Ἡ ζωὴ παντὸς ἀνθρώπου ἐν δοκιμασίαις τελευτήσει, ἵνα τελειότερος καταστῇ καὶ δοκιμάζεται οὗτος ἄχρις οὗ πληρώσει καὶ τὸν τελευταῖον κοδράντην πρὸς αὐτήν.
Ἡ δὲ ζωὴ ἐκείνων, οἵτινες συνεδέθησαν μετ’ Ἐμοῦ καὶ προσεκολλήθησαν ἢ ἠθέλησαν ἢ ἐπεθύμησαν καὶ ἐπεδίωξαν νὰ προσκολληθῶσιν ὄπισθέν Μου, οὗτοι θέλουσι πληρώσει τὸ ποτήριον τῆς πικρίας ὅλων τῶν δοκιμασιῶν, μέχρι καὶ τῆς τελευταίας αὐτοῦ σταγόνος.
Διότι Ἐγὼ τὸ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ καὶ τὸ Φῶς Αὐτῆς ἐνῶ πληροῖ τὴν καταυγαζομένην ὑπ’ αὐτοῦ ψυχὴν πλήρους γαλήνης, ψυχικῆς ἀγαλλιάσεως καὶ εὐφροσύνης, ἐξ ἄλλου κατακαίει τὰς σάρκας καὶ γεννᾷ τὸν πόνον εἰς πάντας ἐκείνους, οἵτινες ἐξ ὑπαιτιότητος καὶ ἀφροσύνης αὐτῶν δὲν ἐπεδίωξαν νὰ περιφρουρήσωσι τὴν ψυχὴν αὐτῶν δι’ ἐπενδύτου ἱκανοῦ νὰ προφυλάξῃ ταύτην ἀπὸ τὰς Ζωοδότους, ἀλλὰ πυρίνας Ἀκτῖνας Του.
Οἱ πιστεύσαντες Ἐμὲ καὶ ἀκολουθήσαντες τὰς Ἐντολάς Μου, χειραγωγοῦνται παρ’ Ἐμοῦ, ἕως οὗ φθάσωσιν εἰς τὸ τέρμα τοῦ προορισμοῦ αὐτῶν καὶ ἐξ ἰδίας αὐτῶν ἀντιλήψεως κατίδωσιν καὶ ὁραματισθῶσιν τὴν Ἀλήθειαν, ὑπὸ τὴν Ἀείφωτον καὶ Ἀνεξάντλητον λυχνίαν τοῦ Φωτός Μου.
Ἐκεῖνοι ὅμως οἵτινες παρίδωσι τὰς Ἐντολάς Μου, κωφεύσωσιν εἰς τοὺς λόγους καὶ τὰς παροτρύνσεις Μου, ἀφεύκτως θέλουσι δοκιμασθεῖ πλεῖον παντὸς ἄλλου ἀγνοοῦντος Με.
Οὐδεὶς ἐξ Ἐμοῦ ἐκλεγεὶς κατίδει ἀλλοτρίαν ὁδόν, ἀλλ’ ἐν τῇ ὁδῷ εἰς ἣν ὁδηγῶ αὐτὸν θέλει ὑποστεῖ πλείονας καὶ μεγαλυτέρας δοκιμασίας ἐκείνου, ὅστις βαδίζει ἐπὶ τῆς ἀλλοτρίας ὁδοῦ.
Οὐδεὶς παρ’ Ἐμοῦ καθοδηγούμενος εἰς ἀπώλειαν ἄγεται ἢ ἀχθήσεται, ἐὰν δὲ τῆς ὁδοῦ Μου ἐκκλίνῃ καὶ ἀντίθετον ταύτης ἀτραπὸν ἀκολουθήσῃ, ἐν δοκιμασίαις πλείσταις τὸν βίον αὐτοῦ διανύσῃ, ἄχρις οὗ σωφρονιζόμενος καὶ ἀναγνωρίζων τὸ ὀλίσθημα αὐτοῦ, ἐπανέλθῃ καὶ πάλιν ἐν τῇ εὐθείᾳ ὁδῷ καὶ ὁδηγηθῇ παρ’ Ἐμοῦ ἐν τῷ τέρματι αὐτῆς, ἐὰν δὲ ὁ καιρὸς ἐπείγῃ καὶ εἰς τὰς δυσμὰς τοῦ βίου αὐτοῦ ἐπιγενόμενος, ἐν τῷ ὀλισθήματι αὐτοῦ παραμείνῃ ἀμετανόητος, θέλει καὶ πάλιν ἐπανέλθει ἐν τῇ ζωῇ μὲ ἔτι μᾶλλον δυσκολωτέρας συνθήκας, ἄχρις οὗ φέρει εἰς πέρας τὸ ὑπ’ Ἐμοῦ εἰς αὐτὸν δοθὲν Ἔργον. Αἱ δοκιμασίαι ὅμως τούτου θὰ εἶναι τοιαῦται ἐν ταύτῃ τῇ ζωῇ του, ὥστε ἡ ὑλικὴ τιμωρία τῶν ἄλλων νὰ εἶναι ἀμυδρὰ ἀπεικόνισις καὶ ἀσύγκριτος μηδαμινὴ ἀντιπαραβολὴ πρὸς τὴν δοκιμασίαν αὐτοῦ.
