Ε. Μάτσα
Μικρέ ταξιδιώτη της γης, παραπονεμένο παιδί της φύσης, επαναστάτη της διττότητας του καλού και του κακού. Βγήκες απ’ τη σπηλιά των βράχων και αντίκρυσες τη γη σου σε αθλιότητα. Όλα γύρω σου θυμίζουν απομεινάρια ενός χαμένου παραδείσου που στα χέρια σου κρατούσες, μα που άφησες να σου γλιστρήσει σαν το κρυστάλλινο νερό. Ερημιά κι απόγνωση είναι τα δύο συνθήματα της σκέψης του και στα μάτια σου έχει ζωγραφιστεί ένα ίχνος μετάνοιας μαζί με αισθήματα φόβου, απόγνωσης, ανάκατα με βλέψεις για ειρήνη και αρμονία που μονάχα αχνοφέγγουν μέσα στο νου σου, δίχως να μπορούν να δυναμώσουν τη θέλησή σου ώστε να τα κάνεις πραγματικότητα.
Ξαφνικά σκάφτηκες. “Μα τι μπορεί να συνέβη;” Πώς έφτασε σ’ αυτό το τραγικό σημείο ο πλανήτης σου! Πώς εξελίχθηκε σε εχθρότητα η Αγάπη σου για τον αδελφό άνθρωπο, που με διάφορες τεχνολογικές κατασκευές και χρήσεις αυτών εξουδετέρωσες!
Πλάνο το ταξίδι σου μικρέ αγωνιστή των υλικών συμφερόντων. Πλάνα και η ματιά σου που χαράζει τον αγέρα και εστιάζεται στο ρημαγμένο σου εαυτό. Τα αποκαΐδια της τραγωδίας, σου θυμίζουν πως βρέθηκες σε λάθος δρόμους και πως ήταν κατεξοχήν λανθασμένη η αντίληψη που είχες για τον τρόπο της απόκτησης των δικαιωμάτων σου. Και ήταν λάθος η αντίληψη, γιατί τα ίδια τα δικαιώματά σου ακόμη δεν τα γνωρίζεις καλά κι ούτε έχεις βρει τον τρόπο να τα ανιχνεύσεις, ώστε να τα κάνεις και πράξη.
Βάλθηκες να εξοντώσεις τη δραστήρια εικόνα σου και ξέχασες την ουσία της, την ουσία που εξοντώνεις και καταρρέεις. Αυτή η ουσία είσαι εσύ, ο εαυτός σου. Μόνος σου πιάνεις το όπλο της άρνησης στα χέρια σου, κι ενώ θέλεις να την πολεμήσεις φωνάζοντας για ειρήνη και Αγάπη, μόνος ρίχνεις την πρώτη σφαίρα του πολέμου εναντίον της, για V ανοίξεις την τρύπα στο στήθος σου, που πιστεύεις πως έριξες σ’ ένα άλλο στήθος.
Παραμονεύεις πίσω από αμμόλοφους και χαντάκια για να σκοτώσεις την άρνηση του εχθρού σου και δεν γνωρίζεις πως σκοτώνοντας, αυξάνεις περισσότερο την άρνηση του ανθρώπου με οξύτητα κραδασμών αρνητικότητας, ανασύροντας την καμένη γη από εντός σου και νεκρώνοντας και το τελευταίο κύτταρο της ψυχής σου. Και δεν κατανοείς πως ο εχθρός σου που εκδηλώνει άρνηση είναι ο αδελφός σου άνθρωπος, ουσία δική σου, είναι ο εαυτός σου. Πού πας πολέμιε της ειρήνης του εαυτού σου; Πού πας πλανημένε διαβάτη του απείρου; Πού πας, όταν οι λέξεις που βγαίνουν απ’ τα χείλη σου είναι σαν τα πανέμορφα τριαντάφυλλα, μιλώντας για αδελφοσύνη και ειρήνη, για ενότητα της ανθρωπότητας και Αγάπη ανά τον κόσμο, μα οι σκέψεις σου και οι πράξεις που επακολουθούν είναι μαχαίρια που λογχίζουν πισώπλατα τα τμήματα του εαυτού σου ανθρώπου;
