Ὡμιλήσαντες περὶ τῶν φυσικῶν καὶ ζωϊκῶν παραγωγῶν τοῦ Σύμπαντος, διελάβομεν ἐν ταῖς προηγουμέναις ἡμῶν θεωρίαις καὶ περὶ ἐμφανίσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς ἐπίσης καὶ περὶ τῆς ἐκπορεύσεως αὐτοῦ.
Ἔδειξαν αἱ θεωρίαι ἡμῶν, ὅτι ἡ Αἰθερία τοῦ Σύμπαντος Οὐσία ἐμψυχώνει τὰς ζωϊκὰς ἤ ἐμψύχους ὑπάρξεις πάντων τῶν κόσμων παρατηρήσαντες, ὅτι αἱ Ἀνώτατοι τῶν Ὑπεραῦλων Πνευμάτων παραγωγαί, ὡς ἐνέχουσαι Πνεῦμα Θεοῦ ἢ καλλίτερον εἰπεῖν τὸν Θεῖον Αὐτοῦ Λόγον, οὐδόλως ἀλλοιοῦνται, οὔτε μεταξὺ αὐτῶν συνενοῦνται, οὔτε διασπῶνται, ἀλλ’ ἀποτελοῦσι τὴν Ἀδιάλυτον, Ἀδιάσπαστον καὶ Ἀδιαχώριστον Οὐσίαν τῆς Πνευματικῆς μετὰ τῆς Ψυχικῆς τῶν Ἀΰλων Ὄντων Ὑποστάσεως.
Οὐδέποτε βεβαίως θέλουσι τὰ σώματα, αἱ ψυχαὶ δηλαδὴ τῶν Ἀΰλων Πνευμάτων τῶν ἀποβιωσάντων ἀνθρώπων τῆς γῆς συνενωθῇ εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτή ὁμογενῆ Οὐσίαν, διότι ὄχι μόνον ὁ ἄνθρωπος ἀλλὰ κάθε Ἄϋλον Ὄν Ἔμψυχον Νοητὸν ἐνέχει καὶ Αὐτοτέλειαν. Οὗτος εἶναι Νόμος Ἀπαράβατος, Ἀναλλοίωτος καὶ μὴ ἐπιδεχόμενος μεταβολήν τινα ἢ παράβασιν.
Ἐν τῇ ὑπάρξει τοῦ ἀνθρώπου ὅθεν διαβλέπομεν τὴν ἑτεροφαεινῆ οὕτως εἰπεῖν Ψυχικὴν Ὀντότητα, ἀποτελοῦσαν αὐτοτέλειαν ἀδιαχώριστον καὶ αὐταρχικότητα δεδοκιμασμένην.
Ἀναλύσαντες ἐν τοῖς προηγουμένοις κεφαλαίοις τὴν ἐκ τῆς Ὑπεραΰλου Αἰθερικῆς Οὐσίας σύστασιν τῆς ψυχικῆς Ὀντότητος τοῦ ἀνθρώπου, νῦν θέλομεν καθορίσει καὶ τὰς ἰδιότητας αὐτῆς.
Ἡ ψυχὴ ἤ ἐξωτερικὸν σῶμα τοῦ Πνεύματος, ἀναγομένη εἰς τὴν Ἀνωτάτην τῆς ὕλης βαθμίδα, οὐδόλως ἀποσυντίθεται, οὔτε διαιωνιζεται, δηλαδὴ ἐξ αὐτῆς γεννᾶται ἄλλη, ὡς ἀποτελοῦσα Ὀντότητα Αὐτοτελῆ, Ἀδιάσπαστον καὶ Ἀδιαχώρητον, ὡς Αὐτοτελὲς εἶναι καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἐξ Οὗ ἐξεπορεύθη, ἐμφυσηθὲν ἐξ Αὐτοῦ, τὸ ἀνθρώπινον πνεῦμα καὶ ὡς ἐκ τούτου μὴ ἐπιδεχόμενον παραγωγήν τινα ὁμοίαν ἢ μεταλλαγὴν καὶ διαχώρισιν εἰς ἴσα ἢ ἄνισα μέρη.
Ὁ Θεὸς ὅθεν ἐποίησεν ἄνθρωπον κατ’ Εἰκόνα Αὐτοῦ καὶ Ὀμοίωσιν. Ὁ Θεὸς Πνεῦμά ἐστιν. Καὶ ὁ ἄνθρωπος ὁ δρῶν καὶ ἐνεργῶν Πνευματικός ἐστιν.
Ὁ Θεὸς ἔχει Δυνάμεις ἐξουσιαζομένας ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διενεργουμένας ὑπὸ τοῦ Θείου Λόγου, δηλαδὴ τοῦ Νόμου τῆς ἐκδηλώσεώς Του. Καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔχει πνευματικὰς δυνάμεις διευθυνομένας ὑπὸ τοῦ πνεύματός του, καὶ ἐκτελουμένας ὑπὸ τῶν ἐμψύχων αὐτοῦ οὐσιῶν, τοὐτέστι τοῦ ψυχικοῦ περιβλήματος.
Ὅπως δε ὁ Θεὸς συνίσταται ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Θείου Λόγου καὶ ἐνυπάρχει ἐν τῇ Ὑπεραΰλῳ Οὐσίᾳ τοῦ Σύμπαντος, ἐξ ἧς πᾶν τὸ ὁρατὸν Σύμπαν διεπλάσθη, οὕτω καὶ ὁ ἄνθρωπος συνίσταται:
- ἐκ τοῦ ἐμφυσηθέντος Θείου Πνεύματος
- ἐκ ψυχῆς διαπλασθείσης ὑπὸ τοῦ Θείου Λόγου ἐκ τῆς Αἰθερίας τοῦ Σύμπαντος Οὐσίας καὶ
- ἐκ σώματος διαμορφωθέντος τῇ ἐπιθυμίᾳ του ἐκ τῆς ζωϊκῆς οὐσιώδους παραγωγικότητος τοῦ πλανήτου Γῆ ἐξομοιωθεὶς μὲ τὰς ἄλλας διαμορφωθείσας, ὅπως λέγει ἡ Γραφή: «Ἂς γεννήσωσι τὰ ὕδατα ἐν ἀφθονίᾳ νηκτὰ ἔμψυχα, καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπάνωθεν τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ.» (Γεν. Α΄ 20) «Ἂς γεννήσῃ ἡ γῆ ζῶα ἔμψυχα κατὰ τὸ εἶδος αὐτῶν, κτήνη, καὶ ἑρπετά, καὶ ζῶα τῆς γῆς κατὰ τό εἶδος αὐτῶν.» (Γεν. Α΄ 24), ζωϊκὰς ὀντότητας.
Οὕτω, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ἐνυπάρχει καὶ ἐνδιαιτᾶται ὡς Ζῶσα Δύναμις ἐν τῷ Ἀπείρῳ Σύμπαντι, διαθέτων πρὸς ἁρμονικότητα καὶ διάπλασιν αὐτοῦ τὸν Θεῖον Λόγον καὶ τοὺς νομοποιηθέντας ὑπ’ Αὐτοῦ φυσικοὺς τοῦ Ἀπείρου ἤ τῆς Φύσεως νόμους, ἐνοικεῖ δὲ ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ τῷ γηΐνῳ, διευθύνων τὰς κινήσεις αὐτοῦ διὰ τῆς σκέψεως τοῦ Πνεύματός του καὶ τῶν ψυχικῶν του δυνάμεων ἐκ παραλλήλου, αἵτινες δύνανται νὰ λειτουργήσωσι καὶ ἄνευ τῆς τοῦ σώματος ἐπενεργείας, καθότι καὶ ἡ ψυχὴ εἶναι Αἰθερία ὕλη καὶ αἱ ὁποῖαι δυνάμεις δὲν γίνονται ἀντιληπταὶ ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου, ἐὰν δὲν καθορισθῶσι, ἐὰν δὲν διασαφηνισθῶσιν.
Πῶς εἶναι δυνατὸν τὸ Αἰθέριον σῶμα νὰ κινῆται, νὰ ἐπενεργῇ ὅπως ἡ στερεά ὕλη; Ἡ ψυχὴ πιστεύομεν, ὅτι ὡς ἐκ τοῦ ἡμιϋλικοῦ συμπαγοῦς σώματος αὐτῆς συστέλλεται καὶ διαστέλλεται κατά βούλησιν. Ἀλλά πάντα ταῦτα χρήζουν ἀποδείξεως.
Ὅταν διαβλέπῃ τις νὰ κινῶνται ἔπιπλα, χωρὶς οὐδεὶς τῶν ἐν τῇ γῇ ἀνθρώπων νὰ θέσῃ τὰς χεῖρας του ἐπ’ αὐτῶν, ὅταν βλέπῃ ὑπέρογκα βάρη νὰ αἰωρῶνται εἰς τὸν ἀέρα, χωρὶς νὰ ὑποβαστάζωνται ὑπὸ οὐδενὸς ἢ στηρίγματός τινος, βεβαίως γεννᾶται ἡ ἀπορία καὶ ἀναζητεῖται ἡ λύσις.
Πῶς εἶναι δυνατὸν ἄϋλος, ὅπως λέγουσιν οἱ Πνευματισταί, Οὐσία τοῦ Πνεύματος νὰ ἀναβιβάζῃ ἢ ὑποβαστάζῃ καὶ μετακινῇ ἐν τῷ ἀέρι πράγματα, κατέχοντα χῶρον καὶ βάρος ἄνισον τῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος;
Βεβαίως ὁ ἀήρ, ὁ συμπαρασύρων εἰς τὴν ὁρμήν του δένδρα καὶ πολλάκις καὶ οἰκίας ὁλοκλήρους, πῶς παρασύρει καὶ κατακρημνίζει αὐτάς, ἐὰν δὲν ἐνεῖχεν ἐν τῇ ἀφανείᾳ του δυνάμεις;
Ὁ ἀτμὸς καὶ ὁ ἠλεκτρισμός, ὅστις εἶναι ἀκατανόητος ὡς δύναμις, πῶς κινοῦν ὁλοκλήρους ὄγκους σκαφῶν, σιδηροδρόμων και μυρίων ἄλλων, ἐὰν δὲν ἐνέκλειον ἐν τοῖς κόλποις των δυνάμεις, τὰς ὁποίας ἐπὶ τοῦ παρόντος δὲν παρατηρεῖ τις εἰς οὐδὲν ἔμψυχον ζωϊκὸν ὄν;
Ἐὰν βεβαίως ἡ ἄψυχος ἀόρατος οὐσία τοῦ ἠλεκτρισμοῦ και τοῦ ἀτμοῦ δίδει δυνάμεις ἀνωτέρας τῶν στερεῶν σωμάτων, πόσον μᾶλλον ἡ Ψυχή, ἡ ἐνέχουσα Ζωὴν Ὑπερτελείαν, διευθυνομένη ὑπὸ τοῦ Πνεύματος καὶ ἀναγομένην εἰς τὴν Ὑπερτελείαν Αἰθερίαν τοῦ Ἀπείρου Οὐσίαν, ἐξ ἧς ἐξεπήγασαν αἱ διάφοροι ὑποδεέστεραι δυνάμεις τοῦ Σύμπαντος.
