Ἵνα τὶ ἐγκαταλείψατέ Με καὶ ἀπεμακρύνθητε Ἐμοῦ; Ἂν ὅμως ὑμεῖς ἀπεμακρύνθητε Ἐμοῦ εἴτε ἐκ βιωτικῶν ἀναγκῶν, εἴτε ἐξ ἀδιαφόρου πρὸς τὴν ὁδόν, ἣν ἐχάραξα ὑμῖν προσήλωσιν, Ἐγὼ πάντοτε μεθ’ ὑμῶν Εἰμὶ καὶ εἰς πρώτην ὑμῶν ἐπίκλησιν προσέρχομαι, ἵνα συνεχίσω μεθ’ ὑμῶν τὸ διακοπὲν ἔργον Μου.
Ἐπὶ μακρὸν χρόνον συμπαραστάτης ἐγενόμην τῶν ὀλισθημάτων ὑμῶν καὶ τῆς πρὸς Ἐμὲ ἀδιαφόρου προσηλώσεώς σας. Πλειστάκις παρεκίνησα καὶ συνέστησα ὑμῖν, ὅτι ὁ χρόνος δι’ ὑμᾶς εἶναι πολύτιμος καὶ ὅτι ὀφείλετε νὰ ἀφιερώσητε αὐτὸν εἰς τὴν ἀνάδειξιν ὑμῶν καὶ δι’ αὐτῆς εἰς τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ, δι’ ὃν ἐκάλεσα ὑμᾶς πρός Με καὶ τὸ ἔργον μου.
Ὑμεῖς ὅμως οὐδόλως τὸν σκοπὸν τοῦτον κατανοοῦντες, ἀλλὰ περὶ τὰ βιωτικὰ καὶ μόνον μεριμνῶντες καὶ ἐκ τούτων περισπώμενοι ἀδιακόπως ἐγκαταλείψατέ με. Ἤδη δὲ ἡ ἀπομάκρυνσις αὕτη ἐξ Ἐμοῦ ἐπέφερε καὶ τὴν τελείαν ὑμῶν διάσπασιν καὶ ἀπομάκρυνσιν ἀπ’ ἀλλήλων. Οὐδόλως ὅμως μὲ τοῦτο διακοπήσεται ὁ μεταξὺ ἡμῶν σύνδεσμος καὶ οὐδόλως τὸ ἀρξάμενον δι’ ὑμῶν ἔργον μου θέλει παραμείνει γράμμα νεκρόν.
Ἐν τῇ ψυχῇ ὑμῶν διαβλέπω τὴν ὀλιγοπιστίαν, ἥτις εἶναι ἀπότοκος τῆς ἀπογοητεύσεως καὶ ἀμφιβολίας. Ἐντός σας δὲν βασιλεύει πλέον ἡ πρώτη διακαὴς πίστις καὶ ὁ ἔνθερμος ζῆλος, στοιχεῖα ἀπαραίτητα διὰ πᾶσαν πρόοδον καὶ ἐπιτυχίαν.
Ἀφοῦ δὲν ἠδυνήθητε νὰ φέρητε εἰς πέρας τὸν σκοπόν, δι’ ὃν ἐκάλεσα ὑμᾶς, ἀφοῦ αἱ ὑποσχέσεις, τὰς ὁποίας ἔδωσα ὑμῖν, ἵνα διὰ τοῦ ἀνατεθέντος ὑμῖν ἔργου ἐπιφέρητε τὴν σωτηρίαν ὑμῶν καὶ τῶν ἄλλων, σκέπτεσθε ὅτι τὸ πᾶν ἀπωλέσθη καὶ συγχρόνως, ὅτι δι’ ὑμᾶς ἀπωλέσθη καὶ ὁ χρόνος τῶν προσπαθειῶν σας πρὸς τὴν μέχρι τοῦδε πρὸς αὐτὸ προσήλωσίν σας.
