Ε. Μάτσα
Πόνος, θλίψη, απόγνωση. Δύσκολο το Έργο, μικροί οι ώμοι σου και δεν αντέχεις όλ’ αυτά τα οποία βιώνεις, κι ένα ερωτηματικό σφηνώθηκε στο νου σου. Γιατί να είμαι έτσι; Γιατί ενώ προσπαθώ, να μην μπορώ V αλλάξω, να μετουσιώσω όλα αυτά τα στοιχεία τα οποία ακόμα με κρατάνε δέσμιο τους, με κρατάνε μακριά απ’ τον εαυτό μου; Απάντηση δεν νιώθεις, ούτε ακούς. Μόνο εσύ βρίσκεσαι εδώ, ανάμεσα στις σκέψεις και τα συναισθήματά σου, τις ατέλειές σου και σιωπηλή, μελαγχολική κοιτάς τον εαυτό σου. Θα’ θελες να σβήσεις εδώ, μέσα στη σιωπή, την απόλυτη, ακίνητη σιωπή, που δεν ακούς, ούτε λες τίποτε. Να βρεθείς θα ’θελες μέσα στο αχανές της σιωπής, χωρίς σκέψεις, χωρίς συναισθήματα, χωρίς βιώματα αιώνων και πλάνη που σε καίνε και σε πονούν, που σε δημιούργησαν έτσι όπως είσαι. Μα μήπως αυτά σε δημιούργησαν, ή μήπως εσύ δημιούργησες αυτά; Κι αν εσύ τα δημιούργησες, γιατί δεν τα ορίζεις; Αφού όλα αυτά είναι δικά σου, πως είναι κυβερνήτες της ζωής σου σε στενωπούς και μονοπάτια θλιβερά και απόμακρα; Κι ο Θεός που πιστεύεις, ο Θεός σου, τι κάνει ο Θεός σου, γιατί δεν Τον βλέπεις μέσα σ’ όλα τούτα; Γιατί σιωπά, γιατί νιώθεις πως σ’ εγκαταλείπει;
Σκέφτεσαι αλήθεια τι λες; Νιώθεις με την καρδιά σου τι εκφράζεις; Όχι βέβαια. Γι’ αυτό συνεχίζεις και είσαι εκεί, σιωπηλή και απόμακρη, μοναχή και μη επικοινωνούσα με το είναι σου. Μα τέλος πάντων αναρωτιέσαι ποιο είναι αυτό το είναι σου, που τη μια δυναμώνει και την άλλη φοβάται σαν τρεμάμενο σπουργίτι στο κρύο;
Τι είναι αυτό το είναι που λέγεται εαυτός σου, Θεός σου; Η σιωπή είναι Θεός; Η απομάκρυνση είναι Θεός; Οι σκέψεις που σε πονούν είναι Θεός; Τα συναισθήματα που σε κατακυριεύουν είναι Θεός; Όταν αισθάνεσαι το πιο ασήμαντο πλάσμα της δημιουργίας που υπάρχει και δεν χάνεις χρόνο να ζητήσεις από Αυτόν τον Θεό να σε πάρει; Τώρα στα δύσκολα, τώρα που όλα μέσα σου σε πιέζουν και ο πόνος έρχεται να επισφραγίσει τις ζυμώσεις σου και να δημιουργήσει τις απαραίτητες αλλαγές σου, τώρα ζητάς να φύγεις απ’ τη γη, τώρα που, αλήθεια σου λέω, ο Θεός δημιουργεί μέσα σου; Δεν το βλέπεις, δεν το κατανοείς, όμως συμβαίνει, συμβαίνει ο ίδιος να σε αλλάζει. Να σε πάει, λοιπόν, πού; Στο μη υπαρκτόν; Αυτό θέλεις; Να μην υπάρχεις; Αφού η καρδιά σου κτυπά, έχεις ύπαρξη, ζωή, τι ζητάς να σου αφαιρεθεί; Κι αν φύγεις απ’ αυτή τη ζωή, τι νομίζεις πως εκεί που θα πας δεν θα εκπαιδευτείς, δεν θα συνεχίσεις να λειτουργείς και να προσπαθείς να ανέλθεις απ’ την πλάνη και το διαχωρισμό; Κι αν φύγεις, στην άλλη σου ζωή, την επόμενη ενσάρκωσή σου, αλήθεια, σε τι συνθήκες θα επιστρέφεις στη γη για να εξελιχθείς; Μήπως θα είναι χειρότερες απ’ τις σημερινές; Μήπως ο πόνος που θα βιώνεις θα είναι πιο οδυνηρός έτσι ώστε να σε εκπαιδεύσει να αγωνίζεσαι για τα ιδανικά και το Θεό που μέσα σου φέρεις; Για σκέψου τα όλα αυτά.
Να σε πάρει, λοιπόν, ο Θεός γιατί δεν άντεξες τις δοκιμασίες που σε ωριμάζουν, που σε κάνουν τελειότερο και πιο δυνατό μέσα απ’ την αδυναμία που νιώθεις τώρα ότι υπάρχει διάχυτη μέσα σου; Άλλος ένας που φοβάται να ζήσει, ν’ αγαπήσει, να επικοινωνήσει με τον εαυτό του, να αγωνιστεί. Και αλήθεια είναι τόσο απλό. Πόσο δύσκολο κάνεις τον εαυτό σου ψυχή μου. Πόσες παγίδες του βάζεις για να τον φέρεις πάλι και πάλι στα πρόθυρα της θλίψης, της μοναξιάς, της απογοήτευσης. Γεύσεις που τις γνωρίζεις καλά. Τις έχεις νιώσει μέσα στο πετσί σου. Όλη η εμπειρία σου στη γη ήταν γεύσεις από πόνο, θλίψη, σιωπή και απομόνωση, γιατί απομακρύνθηκες απ’ τον Θεό σου, τον Πατέρα σου. Και τώρα που ο Θεός σε καθοδηγεί προς την άνοδό σου, τι κάνεις; Αδρανείς. Τη μία εκδηλώνεις Φως, Αγάπη, παλμό, την άλλη άρνηση, παθητικότητα, αδυναμία.
