Οἱ ἐν τῷ κόσμῳ μύσται κατὰ διαφόρους χρονικὰς περιόδους, ἀπὸ τῶν ἀρχαίων λατρῶν τοῦ εἰδωλολατρικοῦ πανθέου, μέχρι τῶν μονοθεϊστῶν τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτὸν ἀπεκάλουν διὰ τῶν τεσσάρων γραμμάτων τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ τετραγραμμάτου Ἰεχωβᾶ, καὶ ἡ προφορὰ τοῦ ὁποίου διὰ τῶν ὡς ἄνω γραμμάτων εἶχε μεγίστην ἐπίδρασιν ἐπὶ τοῦ Πνευματικοῦ καὶ Ὑλικοῦ κόσμου καὶ ἡ ἐπίκλησις Αὐτοῦ εἰς ὡρισμένας τελετουργίας ἠδύνατο νὰ ἀνατρέψῃ ὡρισμένας πράξεις τῶν μαγικῶν ἐπιρροῶν ἢ νὰ μεταβάλῃ τὸ ἐπιδιωκόμενον ἀποτέλεσμα τοῦ σκοποῦ αὐτῶν ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, δι’ οὓς ἐγένοντο αὗται, ἐνεφοροῦντο ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ Θείου Πνεύματος ἢ ὁ ἐκ τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ ἐκπορευόμενος Θεῖος Λόγος, ὑπηγόρευσε τὰς ἀρχὰς καὶ ἰδέας, ἃς οὗτοι ἀνέπτυσσαν;
Οἱ ἱερεῖς τῶν Χαλδαίων, Ἀσσυρίων, Βαβυλωνίων, Αἰγυπτίων, Ἰνδῶν, ὡς καὶ οἱ μύσται τῶν διαφόρων δογμάτων, ὁ Ὀρφεύς, ὁ Πυθαγόρας, ὁ Μωϋσῆς, ὁ Βούδας καὶ τόσοι ἄλλοι, ὁ Ζωροάστρης, ὁ Κομφούκιος, οἱ ὁποῖοι δύνανται νὰ θεωρηθῶσι ἕκαστος ἐξ αὐτῶν καὶ ὡς Θεῖος Ἡγὲτης ἐνεπνέοντο ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος τοῦ Θείου Λόγου καὶ αἱ διδασκαλίαι αὐτῶν ἦσαν ἡ Πραγματικὴ Ἀλήθεια, ὁ Ὑπέρτατος καὶ Ἀπόλυτος καὶ Ἀναλλοίωτος Νόμος τοῦ Ὺπερτάτου Πνευματικοῦ Ὄντος τοῦ Θεοῦ;
Ὁ Θεῖος Λόγος εἶναι ἡ Ὑπερτάτη Διανόησις τοῦ Θείου Πνεύματος, τὸ ὁποῖον προϋπῆρχεν πρὸ τῆς Δημιουργίας καὶ τὸ ὁποῖον μετ’ αὐτὴν δὲν ἔπαυσε νὰ διαφωτίζῃ καὶ ἐμπνέει τὰ ἐξ Αὐτῆς δημιουργηθέντα Πνευματικὰ Ὄντα, εἰς τὴν τάξιν τῶν ὁποίων συγκαταλέγεται καὶ ὁ Ἄνθρωπος. Ἕκαστον Πνευματικὸν ὄν, ἀπὸ τῶν μὴ εἰσέτι ἐνσαρκωθέντων Πνευμάτων, εἰς τὰ ὁποῖα ἀνήκουν αἱ Ὑπέρταται Πνευματικαὶ ἐξουσίαι καὶ αἱ Ἀγγελικαὶ Μορφαὶ μέχρι τοῦ ἀνθρώπου προσδέχονται εἴτε δι’ ἐνοράσεων, τὸ Ἀΐδιον Φῶς τῆς Θείας Ἐμπνεύσεως.
