Πολλές φορές σου έχω ανακοινώσει, Αδελφέ Άνθρωπε, ότι κατά τη Δημιουργία σου εξεπορεύθης Ένα Πνεύμα Ενιαίο παλλόμενο στο Φως, στην Αγάπη. Ίδια Ουσία Αγάπης και Φωτός, που διαχεόσουν στα πάντα. Ήσουν ταυτισμένος στο Απόλυτο, με τον Ένα και Μοναδικό Θεό. Ενεργούσες σύμφωνα με την εκδήλωση της Αγάπης, με τη Ροή της Αγάπης και της Θείας Ενέργειας μέσα στους Κόσμους.
Έπρεπε όμως να κατανοήσεις συνειδητά την εκδήλωσή σου ως Αγάπη και να εκδηλώνεσαι συνειδητά μ’ αυτό τον τρόπο, επιλέγοντας ο ίδιος αυτή την εκδήλωση και όχι ακολουθώντας την, χωρίς να την κατέχεις ουσιαστικά. Γι’ αυτό το λόγο άρχισες να διασπάσαι και από Ένα Ενιαίο Πνεύμα που ήσουν, που περιείχες εντός σου όλα τα στοιχεία σε Απόλυτη Ισορροπία, σε Απόλυτη Ουδετερότητα, διαχωρίσθηκες σε δύο. Διαχωρίσθηκες, όπως λένε οι γραφές, στον Αδάμ και στην Εύα.
Είναι τα ονόματα αυτά συμβολικά δύο καταστάσεων. Κατά το διαχωρισμό σου, το Απόλυτα εξισορροπημένο, Θετικό και Αρνητικό, που υπήρχε εντός σου σε Απόλυτη Ουδετερότητα, διασπάσθηκε. Το Άρρεν και το Θήλυ, ο Αδάμ και η Εύα, το Αρνητικό και το Θετικό, είναι το ίδιο. Έτσι απομονώθηκαν οι δύο ιδιότητες, τα δύο ρεύματα, τα Συμπαντικά Ρεύματα, που μέσα στη Θεότητα ήταν Απόλυτα εξισορροπημένα και εκδηλώθηκαν χωριστά. Από μεν τον Αδάμ το Θετικό Ρεύμα, από δε την Εύα το Αρνητικό Ρεύμα.
Υπήρχε όμως, παρ’ όλ’ αυτά, η συνοχή, δηλαδή ο διαχωρισμός σου δεν σε απέκοπτε από το άλλο κομμάτι σου. Υπήρχε η εσωτερική συνοχή και επικοινωνία, ακριβώς για να σου δηλώνει, ότι δεν μπορείς να λειτουργήσεις μεμονωμένα, αλλά μόνο ενταγμένα μέσα στην Ολότητα. Όμως η πορεία της καθόδου σου σε οδήγησε σε διασπάσεις. Σε οδήγησε πραγματικά να λειτουργείς, θέτοντας πλαίσια με τον νου σου, χωρισμένα από τις άλλες οντότητες, από τον υπόλοιπο Εαυτό σου. Η ουσιαστική Ένωση, βέβαια, πάντα υπήρχε και πάντα υπάρχει μέσα στην Ουσία σου, είσαι ενωμένος και επικοινωνείς.
Για να μπορέσεις να επιστρέφεις τώρα πρέπει να ενωθείς εκ νέου. Ο διαχωρισμός σε Θετικό και Αρνητικό, ακριβώς αποσκοπούσε να δημιουργήσει, παρόλο που θα ήσουν χωρισμένος σε δύο υποστάσεις, ενωτικούς δεσμούς που θα σε κρατούσαν πάντα σε εσωτερική Ένωση. Το θετικό τμήμα μπορεί να παρομοιασθεί με την Πηγή των Ενεργειών, είναι η αποθήκη εκδήλωσης των Ενεργειών των Θείων δυνατοτήτων. Το Αρνητικό είναι η αποθήκη της Θείας Αγάπης, του προωθητήρα, δηλαδή, όλων των Θείων Ενεργειών, της τροφοδότησης του θετικού τμήματος, για να μπορέσει να εκδηλώσει όλες τις Θείες Ενέργειες.