Τι ζητάς ν’ αποδείξεις μέσα απ’ όλα αυτά; Πως είσαι γενναίος και ισχυρός, κατακτώντας τα πάντα με τη δύναμη των υλικών σου κατασκευασμάτων; Ή θαρρείς πως έπειτα από τον πόλεμο και την κατάκτηση θα παραμείνεις βασιλιάς και θ’ απολαμβάνεις τα αγαθά που σου πρόσφερε η αρνητικότητα και η δυσαρμονία που εξαπόλυσες; Ή θαρρείς πως τα ποτάμια του αίματος που, καθώς τρυπάς το στήθος του αδελφού σου χύνονται, θα σ’ αφήσουν να κοιμάσαι εφησυχασμένος και ανεπηρέαστος από την Κρίση της συνείδησης του εαυτού σου;
Και όταν με καμάρι μέσα απ’ τα πέπλα της πλάνης θα χαμογελάς και θα καυχιέσαι για τα κατορθώματά σου και θα υποστηρίζεις ότι πολεμώντας -με αρνητικότητα που δεν βλέπεις και δυσαρμονία που δεν αντιλαμβάνεσαι- έφθασες να επιφέρεις την Ειρήνη, όταν τα λάβαρα και οι σημαίες σου θα υψώνονται στη γήινη ατμόσφαιρά σου και ο λαός σου θα κραυγάζει για τα παιδιά του που έχασε, όταν όλα τούτα θα συμβαίνουν, τι θαρρείς, πως η ψυχή του ανθρώπου θα είναι εν ειρήνη και γαλήνη; Όταν οι μυρωδιές απ’ την αποπνιχτική ατμόσφαιρα των κομμένων και ματωμένων σωμάτων και ψυχών θα προκαλεί τρόμο και δάκρυα θα ποτίζουν τα πάντα; Αυτή είναι η ειρήνη σου, άνθρωπε; Πόσο εύκολα και αλόγιστα ξεκινάς να κατακτήσεις τη γη, η οποία σου προσφέρει ό,τι έχεις ανάγκη για να επιβιώσεις και να εξελιχθείς εκπαιδευόμενος, ενώ εσύ το μόνο που διαχέεις είναι μίσος και διαφθορά.
Κι αν όλα τούτα είναι αντίδραση στον κατεστημένο τρόπο σκέψης, δεν νομίζεις πως η βία που ασκείς επιφέρει νέα βία κι όχι γαλήνη; Κι αν αυτός ο πολέμιος και καταστροφικός τρόπος σκέψης έχει αποτελέσματα ανύψωσης, γιατί τόσος πόνος, τόσα δάκρυα, τόσος σπαραγμός μέχρι να επιφέρεις την ειρήνη; Κι αν δεν σ’ αγγίζουν στην καρδιά όλα τούτα και πιστεύεις πως μ’ αυτόν τον τρόπο θα μετουσιώσεις τα κακώς κείμενα όπως λες, γιατί αυτό δεν έγινε ως τώρα; Αναλογίστηκες αν εκδηλώνεσαι και σκέφτεσαι με λάθος τρόπο;
Πόση καταστροφή άραγε θα σπείρεις στον εαυτό σου; Πόσο ακόμα η επιπολαιότητα, η αλαζονεία και ο εγωισμός θα επικροτούν την αστάθειά σου ν’ αναλάβεις τις ευθύνες του εαυτού σου απέναντι στον εαυτό σου; Πιστεύεις πως ο πόλεμος ανάμεσα στ’ αδέλφια σου που είναι ο εαυτός σου, είναι αναπόφευκτος, ώστε να επιφέρεις την τάξη, και πως η γαλήνη της ανθρωπότητας είναι κάτι ανέφικτο κι όχι στο δικό σου χέρι. Μα δεν αντιλήφθηκες ακόμη πως ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεσαι και κινείσαι, περί της ειρήνης είναι εντελώς αντίθετος προς αυτήν την κατεύθυνση; Πώς θα επιτύχεις την αρμονία της παγκοσμιότητας όταν οι σκέψεις σου που συνοδεύονται από πράξεις, βρίσκονται μέσα στον κλοιό της αρνητικότητας και της απέχθειας για τον εαυτό σου; Βρίσκονται εξολοκλήρου στο βάθρο της επιθετικότητας παρά στην πραγματική και αληθινή ειρηνική έκβαση.