Οἱ διάφοροι Μῦσται, οἱ Προφῆται, οἱ Ἀρχηγοί διαφόρων θρησκευτικῶν δοξασιῶν, ἐνεπνεύσθησαν τὰς ἀρχάς, τὰς ὁποίας διεκήρυξαν εἰς τοὺς ὁπαδούς, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἠκολούθησαν, ἢ τὰ πλήθη, τὰ ὁποῖα τοὺς ἐπίστευσαν καὶ ἐλάτρευσαν, ἀναλόγως τῶν ἐπικρατουσῶν ἀντιλήψεων περὶ τῶν ἐν τῷ κόσμῳ πραγμάτων, κατὰ τὴν ἐποχήν, καθ’ ἣν ἔζησαν, διὰ τῆς ἰδίας καὶ μόνον αὐτῶν ἀντιλήψεως καὶ οὐχὶ ὑπὸ τοῦ Θείου Λόγου, ὑπὸ τοῦ Πνεύματος Αὐτοῦ τούτου τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο, οἱ μῦσται οὗτοι καὶ οἱ ἀρχηγοὶ τῶν διαφόρων θρησκειῶν, διαφέρουσιν εἰς τὰς δοξασίας αὐτῶν ἀναμεταξύ των, κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε νὰ παρατηροῦνται ὄχι μόνον σημαντικαὶ διαφοραὶ ἀλλὰ πλήρεις καὶ ριζικαὶ ἀντιθέσεις.
Οἱ Χαλδαῖοι, οἱ Βαβυλώνιοι, Ἀσσύριοι, Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Ἰνδοί, οἱ μῦσται τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ἐπίστευον εἰς τὰς διαφόρους ἐν τῇ φύσει ὑλικὰς δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι ἐπέδρασαν εἰς τὴν διαμόρφωσιν καὶ ἐξέλιξιν τοῦ ὑλικοῦ κόσμου καὶ τῶν διαφόρων ποικίλων αὐτοῦ μορφῶν, τὰς ὁποίας ἐθεοποίησαν καὶ οὕτω ἐδημιουργήθη καὶ ἐλατρεύθη ὑπ’ αὐτῶν, ὁ ἀπειράριθμος ἀριθμὸς τῶν διαφόρων καὶ ποικίλων μορφῶν, ἐν ταῖς ἐκδηλώσεσι τῶν διαφόρων ἐν τῷ κόσμῳ ὑλικῶν ἐνεργειῶν, καὶ ἀπετέλεσαν ἑκάστη καὶ ἴδιον Θεόν, ὅστις ἀναλόγως τῆς δυνάμεως καὶ ἰσχύος αὐτοῦ κατεῖχε καὶ ἀνάλογον, μεγάλην ἢ μικρὰν θέσιν ἐν τῷ κράτει τοῦ Πολυθεϊσμοῦ.
Ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαός, διὰ τῶν Πατριαρχῶν αὐτοῦ, καὶ εἶτα διὰ τοῦ Μωϋσέως καὶ τῶν Προφητῶν αὐτοῦ, κατώρθωσε πρῶτος, ν’ ἀποκαλύψῃ εἰς τὴν ἀνθρωπότητα τὸν μόνον Ἀληθινὸν Θεόν, τὸν Ἀνώτατον τοῦ Κόσμου Δημιουργόν, ἀλλὰ καὶ οὗτοι παρασυρθέντες ὑπὸ τῶν ἐγκρυπτομένων ἐν τῇ ἀτελῇ ψυχικῇ αὐτῶν ὑποστάσει ἐλαττωμάτων καὶ παθῶν, συνέλαβον τὸ Ὂν τοῦτο, ἀνάλογον μὲ τὴν ἀτελῆ τῆς φύσεώς των ροπὴν καὶ χαρακτῆρα, τὴν ρέπουσαν πρὸς τὸ κακὸν καὶ τὴν ἐκδίκησιν καὶ οὕτω ἐδημιούργησαν ἕνα Θεὸν ἀτελῆ, πλήρη κακίας, καὶ ἐκδικήσεως, μικρὸν εἰς τὴν ἔννοιαν τῆς Ὑψίστης Αὐτοῦ ἐν τῷ Κόσμῳ Ὑψηλοφροσύνης, Ἀνεξικακίας καὶ Ἀγαθότητος, ζηλόφθονον καὶ ἀπηνῆ διώκτην παντὸς κατ’ Αὐτοῦ κατ’ ἐλάχιστον ἀντιστρατευομένου, πλήρη παθῶν καὶ ταπεινῶν αἰσθημάτων, ἀκριβὲς ἀντίγραφον τῆς ἰσραηλιτικῆς τῶν Ἑβραίων ψυχικῆς διαθέσεως.