Οὐδεὶς ὅμως ἄλλος εἶναι ὑπεύθυνος δι’ αὐτὸ παρ’ ὑμεῖς, οἵτινες οὐδὲν ἄλλο κατὰ τὸ μακρὸν τοῦτο χρονικὸν διάστημα ἐπράξατε, παρὰ πῶς νὰ ἀπομακρυνθῆτε τελείως ἀπ’ Ἐμοῦ καὶ συγχρόνως νὰ διασπάσητε πάντα σύνδεσμον οὐ μόνον πρὸς Ἐμέ, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἀλλήλους.
Καὶ ἐγεννήθη πολλάκις ἡ σκέψις ἐν τῷ βάθει τῆς διανοίας ὑμῶν: Ποῖος ὁ σκοπός, δι’ ὃν ἐκλήθημεν πρὸς τὴν ἀποπεράτωσιν ἐνὸς δυσβαστάκτου ἔργου, ἐφ’ ὅσον δὲν εἴμεθα ἄξιοι οὐ μόνον νὰ τὸ στηρίξωμεν, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ κατανοήσωμεν. Καὶ ποίαν σχέσιν ἔχουν αἱ ἐπικοινωνίαι ὡς πρὸς αὐτὸ καὶ ὑμᾶς καὶ αἱ τόσαι δοθεῖσαι, δι’ αὐτοῦ ἐπαγγελίαι, ἐφ’ ὅσον τὸ ἔργον τοῦτο δὲν δύναται δι’ ὑμῶν νὰ ἀποπεράτωθῇ καὶ πραγματοποιηθῇ ὁ τελικὸς δι’ αὐτοῦ σκοπός;
Οὐδεὶς ἐκ τῶν μαθητῶν τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς ἐκ τῶν ἀκολούθων αὐτῶν ἠδυνήθη ποτὲ νὰ ἀντιληφθῇ ποῖον σκοπὸν εἶχεν ἡ δοθεῖσα εἰς αὐτοὺς Διδασκαλία καὶ οὐδεὶς ποτὲ ἐγνώριζεν, ὅτι ἡ πολύτιμος Διαθήκη τῶν ἐμπνεομένων ὑπαγορεύσεων θὰ καθίστατο τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐξανθρωπισθείσης δι’ Αὐτοῦ ἀνθρωπότητος.
Ἅπαντες οἱ μαθηταὶ καὶ Ἀπόστολοι τοῦ Ἰησοῦ συγγράψαντες εἴτε πρὸς διατήρησιν μέρους τῆς Διδασκαλίας Αὐτοῦ ἢ κατ’ ἔμπνευσιν ἀποτεινόμενοι πρὸς τοὺς ὑπ’ αὐτῶν κατηχουμένους ἐν ἐπιστολαῖς, δὲν ἐγνώριζον, ὅτι οἱ λόγοι αὐτῶν θὰ διετηρῶντο διὰ μέσου τῶν αἰώνων ὡς κατηχητικὴ καὶ διαμορφωτικὴ Διδασκαλία εἰς τὰς μελλούσας τῆς ἀνθρωπότητος γενεάς.
Ὡμίλουν ὑπὸ τὴν περιωρισμένην ἔννοιαν τοῦ στενοῦ κύκλου τῶν ἀκολούθων αὐτῶν, χωρὶς νὰ προαισθάνωνται, ὅτι ἡ περιωρισμένη αὐτῶν διδασκαλία θὰ ἀντικαθίστα ὑπὸ τὸ ἀπλοϊκὸν ἀφηγηματικὸν ὕφος τῶν ταπεινῶν ἀλιέων τῆς Γαλιλαίας τὸ καλλιεπές, ὑψιπετὲς καὶ ἄφθαστον τεχνικῶς ὕφος τῶν σοφῶν τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πνεύματος.
Οὕτω καὶ ὑμεῖς δὲν δύνασθε σήμερον νὰ κατανοήσητε τὸν σκοπὸν τῶν παρεχομένων ὑμῖν ἐπικοινωνιῶν, ἀλλ’ οὕτε καὶ νὰ γνωρίζητε τὸ ἀποτέλεσμα, τὸ ὁποῖον θὰ ἠδύναντο αὗται νὰ ἐπιφέρωσι διὰ καταλλήλου πρὸς τὸν κόσμον ἀποκαλύψεως ὑμῶν.