Θὰ ἦτο βεβαίως μωρία νὰ πιστεύῃ τις, ὅτι ὁ ἀὴρ ἢ ὁ ἀτμὸς ἤ ὁ ἠλεκτρισμὸς ἤθελεν παραγάγει δυνάμεις, ἡ δέ Ψυχή, ἡ ἀποτελοῦσα μάλιστα ἐν τῇ ἰδιότητί της καὶ σῶμα, δυνάμενον κατὰ βούλησιν ἤ ἐν διδομένῃ εὐκαιρίᾳ νὰ ὑλοποιηθῇ, δὲν δύναται νὰ ἐνδώσῃ εἰς ἀποτελέσματα δυναμικά.
Ἡ Ψυχὴ ,ὅθεν ἐκτὸς τοῦ ὅτι εἶναι Ἀδιαπαραγώγητον καὶ Ἀδιάσπαστον ἄϋλον σῶμα τῶν Πνευματικῶν ἀνθρώπων, χρησιμεύει καὶ εἰς πᾶσαν ἀνάγκην ἢ πρᾶξιν, ὡς ἐκ τῆς ἰδιότητος αὐτῆς τοῦ μεταποιεῖσθαι κατὰ βούλησιν ἀπὸ ἀΰλου εἰς ὑλοποιουμένην.
Ἐκτεθέντος βεβαίως πῶς ἡ Ψυχὴ δύναται ν’ ἀποτελέσῃ καὶ ἀντενεργὸν δυναμικὸν σῶμα κατάδηλον γίνεται, πῶς δύναται νὰ ἐπιθέσῃ δύναμιν ἐπί τινος τραπέζης καὶ εἰς τὴν προσκόμισιν οἱουδήποτε ἀντικειμένου καὶ νὰ κινήσῃ τὴν τράπεζαν ἤ νὰ ὑποβαστάσῃ ταύτην καὶ ἀνορθωθῇ ἐν τῷ ἀέρι.
Ἐὰν βεβαίως, ὦ ἄφρονες ἄνθρωποι, πιστεύετε εἰς τὴν ὕπαρξιν μετὰ θάνατον τῆς ψυχῆς, μετὰ τὴν ἐπεξήγησιν ἡμῶν ταύτην ἤθελεν σᾶς φανῇ ἀδύνατος ἡ κίνησις ὑλικῶν ἀντικειμένων ἤ ἡ κίνησις τῆς χειρὸς εἰδικοῦ μεσάζοντος;
Ἐὰν τοῦτο βεβαίως ἐγένετο ὑπὸ ἀψύχου τινὸς ἀΰλου δυνάμεως, ἠθέλατε πιστεύσει, γενομένη ὅμως ὑπὸ τῆς ἀοράτου εἰς ὑμᾶς ψυχῆς, δὲν πιστεύετε τοῦτο ἀντικείμενον καὶ εἰς αὐτὸν τὸν ὀρθὸν λόγον;
Ἡ λογικὴ ἐπιτάσσει νὰ πιστεύητε εἰς τὰς ἀρχὰς τῶν πιστευόντων εἰς τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς πάσης φύσεως Πνευματιστῶν, τῶν ἀποδεικνυόντων διὰ θεωριῶν ἐπιστημονικῶν καὶ δὴ ἀκαταμαχήτων τὴν ὕπαρξιν τῆς ψυχῆς, τὴν ὁποίαν ἔνιοι ἀμφιταλαντευόμενοι δὲν παραδέχεσθε.
Τότε πῶς εὐσταθεῖ τὸ ἐπιστημονικὸν ἀπόφθεγμα: ὅτι «οὐδὲν ἐν τῇ φύσει ἀπόλλυται;» Ἡ δὲ δύναμις, ἡ εἰς τὴν ὕλην δίδουσα ζωὴν ἀπόλλυται;
Βεβαίως ἑκάστη ὑλικὴ οὐσία ἀποσυντεθεῖσα, διαλυθεῖσα καὶ διασκορπισθεῖσα ἐνυπάρχει ἐν τῷ Ἀπείρῳ σώματι ἐν τῇ φύσει, ἡ Πνευματικὴ Οὐσία, ἡ ὡς ἐπένδυμά της ἔχουσα τὴν Ἀναλλοίωτον Αἰθερίαν ὕλην ἤ Ψυχὴν ἀπόλλυται; Κατόπιν τῶν τόσων ἀνεξηγήτων ἐκδηλώσεων, ποὺ ἀναφέραμεν καὶ ἡ περὶ τῶν ὁποίων γνώμη εἶναι ἀποτέλεσμα ἀγνοίας τῆς πραγματικότητος, ἥτις συνίσταται εἰς τὴν ὕπαρξιν τοῦ Πνευματικοῦ Ὄντος καὶ ἐπενεργοῦντος διὰ τῶν ψυχικῶν δυνάμεων. Ἡ κατάστασις αὐτὴ εἶναι καθαρὰ τύφλωσις, ὄχι διότι οἱ τυφλοὶ μὴ βλέποντες λέγουσιν, δὲν βλέπομεν, ἀλλ’ εἶναι μῳρία καὶ δειλία, διότι, ἐνῶ βλέπετε τὸν ἥλιον, λέγετε τοῦτον σκότος. Καὶ ἐνῶ ἀποκαλεῖτε τὸ Φῶς σκότος, δὲν τολμᾶτε νὰ ἀποδείξητε καὶ εἰς ἡμᾶς τὴν ἀνυπαρξίαν τοῦ φωτός…
Ἐὰν βεβαίως σεῖς οἱ ἄνθρωποι, οἱ κατέχοντες τόσας ἐπιστημονικὰς γνώσεις, δὲν δύνασθε ν ἀποφανθῆτε περὶ τοῦ πλανήτου, ἐφ’ οὗ κατοικεῖτε, ὅπως ἀποφαίνεσθε περὶ τῶν σωματικῶν σας παραγωγῶν, πόσον μᾶλλον δύνασθε ν’ ἀνυψώσητε τὴν διάνοιάν σας πέραν τῶν ὁρίων τῆς γηΐνης ἐπιφανείας;
Ἄραγε ἡ γῆ, ἣν κατοικεῖτε, ἀποτελεῖ πλανήτην παρέχοντα ζωὴν εἰς τοὺς ἀνθρώπους αὐτῆς καὶ τὰ λοιπὰ ἔμψυχα ὂντα, εἰς δὲ τοὺς ἄλλους πλανήτας οὐδὲν σημεῖον ζωῆς ὑφίσταται;
Διότι πῶς θέλετε ἐξηγήσει βεβαίως τὴν ὕπαρξιν ζωῆς ἐν πλανήτῃ τοῦ ὁποίου ἡ ἀτμόσφαιρα καὶ ἡ θερμοκρασία ἀνέρχεται τούς 600 βαθμοὺς ὑπὲρ τὸ μηδέν, ἡ ἄλλου τινός, τοῦ ὁποίου τὸ ψῦχος κατέρχεται εἰς τούς 600 βαθμοὺς ὑπὸ τὸ μηδέν;
Πῶς, λοιπόν, εἰς πλανήτας, ὅπου εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατος ἡ ζωὴ εἰς τὰ ἐπὶ γῆς ὄντα, ἐνυπάρχει εἰς αὐτοὺς ἡ ζωή;
Ἐὰν οἱ ἄπειροι οὗτοι κόσμοι δὲν κατοικοῦνται καὶ κατοικεῖται μόνον ὁ μικροσκοπικὸς τοῦ Σύμπαντος πλανήτης σας, βεβαίως ὁ Δημιουργὸς αὐτῶν παρατηρεῖται ὡς ἀνάξιος τῆς Θείας Αὐτοῦ Σοφίας, καθ’ ὅτι ὁ μικροσκοπικὸς τοῦ Σύμπαντος πλανήτης κατοικεῖται, οἱ δὲ ἀπειράριθμοι ἄλλοι τοιοῦτοί εἰσιν ἀκατοίκητοι.
Ἂς παρατηρήσωμεν ἐνταῦθα, ὅτι πρόκειται περὶ τῆς θετικῆς ἐπιστήμης, χάριν τῆς ὁποίας καταναλίσκουν οἱ σοφοί σας οὐ μόνον τὸν χρόνον τῆς ἐπὶ γῆς διαμονῆς των, ἀλλὰ καὶ τὴν πολυμάθειάν των, διὰ νὰ καταλήξωσιν εἰς τὴν ἀπάρνησιν τῆς ζωϊκῆς τοῦ Σύμπαντος Ζωῆς εἰς πλανήτας κατὰ πολὺ ἀνωτέρους τοῦ ἰδικοῦ των καὶ κατὰ πολὺ προηγουμένων, ὡς ἐκ τῆς φαινομενικῆς συστάσεώς των, διότι λέγουν, ὅτι ἡ Ζωϊκὴ Ζωή, δὲν παράγεται ἐν κλίμασι διαφερόντων τοῦ κλίματος τῆς γῆς.
Οἱ σοφοὶ τῆς γῆς ἐσοφίσθησαν νὰ διδάσκουν, ὅτι μόνον οἱ νόμοι οἱ λειτουργοῦντες ἐν τῇ γῇ παρέχουσι ζωήν. Τὸ καταστατικὸν δὲ αὐτὸ τῆς παραγωγικότητος τῆς γῆς δέον νὰ ἔχωσιν ὅλοι οἱ ἐπουράνιοι κόσμοι, εἰ δ’ ἄλλως ἐκλείπει. Αὐτὰ γιγνώσκοντες οἱ σοφοὶ τῆς γῆς, βεβαίως δὲν δύνανται ν’ ἀντιληφθῶσι τί ἐνέχει ἡ Ἄπειρος Δημιουργία.
Τίς δύναται βεβαίως νὰ γνωρίσῃ τὴν σύστασιν τοῦ ἡλίου τοῦ πλανητικοῦ των συστήματος; Τίς δύναται νὰ γνωρίζῃ τὰ διάφορα μέταλλα, τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν εἰς τὸ κέντρον τοῦ πλανήτου σας;
Τίς δύναται νὰ γνωρίζῃ τὰς ἰδιότητας τῆς Ζωῆς ὅλων τῶν ἐν τῇ γῇ ὄντων; Τίς δύναται νὰ ὀνομάσῃ τὰς ἀγνώστους δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι εἰς τὸ μέλλον διὰ τῆς συγχρόνου ἐξελισσομένης ἀνθρωπότητος θέλουσιν ἀποκαλυφθῇ; Βεβαίως οὐδεὶς γνωρίζει.
Καὶ ἀφοῦ οὐδεὶς σοφὸς τῆς γῆς ἠδυνήθη νὰ μελετήσῃ ἕνα μόνον κλάδον ἐπιστήμης ἐπισταμένως καὶ ὁλοκληρωτικῶς, πόσον μᾶλλον ἤθελε εἶναι δι’ αὐτὸν μωρία νὰ ὁμιλῇ συζητῶν καὶ ἀποφαινόμενος περὶ πραγμάτων τινῶν, τὰ ὁποῖα δὲν ὑποπίπτουν εἰς τὴν ἀντίληψίν του, τὰ ὁποῖα προκαταβολικῶς καταπολεμῶσι χωρὶς ν’ ἀναμένωσι τὴν ἐξήγησιν αὐτῶν;
Πρόκειται περὶ τῆς Πνευματικῆς Ἐπικοινωνίας ὡς ἐπιστήμης, ἡ ὁποία μόλις ἤρχισεν ὑποφώσκουσα ἐν τῷ ὁρίζοντι τοῦ ἐπιστημονικοῦ κόσμου. Ἐπιστήμη ἡ ὁποία δυνατὸν προαγομένη ν’ ἀνυψώσῃ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν Ἀνωτάτην αὐτοῦ Καταγωγήν, ἐξ ἧς κατέπεσεν, διὰ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματός του, ἐπιστήμη τέλος, ἡ ὁποία οὐ μόνον ἤθελεν ἀναμορφώσει, διὰ τῆς τελειοποιήσεώς της τὸ ἀνθρώπινον γένος, ἀλλ’ ἤθελε συμπεριλάβει καὶ συμπτύξει πάσας τὰς ἄλλας ἐπιστήμας ἐν αὐτῇ.