Εἷς ὅμως τοιοῦτος Θεός, ὁ τιμωρῶν καὶ ἐκδικούμενος ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐξετέλεσαν τὰς διαταγὰς Του, δηλαδὴ τὴν πλήρη ἐξόντωσιν τῶν ἀνθρώπων τῶν μὴ ἀνηκόντων εἰς τὸ ἰσραηλιτικὸν γένος, ἢ καλλίτερον, τῶν ζώντων εἰς τὴν χώραν τῆς Ἐπαγγελίας, ἣν δι’ αὐτοὺς ὁ Θεὸς οὗτος ἐπηγγέλθη νὰ ἔχωσιν ὡς Αἰώνιον κατοικίαν τῶν ἀπογόνων αὐτῶν μέχρι τῆς συντελείας τοῦ κόσμου, καὶ τοὺς ὁποίους ἔδει νὰ ἐξολοθρεύσωσι διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου, μέχρι καὶ τοῦ τελευταίου ζώου, τοῦ ἐξυπηρετοῦντος αὐτούς, εἷς τοιοῦτος Θεὸς δὲν εἶναι Θεός, ἀλλ’ ἀπηνὴς δαίμων τῆς Κολάσεως, Ἐξεμῶν ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ Οὐρανοῦ ἂν ὄχι ἀπὸ τὰ βάθη τῶν ἐγκάτων τῆς γῆς, τὸ πῦρ καὶ τὸν θάνατον κατὰ παντὸς Ὄντος μὴ λατρεύοντος τοῦτον, κατὰ τὰ δεδομένα τῆς Ἰσραηλιτικῆς Θρησκείας.
Ὁ κόσμος ἔζη εἰς μίαν στενὴν καὶ περιωρισμένην ἀκτῖνα θρησκευτικῶν δοξασιῶν, τὰς ὁποίας μᾶλλον τὰ πάθη καὶ οὐχὶ ἡ ψυχικὴ ἀρετή ὑπηγόρευε, καὶ αἱ στρεβλαὶ καὶ ψευδεῖς ἀντιλήψεις περὶ τῶν ἐν γένει τοῦ κόσμου πραγμάτων. Ὁ Ἀληθης Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐκρύπτετο ὄπισθεν τῶν πυκνῶν νεφῶν, τὰ ὁποῖα ἐπεσώρευσαν τὴν ἐποχήν ἐκείνην ἡ ἀμάθεια καὶ δὲν ἐπέτρεπεν εἰς τὰς Ζωηφόρους Αὐτοῦ Ἀκτῖνας νὰ διαλύσωσι τὸ σκότος, τὸ ὁποῖον ἐπεκάλυπτε τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων καὶ διανοίξῃ τοὺς πνευματικοὺς αὐτῶν ὀφθαλμούς, διὰ νὰ ἴδωσι καὶ ἀντιληφθῶσι τὴν πραγματικὴν Ἀλήθειαν.