Επομένως ήταν αδύνατον και είναι να λειτουργήσει το ένα τμήμα χωρίς το άλλο. Είναι αδύνατον να εκδηλωθεί το θετικό τμήμα, το Πνεύμα μόνο του, χωρίς τη συνδρομή του Αρνητικού τμήματος, της Ψυχής. Και είναι αδύνατον η Ψυχή να λειτουργήσει χωρίς τη συνδρομή και την εσωτερική επικοινωνία με το Πνεύμα. Αυτή ακριβώς η κατάσταση ήταν που διατήρησε την εσωτερική Ενότητα Ψυχής Πνεύματος , παρ’ όλες τις εξωτερικές διασπάσεις, παρ’ όλα τα καλύμματα που φόρεσε η υπόσταση Άνθρωπος και διατήρησε τον Άνθρωπο Ενωμένο μέσα στην Ουσία του, γιατί η λειτουργικότητα του Ενός και Μοναδικού Θείου Νόμου, δεν επέτρεπε τη διάσπαση.
Με τη διάσπαση θα αφαιρείτο ταυτόχρονα και η Ζωή. Το Πνεύμα και η Ψυχή δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν ξεχωριστά, χωρίς την εσωτερική επικοινωνία. Μέχρι τη σημερινή εποχή γίνεται φανερή η εκδήλωση του Πνεύματος. Την προηγούμενη Κοσμική περίοδο είδαμε να εκδηλώνεται μέσα από Άρρεν Σκήνωμα ο Λόγος – Χριστός. Μέσα από το Σκήνωμα του Ιησού εκδηλώθηκε ο Λόγος. Δίδαξε, θαυματούργησε, φανέρωσε τη Θεία Νομοτέλεια και έδωσε ένα Πρότυπο Ζωής.
Είδαμε, δηλαδή, τη λειτουργικότητα του Πνεύματος καθαρά ως δυνάμεις Ενέργειας, ως έκφραση Θείων Νόμων. Πλησίον του Ιησού, βρισκόταν και το Σκήνωμα της Θεοτόκου Μαρίας. Η Μητέρα του Ιησού, η οποία ήταν και αυτή Ομοούσια με τον Υιό Της, ήταν Λόγος Αυτούσιος, όπως και ο Λόγος – Χριστός. Δεν εκδηλώθηκε όμως όπως ο Λόγος – Χριστός, την περίοδο εκείνη. Εκδηλώθηκε διαχέοντας την Αγάπη Της και τροφοδοτώντας με την-Αγάπη Της τους πάντες και τα πάντα. Φανερώθηκε, δηλαδή, η λειτουργία της Ψυχής την περασμένη Κοσμική περίοδο, ως Τροφοδότου του παντός και η λειτουργία του Πνεύματος ως Ενεργοποιητού αυτής της Θείας τροφοδοσίας και ως έκφραση με Ενέργεια και διάφορες άλλες εκδηλώσεις της Θείας Τροφοδοσίας.
Πρέπει όμως ο άνθρωπος να ενώσει αυτές τις δύο καταστάσεις, γιατί ουσιαστικά είναι ενωμένες. Επομένως αυτή την περίοδο το Θείο Σχέδιο προαναγγέλλει την εκδήλωση της Γυναίκας και την εμφάνιση της Γυναίκας, όχι μόνο σαν τροφοδότη του παντός, αλλά και σαν εκδήλωση αυτής της τροφοδοσίας σε Ενέργεια. Δηλαδή, αυτή την Κοσμική περίοδο, εξελισσόμενες Πνευματικές υποστάσεις, που βρίσκονται μέσα σε σκηνώματα γυναικών, θα ταυτιστούν με τον Λόγο και θα εκδηλώσουν τον Λόγο. Θα γίνει ταυτόχρονα η Τροφοδότηση και η Ενέργεια.
Θα ενεργήσουν, θα διδάξουν, θα θαυματουργήσουν, με τον ίδιο τρόπο που εκδηλώθηκε και ο Λόγος – Χριστός την προηγούμενη Κοσμική περίοδο. Επίσης θα υπάρξουν και Σκηνώματα ανδρών, που δεν θα ενεργοποιούν μόνο και θα εκδηλώνουν τη Θεία τροφοδότηση της Αγάπης, που θα λαμβάνουν, αλλά θα τροφοδοτούν και αυτοί με Αγάπη τα Σύμπαντα. Θα παρουσιασθεί, δηλαδή, Μία Ενότητα, Μία ενοποιημένη λειτουργία Ψυχής – Πνεύματος, που την προηγούμενη περίοδο είχε παρουσιασθεί ακριβώς για να την κατανοήσει ο άνθρωπος ξεχωριστά. Η προηγούμενη Κοσμική περίοδος εξυπηρετούσε αυτό το στάδιο της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα διδάχτηκε να παρέχει Αγάπη ως Ψυχή και ως Πνεύμα, να ενεργοποιεί αυτή την Αγάπη, να την κάνει πράξη, να την κάνει Θείες Ενέργειες.