Αἱ ἐπικοινωνίαι Μου δέν ἀνήκουν εἰς ὑμᾶς ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον, ἀλλὰ εἰς τὸν κόσμον, ὅπως καὶ Ἐγὼ δὲν στηρίζω τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ ἀποκαλυφθέντος καὶ ἀρξαμένου δι’ ὑμῶν ἔργου μου, ἀλλ’ εἰς ἐκείνους, οἵτινες ἐν μέλλοντι θὰ δυνηθῶσι νὰ φέρωσι τοῦτο εἰς πέρας.
Ἐγὼ εἰς οὐδένα προσωπολατρικῶς καὶ μονομερῶς ἀνήκω, ἀλλ’ εἰς τὸν κόσμον. Καὶ ἐκεῖνοι, οἵτινες θὰ κατανοήσωσι τὸ βάθος τῆς ἐννοίας τῶν λόγων Μου, ἐκεῖνοι, οἵτινες θὰ διασπάσωσιν ἐντελῶς τὸν πέπλον τὸν ἐπισκιάζοντα τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν, ἵνα δυνηθῶσι καὶ Μὲ κατίδωσιν ἐν τῇ Πραγματικότητί Μου, ἐκεῖνοι οἵτινες θὰ δυνηθῶσι νὰ συνδεθῶσιν ἀναποσπάστως καὶ ἀδιαρρήκτως μὲ τὴν Ὑπόστασίν Μου καὶ ὑποκατασταθῶσιν ὑπ’ Αὐτῆς, ἵνα δι’ Αὐτῆς ὁρῶσι τὸν κόσμον, δέν θὰ ἀνήκωσι πλέον εἰς ἑαυτούς, ἀλλ’ εἰς τὸν κόσμον, ὃν ἐντέλλονται διὰ τοῦ φωτὸς αὐτῶν, τοῦ παρ’ Ἐμοῦ διαφωτιζομένου καὶ ὁλοὲν διαλαμπομένου καὶ ἐνδυναμουμένου, νὰ διαφωτίσωσι καὶ καθοδηγήσωσι καὶ ἀποκαλύψωσιν αὐτῷ τὴν μετ’ αὐτῶν συναφθεῖσαν Νέαν Διαθήκην Μου.
Καὶ αἱ μέλλουσαι ὑπαγορεύσεις Μου θέλει εἶναι αἱ πρὸς τὸν ἐκτροχιασθέντα καὶ ἀπ’ Ἐμοῦ ἀπομακρυνθέντα κόσμον τὸ Νέον Φῶς τῆς διαπλάσεως καὶ ἀναγεννήσεως καὶ διαμορφώσεως καὶ ἐκπολιτιστικῆς ἀναπτύξεως καὶ τελειοποιήσεως.
Οὐδεὶς ἐξ ὑμῶν ἠδυνήθη ἄχρις ὥρας νὰ ἀντιληφθῇ τὸν σκοπὸν τοῦ μεθ’ ὑμῶν συνδέσμου. Διότι, ἐὰν εἴχατε ἔστω καὶ τὴν ἐλαχίστην ἐπίγνωσιν αὐτοῦ, δὲν θὰ παραμένατε ἐπὶ τόσον χρόνον τυφλοῖ καὶ κωφοί, μὴ δυνάμενοι νὰ ὠφθῆτε τὴν ἀτραπόν, ἣν ἀπεκάλυψα καὶ εἰς ἣν σᾶς καθωδήγησα, ἀλλὰ ἐγκαταλείποντες ἐν μέρει τὰς βιωτικάς ὑμῶν μερίμνας καὶ τὰς ὑλικὰς ἐντριβὰς θὰ ἐβαδίζατε ἀπροσκόπτως ἐπ’ αὐτῆς, ἕως ὅτου φθάσητε εἰς τὸ τέρμα τοῦ προορισμοῦ ὑμῶν.