Ὁ Οὐρανὸς τῆς Ἀληθείας ταύτης,ἂν καὶ κατὰ τὰς λαιλαπώδεις καὶ τρικυμιώδεις ἀδελήνους καὶ ἀφωτίστους σκοτεινὰς νύκτας πολλάκις δι’ ἀστραπῶν ηὐλακοῦτο, ἐν τούτοις οὐδεὶς ἠδύνατο κατὰ τήν ἐποχήν ἐκείνην νὰ ἀντιληφθῇ τὴν Βασιλεύουσαν, ἀλλὰ κεκαλυμμένην ἐν τῷ κόσμῳ Ἀλήθειαν. Καὶ διὰ τοῦτο τὸ Θεῖον Πνεῦμα, τὸ ὑπαγορεῦον τὴν Ἀλήθειαν, περιβαλλόμενον ὑπὸ τῆς ἀδιαπεράστου ἀχλύος τῶν σκοτεινῶν νεφῶν, τὰ ὁποῖα περιέβαλλον τὴν ἀτελῆ εἰσέτι ψυχήν, δὲν ἠδύνατο νὰ διαφωτίσῃ πλήρως αὐτήν.
Καὶ διὰ τοῦτο οἱ αἰῶνες ἀνέμενον, ὡς ἐλέχθη ὑπὸ τῶν Προφητῶν καὶ Μυστῶν, τὴν ἐπὶ γῆς ἐνανθρώπισιν τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ Υἰοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ Προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ, Ὅστις διήνοιξε Νέαν Ὁδὸν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἀπεκάλυψε διὰ τῆς Διδασκαλίας Αὐτοῦ τὴν πραγματικὴν Ὑπόστασιν καὶ Ὑπερτελείαν Ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἀγάπης, Συγχωρήσεως καὶ Ἀφέσεως πάσης ἁμαρτίας καὶ ἀνθρωπίνης κακίας.
Ὁ Θεὸς οὗτος ὁ Ἀνεξίκακος, ὁ πάντας συγχωρῶν καὶ ἐλεῶν, εἶναι ὁ Θεὸς ὅστις ἔπλασε τὸν κόσμον καὶ ἐνεστάλαξεν εἰς ὅλας Αὐτοῦ τὰς ἐνεργείας καὶ ἐκδηλώσεις τὴν Ἀγάπην, οὐ μόνον ἐν τῷ ἀψύχῳ φυσικῷ βασιλείῳ, ἀλλὰ καὶ εἰς πᾶσαν ζωϊκὴν ὕπαρξιν, διὰ τοῦ μεγίστου ἐν τῷ κόσμῳ Ἀναλλοιώτου καὶ Ἀμεταβλήτου Νόμου τῆς Ἔλξεως.
Ὅλα τὰ στοιχεῖα, ἀναλόγως τῆς χημικῆς αὐτῶν συγγενείας, ἕλκονται καὶ διαμορφώνουν τὰ ὑλικὰ σώματα. Ἅπας ὁ ζωϊκὸς κόσμος, ἀπὸ τῶν φυτῶν μέχρι τῶν ζωοφύτων καὶ λοιπῶν ζωϊκῶν ὄντων καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὑπήκουεν ἀμοιβαίως ἕκαστος, εἰς τὸν νόμον τοῦτον τῆς ἕλξεως πρὸς διαιώνισιν καὶ πολλαπλασιασμόν, ὡς καὶ συντήρησιν τοῦ εἴδους των, ἄνευ τοῦ ὁποίου οὐδεμία ἐκδήλωσις τῆς ζωῆς θὰ ἠδύνατο νὰ ἐπιζήσῃ καὶ διατηρηθῇ πέραν τῆς μιᾶς γενεᾶς.
Ὁ Θεὸς οὗτος ὁ Δημιουργὸς καὶ Ὺπερτέλειος, Ὁ διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἀποκαλύπτων καὶ διδάσκων τὴν Ἀλήθειαν, εἶναι Ἐκεῖνος Ὅστις διὰ τοῦ Ἐνανθρωπισθέντος Αὐτοῦ Λόγου ἐδίδαξε τὴν ἀνθρωπότητα νὰ λατρεύῃ Αὐτὸν ἐν Ἀγάπῃ καὶ Ἀληθείᾳ καὶ τοῦ ὁποίου τὸ Πνεῦμα ἐξακολουθεῖ νὰ ἐμπνέῃ πάντας ἐκείνους, ἀναλόγως τῆς πνευματικῆς αὐτῶν τελειότητος καὶ ἀνελίξεως.
1961
