Ε. Μάτσα
Αλήθεια ψυχή μου, πόσα από αυτά τα οποία πράγματι είσαι, φανερώνεις; Πόση Αλήθεια από το είναι σου βγαίνει και πόσο είσαι ζωντανή; Μήπως διατηρείσαι σαν σπίθα που τρεμοσβήνει ή μήπως μέσα σου έχεις φωτιά που καίει, δύναμη ανεξάντλητη, η οποία σαν φανερωθεί θα διαλύσει κάθε πλάνη και περιορισμό μέσα στο θείο παλμό της; Γνωρίζεις τι σημαίνει αναλλοίωτος παλμός της ψυχής; Τι σημαίνει διαχέομαι σαν Αγάπη και ισορροπία; Τι σημαίνει πως είσαι ουσία Θεού και πως πρέπει να καταστείς παρουσία Του επί γης;
Όχι ψυχή, ακόμη δεν έμαθες. Ακόμα βρίσκεσαι περιορισμένη και ψάχνεις από δω κι από κει, για δύο ψίχουλα αγάπης για να τραφείς, ενώ όλη η τροφοδοσία την οποία χρειάζεσαι και έχεις ανάγκη είναι μέσα σου. Κι όμως παρόλο που αυτό το γνωρίζεις θεωρητικά, στην πράξη υστερείς. Υστερείς, γιατί έμαθες ν’ αντλείς απ’ έξω σου, την τροφοδοσία αυτή απ’ τον κόσμο των μορφών και των φαινομένων, που ο ίδιος ο Θεός από μέσα σου σου παρέχει. Γιατί ζητιανεύεις για λίγη Αγάπη; Έχεις πέσει τόσο χαμηλά, που ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό δεν σέβεσαι, και σπαταλάς τις δυνάμεις σου στην ύλη, για να μπορείς να λες πως αγαπήθηκες. Κι όταν το είναι σου δεν λαμβάνει αυτές τις ποιότητες που πράγματι αναζητά, τότε πού βρίσκεσαι; Τι κάνεις; Κενό, σιωπή και δάκρυ. Δάκρυ πολύ χύνεται απ’ τα μάτια σου, τα μάτια της ψυχής σου, για να ξεπλύνει τους ρύπους με τους οποίους έντυσες το είναι σου.
Ξεχύθηκες μέσα στον κόσμο της ύλης, στόλισες το σώμα σου με πανάκριβα και καλόγουστα στολίδια και χάθηκες μέσα στην ψεύτικη λάμψη τους. Κι όμως δεν κατάλαβες, δεν ένιωσες πως η Λάμψη η πραγματική, δεν βρίσκεται εκεί που τη ζητούσες. Πόσο έξω έπεσες!
Ψυχή μου αγαπημένη, ψυχή του ανθρώπου. Έλα κοντά μου και κλάψε. Κλάψε για όλα αυτά που έκανες στον εαυτό σου και τον πλήγωσες. Κούρνιασε μέσα στην αγκαλιά μου, να σου τραγουδήσω ένα τραγούδι διαφορετικό απ’ όλα όσα αιώνες τώρα άκουγες, ένα τραγούδι που θα σε δονήσει στον παλμό του πραγματικού, του αληθινού εαυτοί που είσαι. Γιατί είσαι κάτι άλλο, κάτι πιο δυνατό, από αυτό που έπλασε: τον εαυτό σου να ζει μέσα του.
Γύρνα τώρα και κοίτα τον εαυτό σου. Τώρα που κατάλαβες πως βρίσκεσαι σε πλάνη, που συνειδητοποίησες πως έχεις να προσφέρεις κι άλλα πράγματα, αναλλοίωτα και αληθινά, εκτός από τους φόβους, την ηττοπάθεια και όλα αυτά που αιώνες έδινες και νόμιζες πως οικοδομούσες.
Μη φοβάσαι. Εγώ είμαι εδώ. Ο Ιωάννης ο αγαπημένος σου. Ο εαυτός σου, όπως Με αποκαλείς. Κοίτα τι κρατάς στα χέρια σου Μύρο!!