Οὐδεὶς ἐξ ὑμῶν κατενόησέ Με καὶ ἂν τινὲς ἐξ ὑμῶν ἀντελήφθησαν Ἐμέ, ἡ ὑλικὴ αὐτῶν προσήλωσις ἦτο τοιαύτη, ὥστε νὰ κλείσῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐπί τι ἀνοιχθέντας καὶ ἀντὶ τοῦ Φωτὸς τοῦ ὑπερχειλίζοντος καὶ διαφωτίζοντος τὸν Κόσμον Μου νὰ ὁρῶσι τὰ σκοτεινὰ ἴχνη τῶν ποδῶν αὐτῶν, τὰ ἐπὶ τῆς διανυθείσης ὑπ’ αὐτῶν ἀτραποῦ παραμείναντα καὶ νὰ ἐκλαμβάνωσιν αὐτὰ ὡς βάραθρα χαίνοντα, πρὸ τῶν ὁποίων ἡ ἀστοχοῦσα αὐτῶν ψυχὴ καθηλωθεῖσα νὰ διστάζῃ νὰ προχωρήσῃ καὶ νὰ μὴ δύναται νὰ ἀποσπασθῇ.
Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς ὑμῶν ταχὺς βαίνων περατοῦται.
Πρὸ τῆς ἐντελοῦς αὐτοῦ διαρροῆς καὶ ἐκπνεύσεως συνέλθετε εἰς ἑαυτοὺς καὶ θέσατε τὰς βάσεις, αἵτινες θὰ ἀποκαταστήσωσι τὸ ἔργον μου ἐν τῷ κόσμῳ, ὅπως καὶ Ἐγὼ θὰ ἐγκαταστήσω διὰ τῆς πραγματοποιήσεως αὐτοῦ ὑμᾶς ἐν τῷ Κόσμῳ Μου.
Ὁ Πατὴρ καὶ Ἀδελφὸς καὶ Διδάσκαλος ὑμῶν μεθ’ ὑμῶν εὑρίσκεται ἐν παντὶ καὶ πάντοτε. Ἀναμένει ὑμᾶς καὶ θὰ σᾶς ἀναμένῃ καὶ ἐν εἰσέτι λεπτὸν πρὸ τῆς δωδεκάτης. Καὶ τὸ λεπτὸν τοῦτο τῆς δωδεκάτης διὰ τῆς τελείας πρὸς Αὐτὸν προσηλώσεως καὶ ἀφοσιώσεως εἶναι ἱκανὸν νὰ ἐπιφέρῃ ἀποτελέσματα ἱκανά, ὅσον καὶ εἰς αἰὼν τῆς ἐπὶ ματαίῳ καταναλωθείσης καὶ διαρρευσάσης ἀνθρωπίνης ζωῆς.
Ἐν Ἐμοὶ πάντοτε προστρέχοντες θὰ ἀνεύρητε τὸν Φιλόστοργον, τὸν πραγματικὸν ἔνθερμον Πρεσβύτερον Ἀδελφὸν καὶ τὸν ἀφοσιωμένον καὶ ἀκούραστον Διδάσκαλον, Ὅστις καὶ τὴν τελευταίαν εἰσέτι τοῦ βίου ὑμῶν στιγμὴν θὰ εἶναι πάντοτε πρόθυμος νὰ σᾶς ἐπαναγάγῃ ἐπὶ τῆς ἀτραποῦ, εἰς ἣν ἀποτελματισθέντες καθηλώθητε καὶ νὰ σᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τὴν φωτεινὴν αὐτῆς κατεύθυνσιν, εἰς ἣν ὁδηγούμενοι ὑπ’ Αὐτοῦ νὰ φθάσητε εἰς τὸ τέρμα, δι’ ὃ σᾶς προώρισεν.
Ἐντείνατε τὰς δυνάμεις ὑμῶν πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον καὶ ἐπιληφθῆτε μετὰ τοῦ αὐτοῦ ζήλου, πίστεως καὶ ἀφοσιώσεως τὴν πραγματοποίησιν τοῦ εἰς ὑμᾶς ἀνατεθέντος ἔργου.
20/12/1936
