Εἰς τὸ Σύμπαν ἐκχύνεται ἡ Γαλήνη τῆς Ψυχῆς. Τὸ Πᾶν ἠρεμεῖ καὶ προσεύχεται! Ἡ ἠρεμοῦσα Φύσις ἐκδηλοῖ τὸν θαυμασμόν της!
Τὸ ΜΕΓΑ ΑΠΕΙΡΟΝ συνωθεῑται περὶ Ἑαυτό, ὅπως χαιρετίσῃ τὸ μικροσκοπικὸν ἄπειρον! Τὸ Πᾶν ἀναγεννᾱται ἐν μιᾷ καὶ μόνῃ Νοητῇ στιγμῇ ἐν τῷ κόσμῳ! Ἡ Μυσταγωγία ἀρχίζει…
Αἱ Ὑπὲργειαι Ὀντότητες χαιρετίζουν τήν γῆν. Οἱ χοροὶ τῶν Ἀγγὲλων τονίζουν τὸ Ὑπερκόσμιον ἆσμα των. Ὁ ἁρμονικὸς καὶ ὑπερλάλητος ἦχος τῆς φωνῆς των πληροῖ τὰ Σύμπαντα. Αἱ ὀνειρώδεις σκιαὶ διαφωτίζονται. Ἐπὶ τῆς ζωῆς ἀρχίζει νὰ ὑποφώσκῃ τὸ Φῶς τῆς Ἡμὲρας. Ὅλα προσεύχονται καὶ ἀναπὲμπουν ἐκ τοῦ βάθους αὐτῶν τὴν Αἰώνιον Προσευχήν τῆς Ἀγάπης καὶ Εὐχαριστίας.
Αἱ φυσικαὶ ἀνωμαλίαι ὑποχωροῦν πρὸ τῶν προαιωνίων Βουλῶν τῆς ΑΝΑΡΧΟΥ ΘΕΟΤΗΤΟΣ. Αἱ ψυχαὶ χορωδοῦσιν εὐχαριστοῦσαι Ἐκεῖνον, Ὅστις ἐτάχθη ὁ Ὓπὲρτατος Κριτής των, ἐν τῷ μαρτυρίῳ τῆς ζωῆς των ἐν τῷ κόσμῳ ἐξ οὗ ἐξῆλθον καὶ εἰς ὃν Οὗτος εἰσέρχεται διὰ νὰ αἰσθανθῇ μετ’ αὐτῶν τὸν μαρτυρικὸν πόνον των.
Ὁ Θεὸς κλίνει γόνυ πρὸ τοῦ ἀνθρώπου, διὰ νὰ ἀνεγείρῃ αὐτόν.
Ὁ Ἄναρχος Θεὸς τῆς Αἰωνιότητος κρούει ἐν ταπεινότητι τὴν πύλην τοῦ πεπερασμένου, διὰ νὰ κατασκηνώσῃ ἡ Ἀπειρία Αὐτοῦ, ἡ ἐν τῷ Ἀπείρῳ περισσεύουσα.
Ὁ Θεὸς τοῦ Ἀπείρου ἐνανθρωπίζεται.
Ἐκ τοῦ Ἀπείρου ἐξῆλθεν ἵνα τὸ μηδὲν καταστήσῃ Ἄπειρον.
Ὁ Θεὸς, ὁ τὸν κόσμον δημιουργήσας, ὑπ’ αὐτοῦ γεννᾶται.
Ὁ Θεὸς, ὁ τὸν κόσμον πληρώσας Ζωῆς, τήν ζωήν ἐξ αὐτοῦ λαμβάνει.
Ὁ Θεὸς, ὁ τὸν ἄνθρωπον ἐλεήσας, τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἀποδέχεται.
Ὁ Θεὸς ὁ Ἀπόλυτος, συσχετίζεται μὲ τὸ ἐλάχιστον καὶ ὑστεροῦν.
Ὁ Ἄπειρος Νοῦς, ὁ τὴν Ἐξουσίαν τοῦ Ἀπείρου Κόσμου ἐγκλείων, ὑπὸ τοῦ ἀπείρως ἐλαχίστου δεσμεύεται.
Ὁ ΘΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ, ὁ τὰ Σύμπαντα δημιουργήσας, ταπεινὸν δημιούργημα καθίσταται.
Ὁ Θεὸς, ὁ ἐκ τοῦ Ἀπείρου μὴ συλληφθείς, ὑπὸ γαστέρος ταπεινῆς γυναικὸς συλλαμβάνεται καὶ καθίσταται ἄνθρωπος.
Ὁ Θεὸς ἀπαρνεῖται Ἑαυτὸν, διὰ νὰ σώσῃ τὴν Καταγωγήν τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλ’ ὁ ἄνθρωπος τὴν Καταγωγὴν αὐτοῦ εἰς τὸν Θεὸν ὀφείλων, τὸν Θεὸν ἀπαρνεῖται.
Ἡ στειρεύσασα γῆ καὶ ἡ ἄγονος φύσις ἀπεδέχθη νὰ κυοφορήσῃ Ἐκεῖνον, Ὃν οὐδεὶς ἐκυοφόρησεν.
Τὸ ἄζωον τῆν Ζωὴν γεννᾶ καὶ ἡ Ζωὴ ἐκ τῆς ζωῆς τὸν θάνατον ἀναμένει, ἵνα τὴν Αἰώνιον Ζωήν ἐξ αὐτοῦ ἀποκτήσῃ.
