Ἀφοσιούμενοι πρός Με καὶ τὴν πίστιν ἀκλόνητον καὶ στερρὰν ἔχοντες ἐπὶ τῆς Ἀρωγῆς καὶ Ἐπεμβάσεώς Μου τί δειλιᾶτε ἢ τί παρ’ Ἐμοῦ ἐκζητῆτε ἀμφιταλαντευόμενοι, ἀμφιρρέποντες, ἀπιστοῦντες; Ἀμφιταλαντευόμενοι δὲ καὶ ἀμφιρρέποντες τί τότε παρ’ Ἐμοῦ ἀναμενεῖτε; Ἐνίσχυσιν, κραταίωσιν, δύναμιν, Ἀρωγήν, θεραπείαν, Ἀνάστασιν, ἐμψύχωσιν;
Οἱ εἰς Ἐμὲ ἐπαναπαυόμενοι καὶ παρ’ Ἐμοῦ τὸ ἐλεος ἐκζητοῦντες οὐ μόνον κραταιοῦνται καὶ ἐνισχύονται καὶ ἐνδυναμοῦνται, ἀλλὰ καὶ πλήρη τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἀποθεραπείαν καὶ ἐξιλασμὸν λαμβάνουσιν.
Ἀφοσιωθῆτε πρὸς τὴν πρὸς Ἐμὲ πίστιν καὶ ἐνισχύσατε καὶ κραταιώσατε τὴν αὐτοτεποίθησιν ταύτην, ὅτι Ἀρωγὸς ἐπιγίνομαι πρὸς πάντα πρός Με προσερχόμενον καὶ θέλετε ἕξει τὴν ταχεῖαν ὑμῶν ἐξίασιν.
Ὁπόταν ὅμως ἡ πίστις ὑμῶν ἀπολείπει ὑμᾶς καὶ ἡ δυσπιστία ἀναπτύσσεται προβαλλομένη καὶ γιγαντωμένη ἐκ τῶν παρ’ Ἐμοῦ παρεχομένων δοκιμασιῶν, οὐδεὶς δύναται σῶσαι ὑμᾶς, οὔτε ἡ τῶν ἀνθρώπων ἐπέμβασις, οὔτε ἡ τῶν πνευμάτων ἐνίσχυσις.
Ὁ ἤδη καταβληθείς ἐκ τῆς παραγνωρίσεως τῆς ὁδοῦ, ἣν ἔδει ν’ ἀκολουθήσῃ, ὀφείλει πρός Με καὶ μόνον ν’ ἀναθέσῃ πάσας αὐτοῦ τὰς ἐλπίδας, ὁπλιζόμενος καὶ κραταιούμενος ὑπὸ τῆς πίστεως, ὅτι θέλει ἀναλάβει μόνον διὰ τῆς Ἐπεμβάσεώς Μου. Τότε ἐντὸς ἐλαχίστου θέλει ἀναλάβει καὶ ἡ δοκιμασία αὕτη θὰ παρέλθῃ ταχέως.
Ἐὰν ὅμως ἡ δυσπιστία αὐτοῦ ὑπερνικήσῃ, ἐὰν ἡ πίστις αὐτοῦ, ὀλιγωροῦσα τὸν κίνδυνον, ἐπαναπαυθῇ ἐπὶ ἀνθρωπίνων μέσων, οὐδὲν θέλει κατισχύσει εἰς τὴν ἐπιδείνωσιν τῆς θέσεως αὐτοῦ. Ἀφοσιούμενος ὅμως δι’ ὅλης αὐτοῦ τῆς πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς ἀφοσιώσεως περὶ τῆς δυνατῆς παρ’ Ἐμοῦ ἐνεργείας, ὡς ἐκ θαύματος τάχιστα ἀναλάβῃ.
25/1/1931
