Ω Κύριε, φώτισέ μας, Σε παρακαλούμε, για να μπορέσουμε να εισχωρήσουμε στις έννοιες του Μεγαλειώδους Θείου Έργου Σου, της Εθελοντικής Θυσίας Σου. Δώσε μας, Κύριε, Σε παρακαλούμε, το μυστικό κλειδί, για να μπορέσουμε να ξεκλειδώσουμε τα συμβολικά νοήματα των Γραφών Σου, και να γίνουμε συμμέτοχοι της Θείας Σοφίας Σου.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα γονατίζει με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη και δέος κάτω από το Σταυρό της Θυσίας Σου, στο ΓΟΛΓΟΘΑ. Κύριε, Σ’ ευχαριστούμε για το καθετί.
Αδελφοί μου, η ζωή, το Έργο και η Θυσία του Χριστού μας βρίσκονται όλα γραμμένα, είναι στη διάθεσή μας. Τα διαβάζουμε πολλές φορές, μα αν η καρδιά και ο νους μας δεν είναι καθαρά, και το πνεύμα μας δεν διακατέχεται από την ανάλογη ταπεινοφροσύνη και λατρεία για ΚΕΙΝΟΝ, που μας κάλεσε Αδελφούς Του, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να εννοήσουμε… «και βαστάζων τον σταυρόν αυτού εξήλθεν εις τον λεγόμενον Κρανίου τόπον, ος λέγεται Εβραϊστί Γολγοθά, όπου αυτόν εσταύρωσαν» (Ιωάν. ΙΘ΄, 17, Μάρκ. ΙΕ΄, 22, Ματθ. ΚΖ΄, 33). Γολγοθά ονομάζεται ο τόπος όπου σταυρώθηκε ο Ιησούς, στην Εβραϊκή γλώσσα της εποχής εκείνης, και είναι ένας λόφος έξω από τα Ιεροσό/λυμα.
Όταν ερευνούμε τις Γραφές για να βρούμε τον τόπο, όπου έλαβε χώρα η ΣΤΑΥΡΩΣΗ, βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα συμβολισμό, στην έννοια του οποίου πρέπει να εισχωρήσουμε. Και οι Γραφές μας λένε πως η λέξη «Γολγοθά» στην Εβραϊκή γλώσσα της εποχής εκείνης ερμηνεύεται ως «τόπος του κρανίου». Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Όλα έγιναν με τάξη και ακρίβεια Θεϊκή. Το Έργο του Θεανθρώπου Ιησού, όπως σας τόνισα πολλές φορές, ήταν Τέλειο και κατανοητό από όποιο σημείο ή πεδίο το έβλεπε κανείς. Ο χρόνος, η εκτύλιξη των γεγονότων του Θείου Σχεδίου, θα έφερνε την ανθρωπότητα στην πνευματική εξέλιξη και ωριμότητα, που θα μπορούσε να εννοήσει βαθύτερα, τους εσώτερους συμβολισμούς του.
Το κρανίον είναι ο τόπος, όπου η διάνοια, το στοιχείο της πτώσης, σταυρώνεται, ώστε το Πνεύμα να μπορεί ν’ αποκτήσει Αιώνια Κυριαρχία.
Ο Ιησούς, το διανοητικόν, το ανθρώπινον, σταυρώθηκε στον «Κρανίου τόπον – Γολγοθά», ώστε ο Χριστός – Αλήθεια να γίνει το παν εν πάσι.
Η έδρα του συνειδητού νου είναι ο Πρόσθιος εγκέφαλος και εκεί η θέληση έχει εγκαταστήσει την Κυριαρχία της. Εκεί τα πάντα επηρεάζουν το σώμα, είτε γίνονται παραδεκτά ή απορρίπτονται. Ακόμη και η Πνευματική Αλήθεια πρέπει να γίνει παραδεκτή, μέσω αυτής της θύρας, πριν να ενσωματωθεί και ενωθεί απόλυτα στη συνείδησή μας και κυριαρχήσει επ’ αυτής. Εκεί η ανθρώπινη θέληση, το ανθρώπινο στοιχείο, πρέπει να σταυρωθεί, για να δώσει ελευθερία εκδήλωσης στη Θεία Θέληση εντός του ανθρώπου.