Αναφανεῖσα ὅμως ἡ ἐπιστήμη αὕτη ὑπὸ φιλοσοφικὴν χροιὰν μὲ ἐπιστημονικὴν μορφήν, κατεπολεμήθη ἐν τῇ ἀρχῇ αὐτῆς, οὖσα ὑπό τε τῶν δοκησισοφούντων φιλοσόφων τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, τῶν καὶ «θετικιστῶν» κατ’ εὐφημισμὸν αὐτοκαλουμένων, καθὼς καὶ ὑπὸ τῶν θεολόγων ἀκριβῶς ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ὤφειλον νὰ προλειάνωσι τὸ ἔδαφος τῆς κατακτήσεως καὶ προόδου αὐτῆς, χωρὶς νὰ προκαταλαμβάνωνται ὑπὸ τῶν διαφόρων ἐνσπειρομένων ἐπὶ τούτῳ ἀστηρίκτων δοξασιῶν, αἱ ὁποῖαι μετὰ ἐπισταμένην μελέτην ἀναγνωρίζονται ὡς δοξασίαι ἀντιβαίνουσαι πρὸς τὸ πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος.
Οἱ μεγαλύτεροι σοφοί, οἱ ὁποῖοι ἠθέλησαν νὰ καταπολεμήσουν τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς δοξασίας τῶν περὶ τὰ πνευματιστικά ἀσχολουμένων, δὲν κατώρθωσαν νὰ ἀπομακρύνουν ἀπ’ αὐτῶν τὰ ἑκατομμύρια τῶν ὀπαδῶν των, τὰ ἀναθρώσκοντα ἐν ἑκάστῃ γωνία τῆς γῆς, παρ’ ὅλην τὴν διδαχὴν τῶν ὑλιστῶν τῶν ἀπαρνουμένων τὴν Ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς.
Τίς μέγας σοφός, ἐπισταμένως ἐξετάσας δὲν ἐβεβαιώθη περὶ τῆς ὑπάρξεως οὐ μόνον τοῦ Ἀΰλου Κόσμου τῶν πνευμάτων, ἀλλὰ καὶ περὶ τῆς ἐπικοινωνίας αὐτῶν μὲ τὸν ἄνθρωπον τῆς γῆς;
Τίς σοφὸς εἴτε ὑλιστὴς ἢ θεϊστὴς ἐμελέτησε τὴν φιλοσοφίαν καὶ τὴν ἐπιστημονικὴν αὐτὴν θεωρίαν καὶ δὲν εὗρεν ἀνταποκρινομένην αὐτὴν ὡς πρὸς ὅλας αὐτοῦ τὰς ἀπαιτήσεις καὶ ἀπορίας;
Τίς σοφὸς δύναται ν’ ἀποφανθῇ περὶ τῆς Πνευματικῆς Ἐπικοινωνίας ἐν πλήρει αὐτοπεποιθήσει τῆς εἰλικρινείας του καὶ τῆς σημασίας τῶν λόγων του καὶ δὲν ἤθελεν ἀναγνωρίσει τὴν Ἀνωτάτην αὐτὴν Φιλοσοφικὴν καὶ Ἐπιστημονικὴν ἐντρύφησιν ὡς τὴν ἀνωτέραν πασῶν τῶν ἄλλων πραγματειῶν;
Σεῖς οἱ σοφοὶ τῆς Εὐρώπης καὶ σύμπαντος τοῦ πεπολιτισμένου κόσμου τῆς γῆς κλίνατε γόνυ, διότι ἐπέστη ὁ καιρός, καθ’ ὃν ἡ ἀνθρωπότης θέλει χωρήσει εἰς τὴν ὁδόν, τὴν ὁποίαν ὁ Δημιουργὸς τοῦ Σύμπαντος κόσμου τῇ προώρισεν, ὅτι ἐπέστη ὁ χρόνος, καθ’ ὃν οἱ ἄνθρωποι διὰ τῶν γραμμάτων θέλουσι διὰ παιδείας καὶ ἐπιστήμης φθάσει εἰς τὸ Ἀνώτατον ἐπίπεδον τῆς πνευματικῆς διαπλάσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, θέλουσιν ὅλα ἀναχθῇ εἰς τὴν ἀνωτάτην ἐξέλιξιν τῆς ἀνθρωπίνης χειραφετήσεως, θέλουσι παραστεῖ ὡς πνευματικῶς ζῶντες καὶ οὐχὶ σωματικῶς.
Πάντα ταῦτα ἤθελον σᾶς φανῶσιν ὡς παραληρήματα ἀνθρώπου ἀφαιρεθέντος ἐκ τῶν γηΐνων αὐτοῦ ἕξεων καὶ περιφερομένου εἰς χώρας οὐδὲν ἀναγνωριστικὸν σημεῖον ἐχουσῶν μὲ τὴν λογικὴν καὶ τὴν θετικότητα τοῦ αἰῶνος ὑμῶν. Αὐτὰ ὅμως σᾶς τὰ προλέγει ἓν Πνεῦμα, Πνεῦμα τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται ὕπερθεν ὑμῶν, Πνεῦμα τὸ ὁποῖον δὲν λέγει τι πρὶν ἤ γνωρίσει καὶ διασαφηνίσει αὐτὸ καλῶς, γνωρίζον ὅτι ἔχει ἑτοίμους καὶ τοὺς λόγους, ὅπως καταπολεμήσῃ τὰ ἐπιχειρήματα ὑμῶν.
Βεβαίως ὁ κόσμος τῶν γραμμάτων ἀδύνατον νὰ μὴ παραδεχθῇ, ὅτι οἱ λόγοι καὶ θεωρίαι Μου, ἂν καὶ κατὰ τὸ ἐξωτερικὸν αὐτῶν εἰσιν ὑπέρογκοι ἤ ἀπίθανοι, εἶναι ὅμως λογικοὶ καὶ ἐκτελέσιμοι. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος αὐτὴν τὴν στιγμὴν γράφει, δὲν ἔχει διαπλασθῇ τόσον πνευματικῶς, ὡς ἤθελον νομίσει πολλοὶ μὴ γνωρίζοντες αὐτόν.
Πολλοὶ θέλουσι παρατηρήσει, ὅτι ὑπάρχουσιν ἔργα μεγαλυτέρας ἀξίας, ἔργα δυνάμενα ν’ ἀποστομώσωσι καὶ τὸν μᾶλλον ἀντίθετο φρονοῦντα οὐχ ἦττον ὅμως ἂν ἐγνώριζον, ὅτι ἐν τῷ βάθει τοῦ περιεχομένου τούτου παρουσιάζεται Νέα τις Φιλοσοφία, ἡ ὁποία χρήζει μελέτης ἤθελον συνδράμει τὸ ἔργον ἡμῶν, ἤθελον ἐπικροτήσει αὐτό, ὡς ἀντάξιον παρατηρήσεως καὶ ἐπισταμένης μελέτης οὐ τῆς τυχούσης.
Ἂν δὲ ἐκ παραδρομῆς τινος ἤθελον ἀναγνωρίσει ἀτελείας τινὰς ἢ ἀναπήρους ἐκφράσεις, ἂς συγχωρήσωσι τὴν ἀτέλειαν τῆς Ἐπικοινωνίας μου καὶ ἂς ἐπιρρίψουν τὰς εὐθύνας εἰς τὴν ἀκαλαίσθητον πνευματικὴν τοῦ μεσάζοντος διάπλασιν καὶ ἐκπαίδευσιν, παρεμφερῆ ὅμως οὖσαν τῆς ἰδικῆς σας ἀναπτύξεως.
Ἡ Πνευματικὴ Ἐπικοινωνία δὲν ἐμελετήθη ἐπισταμένως, ἀλλ’ ἐν τῷ μέλλοντι θέλει καταλάβει τὰ σκῆπτρα τῆς φωτοδότου ἐπιστήμης. Δὲν χρήζει ἁπλῆς μελέτης μόνον, ἀλλὰ μεγίστης προσοχῆς, διότι θὰ ἐμφανίσῃ ἔργα ἀναγεννῶντα τὸν κόσμον.
Ἄνθρωποι, δὲν ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς ψέξω. Σοφοὶ δὲν ἐπιθυμῶ, οὕτε ἁρμόζει νὰ σᾶς παρωθήσω εἰς τὸ ἔργον τὸ ὁποῖον ὡς ἐκ τῆς παραστάσεώς του δυνατὸν νὰ σᾶς ζημιώσῃ, ἐνῶ ἡ ἀσχολία σας εἰς ἄλλα ἤθελε σᾶς προσκομίσει πλούσια κέρδη. Ὄχι δὲν θέλω τὴν ζημίαν σας, ὅπως δὲν ἐπιθυμῶ καὶ τὴν πραγματοποίησιν τῆς ἀφροσύνου ἐπιμονῆς σας νὰ καθίστασθε πρόσκομμα εἰς τὴν πρόοδον τῆς Πνευματικῆς Ἐπικοινωνίας.
Κάποτε εἰς παρομοίαν περίπτωσιν ἐδικάζοντο ὑπὸ ἀναλόγων δικαστῶν, ὡς ὑμεῖς, μερικοί ἀδαεῖς περὶ τά πνευματικὰ κατὰ τὴν ἀντίληψίν των, διότι ἐμαρτύρουν τὴν Ἀλήθειαν. Νομοδιδάσκαλός τις ὅμως, τίμιος παντὶ τῷ λαῷ ἐκέλευσεν ἔξω βραχύ τι τοὺς ἀποστόλους ποιήσας καὶ τοῖς εἶπεν: «Ἀπόστητε ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τούτων καὶ ἀφήσατε αὐτούς, ὅτι ἐὰν ἦ ἐξ ἀνθρώπων ἡ βουλὴ αὕτη, ἢ τὸ ἔργον τοῦτο καταλυθήσεται, εἰ δὲ ἐκ Θεοῦ ἐστίν, οὐ δύνασθε καταλῦσαι αὐτό, μήποτε καὶ Θεομάχοι εὑρεθῆτε.» (Πράξ. Ε΄ 38-39). Ὅπερ καὶ ἐγένετο, ὡς τὰ πράγματα ἀπέδειξαν.
Θέλω μόνον ὁ κόσμος νὰ προσέξῃ, νὰ ἐννοήσῃ μόνος του, ὅτι ἡ Πνευματικὴ Ἐπικοινωνία εἶναι ἐπιστήμη, ἡ ὁποία ἐρείδεται ἐπί ἐπιστημονικῶν θεωριῶν καὶ ἀποδείξεων, δι’ ὧν ἀποδεικνύει τὴν ὕπαρξιν καὶ ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς καὶ τὴν ἐπικοινωνίαν αὐτῆς μὲ τὸν ἐπίγειον ἄνθρωπον.