Στα έδωσα όλα. Τι άλλο θες να σου δώσω; Τι σου λείπει, τι σου χρειάζεται ψυχή για να αναρριχηθείς, να νιώσεις αυτοπεποίθηση για τον εαυτό σου; Σου χρειάζεται δύναμη, σθένος, αντοχή, γλυκύτητα; Ζήτα μου, ζήτα μου ό,τι θες ψυχή μου, ό,τι σου λείπει. Θα το λάβεις, γιατί θέλω να σε βλέπω να λάμπεις, να χαμογελάς, να σφύζεις από ζωή, δύναμη, αγάπη. Να είσαι μια ευλογία κινούμενη, παρουσία περίλαμπρη και απαστράπτουσα με τις ακτίνες του Φωτός. Θέλεις να σου δώσω ροή Λόγου άμεσα; Θα τ’ αντέξεις; Θέλεις να σου δώσω εκτίμηση απ’ τους αδελφούς σου, αναγνώριση; Θέλεις να γεμίσω την καρδιά σου, το είναι σου ολόκληρο με όλη, όλη την Αγάπη που διαθέτω, που έχω; Θέλεις να σε κάνω Μητέρα; Ανά πάσα στιγμή μπορώ. Να ξυπνήσεις ένα πρωί, να μη γνωρίζεις τον εαυτό σου. Και ταυτόχρονα να μη θυμάσαι τίποτε απ’ τον προηγούμενο εαυτό σου, τον μπλεγμένο μέσα στον κόσμο των συναισθημάτων και των ανασφαλειών, αλλά αυτά που βίωσες, να μπορείς να τα διδάσκεις.
Σου μιλάω ψυχή Μου. Ο Δάσκαλός σου είμαι. Μ’ ακούς ή για άλλη μια φορά έκλεισες τ’ αυτιά σου στη φωνή Μου; Ακούς τον Ιωάννη που θέλει να σου δώσει όλον τον εαυτό Του να τον κάνεις δικό σου; Να γίνεις άλλη; Θέλεις; Ή νομίζεις πως δεν μπορείς ν’ αντέξεις; Όταν άντεξες αιώνες τώρα τον πόνο της απομάκρυνσής σου απ’ τον Θεό, πως είναι δυνατόν να μην αντέχεις την επιστροφή σου στο Φως Του;
Ναι, είναι το ότι βλέπεις πολλές ατέλειες στον εαυτό σου. Αμέτρητες, άπειρες. Αλλά και οι τελειότητες που μέσα σου έχεις; Γιατί δεν θέλεις τέτοιες στιγμές πόνου να τις βλέπεις; Να δεις την αλλαγή σου. Γιατί αλλάζεις, όταν πονάς βαθιά μέσα σου. Αναμφισβήτητα μεγαλώνεις και ωριμάζουν οι καρποί σου, την ώρα του πόνου που είναι η ζωή, η πνοή σου. Εγώ σ’ αλλάζω ψυχή, γιατί μου το ζήτησες, το ζήτησε η ψυχή σου, η καρδιά σου, όλο το είναι σου.
Αλήθεια πες Μου, τώρα που το ζήτησες να σου μιλήσω, τώρα που όλοι σου οι πόροι φώναζαν: “Δάσκαλέ μου, βοήθησέ με, Δάσκαλέ μου ανάστησέ με”, αντικρύζεις, βλέπεις, νιώθεις την Ανάστασή σου απ’ τη θλίψη, την πλάνη, τον πόνο, την ανυπαρξία που ήσουν; Πες μου δεν ήρθα όταν και όποτε Με ζήτησες; Δεν σου μίλησα, δεν σε θώπευσα, δεν σε άλλαξα; Δεν σε ένωσα βαθύτερα και ουσιαστικότερα μαζί Μου; Δεν σε καθάρισα, δεν σε αναγέννησα; Γιατί για σένα μοχθώ, για σένα εργάζομαι, για σένα αγωνίζομαι, για σένα υπάρχω μέσα σου και σου δίνω, σου δίνω. Πάρε Με ψυχή ολόκληρο, πάρε Με, είμαι δικός σου. Ο Ιωάννης είμαι, ο Εαυτός σου και σου προσφέρομαι. Ζήσε Με, αγάπησέ Με. Αγάπησε καθετί που σου προσφέρω, ακόμα και τον πόνο, την απομόνωση, τη δοκιμασία. Αγάπησε ψυχή το πνεύμα που σου δωρίζει το είναι Του, την Αλήθεια Του, τον εαυτό Του, το Φως Του. Αγάπα Με ψυχή Μου. Αγάπα Με και ζήσε από τη ζωή Μου, γιατί η ζωή Μου είναι δική σου. Όλα Μου είναι για σένα. Δεν έχω να κρατήσω τίποτε για Μένα. Λάβε Εμένα και φάγε από όποιον καρπό ζητάς και χρειάζεσαι. Προόρισα τον εαυτό Μου για σένα.
Δάσκαλος Ιωάννης, ο εαυτός σου.
