξω από το Χρόνο και το Χώρο, μέσα στην Τελειότητα Της Ύπαρξης Λόγος – Χριστός. Το Πνεύμα μας ζει εντός Του, Αναλλοίωτο. Είναι ο μη εκπεσών Άνθρωπος – Λόγος. Δεν τον είλκυσαν οι συγκινήσεις της ύπαρξης μέσα στο Χώρο και στο Χρόνο και πολύ περισσότερο οι απολαύσεις των αισθήσεων στον Φυσικό Κόσμο. Δεν ακολούθησε την Ψυχή στην κάθοδό της για την απόκτηση εμπειριών.
Έτσι έχει πάντα επαφή μαζί της, μόνο που εκείνη δεν το συνειδητοποιεί. Την ωθεί πάντα στέλνοντας μέσα από τις «ακτίνες» επαφής τους Ενέργεια – Φως του Πατέρα, μετουσιωμένο στις δονήσεις που η Ψυχή μπορεί να δεχθεί και να χρησιμοποιήσει για την εξέλιξή της, για τη συλλογή των εμπειριών, για τη σύνθεση της Μονάδας της Αλήθειας – Ουσίας μέσω της Γνώσης των διαχωρισμένων τμημάτων της, των όντων που έχασαν την αίσθηση της ενότητάς τους.
Η Ψυχή ντύθηκε με βαριά καλύμματα, καθώς ασχολήθηκε – γοητεύθηκε από μορφές νοητικές, φυσικές και υλικές στους αντίστοιχους κόσμους. Οι κόσμοι αυτοί, της εμπειρίας, δημιουργήθηκαν από Τον Θεό Πατέρα, διά των δονήσεων του Λόγου, «και είπεν ο Θεός…», με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, «και εγένετο…» (Γένεση 1-4).
Στην πορεία της αυτή ωθείται από το Πνεύμα, ώστε με το Φως του να αντιλαμβάνεται την αλήθεια που κρύβεται πίσω από κάθε «μορφή». Τα καλύμματά της την εμποδίζουν να συνειδητοποιήσει την επαφή και τροφοδότησή της από το Πνεύμα.
Το σύνολο όμως των εμπειριών της αυξάνεται, και ανάλογα με την ικανότητά της να δέχεται τις πνευματικές ωθήσεις, αυξάνεται και η Αλήθεια που συνειδητοποιεί. Αυτό πραγματοποιεί εντός της κάθαρση – πνευματοποίηση – ανύψωση προς την Πηγή από όπου εξήλθε. Η Ψυχή είναι στοιχεία του Πνεύματος που διαφοροποιήθηκαν. Ο Ενεργοποιητής – Πνεύμα ενήργησε στον Εαυτό Του και διαφοροποίησε «στοιχεία» Του, καθιστώντας τα δεκτικά. Στοιχεία ικανά να δέχονται εμπειρίες και να τις καταχωρούν εξελισσόμενα. Έτσι, λοιπόν, το Πνεύμα εκδηλώθηκε σαν Ψυχή και την εφοδίασε με τους κόσμους των εξωτερικών εμπειριών και με τις απαραίτητες ωθήσεις – ενεργοποιήσεις ώστε να εξελιχθεί.
Η Ψυχή – δέκτης, λοιπόν, δέχεται εσωτερικά Ενέργεια – Φως και εξωτερικά εμπειρίες που έχουν και τα δύο Πηγή τους το Πνεύμα. Έτσι εκδηλώνει τη βασική της λειτουργία: τα δέχεται, τα αφομοιώνει και εξελίσσεται συνθέτοντας τα μέρη, για να καταλήξει στο Όλο, απ’ όπου προήλθαν τα Πάντα και αυτή η ίδια.
Το Πνεύμα έλκεται από τη δυνατότητά της να δεχθεί και της δημιουργεί κόσμους εμπειριών, έλκεται από τον σταδιακό καθαρισμό της και την τροφοδοτεί με περισσότερο Φως, έλκεται από την ολοκλήρωσή της και την ενσωματώνει μαζί με το σύνολο των εμπειριών της, που δεν είναι άλλο από την Απόλυτη Αλήθεια, την Πνευματική Ουσία, Πηγή των Όντων.
Ενώνονται για να σχηματίσουν το Απόλυτο Ζεύγος – Μονάδα, το Τέλειο Ενεργητικό και Τελειοποιημένο Παθητικό – δεκτικό Ον. Είναι τα δύο στοιχεία – όντα – λειτουργίες που δεν υπάρχουν το ένα χωρίς το άλλο, που όσο κι αν απομακρυνθούν, λειτουργούν ενοποιημένα – συμπληρωματικά.
Είναι τα δύο στοιχεία – λειτουργίες που εκδηλώνουν την Άπειρη Ενεργητικότητα – Δεκτικότητα Του Θεού Πατέρα, Του Αδιαφοροποίητου Όντος, που περνά Αναλλοίωτος μέσα στη Δημιουργία, εκφράζοντας – εκδηλώνοντας τις Άπειρες Ιδιότητές Του, διατηρώντας την Ισορροπία, τον Πυρήνα της κάθε Ιδιότητάς Του και της κάθε Εκδήλωσής Του.
Είναι ο Πατέρας Άπειρη Μονάδα που ανακυκλώνει τα αντίθετα και συμπληρωματικά σε Μία Αέναη Ροή Ισορροπίας.
Η προσευχή της Ψυχής στην Αλήθεια, που η Γνώση εκπροσωπεί και ο Λόγος εκδηλώνει, φέρνει το Πνεύμα στην Παγκόσμια Γαλήνη. Το Πνεύμα Ενεργεί και η Ψυχή Έλκει. Η παθητικότητα της Ψυχής έγκειται στο ότι δέχεται το Φως. Σαν δέκτης θεωρείται παθητικός. Όμως για να φτάσει στην κατάσταση να μπορεί να έλξει Φως, χρειάζεται σειρά ενεργειών υψηλού επιπέδου. Προϋποτίθεται Ενέργεια στον Πνευματικό Χώρο. Αυτή την Ενέργεια παρέχει το Πνεύμα.
Ο Αρχέτυπος αυτός Πυρήνας Ζωής έχει από τη φύση του ικανότητες Ενέργειας. Όμως πυροδοτείται από το Φως για να ενεργήσει. Η συνεργασία, λοιπόν, έλξεως Φωτός και Ενέργειας στον Πνευματικό Χώρο είναι αυτή που δημιουργεί τις ανελίξεις του ατόμου προς Τελείωσιν.
Δηλαδή: Ο συνδυασμός της ελκτικής του Φωτός δυνάμεως της Ψυχής, με την ενεργοποίηση των Κέντρων, σαν λειτουργιών της Ενέργειας του Πνεύματος, είναι εκείνος που ανακυκλώνει τις δυνάμεις του Φωτός οδηγώντας το ον στην Τελείωση.
Η επίδραση του ενός στοιχείου στο άλλο λειτουργεί αμφίδρομα, ή μάλλον κυκλικά. Δηλαδή, και η Έλξη Φωτός μέσω της Ψυχής πυροδοτεί τις δυνάμεις Ενεργείας του Πνεύματος, και η Ενέργεια του Πνεύματος έλκει Φως διευρύνοντας την Ψυχή. Η ενεργητικότητα του Πνεύματος και η παθητικότητα της Ψυχής, λοιπόν, σε πλήρη αρμονία, είναι εκείνα που θα φέρουν εις πέρας το Μέγα Έργον της Ανόδου του Πλήρους Όντος και της ταύτισής του με τον προ αιώνων υπάρχοντα Θεόν.