Ἐὰν βεβαίως αἱ ἀσχολίαι ὑμῶν οὐδὲν ἔχουν ἀποτέλεσμα, δὲν δίδεται ἐκ τούτου ἡ τελικὴ ἀπόδειξις τῆς ὑπάρξεως τοῦ Πνευματικοῦ Κόσμου, πάντως προσπαθοῦμεν νὰ ἐπιχύσωμεν φῶς εἰς τὰς τόσας σκοτεινὰς θεωρίας, αἱ ὁποῖαι συγκρούονται μὲ τὰς ἑκάστοτε ἐμφανιζομένας νέας τοιαύτας, ἐπισκοποῦντες ἐν τῷ ἔργῳ ἡμῶν ποσότητά τινα ἐκ τῶν γνώσεών μας, θὰ ἀποτελέσουν δὲ αὗται ἀφετηρίαν ἐξ ἧς ἤθελε προκύψει νέα περίοδος, διανοίγουσα τοὺς κόλπους αὐτῆς παντί τῷ ἐπιθυμοῦντι νὰ γνωρίσῃ τὰ Νάματα τῆς Θείας Δικαιοσύνης καὶ Φροντίδος.
Οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἠσχολήθησαν εἰς τὴν Πνευματικὴν Ἐπικοινωνίαν ἔφθασαν εἰς τὸ σημεῖον, εἰς ὃ ἔδει νὰ φθάσωσιν, ἀλλ’ ἀπεσύρθησαν ἐν τέλει μὲ τὴν πλήρη αὐτοπεποίθησιν τῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἀΰλου Πνευματικοῦ ἀνθρώπου, τῆς Ἀθανασίας του καὶ τῆς ἐπικοινωνίας αὐτοῦ μὲ τὸν ἐπίγειον ἄνθρωπον.
Θεωρῶ ἐπάναγκες νὰ ἀναφέρω, ὅτι ἐκ τῶν πειραμάτων πολλῶν ἐπιστημόνων ἀπέρρευσεν ἡ ἀλάνθαστος αὐτῶν μελέτη, ἡ ὁποία παρετήρησεν, ἐξήτασεν καὶ ἀπέδειξεν οὐχὶ θεωρητικῶς, ἀλλὰ πρακτικῶς διὰ πειραμάτων ὅλην τὴν ἔννοιαν τῆς ἀρξαμένης περιόδου τοῦ ἀποκαλυπτομένου πνευματισμοῦ, τοῦ δίδοντος τὴν ἀφοσίωσιν εἰς πάντα φέροντα πρὸς τοῦτο προσόντα καὶ παρέχοντος φόρον εὐγνωμοσύνης εἰς τὸν ἀντιληφθέντα τὴν φυσικὴν τῶν πραγμάτων ἐξήγησιν.
Θεάρεστον κατ’ ἀρχὴν ποιοῦντες ἔργον πάντες οἱ σοφοί τῆς γῆς, θέλουσι νὰ ἐξετάζωσι τὰ πάντα ἐπιστημονικῶς, ἀναψηλαφῶντες ταῦτα, διὰ νὰ δυνηθοῦν νὰ ἀποδείξουν αὐτὰ ὄχι μόνον θεωρητικῶς, ἀλλὰ καὶ πειραματικῶς.
Θεάρεστον ἐπίσης ἔργον ποιοῦντες οἱ Θεολόγοι, παραδεχόμενοι ἐκτὸς τῶν ἐπιστημονικῶν θεωριῶν, ὅτι ὑφίστανται καὶ Θεολογικαὶ τοιαῦται, αἱ ὁποῖαι καταδεικνύονται ὑπὸ φιλοσοφικῶν συμπερασμάτων καὶ ἀποδεικνύονται ὑπὸ τοῦ ὀρθοῦ λόγου καὶ τῆς λογικῆς.
Οἱ ὀπαδοί τῶν Θεολογικῶν θεωριῶν, τῶν παραδεχομένων τὴν μεταφυσικὴν λεγομένην φιλοσοφίαν ἢ ἐπιστήμην, ἀνέρχονται εἰς ἑκατοντάδας ἑκατομμυρίων, συγκαταλέγουσι δὲ μεταξὺ αὐτῶν καὶ πολλοὺς ἀνεπτυγμένους καὶ λογικῶς σκεπτομένους φιλοσόφους καὶ ἐκ τῶν ἐπιστημόνων τοὺς ἀρίστους, τοὺς κορυφαίους. Οἱ δὲ βασιζόμενοι ἐπὶ τῶν θετικιστικῶν λεγομένων θεωριῶν, ἀποτελοῦν ἐλαχίστην μειονότητα ἀπέναντι τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ὀπαδῶν τῶν μεταφυσικῶν θεωριῶν.
Οἱ ὑλισταὶ θετικισταὶ πιστεύουσιν, ὅτι πᾶσα ζωϊκὴ οὐσία, πᾶσα δύναμις μὴ ἀποδεικνυομένη πειραματικῶς καὶ μὴ ὑποπίπτουσα εἰς τὰς αἰσθήσεις τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, εἴτε διὰ τῆς ἐκδηλώσεως τῶν συστατικῶν αὐτῆς εἰς ὄγκον, βάρος καὶ ποσὸν ἢ τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς δυνάμεως αὐτῆς, ὅπως ὁ ἠλεκτρισμὸς καὶ ἀλλα ἀκόμη παρεπόμενά του, ἤθελεν εἶναι ἀπαράδεκτος καὶ ἀκαταλόγιστος ἐκφεύγουσα τῆς θετικῆς ἐπιστήμης καὶ ἀναγομένη μόνον εἰς τὴν μεταφυσικήν, τὴν ὁποίαν ἀποκρούουν.
Οἱ σκεπτόμενοι οὕτω προβάλλουν, ὅτι διὰ τῆς ἐπιμονῆς πρὸς ἀπόδειξιν τῶν θεωριῶν των καὶ ἐμπράκτως, συνετέλεσαν, ὅπως ἡ ἀνθρωπότης ἀναχθῇ εἰς τὸ σημεῖον, τὸ ὁποῖον σήμερον εὑρίσκεται, κατορθώσασα νὰ διαχύσῃ φῶς εἰς τὰς τόσας σκοτεινὰς θεωρίας, αἱ ὁποῖαι δὲν ἠδύναντο νὰ φέρωσιν ἄλλο τι, παρὰ τὴν φοβερὰν τοῦ μεσαιωνισμοῦ ἀμάθειαν καὶ θρησκοληψίαν.
Ὅπως δύναταί τις νὰ τοῖς ἀποδώσῃ πληρέστατον δίκαιον, διότι οὐδὲν τὸ ἀπορριπτέον, διότι καὶ αἱ θετικιστικαὶ παρατηρήσεις εἶναι μὲν ἀληθεῖς, ἀλλὰ δὲν ἀποδίδουν τὸ πλῆρες νόημα, τοιουτοτρόπως καὶ οἱ θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι ἀντιθέτως ἀντὶ νὰ συμπληρώσωσι τὰ κενὰ τῶν θετικιστικῶν θεωριῶν, ἐπὶ θεολογικῶν πραγματικῶς βάσεων, προβάλλουν ἀβαθῆ ἐπιχειρήματα διὰ τὴν ἀπόδειξιν τῆς πρὸς τὸ Πνεῦμα πίστεώς των, δὲν ἀφίστανται αὐτῶν εἰς ἀτέλειαν παρ’ ὅτι αὐτοὶ εἶναι πολὺ πλησιέστεροι πρὸς τὴν Ἀλήθειαν καὶ διὰ τὸν λόγον τοῦτον, ὡς ἀνεφέραμεν, οἱ ὀπαδοί των εἶναι ἀσυγκρίτως πολυπληθέστεροι τῶν ὑλιστῶν.
Ἀφοῦ, λοιπόν, αἱ ἑκατοντάδες τῶν ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων παραδέχονται θεωρίας ἀπορριπτομένας ὑπὸ τῆς θετικῆς ἐπιστήμης τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος καὶ ἀφοῦ εἰς τὰς τάξεις αὐτῆς συγκαταλέγονται οἱ πλεῖστοι τῶν κορυφαίων ἐπιστημόνων, φιλοσόφων, ἀστρονόμων, ἰατρῶν, χημικῶν καὶ σοφιστῶν καὶ τέλος ἄνθρωποι πάντων τῶν ἐπί γῆς ἐπαγγελμάτων καὶ ἐπιστημόνων παντὸς κλάδου πῶς δὲν ἠθέλομεν ἐξετάσει αὐτοὺς καὶ ἠθέλομεν ἀπονείμει τὸ γέρας τῆς λογικῆς σκεπτομένων ἀνθρώπων ἄνευ ἐξετάσεώς τινος εἰς τοὺς ἀπαρνουμένους τὴν ὕπαρξιν τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς καὶ τῆς μετὰ θάνατον τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος Ἐξελίξεως καὶ Ἀθανασίας αὐτῆς;
Ὁ κόσμος, λοιπόν, διῃρημένος εἰς δύο ἀντιμαχόμενα στρατόπεδα τῶν θετικιστῶν ἢ ὑλιστῶν καὶ τῶν θεϊστῶν ἢ πνευματιστῶν οὐδόλως συνηνώθη ἢ κατώρθωσε νὰ ἀποδείξῃ ὁ εἷς εἰς τὸν ἄλλον τὴν ἀλήθειαν τῆς ὀρθοφροσυνης του.
Οἱ μὲν ὑλισταί παραδεχόμενοι τὴν παραδοχὴν ἑκάστης θεωρίας μόνον κατόπιν τῆς πειραματικῆς ἀποδείξεώς της, οἱ δὲ σοφισταὶ θεολόγοι, δηλαδὴ Πνευματισταὶ διὰ τῆς παρατάξεως σειρᾶς λογικῶν συμπερασμάτων, συγκρούονται μεταξύ των καὶ καθ’ ἐκάστην ἀπομακρύνονται χωρίς ὁ μὲν νὰ πεισθῇ ὑπὸ τοῦ ἑτέρου, καθ’ ὃν χρόνον τὰ διαμαχόμενα μέρη ἔφθασαν εἰς τὸ κατακόρυφον τοῦ διαπληκτισμοῦ των, οἱ μὲν ἀποκαλοῦντες τοὺς δὲ μωροὺς ἢ τρελλούς, οἱ δὲ τοὺς πρώτους ἀθέους, ἄφρονας καὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καταραμένους.
Ἐν ᾧ χρόνῳ πολλοὶ τῶν ἐπιστημόνων ἀποσκιρτοῦντες ἀπὸ τὰς τάξεις τῆς Ἐκκλησίας ἐτάσσοντο μὲ τὸ μέρος τῶν ὑλιστῶν ἢ θετικῶς σκεπτομένων, ἡ δὲ Ἐκκλησία καὶ οἱ μετ’ αὐτῆς διὰ τὴν παρανομίαν καὶ ἀποσκίρτησιν αὐτῶν ἐξετόξευε μύδρους ἀφορισμῶν καὶ ἀγανακτήσεως. Θείᾳ Ἐπινοίᾳ ἀνεφάνη ἡ Πνευματικὴ Ἐπικοινωνία, ὅπως ἐπιχύσῃ φῶτα διὰ τῶν διδασκαλιῶν της, ὅπως δώσῃ τὰς ἀπαιτουμένας ἐξηγήσεις καὶ εἰς τοὺς μὲν καὶ εἰς τοὺς δὲ, ὅπως ἀπονείμῃ δίκαιον εἰς ἀμφοτέρους ὅπως, τέλος, πάντας συνενώσῃ ὑπὸ μίαν αἰγίδα, ὑπὸ μίαν θρησκείαν, ὑπὸ μίαν Ἰδέαν καὶ ἀκολουθήσῃ τὸν μέγα τῆς ἀνθρωπότητος προορισμὸν εἰς τοὺς αἰῶνας τῆς ἐξελίξεώς της, ὅπως τέλος ἀνυψώσῃ τὴν ἀνθρωπίνην διάνοιαν καὶ πέραν τῶν ὁρίων τῆς γηΐνης ἐπιφανείας, ὅπως φέρῃ εἰς φῶς νέας θεωρίας στηριζομένας καὶ ἐπὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου καὶ ὑπὸ τῆς θετικῆς ἐπιστήμης καὶ διὰ τῆς πειραματικῆς ἀκόμη ἀποδείξεως τῆς ἐκδηλώσεως τῶν δυνάμεων, τῶν ὑπ’ αὐτῆς παραδεχομένων.