Οὐδεὶς ἐκ τῶν συγχρόνων ὑμῶν κατ’ ἐπίφασιν λειτουργῶν καὶ ἐντολοδόχων διαδόχων τῶν Ἀποστόλων τῆς ὑπ’ αὐτῶν ἱδρυθείσης Ἐκκλησίας Μου, κατώρθωσε νὰ ἑρμηνεύσῃ τοὺς διασωθέντας λόγους Μου, ὑπὸ τὴν πραγματικὴν αὐτῶν ἔννοιαν, ἐν σχέσει οὐ πλέον τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, τῆς τόσον περιωρισμένης ἀλλ’ ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῆς Αἰωνίου Πνευματικῆς καὶ Ἀθανάτου, ἥτις περικλείει τὴν Ἀρχὴν καὶ τὸ Τέλος, ἢ μᾶλλον τὴν ἄνευ ἀρχῆς καὶ τέλους Ζωήν, τῆς ἐπ’ Ἄπειρον ἐξελισσομένης καὶ τελειοποιουμένης Πνευματικῆς Ζωῆς, τῆς ὁποίας τὸν ὁλοὲν εὐρυνόμενον κύκλον, ἐφ’ ὅσον τὸ πνεῦμα ἐν αὐτῇ ἀναπτύσσεται καὶ ἡ ψυχὴ τελειοῦται, ἐπὶ τοσοῦτον τοῦτο ἐγκαταλεῖπον τὸν στενὸν καὶ περιωρισμένον κύκλον τῶν ἀνθρωπίνων διαλογισμῶν, θέλει ἀντικαθιστᾶ τούτους δι’ ὑπεργείων καὶ ἡ ἀκτινοβολία αὐτοῦ θὰ φωτίζηται ἐπ’ ἄπειρον, ἐφ’ ὅσον θὰ ἀνυψοῦται καὶ θὰ προσεγγίζῃ πρὸς τὴν Ἑστίαν τοῦ Κεντρικοῦ Φωτός, τὸ ὁποῖον ἐκ τῆς Ἀφθάστου Τελειότητός Μου ἐξέρχεται καὶ πληροῖ τὰ Σύμπαντα, μὲ τοὺς ἐν αὐτοῖς ὑπάρχοντας, ζῶντας καὶ ἐξελισσομένους κόσμους.
Οἱ διαδεχθέντες τὸν Ἐνανθρωπισθέντα Λόγον, οἱ φωτισθέντες καὶ ἀδιαφώτιστοι ὑπ’ Αὐτοῦ, οἱ ἐν Αὐτῷ προσηλωθέντες καὶ μετὰ καρτερίας ὑπομείναντες ἐν τῷ Ὀνόματι Αὐτοῦ τὰς εἰς αὐτοὺς ἐπιβληθείσας δοκιμασίας των, ὡς καὶ πάντες οἱ νομίσαντες ἢ νομίζοντες καὶ σήμερον ἔτι ἢ εἰς τὸ μέλλον ὅτι ἠκολούθησαν ἢ ἀκολουθῶσι τὴν πραγματικὴν ὁδὸν τῆς Ἀληθείας, δὲν ἐδιδάχθησαν παρὰ τὴν πρόσκαιρον καὶ περιωρισμένην διδασκαλίαν τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν, τὴν περιωρισθεῖσαν καὶ περιοριζομένην ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον διὰ τὸν στενὸν κύκλον τῆς παρούσης αὐτῶν ἐπὶ γῆς ζωῆς.