Αυτή την Κοσμική περίοδο η ανθρωπότητα θα περάσει αυτό το στάδιο γρήγορα, θα το αισθανθεί πάλι, για να το συνειδητοποιήσει στο Απόλυτο και να το διδαχθεί Απόλυτα. Αλλά θα μεταβεί από αυτό το στάδιο σ’ ένα άλλο στάδιο πιο ολοκληρωμένο, στο στάδιο της Ενοποίησης αυτών των δύο λειτουργιών σε μία. Στο στάδιο, δηλαδή, της συνύπαρξης της λειτουργικότητας της Ψυχής και του Πνεύματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα υπάρξει αυτοτέλεια και διαχωρισμός. Δεν σημαίνει ότι η Ψυχή δεν έχει χρεία του Πνεύματος και το Πνεύμα δεν έχει χρεία της Ψυχής. Αντίθετα, υποδηλώνει την αναγκαιότητα της Ένωσης σε μεγαλύτερο βαθμό, σε Ολότητα. Υποδηλώνει ότι είναι αδύνατον να υπάρχει διαχωρισμός και υποδηλώνει, ότι εφόσον υπάρχει Ενότητα, δεν υπάρχει και κανένα εμπόδιο να εκδηλώνεται η κάθε υπόσταση ταυτόχρονα ως Ψυχή και ως Πνεύμα, δηλαδή, και ως Τροφοδότης του παντός, αλλά και ως Εκδηλωτής αυτής της τροφοδοσίας και Εκφραστής Θείων Ενεργειών.
Αυτό το στάδιο είναι στάδιο Απόλυτης Συνοχής με τον Άνθρωπο, Απόλυτης Ένωσης με τη Μία Υπόσταση. Όταν μία υπόσταση μπορεί ταυτόχρονα να ενεργεί ως Ψυχή και ως Πνεύμα, έχει πλέον κατανοήσει την αναγκαιότητα της Ένωσης, έχει κατανοήσει την αναγκαιότητα της επικοινωνίας της με όλη την Υπόσταση Άνθρωπο και έχει προχωρήσει παρ’ όλη τη διαχωριστική κατάσταση των μορφών στην Ενωτική Ουσία, στην Ουσία που ουδέποτε διεχωρίσθη και πάντοτε επικοινωνούσε.
Σ’ αυτό το στάδιο η ανθρώπινη υπόσταση εκδηλώνεται ενωμένη, αντλεί από την Απεραντοσύνη του Ανθρώπου και αποστέλλει προς την Απεραντοσύνη του Ανθρώπου. Δεν διαχωρίζει ένα τμήμα ή μέρος αυτού, της είναι αδύνατον εφόσον λειτουργεί ταυτόχρονα ως Ψυχή και ως Πνεύμα, δεν μπορεί να διαχωρίσει κανένα μέρος του Ανθρώπου. Η Ουσία της είναι η Ένωση, η εκδήλωση αυτής της λειτουργικότητας. Έχει σαν προϋπόθεση, σαν κινητήρια δύναμη, την Ένωση με όλη την Ουσία, την Αγάπη, τη διαχεόμενη στους Άπειρους Κόσμους.
Δεν πρέπει, λοιπόν, Αδελφέ Άνθρωπε, να σου προκαλέσει απορία το γεγονός της εκδήλωσης της Γυναίκας ως Λόγου Αυτούσιου, ταυτισμένου στο Απόλυτο με τον Ένα και Μοναδικό Λόγο. Δεν πρέπει να σου προκαλέσει απορία το γεγονός των εκδηλώσεων ορισμένων στοιχείων που μέχρι τώρα τα είχες συναντήσει με την εκδήλωση Πνεύματος, μέσα από σκηνώματα Γυναίκας, ούτε το γεγονός εκδήλωσης στοιχείων που μέχρι τώρα τα είχες συναντήσει με τη Γυναίκα, με την Ψυχή, μέσα από σκηνώματα ανδρών. Είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση που θα σε βοηθήσει να διασπάσεις τα όριά σου, τα όρια του διαχωρισμού άνδρα και γυναίκας, τα όρια του διαχωρισμού Άρρεν και Θήλυ και ο διαχωρισμός Άρρεν – Θήλυ, Θετικό – Αρνητικό, βρίσκεται ένα στάδιο πιο χαμηλά από τη Θεότητα.