Ἡ Πνευματικὴ Ἐπικοινωνία, λοιπόν, καὶ οἱ αὐτὴν ἀσπαζόμενοι διδάσκουσι τὰς θεωρίας τῶν τε θεολόγων καὶ φιλοσόφων ἐπὶ τῇ βάσει νόμων, ὅπως τῶν ὑλικῶν ἀναλόγως καὶ πνευματικῶν καὶ ἐπεξηγοῦσιν αὐτάς, ἐπὶ τὸ καταφανέστερον καὶ κατανοητότερον εἰς τοὺς ὑλιστὰς ὡς θετικῶς σκεπτομένους ἐπιστήμονας, δι’ ἐπιστημονικῶν πειραματικῶν ἀποδείξεων.
Ἡ ἐπιστήμη, λοιπόν, αὕτη, ἡ ἐπὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου βαδίζουσα καὶ ὑπὸ πειραμάτων καὶ ἀποδείξεων στερρῶν ἀποδεικνύουσα τὰς θεωρίας της, δέον νὰ παραγκωνισθῇ ἢ νὰ ἀφοπλισθῇ;
Οἱ θεολόγοι, οἱ καταπολεμούμενοι ὑπὸ τῶν ὀρθῶν ἐπιχειρημάτων τῶν ὑλιστῶν καὶ ὑπὸ τῆς ἀνεγνωρισμένης αὐτῶν λογικῆς καὶ μὴ δυνάμενοι νὰ ἀνταπαντήσουν εἰς τὰ θετικὰ αὐτῶν πειράματα, δὲν ἀσπάζονται τὴν Νέαν Ἐπιστήμην, τὴν τείνουσαν εἰς αὐτοὺς τὴν χείρα καὶ καταπολεμοῦσαν τὰς θεωρίας τῶν ἀντιπάλων των οὐχὶ μόνον μὲ θεωρίας καὶ ρητά, ἀλλὰ δι’ ἀποδείξεων ἐπιστημονικῶν καὶ πειραμάτων, ὅπως καὶ τῶν ὑλιστῶν;
Διά νὰ πολεμήσῃ τίς τινα, ὀφείλει νὰ μεταχειρισθῇ τὰ ἴδια αὐτοῦ ὅπλα ἢ τὰ καταρρίπτοντα αὐτά, ἐὰν θέλῃ νὰ ἔχῃ μεθ’ ἑαυτοῦ τὴν νίκην.
Οἱ εἰς τὸ Πνεῦμα, λοιπόν, πιστεύοντες Θεολόγοι διακηρύττοντες τὸ «Πνεῦμα ὁ Θεὸς» ἀντὶ νὰ καταπολεμοῦν τὴν Πνευματικὴν Ἐπικοινωνίαν, τὴν ἐπιστήμην δηλαδή, ἡ ὁποία ἔρχεται ν’ ἀποδείξῃ τὰς θεωρίας των, ἂς δώσωσιν εἰς αὐτὴν τὴν χεῖρα των καὶ ἂς ἀναγνωρίζουν αὐτὴν Βασιλίδα τῶν ἐπιστημῶν, διότι ἀνταποκρίνεται πληρέστατα εἰς τὰς ἀπαιτήσεις ἑκατέρων.
Οἱ ὑλισταὶ οἱ μὴ παραδεχόμενοι τὴν ὕπαρξιν καὶ ἀθανασίαν τοῦ ἐν τῇ ψυχῇ Πνεύματος, ἀλλ’ ἀποδίδοντες τὰς πνευματικὰς τοῦ ἀνθρώπου, ἐκδηλώσεις εἰς τὰς σωματικὰς αὐτοῦ δυνάμεις, ἀλλὰ παραδεχόμενοι συγχρόνως ὅτι ἑκάστη δύναμις ἢ οὐσία ὑλικὴ ἐν τῇ φύσει ἐνυπάρχουσα δὲν ἀπόλλυται, ἀλλὰ διαιωνίζεται ἢ ἀποσυντιθεμένη μεταβάλλεται εἰς τὰς πρώτας της οὐσίας ἢ δυνάμεις, ἐξ ὧν παράγεται ἡ ὁρατὴ καὶ χονδροειδὴς ὕλη, ἂς μὴ ἐμφανίζωνται μονόπλευροι.
Ἀφοῦ, λοιπόν, ἡ ἄψυχος ὕλη, ἡ ἀτελὴς καὶ οὐδὲν συντελεστικὸν παράγουσα ἄνευ τῶν δυνάμεων τῶν διεπουσῶν αὐτήν, δὲν ἀπόλλυται ἀποσυντεθεῖσα, ἀφοῦ αἱ δυνάμεις, αἱ μὴ ἔχουσαι πνευματικὰς ἢ λογικὰς ἐκδηλώσεις, ἐπίσης διαιωνίζονται καὶ ἐν τῇ φύσει ἐνυπάρχουσιν Ἀμετάβλητοι καὶ Αἰώνιαι, ἡ ψυχὴ διὰ τοῦ Πνεύματός της ἐκδηλοῖ δυνάμεις κατὰ πολὺ ἀνωτέρας πασῶν τῶν ἐν τῇ φύσει διεσπαρμένων τοιούτων, ἤθελεν ἀπωλεσθῇ;
Λογικῶς, λοιπόν, σκεπτόμενοι ἀναγνωρίζετε τὴν ἀλήθεια τῶν ἐπιχειρημάτων μας, ἀλλὰ λείπει ἀπὸ σᾶς ἡ ἀπόδειξις καὶ συνεπῶς δὲν δύνασθε νὰ παραδεχθῆτε τὴν ὕπαρξίν της.
Ἡ Πνευματικὴ Ἐπικοινωνία ὅμως σᾶς ἀποδεικνύει καὶ ἐμπραγμάτως τὰς πνευματικὰς ἐκδηλώσεις τῶν Πνευματικῶν Δυνάμεων καὶ μάλιστα μετὰ τὴν ἀποχώρησιν τῶν πνευματικῶν του δυνάμεων ἐκ τοῦ σώματος, ἐξακολουθεῖτε καταπολεμοῦντες αὐτήν, ἐξακολουθεῖτε ἀπαρνούμενοι τὴν Ἀθανασίαν τῆς Ψυχῆς καὶ τοῦ Πνεύματος, δὲν ἀναγνωρίζετε ἐν τῇ ἐπιστήμῃ ταύτῃ τὴν θετικότητα, ἀφοῦ αὕτη ἀκριβῶς ὑποστηρίζει τὸ δίκαιον ὑμῶν, τὴν φιλομάθειάν σας καὶ ζητεῖ διὰ λογικῶν συμπερασμάτων, ἀλλὰ καὶ πειραμάτων τοῖς πᾶσιν ἀντιληπτῶν καὶ ὑπὸ τῶν ἐπιστημονικῶν ὀργάνων ἐξελεγχομένων, τὴν πιστοποίησιν θεωριῶν, αἱ ὁποῖαι δυνατὸν νὰ ἦσαν ἀναληθεῖς;
Θεολόγοι, Ἐπιστήμονες, Σοφοὶ καὶ Θετικισταὶ τείνατε τὴν χεῖραν ὑμῶν εἰς ἐπιστήμην, ἡ ὁποία μέλλει ν’ ἀναδείξῃ ὑμᾶς τελειωτέρους, ἡ ὁποία θέλει διὰ τῆς τελειοποιήσεως αὐτῆς συντελέσει εἰς τὴν ἀνάδειξιν ὅλων τῶν ἐπιστημονικῶν κλάδων, ἡ ὁποία θέλει ἐπιχύσει φῶς εἰς τὰς μέχρι σήμερον συγκρουομένας καὶ οὐδὲν ἀποδεικνυούσας σταθερῶς θεωρίας ὑμῶν, παρέξετε διὰ τῶν μελετῶν σας τὴν ἀρωγήν, ἣν ἐπιζητεῖ πρὸς ἀνάδειξίν της.
Ὅπως δὲ οἱ μεγάλοι ἐφευρέται, οἱ μεγάλοι ἀποκαλύψαντες παρηγκωνίσθησαν καὶ ἐκαυτηριάσθησαν καὶ ἀμαθεῖς ἀπεκλήθησαν εἰς τὸ τέλος ἀνεγνωρίσθησαν, οἱ δὲ παριδόντες τὸ μέγα αὐτῶν ἔργον, οἱ καταπολεμήσαντες τὸν μέγα αὐτῶν ζῆλον ἐξηνεμίσθησαν ἐκ τῶν πραγμάτων, οὕτω καὶ σήμερον ἐν τῇ βρεφικῇ αὐτῆς ἡλικία εὑρισκομένη ἡ ἐπιστήμη τοῦ πνευματισμοῦ ἡμέραν τινά, διὰ τῆς παρόδου ἐννοεῖται πολλῶν ἐτῶν, τελειοποιουμένη ἤθελε ψέξει καὶ καυτηριάσει ὡς ἀμαθεῖς καὶ ἀναξίους τῆς προόδου τοῦ ἀνθρώπου τοὺς παραγκωνίσαντας καὶ παριδόντας τὸ μέγα καὶ σωτήριον αὐτῆς ἔργον.
Θὰ τοὺς καυτηριάσῃ ὡς ἀπαρνησαμένους τὰ ζείδωρα αὐτῆς φῶτα, τὰ διαχέοντα παντὶ τῷ ἀνθρώπῳ διὰ τῆς πνευματικῆς ἀναδείξεως καὶ διαπλάσεώς των καὶ τὴν τελικὴν ἁρμονίαν τῆς ἐν τῇ γῇ διαβιώσεώς των, διὰ καταδείξεως τῆς ὁδοῦ, ἣν ὀφείλουσι ν’ ἀκολουθήσωσιν, ἐὰν θέλουσι νὰ ἴδωσι τὸ Πνεῦμα αὐτῶν ἐξελισσόμενον μετὰ τὸν θάνατον τοῦ σώματός των καὶ ἀναγόμενον εἰς τὰς ἀνωτάτας βαθμίδας τῆς πνευματικῆς διαπλάσεως καὶ ἀναδείξεως.
Πάντες, λοιπόν, οἱ ἄνθρωποι οἱ ἐνέχοντες ἐν αὐτοῖς δυνάμεις, ἃς ἡ ἐπιστήμη τοῦ πνευματισμοῦ διδάσκει, ἀνακύψατε ἔτι τῆς ἀλόγου ἐπιμονῆς σας καὶ τείνατε χεῖρα ὑποστηρίξεως εἰς τὸ ἔργον τῆς ἤδη ἀναφανείσης ἐπιστήμης τῆς πνευματικῆς ἐπικοινωνίας.