Διὰ τοῦτο ἡ περὶ τοῦ ἄλλου κόσμου ἰδέα καὶ ἀντίληψις αὐτῶν εἶναι τοσοῦτον περιωρισμένη, ὅσον καὶ κατὰ τοὺς ἀρχαίους χρόνους, πρὶν ἡ Νέα Διδασκαλία, ἡ καταρρίψασα καὶ συντρίψασα τοὺς ψευδεῖς θεοὺς τῶν εἰδώλων μετὰ τῶν μυθοπλασιῶν καὶ σκοτεινῶν αὐτῶν δοξασιῶν διαφωτίσῃ τὴν ἀνθρωπότητα.
Ὁ φωτισμὸς ὅμως αὐτῆς ἐγένετο ἀπὸ μιᾶς καὶ μόνον πλευρᾶς, τῆς ἠθικῆς αὐτῆς ἀνυψώσεως καὶ ψυχικῆς αὐτῆς καθάρσεως. Πέραν τούτου ὅμως, ὡς νῦν, καὶ αὐτὴ κατέληξε διὰ τοῦ περιορισμοῦ τῆς Ἐλευθερίας τοῦ Πνεύματος καὶ τῆς προσηλώσεως τῆς ψυχῆς εἰς δογματικοὺς κανόνας καὶ στρεβλάς ἀντιλήψεις ἀσυγκρίτως χειροτέρας, ἂν ὄχι τὰς ἰδίας μὲ τὰς σκοτεινὰς ἀντιλήψεις καὶ πεποιθήσεις τοῦ παρελθόντος, δὲν εἶναι δυνατὸν τὸ ψυχοσωτήριον ἔργον αὐτῆς, ὄχι πλέον νὰ ἱκανοποιήσῃ τὰς ἀντιλήψεις τῆς προαχθείσης καὶ τελειοποιηθείσης ἀνθρωπότητος, ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἐπιστημονικῆς ἀληθείας καὶ προόδου, ἀλλὰ οὐδὲ κἂν νὰ συγκινήσῃ ἐκείνους, οἵτινες κατώρθωσαν ὁπωσοῦν νὰ εὐρύνωσι τὸν κύκλον τῶν γνώσεών των.
Ὑπὸ τοιούτους ὅρους ὁ ἄνθρωπος δὲν ἦτο δυνατὸν παρὰ νὰ καταλήξῃ εἰς τὴν φρικώδη κατάστασιν τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ του. Ὅλη ἐν γένει ἡ ἀνθρωπότης στενάζει ὑπὸ τὸ βάρος δυσβαστάκτων συνθηκῶν, αἱ ὁποῖαι μὲ τοὺς περιορισμοὺς τῶν κρατῶν καὶ τὴν ὁλοὲν ἐπαυξανομένην οἰκονομικὴν κρίσιν νὰ καθιστῶσι τὸν ἀνθρώπινον βίον ἀβίωτον. Αἱ ἐξ αὐτῶν συνέπειαι ἀκολουθοῦν:
Πλήρης ἀσέβεια, πλήρης ἠθικὴ κατάπτωσις, τελεία ἀποσύνθεσις πάσης ἠθικῆς ἀρχῆς, μοναδικὴ ἀνὰ τὸν κόσμον ἐξάπλωσις τῆς ἐκλύσεως τῶν ἠθῶν, πλήρης ἐξαχρείωσις τῶν συνειδήσεων καὶ πάσης ἠθικῆς ἀρχῆς, ἐκπόρνευσις καὶ ἐκμαύλισις τῆς γυναικός, ἀνήκουστος παρεκτροπὴ τοῦ παιδὸς ὑπὸ πλήρους ἀναισθήτου καὶ ἀσυνειδήτου ἐξαχρειώσεως, πλήρης κατάπτωσις τοῦ ἠθικοῦ ἐρείσματος τῶν τηρητῶν παντὸς νόμου καὶ ἠθικῆς τάξεως, τελείας ἀπάρνησις τῶν ἀνθρωπίνων καὶ Θείων Νόμων καὶ ὁλοσχερὴς κατάπνιξις τῆς ἐλευθερίας τῶν λαῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων, διότι εἴτε ὑπὸ τὸ πρῖσμα τοῦ ἐθνισμοῦ ἢ τῆς δυνάμεως τοῦ ἰσχυροῦ στενάζουν ἑκατομμύρια δούλων ἀνθρώπων, ἐπιθυμούντων νὰ αὐτοκυβερνηθῶσιν, εἴτε ὑπὸ τὸν περιορισμὸν τῶν οἰκονομικῶν συνθηκῶν καὶ τῶν ἰσχυρῶν τοῦ χρήματος, πεινῶσι καὶ γογγύζουσι τὰ ἄπειρα πλήθη τῆς ἀνθρωπότητος, εἶναι ἓν καὶ τὸ αὐτό.