Ήταν έξω από την πόλη. 0 τόπος, το περιβάλλον που σταυρώνεται η διάνοια για να κυριαρχήσει ο Θείος Νους, το Πνεύμα, είναι ήσυχο και απομακρυσμένο από την ομαδική ζωή. Συγχρόνως και το περιβάλλον της ψυχής πρέπει να είναι γαλήνιο και απαλλαγμένο από τα κοσμικά και υλικά προβλήματα. Δεν έπρεπε ακόμη η Σταύρωση να γίνει μέσα στα Ιεροσόλυμα, αφού εκεί ήταν ο Ναός του Σολομώντος. Κάθε ιδέα ή κατάσταση που δεν είναι συγγενική με τα Άγια της ψυχής μας, πρέπει να απομακρύνεται, να αποβάλλεται και να θάβεται έξω και μακριά από το Ναό.
Ο Ιησούς, το ανθρώπινο στοιχείο, η διάνοια, σταυρώθηκε μαζί με δύο ληστές. Η διάνοια, ο νους, αποτελείται από δεξιό και αριστερό λοβό. Κάθε τμήμα έχει χωριστή εργασία στον εγκέφαλο, γι’ αυτό και διαφορετική η στάση των σταυρωθέντων ληστών. Δηλαδή, τονίζεται με έμφαση, ότι όχι μόνο ο πρόσθιος εγκέφαλος, αλλά και τα υπόλοιπα τμήματά του πρέπει να σταυρωθούν. Ολόκληρη η διάνοια.
Το μεσημέρι στις 12 σκοτείνιασε σ’ όλη τη γη. Μόλις και τα 12 Κέντρα Ζωής, που υπάρχουν στον άνθρωπο, εξασθενήσουν πέφτει σκοτάδι στη «γη», δηλαδή, στο υλικό σώμα, το σκήνωμα του ανθρώπου. Η πλήρης εξασθένηση, συνεχίστηκε μέχρι τις τρεις, δηλαδή μέχρις ότου τα τρία κατώτερα σώματα, το υλικό, το επιθυμητικό, και το κατώτερο νοητικό, του κατώτερου νου, έχασαν κάθε Κυριαρχία, νεκρώθηκαν εντελώς.
Εδώ υπάρχει μια στιγμή κενού και σημειώνεται ένας πανικός: «Θεέ μου, γιατί μ’ εγκατέλειψες;» Αυτό συμβαίνει πάντα εντός κατά τη στιγμή της αλλαγής, μέχρι ν’ απλωθεί η Νέα Κυριαρχία, η Πνευματική.
Τότε ο Ιησούς άφησε φωνή μεγάλη και ξεψύχησε. Το ανθρώπινο, η διάνοια, σταυρώθηκε και παρέδωσε τη ζωή. Και το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω. Δηλαδή, σχίστηκε το καταπέτασμα, το χώρισμα που χώριζε στο Ναό του σώματος τα Άγια από τα Άγια των Αγίων, δηλαδή, που η διάνοια χωρίζει την ψυχή από το πνεύμα. Και ενώθηκε η Ψυχή με τον Θείο Νου.
Η τελική δοκιμασία της Θυσίας θα ενισχύεται από τις δύο αντίθετες ψυχικές ροπές του ανθρώπου, μα και του νου. Η τάση προς το Κακό, καθώς και η τάση προς το Καλό. Και οι δύο τάσεις ενεργοποιούνται από το νου, παίρνουν τη δική του συγκατάθεση, για να εκφραστούν στον υλικό κόσμο. Αυτές οι δύο τάσεις αντιπροσωπεύουν την ανθρώπινη δυαδικότητα, Καλόν και Κακόν. Ο Ιησούς στο μέσο των δύο συσταυρωθέντων, καλόν και κακόν, ανθρώπινη δυαδικότητα, αντιπροσωπεύει τη σταθερή ισορροπία του «Εγώ Ειμί».
Η Θυσία αφορά το θάνατο της προσωπικότητας, που εκδηλώνεται στο νου, στο κρανίο, σαν διάνοια. Η επιφοίτηση θα εκδηλωθεί, όταν ο σαρκικός νους – διάνοια μεταβληθεί σε Νου Χριστού. «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός».
Στην τελική δοκιμασία αυτής της μεγάλης θυσίας, το ανθρώπινο στοιχείο πρέπει να δώσει τις πιο δύσκολες εξετάσεις του. Πλαισιώνεται, λοιπόν, με τις δύο ροπές του, που βρίσκονται και οι δύο εξίσου σε έξαρση. Το κακό χλευάζει τον Μάρτυρα, προσπαθώντας να τον κάμψει. Του ειρωνεύεται την πίστη, τον πειράζει τονίζοντάς του πως αν πράγματι κατέχεται από Πνεύμα Θείο, τότε ας γλύτωνε από το μαρτύριο. «Ει συ ει ό Χριστός σώσον σεαυτόν και ημάς» (Λουκ. ΚΓ΄, 39).