Δοξολογοῦντες δὲ τὸν Μέγαν τοῦ Κόσμου Φωτοδότην εὐχαριστήσατε Αὐτόν, διότι ἠξίωσε νὰ ἐπιχύσῃ φῶς Ἀληθείας ἐν τῇ ἀχλύῃ, ὑφ’ ἧς πᾶσα ἡ ἐπὶ γῆς ἀνθρωπότης ἐκαλύπτετο.
Ἀναβλέποντες δέ, ἐν σκότει ὄντες, τὸν Φαεινὸν τῆς δόξης τοῦ Πνεύματός σας Ἥλιον, ἀναφωνήσατε: «Ἐν δόξῃ ἡμᾶς ἐποιήσας Ζωοδότα Δημιουργέ, ἐν δόξῃ τελοῦντες τὴν δόξαν ἡμῶν ἀναληψόμεθα.»
Ἐννοεῖται ὅτι πλῆρες ἐπιβάλλεται ἡμῖν τὸ καθῆκον, ὅπως ἀποδείξωμεν, ἐὰν μὲν οἱ θεολόγοι καὶ οἱ περὶ τὰ πνευματικὰ διακείμενοι ἔχουσι πλῆρες τὸ δίκαιον ἀποκαλοῦντες ἀναξίους τῆς τοῦ Θεοῦ ἀγάπης τοὺς ὑλιστὰς ἢ οὐ ὑλισταί ἔχουσιν ὁλοκληρωτικῶς δίκαιον ἀπαρνούμενοι τὴν ὕπαρξιν, Πνεύματος καὶ Ἀθανασίαν αὐτοῦ μετὰ τὸν ἐκ τοῦ σώματος θάνατον.
Οἱ θεολόγοι λέγουν, ὅτι, ἐὰν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶχεν ψυχὴν ἐν ἐαυτῷ, ἐὰν ἡ ὕλη τελειοποιουμένη παρήγαγε τὰς ἐνεργοὺς τοῦ Πνεύματος δυνάμεις, αἱ δυνάμεις αὗται ἤθελον εἶναι φυσικαὶ, ὡς αἱ ἐν τῇ φύσει τοιαῦται διεσπαρμέναι καὶ οὐχὶ πνευματικαὶ. Οἱ ἄνθρωποι ἤθελον εἶναι φυσικόν τι ὑλικὸν ὂν τῆς ὑλικῆς φύσεως, συνεπῶς δὲ αἱ πνευματικαὶ αὐτῶν δυνάμεις ἤθελον ἔχει ἑνιαίαν ἑνότητα, μὴ διαφέρουσαν τῶν ἄλλων δυνάμεων τῆς φύσεως, ἠλεκτρισμοῦ, μαγνητισμοῦ κλπ.
Ὁ ἠλεκτρισμὸς τῆς φύσεως, ὁ μαγνητισμὸς τῆς γῆς, οἱ φυσικοὶ τοῦ Σύμπαντος Νόμοι, οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν τροχιάν αὐτῶν, χωρὶς οὐδόλως νὰ παρεκκλίνωσιν, εἰσὶ δυνάμεις φυσικαὶ, οὐχὶ δὲ καὶ πνευματικαὶ, ὡς εἶναι τὸ ἐν τῇ ἡμιϋλικῇ ψυχῇ Πνεῦμα.
Ὁ ἡλεκτρισμὸς ἐὰν δὲν τεθῇ ὑπὸ φυσικόν τινά νόμον ἤ ὑπὸ τῆς τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος δυνάμεως δὲν λειτουργεῖ, δὲν αὐτενεργεῖ, ἐνῶ τὸ ἀνθρώπινον πνεῦμα εἰς οὐδένα φυσικὸν νόμον ὑπακούει. Προκύπτει δὲ πολλάκις τὸ πνεῦμα νὰ ἐπιβληθῇ τῇ σαρκί, ὡς ἐπίσης καὶ ἡ σὰρξ νὰ ὑποχωρῇ πρὸ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ πνεύματος.
Τὸ Πνεῦμα, ἐὰν ἦτο δύναμις φυσική, προελθοῦσα ὡς ἐκ τῆς ἐξελίξεως τῆς ὕλης, ἤθελεν ὑπόκειται εἰς τὴν ὕλην καὶ ὑπ’ αὐτῆς θὰ προήγετο, συνεπῶς τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐκδηλώσεων αὐτοῦ ἤθελον εἶναι ὑλικὰ ἢ δυναμικὰ καὶ οὐχὶ πνευματικά.
Ὁ ἄνθρωπος δηλαδὴ ἐρχόμενος εἰς τὸν κόσμον θὰ ἐνεῖχε δυναμικάς τινας δυνάμεις ὑπὸ τῆς ὑλικῆς φύσεως διευθυνομένας, αὐτενεργούσας ὑπὸ φυσικοῦ τινος νόμου, οὐδόλως δὲ θὰ ἐποίῃ ἀντίθετα τῶν σωματικῶν του ἀπαιτήσεων, θὰ ἦτο δύναμις ἐνεργὸς καὶ οὐχὶ Αὐτόβουλος, δύναμις δυναμικὴ καὶ οὐχὶ Πνευματικὴ. Δὲν θὰ εἶχε τὴν δύναμιν νὰ καλλιεργῇ διὰ τῆς μελέτης τὸ Πνεῦμα του, ἀλλὰ θὰ ἀντλοῦσε τὴν δύναμιν αὐτοῦ ἀπὸ τὰς διεσπαρμένας ἐν τῷ Ἀπείρῳ ἤ τῇ ὑλικῇ φύσει δυνάμεις αὐτοῦ.
Ὅπως ὁ ἡλεκτρισμὸς ἀντλεῖ αὐξομείωσιν τῶν δυνάμεών του ὑπὸ τῆς φύσεως, οὕτω καὶ ὁ ἄνθρωπος θὰ ἀντλοῦσε τὰς πνευματικὰς δυνάμεις ὑπὸ τῆς φύσεως, ὑπακούων εἰς φυσικόν τινα νόμον αὐτῆς.
Ὁ ἄνθρωπος δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ ἀναπτύξῃ καὶ καλλιεργήσῃ τὰς Πνευματικάς του δυνάμεις, διότι θὰ ἤντλη αὐτὰς ὑπὸ τῆς φύσεως. Δὲν θὰ ἀνεπτύσσετο, οὔτε θὰ ἐδίδετο αὐτῷ τὸ δικαὶωμα τῆς ἀναπτύξεως, διότι θὰ διατέλει ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν φυσικοῦ τινος νόμου.
Ἀλλὰ θὰ μοῦ εἴπητε, βεβαίως πῶς τὸ δένδρον ἀναπτύσσεται, οὕτω καὶ αἱ πνευματικαὶ δυνάμεις ἀναπτύσσονται τελειοποιούμεναι ὅπως τὸ φυτὸν διὰ τῆς καλλιεργείας;
Τὸ φυτὸν θ’ ἀναπτυχθῇ μέχρι τινὸς καὶ θὰ σταθῇ ὡς ἐκ τῆς φύσεως αὐτοῦ τῆς ὑλικῆς, τῆς μὴ ἐπιτρεπούσης ν’ αὐξηθῇ περισσότερον τῆς δυνάμεως τῆς φύσεως αὐτοῦ. Ἐπίσης τὸ ἀνθρώπινον σῶμα, τὸ ὁποῖον ἀναπτύσσεται μέχρις ὁρίου τινὸς καὶ σταματᾶ, διότι ἡ φύσις αὐτοῦ δὲν δύναται νὰ τοῦ παρέξῃ περισσοτέραν τῶν φυσικῶν αὐτοῦ δυνάμεων αὔξησιν. Τὸ ἀνθρώπινον ὅμως Πνεῦμα καλλιεργούμενον πνευματικῶς διὰ τῆς μελέτης καὶ τῶν γραμμάτων αὐξάνει τὰς δυνάμεις του, οὐδόλως δὲ παύει ἡ αὐξομείωσις αὐτοῦ, ἀλλ’ ὅσον τὸ Ἄπειρον ἐστὶ Ἀτελεύτητον, ὅπως ἡ ἐν τῷ Ἀπείρῳ Δύναμις τοῦ Θεοῦ Ἀτελεύτητος καὶ Ἀτέρμων ἐστί, οὕτω καὶ ἡ Πνευματικὴ ἀνάπτυξις τοῦ ἀνθρωπίνου Πνεύματος Ἀτελεύτητος ἐστίν.
Τὸ ἀνθρώπινον ὅθεν Πνεῦμα ἀποδεικνύεται ἐκ τούτου, ὅτι εἰς οὐδένα φυσικὸν τῆς φύσεως νόμον ὑπακούει, οὕτε ὑπ’ αὐτὸν διατελεῖ, διότι ἤθελε περιορισθῇ ἡ ἀνάπτυξις αὐτοῦ καὶ τὰ πνευματικὰ αὐτοῦ ἀποτελέσματα θὰ ἦσαν περιορισμένα, ὅπως καὶ ἡ φύσις αὐτή ὑπὸ περιορισμὸν τεθεῖσα ἀκολουθεῖ τὴν ἐξέλιξιν αὐτῆς, μὴ μεταβάλλουσα τοὺς φυσικοὺς αὐτῆς νόμους.
Ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς καλλιεργείας τοῦ Πνεύματός του ἀναδεικνύει νέα δημιουργήματα. Ἐπίσης, ἂν ἡ φύσις τῶν δυνάμεων τοῦ Πνεύματος ἦσαν ἀπόρροια τῆς ἐξελίξεώς τῶν ὑλικῶν ζωϊκῶν παραγωγῶν, τὸ Πνεῦμα βεβαίως ἤθελεν ὑπακούσει καὶ ἐκτελεῖ τὰς ἀπαιτήσεις τῆς σαρκός. Πῶς ὅμως παρατηροῦμεν, ὅτι τὸ Πνεῦμα ἐξεγείρεται κατὰ τῶν σαρκικῶν ἀπαιτήσεων καὶ ὀρέξεων καὶ πολλάκις ποιεῖ ἀντίθετα τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ ὀρέξεων τῆς σαρκός;
Ἂν ὅντως ἡ πνευματικὴ τοῦ ἀνθρώπου δύναμις ἦτο ἐξέλιξις τῆς ὑλικῆς τοῦ σώματος συστάσεως, ἔδει νὰ καθυποτάσσεται ὑπὸ τῆς σαρκὸς καὶ ὄχι νὰ ἀνθίσταται εἰς τὰς ἀπαιτήσεις αὐτῆς, ὁπότε λέγομεν κατεπνίξαμεν τὰς σωματικὰς ἡμῶν ἀπαιτήσεις.
Ἕπεται ἐκ τούτου, ὅτι τὸ Πνεῦμα ἀποτελεῖ συστατικόν τι Ἀνόμοιον τοῦ σώματος, μὴ ὑποβαλλόμενον εἰς τὰς σωματικὰς ὀρέξεις, ἀλλ’ ἐξεγειρόμενον πολλάκις ὅπως καταπνίξῃ αὐτάς. Βεβαίως, ὁπόταν τις ἔχει ἐλαττώματα, δὲν ὑποβάλλεται εἰς σωματικὴν θεραπείαν, ὁπόταν ἔχει τις σωματικὰς ὀρέξεις ἢ ἀτελείας ἀντικειμένας πρὸς τὴν λογικότητα καὶ πνευματικὴν ἀντίληψιν τοῦ ἀνθρώπου, δὲν ὑφίσταται τομήν τινα, δὲν ὑποβάλλεται εἰς ἐγχείρησιν, ὅπως ἀποβάλῃ αὐτάς, ἀλλὰ διὰ τῆς ἐπιτηδείας τοῦ Πνεύματος καλλιεργείας καὶ διὰ τῆς καταλλήλου διδασκαλίας ἀποβάλλει τὰς κακὰς τοῦ σώματος ἕξεις καὶ συνηθείας ἢ ἐλαττώματα.