Οὐδεὶς ἐκ τῶν ἠθικῶν διδασκάλων καὶ ἡγετῶν διεμαρτυρήθη ἢ ἐπανεστάτησε κατὰ τῆς παρούσης καταστάσεως. Οὐδεμία ἠθικὴ διδασκαλία τοῦ παρελθόντος κατορθώνει νὰ συντρίψῃ τὰ δεσμὰ τῆς καθηλωμένης ἐπὶ τοῦ Σταυρικοῦ μαρτυρίου ἀνθρωπότητος καὶ νὰ ἀποτινάξῃ τὸν κλοιόν, ὅστις ἀσφυκτικῶς ἀποπνίγει ταύτην.
Θὰ ἔλθῃ ὅμως ἡμέρα, καθ’ ἣν πάντες οἱ ἐν τῇ ἐξουσίᾳ καὶ ὑπὸ τὴν ὑλικὴν αὐτῆς δύναμιν καταδυναστεύσαντες καὶ ἐπιδιώξαντες τὸ κακὸν τῆς ἀνθρωπότητος, θέλουσι συντριβῇ καὶ οὐδαμοῦ θέλει ἀναφανῇ ὁ κονιορτὸς ἐκ τῶν σαρκῶν αὐτῶν, ἢ τὰ ράκη τῆς περιβολῆς αὐτῶν.
Ἐν μέσῳ τοιούτου ὀλισθηροῦ καταντήματος τῆς παρούσης ἀνθρωπότητος ἐνεφανίσθην πρὸ ὑμῶν καὶ προσεπάθησα νὰ διανοίξω τὸν δρόμον ὑμῶν Ἔμπροσθέν Μου, ὅπως σᾶς ἀναπτύξω τὸ ἔργον Μου καὶ καταστήσω ὑμᾶς ἱκανοὺς τῆς Νέας Διδασκαλίας Μου, ἥτις θὰ συνεπλήρωνε τὴν πρώτην Μου τοιαύτην καὶ ἐκ θεμελίων θὰ ᾠκοδόμῃ τὸ Νέον ἐκπολιτιστικὸν ἔργον τῆς ἀνθρωπότητος. Δυστυχῶς ὅμως παρ’ ὅλας τὰς παροτρύνσεις καὶ παραινέσεις Μου, ὑμεῖς ἐξακολουθεῖτε ἐμμένοντες εἰς τὰ ἴδια.
Ἡ δοκιμασία, ἣν ἕκαστος ἐξ ὑμῶν διέρχεται, εἶναι ἐλαχίστη ἀπέναντι ἐκείνων, αἵτινες σᾶς ἐπιφυλάσσονται, ἐφ’ ὅσον ἐξακολουθεῖτε νὰ τηρῆτε τὴν ἰδίαν τακτικὴν ἀπέναντι Ἐμοῦ, τοῦ Ἔργου καὶ ἐπὶ τέλους ὑμῶν αὐτῶν τῶν ἰδίων.
Κατόπιν τούτου ὁ ἀδελφὸς ὑμῶν Λ… Μὲ ἐρωτᾷ διὰ τὴν ἐπενέργειαν ἢ μὴ τῶν σφραγίδων. Φαίνεται ἢ ὅτι ἀγνοεῖ Ἐκεῖνον πρὸς Ὃν ἀποτείνεται, ἢ γνωρίζων Τοῦτον, ἔστω καὶ ἀμυδρῶς, ἀσεβεῖ πρὸς Αὐτόν, κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε παντάπασι νὰ τὸν ἀγνοῇ.
Τὴν Ἑστίαν τοῦ Φωτὸς καὶ τὴν Πηγὴν τῆς Ἀληθείας μεθ’ ὑμῶν ἔχετε καὶ τὸ διὰ τοῦ σκότους φῶς ἐπιζητεῖτε ὅπως διαφωτίσῃ ὑμᾶς εἰς τὸν σκοτεινὸν δρόμον τῆς ζωῆς ὑμῶν;
19/6/1933