Αιώνες επί αιώνων δεν κουράστηκες να πολεμάς με τα όπλα της άρνησης και της καταστροφής, όταν βλέποντας ότι η δυσαρμονία επικάθεται κι εντυπώνεται όχι μόνο στα βιβλία σου σαν ιστορία, αλλά και μέσα στην ψυχή σου, που άφησες να καταληφθεί από ισχυρότατα πάθη και ιδεολογίες που ενσπείρουν τον αφανισμό και την αθλιότερη από πριν διαβίωση και εκπαίδευσή σου στη γη; Και δεν έχεις αντιληφθεί ακόμη πως ένα εκπαιδευτήριο είναι η πορεία σου στη γη, αν και από μέσα σου γνωρίζεις καλά, πως λάθος πορεύεσαι. Όμως δεν προσπαθείς ν’ αλλάξεις τον τρόπο που σκέπτεσαι και κινείσαι, παρά εμμένεις στη συμπεριφορά της αιώνιας πλάνης σου.
Παραδέχεσαι τη λανθασμένη σου σκέψη περί της αρνητικότητας και της βίας προς τον εαυτό σου. Κι όμως μ’ ένα όπλο στο χέρι και τη σκανδάλη στον κρόταφο του αδελφού σου μιλάς για προσπάθειες ελευθερίας του ανθρώπου απ’ τα δεσμά της ύλης και των συμφερόντων που ακόμη δεν κατάλαβες πως είναι επίπλαστα για να σε ξεγελούν και να σε τυφλώνουν προσπαθώντας να σε αποτραβήξουν από το Φως της πνευματικής ακτίνας, της Αγάπης και της ειρήνης.
Και όταν πια ανοίγεις τα χέρια σου κι έντρομος αντικρύζεις πως εσύ κρατούσες το όπλο που σκότωσε τον αδελφό σου, κι όταν έχεις κάνει και τις ύστατες προσπάθειες με επιθετικότητα και πίεση να επιφέρεις την αρμονία καταφεύγεις στη βοήθεια του Θεού σου. Ενός Θεού, που πιστεύεις ότι οργίστηκε μαζί σου για τα λάθη και την κατάντια σου, και πως Εκείνος προκάλεσε την κατάσταση της καταστροφής σου. Αρχίζεις να ρίχνεις σε Εκείνον, τον ένα και Πανάγαθο Παντελεήμονα Θεό, τις ευθύνες της δικής σου ανομίας και παραβίασης στο Νόμο της Αγάπης και της ειρήνης του εαυτού. Κι όταν αντιλαμβάνεσαι πως πάλι λάθος έκανες, παρακαλείς πια για Έλεος, αφού έχεις ενεργοποιήσει το Νόμο της διδαχής σου, με αυτόν τον τρόπο που εσύ θέλησες κι επέλεξες, κι όχι ο Θεός.
Συνέπεια δική σου είναι ο πόλεμος, κι όχι του Θεού. Συνέπεια της ανυπακοής σου στους Θείους Νόμους είναι η καταστροφή σου, κι όχι της υποτιθέμενης αντίληψής σου περί ενός Θεού τιμωρού και μνησίκακου.
Μαραίνεσαι μ’ ένα σκέπτεσθαι που η όλη του κίνηση είναι η δυσαρμονία και η ολοκληρωτική απώλεια των ηθικών αξιών. Και δεν αντιλαμβάνεσαι πως η πηγή της ηθικής και της υπέρτατης αρχής της Αγάπης βρίσκεται εντός σου και ότι εσύ θα την ενεργοποιήσεις, για να επιφέρεις τα ποθητά αποτελέσματα και στην ανθρωπότητα. Η ευθύνη σου είναι ολοκληρωτική. Αρχίζει και τελειώνει σε σένα άνθρωπε. Αν εσύ δεν μετατοπισθείς και δεν κινηθείς σωστά, τότε οι Νόμοι οι οποίοι ενεργοποιείς λειτουργούν και κινούνται με τον τρόπο που εσύ τους έθεσες για να σε διδάξουν τον προορισμό σου.
Και φθάνεις στο ύστατο σημείο της παρανόησης, της πλάνης και της άγνοιάς σου για τον προορισμό σου. Χρησιμοποιείς την παρανομία ως νόμο της εξέλιξης και της πορείας σου. Νομιμοποιείς τη χρήση βίας και πολέμου, ενώ ταυτόχρονα αυτό που κάνεις σε τρομοκρατεί τόσο πολύ, που αλλοιώνονται ακόμα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, καθώς κινείς το νόμο της διττότητας, της αδικίας και του εκφοβισμού, τον οποίο έπλασες με τα ίδια σου τα χέρια και τον οποίο ενσπείρεις μέσα στις συνειδήσεις των αδελφών σου, δημιουργώντας έτσι την κρούστα του θανάτου και της απελπισίας.