Τα μάτια σου δάκρυσαν, γιατί είχες ξεχάσει… Κι όμως ποτέ δεν είχε φύγει από τα χέρια σου. Μύρο θα πει Αγάπη, γλυκύτητα, καλοσύνη, θα πει ευωδία θεία. Κοίτα είναι δική σου η ευωδιά. Μύρισε την, μύρισε τον εαυτό σου. Γεύσου την ουσία σου ψυχή μου. Είναι τόσο όμορφη, τόσο γαλήνια.
Δες, δες την αληθινή σου μορφή, αυτή τη μορφή που πράγματι θα φανερώσεις. Συγκίνηση σε έπιασε, η καρδιά σου αναγνώρισε το τέλειο του εαυτού σου. Ο νους σου παραδόθηκε στην οπτασία αυτή κι εσύ χαμένη μέσ’ την πανδαισία της αρμονίας και της τελειότητας, χαλάρωσες για να ζήσεις αυτήν τη στιγμή, τη μοναδική στιγμή όπου μπροστά στα μάτια σου παρουσιάστηκε ο αληθινός εαυτός που εντέλλεσαι εκ Θεού να καταδείξεις. Η Μητέρα Ψυχή! Γνώρισες τον παλμό της, ένιωσες τη στοργή και την τρυφερότητά Της, γλύκανε ο πόνος σου απ’ την καλοσύνη και τη γλυκύτητα των θείων Της κυματισμών. Μαλάκωσε το βλέμμα σου, καθώς σε κοίταξε με το σπινθηροβόλο και γεμάτο Αγάπη βλέμμα Της. Ανακουφίστηκες καθώς είδες το αέρινο περπάτημά Της και τη γεμάτη λεπτότητα παρουσία Της.
Και σαν ευωδίασε ο χώρος από την ευωδιά του μύρου που η ψυχή διαχέει, αναγνώρισες τον εαυτό σου. Τα μάτια σου δεν σταματούν να χύνουν το δάκρυ του είναι σου. Γιατί καταλαβαίνεις και νιώθεις πως σου παρουσιάζεται η Μητέρα των κόσμων. Το πρότυπο που πρέπει να φτάσεις, το πρότυπο που προορίζεσαι να γίνεις.
Κοίτα τώρα το Φως που εκπέμπει η λάμψη Της και ακτινοβολία Της. Μα δεν είναι αλήθεια υπέροχο, να είσαι εικόνα και ομοίωσή Της; Δεν είναι αλήθεια θαυμαστό να γίνεις κι εσύ έτσι; Και να – μπορείς με την παρουσία σου να έλκεις το σεβασμό και την Αγάπη;
Ναι, καλά βλέπεις. Έχει γύρω Της τα παιδιά Της. Τα παιδιά αυτά που πλανήθηκαν και μετανοούμενα έστρεψαν σ’ Αυτήν τη δέησή τους. Κι Εκείνη τα πήρε στην άπειρη αγκαλιά Της, τα ζέστανε, τα θώπευσε, τα γαλήνεψε από τις ταραχές και τις ασθένειες που τα είχαν γεμίσει πληγές. Και τώρα τα διδάσκει. Τα διδάσκει για το Θεό, τον άνθρωπο και τον προορισμό που από καταβολής κόσμου ήταν προδιαγεγραμμένο να φθάσουν. Να ενωθούν με τον Πατέρα Θεό στο απόλυτο.
Κοίτα πώς διδάσκει τον καθένα. Εκείνον που φοβάται, τον γαλουχεί για ένα διάστημα στην αγκαλιά Της, τονίζοντάς του πως είναι δυνατός. Στον αδύνατο ενισχύει τη δύναμη. Στον αγέλαστο ενισχύει το χαμόγελό του, δονώντας τον με το δικό Της Θείο Μειδίαμα. Τον άδικο τον κάνει δίκαιο, καταδεικνύοντάς του πόσο έχει αδικήσει τον εαυτό του με το να είναι άδικος με τους άλλους. Στον περήφανο διδάσκει την ταπεινοφροσύνη και πως κανείς δεν είναι ανώτερος από τους άλλους, αλλά όλοι είναι τέκνα του Αυτού Θεού, και με χίλιους δύο άλλους τρόπους, που εμπεριέχονται στην εκπαίδευση του καθενός.