Βεβαίως, ἐὰν ἠθέλομεν φέρει ἐγκληματίαν τινὰ εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδόν, δὲν θέλομεν ἀφαιρέσει τὰ σπερματοζωάρια τῆς ἐγκληματικότητος αὐτοῦ ἐκ τῶν κυττάρων τοῦ σώματός του, ἀλλὰ μόνον διὰ τῆς καλῆς ἀγωγῆς καὶ τῆς πνευματικῆς καλλιεργίας ἠθέλομεν μεταβάλλει τὴν φύσιν τῆς ἐλαττωματικότητός του.
Ἐκ τούτου δῆλον γίνεται καὶ πασιφανέστατα καταδεικνύεται, ὅτι τὸ Πνεῦμα πολλάκις ἐπιβάλλεται τῇ σαρκί, συνεπῶς ὡς ἐπιβαλλόμενον ἐνέχει ἰδιότητας ἢ δυνάμεις μὴ ἀναγομένας εἰς τὴν τοῦ ὑλικοῦ σώματος διάπλασιν. Ἐπίσης τὸ Πνεῦμα δὲν ἀφομοιοῦται τῇ ὕλῃ, ἀλλὰ τὴν ὕλην πολεμᾷ καὶ διασκευάζει καὶ εἰς ὑλικὴν ἀπαίτησιν τῆς σαρκὸς ἐξεγείρεται.
Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει ὑποβληθῇ εἰς τὴν ἀπαιτουμένην διδασκαλίαν καὶ εἰς ἀναλόγους μελέτας, ὅπως ἀναπτύξῃ τὰς πνευματικάς του δυνάμεις, βεβαίως ἡ ἐγκεφαλικὴ αὐτοῦ κατάστασις ἤθελεν εἶναι ἀσθενεστέρα πάντοτε. Διὰ τῶν γραμμάτων καὶ τῆς μετὰ ζήλου σπουδῆς τοῦ Πνεύματος αἱ πνευματικαὶ δυνάμεις ἀναπτύσσονται καὶ οἱ γῦροι τοῦ ἐγκεφάλου πολλαπλασιάζονται, ὁπότε λέγομεν, ὁ νοῦς ὀξύνεται καὶ ἡ διάνοια εὐρύνεται.
Βεβαίως, ἂν τὸ Πνεῦμα ἦτο ἀπόρροια τῆς ἐγκεφαλικῆς διασκευῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐὰν ἡ ὑλικὴ οὐσία τῶν ἐγκεφαλικῶν κυττάρων πρὸς αὕξησιν τῶν πνευματικῶν ὑμῶν δυνάμεων, ἔπρεπε νὰ ἐτρέφετο μὲ οὐσίας ὑλικὰς καὶ οὐχὶ μὲ ἀΰλους Πνευματικὰς διδασκαλίας καὶ ἀνουσίας μελέτας, οὐδὲν συστατικὸν ἐνεχούσας, οὐδέποτε θὰ ἀνεπτύσσωμεν τοὺς γύρους τῆς ἐγκεφαλικῆς οὐσίας.
Ἐκ τούτου, λοιπόν, καταδεικνύεται, ὅτι τὸ ἀνθρώπινον Πνεῦμα εἶναι Ἀνόμοιον μὲ τὰς ὑλικάς τῆς φύσεως οὐσίας, δὲν ὑπόκειται εἰς τὰς τῆς φύσεως ἐξελίξεις ἀλλ’ ἀνάγεται εἰς ἀνωτέραν τῆς ὑλικῆς φύσεως Οὐσίαν, εἰς τὴν Πνευματικὴν Οὐσίαν τοῦ Σύμπαντος καὶ εἰς τήν Θείαν τοῦ Θεοῦ Πνευματικὴν Ἐμφύσησιν.
Ἡ δύναμις, ἡ ἐνυπάρχουσα ἐν τῇ ἐγκεφαλικῇ οὐσίᾳ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι Πνευματικὴ ἀπόρροια ἐκ τῆς Πνευματικῆς τοῦ Σύμπαντος Μάζης, τῆς ἐνυπαρχούσης ἐν τοῖς ζωϊκοῖς κυττάροις, τὰ ὁποῖα ἐκ τῆς ὕλης αὐτῆς παρήχθησαν καὶ διαιωνισθέντα διὰ τῆς ἀναδείξεως αὐτῶν εἰς ἔμψυχα ὄντα ἢ ζωϊκὰς παραγωγὰς διεφύλαξαν ἐν τῇ διαιωνίσει αὐτῶν τὴν προτεραιότητα τῆς ἐμψυχούσης τὸν ἐγκέφαλον Πνευματικῆς Οὐσίας, τῆς ἐμφυσηθείσης κατὰ τήν παράδοσιν ὑπὸ τοῦ Θείου Πνεύματος, περὶ οὗ θέλομεν διαλάβει ἐν ἄλλῳ κεφαλαίῳ.
Ὡς ἐκ τῆς Πνευματικῆς, λοιπόν, δυνάμεως ὁ ἄνθρωπος διαφέρει τῶν ἄλλων ὑλικῶν ὀντοτήτων κατὰ τὴν Πνευματικὴν αὐτοῦ δύναμιν καὶ τὴν Ψυχικὴν αὐτοῦ προσωπομοιότητα.
Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, ἐστὶ Θνητός κατὰ τὸ σῶμα καὶ ἀθάνατος κατὰ τὸ Πνεῦμα καὶ μέχρι τινὸς ὁρίου καὶ τὴν Ψυχήν, τοῦ μὲν ἀποτελοῦντος συστατικὸν τῆς Πνευματικῆς τοῦ Θεοῦ Ὑποστάσεως, τοῦ δ’ ἑτέρου τῆς Ψυχῆς ἀποτελούσης Αἰθέριον Οὐσίαν, συστατικὸν αὕτη τῆς Ἀπεράντου τοῦ Σύμπαντος Αἰθερικῆς τοιαύτης.
Θὰ ἴδωμεν ὅμως καὶ πῶς οἰ ὑλισταὶ παραδέχονται τὸν ἀνθρωπον. Λέγουν, λοιπόν, τὰ κατωτέρω οἱ ὑλισταί. Ἡ φύσις ἡ ἐφαρμόζουσα εἰς ἑκάστην διαμόρφωσιν τῶν εἰδῶν αὐτῆς τοὺς ἀμετακλήτους φυσικοὺς νόμους, τοὺς ὑφισταμένους πρὸ τῆς στερεοποιήσεως καὶ ἐξελίξεως τῆς ὑλικῆς παραγωγικότητός της, οὐδόλως ἤθελε φανῇ ἀφύσικος ὡς πρὸς τὸν ἄνθρωπον. Ἐκ τῶν ζωϊκῶν κυττάρων, τὰ ὁποῖα ἐν τῇ ζωϊκῇ μάζῃ τῆς φύσεως εὑρίσκοντο ἐν νηφαλιότητι πρὸ τῆς ἐξελίξεως αὐτῆς, διὰ τῆς στερεοποιήσεως τῆς γῆς, διὰ τῆς ἀπορροφήσεως τῶν ἀναλόγων πρὸς παραγωγὴν τῶν ζωϊκῶν εἰδῶν συστατικῶν καὶ διὰ τῆς ἐπιδράσεως τῆς ἀτμοσφαιρικῆς ἀλλοιώσεως καὶ ζωτικότητος τὰ ζωϊκὰ ταῦτα κύτταρα ζυμωθέντα καὶ ἐξελιχθέντα παρήγαγον τοὺς διαφόρους ζωϊκοὺς ὀργανισμούς. Συνεπῶς πάντα τὰ ζῶα καὶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κατέχει τὴν ἀνωτέραν διασκευὴν τῆς ὑλικῆς οὐσίας, ἀποτελεῖ μέρος τι τῆς φύσεως.
Ἡ ὕλη διαιρεῖται εἰς δρῶσαν ἐνεργὸν καὶ εἰς λανθάνουσαν ἀδρανῆ. Ὁ ἄνθρωπος καὶ τὰ ζῶα ἀνήκουν εἰς τήν ἐνεργὸν ὕλην. Ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου ὡς καὶ τῶν ζώων συγκεντροῖ ἅπασαν τὴν τῆς ὑλικῆς αὐτοῦ διασκευῆς ἐνέργειαν καὶ διὰ τοῦτο πᾶσα ἄλλη σωματικὴ ἐνέργεια διακλαδίζεται διὰ τῆς ἐγκεφαλικῆς οὐσίας εἰς ὁλόκληρον τὸ σῶμα. Πᾶν μέλος τοῦ σώματος καὶ ἑκάστη αἴσθησις αὐτοῦ κέντρον ἔχει τὸν ἐγκέφαλον. Πᾶσα νοητή, λοιπόν, ἐκδήλωσις εἶναι τοῦ ἐγκεφάλου προϊόν.
Καταστρεφομένων τῶν κυττάρων, τῶν φάρων οὕτως εἰπεῖν τῆς ἀνθρωπίνης νοητῆς ἐκδηλώσεως, ἑκάστη παραγωγικὴ ἐγκεφαλικὴ ἐνέργεια καταπαύει καὶ ὁ ἄνθρωπος μεταβάλλεται εἰς ὑλικὴν ὑπολανθάνουσαν ἐνέργειαν. Οὕτω δὲ ἀποδεικνύεται καταφανέστατα, ὅτι πνευματικὴ δύναμις δὲν ὑφίσταται ἐν τῷ ἀνθρώπῳ καὶ ὅτι πᾶσα ἐκδήλωσίς του εἶναι ὑλική.
Οἱ ὑλισταὶ ἔχουν πληρέστατον δίκαιον νὰ πιστεύουν καὶ νὰ ἐπιμένουν εἰς τὴν ὑποστήριξιν τῶν ἰδεῶν αὐτῶν, ἀφοῦ μάλιστα στηρίζονται ἐπὶ θεωριῶν, αἱ ὁποῖαι δέον νὰ καταπολεμηθῶσι δι’ ἀποδεικτικῶν ἐπίσης μέσων, διὰ ν’ ἀποδώσωσι τὴν ἀλάνθαστον Ἀλήθειαν εἰς τὰς ὑποστηρίξεις τῶν θεολόγων, πνευματιστῶν καὶ πάντων τῶν παραδεχομένων τὴν ὕπαρξιν Ψυχῆς καὶ Πνεύματος καὶ τὴν Ἀθανασίαν αὐτῶν.
Ὄντως ἡ πνευματικὴ τοῦ ἀνθρώπου ὑπόστασις δὲν ἐκδηλοῦται ἄνευ τῆς ἐγκεφαλικῆς οὐσίας, ἀλλ εὑρίσκεται ἐν ὑπολανθανούσῃ καταστάσει. Διὰ τὴν ἀπόδειξιν τῆς ὑπάρξεως τοῦ Πνεύματος ἀναφέρομεν τὰ ἑξῆς ἐπιχειρήματα
Ὁ ἠλεκτρισμὸς τῆς φύσεως εἶναι ἤδη γεγονὸς ἀναντίρρητον. Εἶναι διεσπαρμένος ἐν αὐτῇ. Ὁ ἄνθρωπος κατασκευάζει μίαν μηχανήν, διοχετεύει εἰς αὐτὴν μίαν ποσότητα ἠλεκτρισμοῦ ἀνάλογον τῆς ἀντοχῆς της, διὰ νὰ λειτουργήσῃ, νὰ ἐκδηλωθῇ δηλαδὴ ἡ ἐν τῇ μηχανῇ ἠλεκτρική δύναμις, τίθενται εἰς κίνησιν διάφορα ἔμβολα ἄνευ τῆς ἀνθρωπίνης βοηθείας ἢ ἐπιβολῆς. Ἂν ἐκ τῆς μηχανῆς αὐτῆς ἀφαιρεθῇ ἔμβολόν τι, τότε παραμένει ἀδρανής, οὐδὲν σημεῖον ἐνεργείας παρεχούσης.