Είναι ενταγμένο μέσα στη Θεότητα, γιατί μέσα στη Θεότητα είναι ενταγμένα τα πάντα, αλλά δεν είναι η Αλήθεια, δεν είναι η Ολότητα. Η Αλήθεια, η Ολότητα είναι ότι το Άρρεν και το Θήλυ, ενυπάρχουν ταυτόχρονα. Είναι Ένα, λειτουργούν με Απόλυτη Ισορροπία, με Απόλυτη Αρμονία και Ουδετερότητα, μορφώνουν, δηλαδή, με αυτή την Ισορροπία τους και την Αρμονία τους την Τελειότητα. Το Άρρεν και το Θήλυ είναι Ένα, όπως ήταν πριν διαχωρισθεί ο Αδάμ σε Αδάμ και Εύα.
Επομένως και το στάδιο του διαχωρισμού δεν είναι τελικό στάδιο. Πρέπει ο Άνθρωπος να εισχωρήσει στο στάδιο του Αδάμ, που περιέχει και το Άρρεν και το Θήλυ και λειτουργεί ταυτόχρονα και εκτυλίσσεται μέσα στη Δημιουργία. Τότε θα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και θα έχει γυρίσει συνειδητός μέσα στη Θεότητα, συνειδητά θα συμμετέχει στη Ροή του Λόγου, συνειδητά θα ζωογονεί τα Σύμπαντα με τη διάχυσή του. Αυτή είναι η κατάσταση της πλήρους Ενότητας και της πλήρους ταύτισης με τον Λόγο.
Αυτή είναι η κατάσταση που μας φέρνει στη συνειδητότητα, όχι ότι δεν έχουμε χρεία κανένα, αλλά αντίθετα ότι έχουμε χρεία από τα πάντα, ότι για να μπορέσουμε να είμαστε εκδηλωμένοι με Τελειότητα έχουμε ανάγκη της Απόλυτης Ένωσής μας, της Απόλυτης συνύπαρξής μας με τα πάντα.
Αυτή η κατάσταση δηλώνει, Άνθρωπε, ότι το παν πρέπει να υπάρχει εντός σου και συ να βρίσκεσαι μέσα στα πάντα. Δηλώνει ακριβώς, ότι οποιοσδήποτε διαχωρισμός δεν υφίσταται, οποιοσδήποτε διαχωρισμός είναι στοιχείο πλάνης, στοιχείο αναλήθειας, στοιχείο που εμποδίζει την εισχώρηση στην ολότητα της Αλήθειας. Επομένως, Αδελφέ Άνθρωπε, πρέπει να συνειδητοποιήσεις, ότι έχεις χρεία από τα πάντα. Χρειάζεσαι να απορροφήσεις εντός σου τα πάντα. Τις υποστάσεις των Αδελφών σου Ανθρώπων, τις υποστάσεις των όντων, που βρίσκονται σε άλλα πεδία, τα αντικείμενα της Φύσης, οποιοδήποτε αντικείμενο υπάρχει γύρω σου.
Χρειάζεται να απορροφήσεις εντός σου τις εκδηλώσεις και τις μορφές, που αντικρίζεις. Χρειάζεται ν’ απορροφήσεις τα άνθη, τα πουλιά, τα ζώα, το ορυκτό βασίλειο, τη θάλασσα, τον αέρα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να υπάρχει στα Σύμπαντα. Χρειάζεσαι τα πάντα για να ολοκληρωθείς, χρειάζεσαι τα πάντα για να εκδηλωθείς ολοκληρούμενος σε Τελειότητα. Και μόνο εάν κατανοήσεις αυτή την ανάγκη των πάντων εντός σου και την εκδήλωση της δικής σου Ουσίας μέσα στα πάντα, θα μπορέσεις να εκδηλωθείς ταυτόχρονα, ως Ψυχή και Πνεύμα, όπως ήσουν στην αρχή που εξεπορεύθης και να διαχυθείς συνειδητά ως Τελειότητα και Αρμονία μέσα στους Κόσμους.
Επιχέω σε σένα, Αγαπημένε Άνθρωπε Αδελφέ, Αγαπημένε Άνθρωπε Εαυτέ Μου, Ουσία Μία, Ύπαρξη Αέναη και Παλλόμενη, την Αγάπη Μου, που είναι η Ενιαία Αγάπη, η Αγάπη της Μίας πάλλουσας Υπόστασης του Ανθρώπου, που ουδόλως διαχωρίζεται από τον Λόγο Χριστό, από τον Λόγο Μητέρα, από τον Πατέρα τον Άμορφο, αλλά συμμετέχει στα πάντα και Ρέει στα πάντα, σαν Μία Ενιαία Κατάσταση, σαν Μία Δόνηση Απέραντης Ενότητας.