Καταφθάνεις όπως λες νικητής, αλλά ουσιαστικά ηττημένος. Έρχεσαι ως ειρηνευτής, μα κατατρώγεις την ειρήνη της ψυχής σου και η αχόρταγη ματιά σου δεν σε αφήνει να εισπορευτείς στην ανεξαρτησία του εαυτού σου, εφόσον τον καταδυναστεύεις. Παρουσιάζεσαι ως κατακτητής, μα η όψη σου είναι καταφανές ότι έχει διαπράξει αποτρόπαια εγκλήματα. Ως ηγέτης και φιλόδοξος πολιτικός εμφανίζεσαι να κυβερνάς, μα στην ουσία κυβερνιέσαι απ’ τα πάθη και την αρνητικότητά σου. Πού είναι, λοιπόν, η νίκη, η κατάκτηση, η ηγεσία, η εξουσία σου; Όταν με τις πράξεις σου δένεις στο λαιμό σου, τον άδικο χαμό εκατομμυρίων αδελφών ανθρώπων, που η σκιά του πολέμου σκέπασε το χαμόγελο στα χείλη τους και τις καρδιές τους;
Πού είναι η νίκη σου και τα δικαιώματα που λες πως υπερασπίζεσαι, χρησιμοποιώντας τα όπλα του πολεμοχαρούς σου πάθους, όταν τη γη μετέτρεψες σε φλεγόμενη κάμινο, που κατασπαράζει με τις φλόγες της κάθε ομορφιά που σου προσφέρεται για να τη ζήσεις; Πού είναι η θριαμβευτική σου επαναστατική στάση όταν όλα τα έκανες στάχτη μπροστά στα μάτια σου χωρίς να συνειδητοποιήσεις τις συνέπειες πριν φθάσεις σ’ αυτές και στα αποτελέσματα τους;
Είσαι ο αχόρταγος υλικός άνθρωπος, που μόνο με τις συνέπειες της κίνησης των Νόμων των οποίων μόνος σου ενεργοποιείς, θα καταλάβεις ότι έχεις εκτιμήσει λανθασμένα τη ζωή και την ουσία που υπάρχει εντός σου και σε κάνει ν’ αναπνέεις, ν αντιλαμβάνεσαι, να ενεργείς, να ομιλείς, και πως με μια σκανδάλη που κατασκεύασες απ’ τα κατώτερα πάθη σου όταν ενεργοποιήθηκαν, θέλησες ν’ αποτελειώσεις ότι ομορφότερο δώρο σου έχει παραδοθεί απ’ τη δημιουργία σου, τον εαυτό σου.
Όμως είτε αργά είτε γρήγορα θ’ αντιληφθείς πως μόνο η Αγάπη, η αδελφοσύνη, η αλληλεγγύη είναι η ζωή σου και πως πια με το να πολεμάς τον εαυτό σου, με τα μέσα και την ιδεολογία που χιλιετηρίδες τώρα χρησιμοποιείς, ναι μεν εκπαιδεύεσαι στο να διακρίνεις πως μόνο η ειρήνη και ο καθαρός νους επιλύουν κάθε αντιξοότητα, αλλά θ’ αντιληφθείς πως θα μπορούσες να είχες μία πιο ήπια εκπαίδευση, αν δεν παράκουες την Αλήθεια του Πατέρα Θεού, που η μόνη του Θέληση είναι να σε καταστήσει τέλειο πρότυπο ειρήνης και Αγάπης, εικόνα και ομοίωση δική Του, απόλυτα ειρηνικό, γαλήνιο και υπερούσιο Λόγο Χριστό, αποκαθιστώντας την Υιότητά σου με τις πράξεις που θα εκδηλώσεις, κεκαθαρμένος από πάθη και ευτελείς φιλοδοξίες, που καταρρέουν με το πρώτο φύσημα του ανέμου.
Και να που έφτασες ως εδώ. Στο χείλος της καταστροφής ή της ζωής. Η επιλογή είναι δική σου, άνθρωπε. Η εκπαίδευση που επιλέγεις είναι δική σου ευθύνη και μη ζητάς από κανέναν ευθύνες παρά από τον ίδιο σου τον εαυτό. Και δες ποιο είναι το σωστό για σένα, όχι ατομικά πλέον, αλλά συλλογικά, στην ολότητά σου, ως ένας άνθρωπος, που πορεύεται για την Αγάπη, την ειρήνη, την αρμονία, πραγματικά και ουσιαστικά.