Μὲ τὸ φαινόμενον αὐτὸ τῆς μηχανικῆς ἀδρανείας δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν, ὅτι ὁ ἠλεκτρισμὸς δὲν ὑπάρχει; Λίαν εὐνόητον, ὅτι δὲν δυνάμεθα νὰ τὸ εἴπωμεν, διὰ νὰ μὴ φωραθῶμεν ἀνόητοι.
Δὲν ἤθελε, λοιπόν, εἶναι μεγαλυτέρα ἀνοησία νὰ πιστεύωμεν, ὅτι τὸ Πνεῦμα ἢ ἡ Ψυχὴ δὲν ὑφίστανται ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ σώματι καταστρεφομένου τοῦ μέσου δι’ οὗ ἐπενεργεῖ;
Ὅπως ὁ ἠλεκτρισμὸς δὲν παράγεται ἀπὸ τὸ μηχάνημα, ἀλλ’ ἀπλῶς διοχετεύεται δι’ αὐτοῦ, τοιουτοτρόπως καὶ τὸ Πνεῦμα διὰ τοῦ ἐγκεφάλου.
Καὶ μετὰ τὸ φαινόμενον αὐτό, τὸ φαινομενικῶς ἐπιστημονικόν, τοῦ ὅτι καταστρεφομένου τοῦ ἐγκεφάλου καὶ λοιπῶν τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ Ψυχὴ ὑφίσταται ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, προκαλουμένου τοῦ θανάτου τοῦ σώματος ἡ Ψυχὴ ἢ μᾶλλον εἰπεῖν ὁ Ψυχικὸς ἄνθρωπος ἀποκτᾷ ἐν νηφαλιότητι, λόγω τῆς παθήσεως τοῦ ἐγκεφάλου, ὄργανα αὐτῆς, τὰς προτέρας αὐτοῦ δυνάμεις.
Ἐὰν οἱ ὑλισταὶ δὲν ἰκανοποιοῦνται μὲ αὐτά, προχωροῦμεν καὶ εἰς ἄλλα ἐπιχειρήματα.
Παραδεχόμεθα, ὅτι ἡ ἐγκεφαλικὴ λειτουργία ὡς ἐνεργὸς δρῶσα δύναμις παράγει ἀποτελέσματα δυναμικά. Εἴπομεν, ὅτι διαιρεῖται εἰς ἐνεργὸν καὶ εἰς λανθάνουσαν δύναμιν ἡ ὕλη. Ἡ ἐν ἐνεργείᾳ εὑρισκομένη ὕλη παρέχει ἡμῖν ἐκδηλώσεις δυναμικὰς ἐκ τῶν ὑπαρχουσῶν ἐν τῇ ὑλικῇ ἀμόρφῳ φύσει ἐν ὑπολανθανούσῃ καταστάσει. Ἀναλόγως καὶ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐκδηλώσεων τῆς ἐγκεφαλικῆς οὐσίας τοῦ ἀνθρώπου τὰ ὁποῖα εἶναι νοητικά, ἔπεται ὅτι καὶ τὰ ἐν τῇ φύσει ἐν ὑπολανθανούσῃ ἐνεργείᾳ εὑρισκόμενα τοιαῦτα συστατικὰ ἤθελον εἶναι ὁμοίως νοητικά. Πῶς ὅμως ἡ φύσις, παρ’ ὅλην τὴν καταπληκτικὴν αὐτῆς ἐνέργειαν δὲν μᾶς παρουσιάζει ἀποτελέσματα νοητικά, ἀλλ’ ἐμφανίζει στερεοτύπους καὶ μόνον ἐκδηλώσεις;
Διότι ἡ Φύσις διατελοῦσα ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τῶν φυσικῶν νόμων, συντελεῖ εἰς τὴν ἐκδήλωσιν καὶ ἐξέλιξιν αὐτῆς, ὡς ἐτάχθη ὑπὸ τοῦ τὰ πάντα ρυθμίζοντος Ἀπείρου Νοῦ.
Λέγουν οἱ ὑλισταί, ὅτι ὑπὸ τοὺς φυσικοὺς νόμους διατελεῖ καὶ τὸ Πνεῦμα, ἡ λειτουργία δηλαδὴ τῆς ἐγκεφαλικῆς οὐσίας τοῦ ἀνθρώπου. Συνεπῶς οἱ φυσικοὶ αὐτοῦ νόμοι καὶ διὰ τὴν κατανόησιν τοῦ νοήματος ἂς τοὺς ὀνομάσωμεν «Πνευματικοὺς νόμους», ὡς παρουσιάζωνται, φαίνονται νὰ εἶναι ἀνώτεροι τῶν τῆς ἐν ἐνεργείᾳ εὑρισκομένης σωματικῆς ὕλης.
Πῶς ὅμως, ἐνῶ, ὡς λέγεται, αἱ πνευματικαὶ ἐκδηλώσεις εἶναι ἐκδηλώσεις φυσικαὶ καὶ τὰ ἀποτελέσματα νὰ εἶναι ἀντίστροφα, δηλαδὴ νοητικά, ὁ ἐστὶ πνευματικά;
Ἄρα λελανθασμένος ὁ βασικὸς αὐτὸς ἐπιστημονικὸς συλλογισμός.
Τὸ ἀνθρώπινον ὅθεν Πνεῦμα ἕπεται, ὅτι δὲν ἐνυπάρχει οὔτε ἐν τῇ ἐν ἐνεργείᾳ, οὔτε ἐν τῇ λανθανούσῃ ὕλῃ, ἀλλ’ ἀντιστρόφως ἐν τῇ Καθολικῇ Πηγῇ τοῦ παντὸς τῷ Πνεύματι, ἐν ᾧ ἐνυπάρχουσι τά πάντα, ἐξ οὗ καὶ Δημιουργοῦ τούτου τοῦ παντός, ἐξ οὗ τὰ πάντα κατὰ τήν διάταξίν Του ἐκπορεύονται.
Ἄν πάλιν παραδεχθῶμεν ὅτι ἡ ὕλη ἐξελιχθεῖσα παρήγαγε πνευματικὰ ἀποτελέσματα ἢ νοητικὰς ἐκδηλώσεις τῆς ἐγκεφαλικῆς οὐσίας τοῦ ἀνθρώπου ἢ τὰς αἰσθητικὰς τοιαύτας τῶν ζώων, ἔπρεπε ἡ ἀνωτάτη αὐτὴ ἐξέλιξις τῆς ὕλης, οὖσα ἀνωτέρα εἰς ποιότητα καὶ εἰς ἐκδηλώσεις ἀπὸ τὴν ἀτελεστέραν τῆς φύσεως σύστασιν, ἔπρεπε νὰ καθυποτάξῃ τὴν φύσιν, ὡς οὖσα αὕτη νοητικὴ καὶ δυναμικὴ ἐνεργὸς ὕλη, ἡ δὲ φύσις ἁπλῶς ἐνεργὸς καὶ αἰσθητική.
Διὰ τῶν ὁπωσδήποτε ἀκαταγωνίστων αὐτῶν ἐπιχειρημάτων μας ἂς ἐλπίσωμεν, ὅτι θέλομεν δώσει τὰ ἀνάλογα πλήγματα εἰς τὰς ὑλιστικὰς θεωρίας τῶν ἐπιχειρημάτων μας χρησιμοποιουμένων ὑπὸ τῶν περὶ τά πνευματικὰ διακειμένων καὶ τὴν Ἀθανασίαν τῆς Ψυχῆς καὶ τοῦ Πνεύματος, παραδεχομένων δὲ ἤθελον ἀποβῇ διὰ τῆς τελειοποιήσεως αὐτῶν τελικῶς νικηφόρα.
Ἄς ἐλπίσωμεν ἐπίσης, ὅτι πολλοὶ τῶν ὑλιστῶν θέλουσι παραδεχθῇ τὰ σωτήρια ἡμῶν διδάγματα καὶ θέλουσιν ἀναγνωρίσει τὴν ἀλήθειαν τῶν θεωριῶν ἡμῶν, αἱ ὁποῖαι δὲν ἐξέρχονται ἀπὸ τῆς ἐμπνεύσεως ἐπιστήμονος, οὐδὲ γράφονται μὲ τὴν γραφίδα διαπρεποῦς φιλοσόφου ἢ πρακτικοῦ ἐμβριθοῦς μελετητοῦ, ἀλλὰ χαράσσονται ὑπὸ τῆς χειρὸς ἀνθρώπου, οὐδὲν φιλοσοφικὸν ἢ ἐπιστημονικὸν σύγγραμμα ἀναγνώσαντος καὶ μὴ διαμορφωθέντος ἐν ἐγκυκλοπαιδικῇ τουλάχιστον παιδείᾳ, ἀλλ’ ἔχοντος τὴν μεγάλην τοῦ Δημιουργοῦ ἡμῶν δωρεάν, τῆς ἐπικοινωνίας αὐτοῦ μετὰ Ἀληθῶν Πνευμάτων. Τὰ Πνεύματα αὐτὰ διδάσκουσι καὶ ἐκπαιδεύουσιν αὐτὸν διὰ τῆς γραφῖδος καὶ προάγουσιν αὐτὸν διὰ τῶν συγγραμμάτων, τὰ ὁποῖα ὑπαγορεύσουσιν αὐτῷ, ὥστε τὸ Πνεῦμα του, τὸ ὁποῖον παρ’ ὅλην τὴν ἀμάθειαν αὐτοῦ διδάσκει πολὺ ἀνωτέρους εἰς παιδείαν καὶ οὐ τυχούσης μελέτης διδασκάλους αὐτῆς. Ἐλπίζω δέ, ὅτι ἐν εὐθετωτέρῳ χρόνῳ θέλομεν δώσει αὐτῷ καὶ νέα διδάγματα πρὸς τὸ καλὸν τῆς ἀνθρωπότητος.
Τοῦ ἔργου δὲ ἡμῶν τούτου θὰ δώσωμεν λεπτομερείας τινὰς ἐν τοῖς ἐπομένοις κεφαλαίοις, εἰς τὰ ὁποῖα θέλομεν διαλάβει καὶ τὴν ἐν τῇ γῇ ἐξέλιξιν τοῦ ἀνθρωπίνου Πνεύματος καὶ τὴν μετὰ θάνατον τοῦ ὑλικοῦ σώματος τοῦ ἀνθρώπου ἀναγωγὴν εἰς τὰς ἀνωτέρας τῆς Πνευματικῆς ἀναγωγῆς βαθμίδας.
Οἱ ἀναγιγνώσκοντες, λοιπόν, τὰς θεωρίας ταύτας, ἂς συγχωρήσωσι τὸν μεσάζοντα διὰ τυχὸν ἀτελείας καὶ ἂς ἀποβλέψωσιν ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὴν ἐνεργὸν τοῦ Πνεύματός μας ὑπαγόρευσιν.
