Ε. Μάτσα
Άπλωσες τα δάχτυλα των χεριών σου και άρχισες απαλά και αρμονικά να πατάς τα πλήκτρα της ψυχής σου. Σαν βρήκες τις νότες της, άρχισες να συντονίζεσαι μαζί τους ακούγοντας ταυτόχρονα τη μελωδία που παρήγαγες καθώς ολοένα και έβρισκες καινούργιους ήχους απ’ τον εαυτό σου. Ήχους που για πρώτη φορά αντιλαμβανόσουν πως υπήρχαν μέσα σου. Ήχους που έφερναν την ευδαιμονία, όχι μόνο στα αυτιά της ψυχής, αλλά ολόκληρο το είναι σου έγινε ένα αρμονικό σύνολο μελωδιών και όμορφων κραδασμών.
Άγγιξες την Αλήθεια μέσα σου, μέσα απ’ τους ήχους και τις αρμονίες που εσύ ο ίδιος πάτησες τα πλήκτρα για να ενεργοποιήσεις αυτούς κι ένιωθες τη θεσπέσια ύπαρξή τους μέσα σου.
Όμως ακόμη δεν είχες εξοικειωθεί με τους ήχους της αρμονίας, με τις κλίμακες και τις νότες του εαυτού και ξαφνικά το δάχτυλό σου ξέφυγε απ’ το ρυθμό της ψυχής σου και πάτησε ένα άλλο πλήκτρο που τάραξε το νου σου, τάραξε το νου σου τόσο που η μελωδία που εξέπεμπες έγινε παραφωνία. Και τότε συλλογίστηκες, πως θα ‘πρεπε να επανορθώσεις, για να μπορέσεις πάλι να εισέλθεις μέσα στον παλμό του εαυτού σου, στον παλμό που τίποτε δεν τον ταράσσει, τίποτε δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον ήχο Του. Γιατί ο ήχος που δημιουργεί τη ζωή δεν μπορεί να κάνει τίποτ’ άλλο παρά μονάχα να ζει για να δημιουργεί τον ήχο Του, επεκτείνοντας τους παλμούς Του, ώστε να δημιουργήσει κυματισμούς τόσο υψηλούς, για να μπορέσει να έλξει κι άλλους να Τον ακούσουν, να μπορέσει να έλξει ψυχές, που δεν γνωρίζουν από ήχο αρμονίας, δεν γνωρίζουν απ’ τη μελωδία του εαυτού τους παρά μονάχα τα πλήκτρα που δημιουργούν ταραχή και αποπροσανατολισμό απ’ τον έναν ήχο που μέσα σου αναγνώρισες.
Και κάθησες να μάθεις τη σύνθεση αυτή και τις νότες της που τόση απέραντη γαλήνη και Αρμονία σου προσέφεραν. Άγγιξες τους ουράνιους κυματισμούς των ιδεών που συνθέτουν και αποτελούν το ρυθμό σου, για να φθάσεις στο συμπέρασμα πως, όσο κι αν συνθέτεις νότες και αρμονίες μέσα στην ψυχή σου, πάντοτε θα υπάρχει και κάποια σύνθεση υψηλότερη και ακόμη πιο υψηλή, που κάθε φορά δυσκολευόσουν να ανυψώσεις το νου σου για να συλλάβεις την απειρότητα των ήχων και των παλμών που συνέθεταν την ύπαρξή σου.
Γύρισες τότε και είπες: “κουράστηκα”. Μα πάλι δεν ευχαριστήθηκες μ’ αυτό που είπες, γιατί η ψυχή σου αναζητούσε να βρει τον ένα και μοναδικό, υπερτέλειο ήχο της δημιουργίας σου, απ’ τον οποίο εσύ μπορούσες να συλλέξεις τις νότες σου συνθέτοντας αρμονίες και συνεχώς προσθέτοντας σ’ αυτές και καινούργιες πλευρές του δημιουργικού ήχου.
Όμως γνωρίζεις καλά πως, όσο κι αν συλλαμβάνεις ήχους και πλευρές δεν θα είναι αρκετά για να σε ικανοποιήσουν τόσο όσο η ψυχή σου αναζητά. Γιατί η ψυχή σου αναζητά το τέλειο.
Τότε κατανόησες πως μόνο ο ήχος του Πανσυμπαντικού Δημιουργού Θεού, είναι αυτός που περιείχε όλους τους ήχους που εσύ συνέλεξες και συνέθεσες, αλλά και ακόμη περισσότερους, τόσους που ο νους σου ακόμη δεν συλλαμβάνει την έκταση και απειρότητα που έχει και εκδηλώνει Αυτός, ο ένας ήχος, ο άπειρος, ο απειροδιάστατος, ο υπερούσιος, ο παναρμονικός και πολυσύνθετος, μα τόσο απλός ήχος του Εαυτού Θεού, του εαυτού Σου.
Αφέσου να παρασυρθείς, για να γνωρίσεις το ρυθμό Του που μέσα σου ενυπάρχει ως νότες, ως ήχοι, ως κυματισμοί, ως λόγοι, ως τα πάντα που σε αποτελούν και ξυπνούν την αίσθηση του να γνωρίσεις την ολότητα του Εαυτού σου, μαθητεύοντας και αναγνωρίζοντας τους ήχους που εκπέμπουν τη μελωδία της ζωής. Αυτοί οι ήχοι είναι μόνο οι ήχοι που εκπέμπονται απ’ τους παλμούς της Αγάπης του Είναι σου, για καθετί υπαρκτόν μα και ανύπαρκτον. Όταν μπορέσεις να εκπέμψεις τον ήχο του παλμού της αγάπης, τότε θα έχεις γνωρίσει τον εαυτό Δάσκαλο εντός σου ως προσφορά και κατανόηση για καθετί που θα συναντάς και θα σου προκαλεί παραφωνία, γιατί τότε θα μπορείς να διορθώνεις και να συμπληρώνεις τους ελλιπείς ήχους που θα συναντάς, με το Έλεος που θα έχεις ενεργοποιήσει εντός σου. Και η Αγάπη του Πατέρα Δημιουργικού Ήχου θα έλθει να καλύψει ολόκληρο το είναι σου, κάνοντάς σε ένα με Αυτόν απόλυτα και τέλεια, όπως ακριβώς και Αυτός είναι άπειρος, τέλειος και δημιουργικός.