Η άλλη ροπή, το καλόν, επεμβαίνει επιπλήττοντας την αρνητική φωνή, δηλαδή το κακό. Του υπενθυμίζει τα αμαρτήματά του, που σε λίγο θα κριθούν από τον Θεό, γιατί γνωρίζει και το νόημα της Θυσίας και ότι θ’ ακολουθήσει η Κρίση ενώπιον του Θεού. Στον Μάρτυρα αναγνωρίζει μόνο το Θεϊκό Στοιχείο, αφού και το ίδιο είναι αγαθοποιό, γι’ αυτό τον αναφωνεί: «Κύριε», προσθέτοντας «Μνήσθητί μου όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου» (Λουκ. ΚΓ΄, 42).
Η ροπή του αγαθού μέσα στον άνθρωπο δεν μπορεί μόνη της να Θεωθεί, αν ολόκληρος ο άνθρωπος δεν θανατώσει την προσωπικότητά του, για ν’ αποκτήσει Χριστική συνείδηση. Γι’ αυτό ζητά από το Κυρίαρχο Θείο να τον θυμηθεί, όταν θα βρίσκεται στη Βασιλεία του Θεού.
Φυσικά η απάντηση ήταν αυτή που έπρεπε: «Αμήν λέγω σοι σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω» (Λουκ. ΚΓ΄, 43), επικυρώνοντας την εξάρτηση της αγαθής ροπής από τη θετική κατοχή του ανθρώπου.
Οι δύο συσταυρωθέντες μετά του Ιησού (Ματθ. ΚΖ΄, 38), αναφέρονται σαν ληστές και σαν κακούργοι. Για τον πρώτο, που χλεύαζε τον Κύριο και αντιπροσώπευε την αρνητική ροπή, ήταν φυσική αυτή η ονομασία. Ο άλλος όμως; Μα και ο άλλος, η αγαθή ροπή είναι ένοχη μπροστά στον Θεό, εφόσον δεν έχει κατορθώσει να εξαφανίσει την αντίθεση. Δηλαδή, τα πάντα και όλες οι δυνάμεις και οι τάσεις εντός μας είναι παραβάτες και έχουν βαθμό ενοχής μπροστά στον Θεό. Αρχικά είμαστε δημιουργημένοι σαν Πνευματικά Του αντίγραφα «Κατ’ Εικόνα και Ομοίωση». Επομένως όταν βρισκόμαστε σε οποιαδήποτε βαθμίδα κατώτερη από την αρχική Δημιουργία, είμαστε ένοχοι και παραβάτες.
Η ενοχή της σταματά με την αναγνώρισή της και με τη μετάνοια. «Και ημείς μεν δικαίως, άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν» (Λουκ. ΚΓ΄, 41). Τότε παύει να είναι κακούργος και γίνεται άξιος να βρίσκεται στον Παράδεισο με τον Κύριό του, εφόσον βέβαια και το Θείο Στοιχείο του Κυρίου είχε θανατώσει την προσωπικότητά του.
Το παρελθόν πρέπει να εξαλειφθεί από τη μνήμη μας και σε όλες μας τις σκέψεις και όλα μας τα ιδεώδη να ενθυμούμεθα; «Σήμερον θα είσαι μαζί Μου στον Παράδεισο». Αυτός είναι ο τόπος και ο χρόνος της εκπλήρωσης.
Η κάθετη πλευρά του Σταυρού συμβολίζει το Θείο Ρεύμα Ζωής στον άνθρωπο. Η βάση του συμβολίζει το κατώτερο σημείο εκκίνησης, από το κατώτερο σημείο της ανθρώπινης υπόστασης, μέχρι του «Ουρανού του», δηλαδή, το εγκεφαλικό κέντρο που δέχεται την επιφοίτηση.
Η οριζόντια πλευρά του Σταυρού συμβολίζει το υλικό ρεύμα που διαπερνά τον άνθρωπο από αριστερά προς τα δεξιά – από την κατώτερη υλική σύνθεση μέχρι την πιο εκλεπτυσμένη.
Το Θείο Ρεύμα εμποδίζεται από το υλικό στην ομαλή του άνοδο από ένα σημείο και πάνω. Τότε έρχεται το μαρτύριο, η σταύρωση. Πρέπει να θανατωθεί ολοκληρωτικά η προσωπικότητα, για να μπορέσει το Θείο Ρεύμα να συνεχίσει ανεμπόδιστα την πορεία του προς τις Θείες λήψεις.