Ναι, καλά βλέπεις. Έχει και αυστηρό πρόσωπο η Μητέρα. Είναι αυστηρό με αυτούς που πρέπει να διδαχθούν να είναι μαλακοί και ευγενικοί. Διδάσκοντάς τους με αυστηρότητα τους καθιστά πιο αφοσιωμένους, τους αναπτύσσει την κατανόηση και την Αγάπη για τον πλησίον αδελφό τους. Ψυχές πολλές περιμένουν από Εκείνην να τους ανυψώσει, να τους γνωρίσει την πραγματική τους ψυχή, τον πραγματικό εαυτό τους.
Το όραμα σταμάτησε να εικονίζεται στο νου σου. Παρόλ’ αυτά η αίσθηση της παρουσίας Της μέσα σου εμφανής και κατεγραμμένη. Τη βίωσες και κανείς δεν μπορεί να σε πείσει για το αντίθετο.
Ψυχή Μου, εαυτέ Μου, ουσία γλυκύτατη. Άνοιξε τα φτερά του είναι σου και ελευθέρωσε τη Μητέρα που αναμένει την εμφάνισή της στον κόσμο. Η Μητέρα που είδες στο όραμα αυτό, είσαι εσύ χιλιόμορφη, χιλιοεκδήλωτη Ψυχή. Είσαι εσύ που θα διδάξεις την Αγάπη του Πατέρα Θεού και θ’ αγκαλιάσεις κάθε όν, γιατί κάθε όν είναι παιδί σου, κάθε όν είναι ο Υιός σου.
Αγκάλιασε όλα σου τα τμήματα, γιατί αυτά είναι ο εαυτός Σου και τροφοδότησέ τα με την αναλλοίωτη παρουσία της Μητέρας των κόσμων, με την άπειρη τελειότητά Της, τη στοργή, τη γαλήνη, την καλοσύνη, την προσφορά, το Έλεος και τη θεία διδαχή Της.
Μάθε τον Εαυτό σου να αγαπά σωστά. Μάθε τον να καθορίζει τον εαυτό του ως παρουσία Αγάπης, Ελέους, πραότητας και ειρήνης. Ως παρουσία Θεού επί γης. Και τότε θα έχεις ενωθεί με το πνεύμα Του, το πνεύμα Ιωάννης της Δευτέρας Παρουσίας. Ο Ιωάννης δεν είναι κάτι διαφορετικό απ’ τη Μητέρα που σου παρουσίασα. Γιατί ο Ιωάννης Δάσκαλος της νέας εποχής, είναι η ολότητα του εαυτού Σου σε εκδήλωση, γιατί η παρουσία Του επί γης είναι παρουσία Θεού. Και παρουσία Θεού σημαίνει, ότι οράς τον Πατέρα εκδηλούμενο μέσα από τις μορφές.
Πήγαινε και μη φοβάσαι, γιατί Εγώ, ο Ιωάννης σε αγαπώ, σε προστατεύω, σε κατευθύνω, σε ανυψώνω για να εκδηλώσεις Εμένα, την ιδέα του τέλειου και άπειρου εαυτού Θεού που είμαστε.
Σου φιλώ το χέρι, την υπόστασή σου ολόκληρη και υποκλίνομαι με σεβασμό στη Μητρότητά Σου, στην καθαρότητα της πανάμωμης ψυχής Σου. Φιλώ σε αγαπημένη ψυχή, ουσία Μητέρα, εαυτέ Μου ολότητα, ο Ιωάννης της Ανάστασής Σου.