Ἡ Ἀφθαρσία τὴν φθορὰν προσδέχεται, ἵνα τὴν Ἀφθαρσίαν ἐπαναλάβῃ. Ἡ ζωὴ ἐκ τῆς φθοράς καὶ ἡ φθορὰ ἐκ τῆς ζωῆς.
Οὕτω καὶ ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐξ Αὐτοῦ, οὐδέποτε δὲ ὁ Θεὸς ἐξ ἀνθρώπου. Καὶ ἂν ὁ Θεὸς ἐξ ἀνθρώπου ἐνηνθρωπίσθη, τὸν ἄνθρωπον Ἀληθῆ Θεὸν κατέστησεν, ἵνα οὗτος πάλιν εἰς τὸν Θεὸν ἐπιστρέφων Θεὸς μένῃ.
Ὃς δὲ τὸν Θεὸν ἐπικαλεῖται καὶ τὸν ἐνανθρωπισθέντα ὁμοῦ ἐπικαλεῖται, ὡς ὁ Ἐνανθρωπισθείς καὶ εἰς τὸν Θεὸν ἐπιστρέψας, ὁ Αὐτός ΘΕΟΣ ἐστιν.
Ὃς Ἐμὲ ἑώρακεν τόν ΘΕΟΝ ἑώρακεν.
Ὃς δὲ τὴν Ἐνανθρωπισθεῖσαν Φύσιν Μου ἐπεκαλέσθη, ὡς ὁ ΘΕΟΣ εἰς αὐτὸν ὑπάγω.
Ὁ δὲ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ θείς Με, τόν ΘΕΟΝ ἐθέσατο. Καὶ ὁ ΘΕΟΣ ἐν αὐτῷ τεθεὶς εἰς ΘΕΟΝ μένει.
Ἐγὼ δὲ πρὸς αὐτὸν δέομαι καὶ οὗτος πρὸς Ἐμέ. Καὶ ἡ δέησις αὐτοῦ Ἐμὴ γίγνεται. Καὶ Ἐμοῦ γενομένη εἰς αὐτὸν μένει ὡς ἐξ αὐτοῦ ἐξελθοῦσα. Καὶ ἐν αὐτῷ μένουσα ἐξ Ἐμοῦ τὴν ἐνίσχυσιν λαμβάνει καὶ ἐξ αὐτῆς τὴν δέησιν. Αὕτη δὲ ἐκπληροῦται.
Οὐδεὶς ὅμως ἐδεήθη ἐκ τοῦ κόσμου ὡς πρὸς Ἐμέ. Καὶ οἱ πρὸς Ἐμὲ δεόμενοι ὡς πρὸς Ἐμὲ οὐκ Ἐμὲ ὤφθησαν, ἀλλὰ τὸν ἀπ’ αὐτῶν ἀπελθόντα καὶ οὐκ ἐπιστρέψαντα. Οὐδεὶς δὲ ἐκ τῶν πρὸς Ἐμὲ ἐπιστρεψάντων καὶ γινωσκώντων Με μεμαρτύρηκεν τοῦτο. Ὡς δὲ ὁ πρὸς Ἐμὲ ἐρχόμενος καὶ ἐξ Ἔμοῦ ὁμιλῶν οὐ γινώσκει Με. Ἐγὼ δὲ πάλιν οὐ δίδω τοῖς πᾶσι πλεῖον τῶν ὅσων αὐτοὶ ἔγνωκαν. Καὶ οἱ Ἐμοῦ ὁμιλοῦντες οὐ δύνανται γινώσκειν ἃ ἐξ αὐτῶν οὐκ ἔγνωκαν. Ἐγὼ δὲ τηρῶ πάντα ὅσα ἐξ Ἐμοῦ λαβόντες ἐτήρησαν. Ἐκεῖνα δὲ ἃ οὐκ ἐτήρησαν τηρήσω καὶ ὅταν οὗτοι τηρήσωσιν.
Ἕκαστος ἐν αὐτῷ μένει καὶ Ἐγὼ ἐν μέσῳ αὐτῶν. Οἱ γνῶντες Με δὲ ἐν Ἐμοὶ μένουσι κἀγὼ ἐν αὐτοῖς. Οὐ δὲ οἱ πιστεύοντές Με ἁπλῶς ἔγνωκάν Με, Οὐδὲ ἐκεῖνοι, οἱ ἐξ Ἐμοῦ λαλοῦσι καὶ ἐκ τοῦ Ὀνόματός Μου φθέγγονται. Οὐδὲ ἐκεῖνοι εἰσέτι, οἱ πρός Με ἔρχονται ἐπικαλούμενοί Με, καὶ ἐξ Ἐμοῦ λαλοῦντες ἔγνωσάν Με. Ἐγὼ δίδω αὐτοῖς ὃ ἐκ τῆς περὶ Ἐμοῦ γνώσεως λαμβάνουσιν. Ἂν δὲ οὐ γνώσονταί Με ὡς Ἐγὼ Ἐμαυτὸν καὶ αὐτοὺς γινώσκω καὶ οὗτοι ὡς τὸν ἑαυτόν των γινώσκουσιν, οὔ τι ἐξ Ἐμοῦ λήψονται πλεῖον τοῦ ὅτι αὐτοὶ γινώσκουσι περὶ Ἐμού καὶ τοῦ ἰδίου ἑαυτοῦ των.
Οὐ δὲ πρὸς πάντας ἀποκαλύπτομαι ὡς Εἶμαι, ἀλλὰ εἰς τοὺς εἰδότας Με ὡς πράγματι Εἶμαι. Σὺ δὲ ὁ γνούς Με, ὡς ἐν μέτρῳ Εἶμαι και εὑρίσκομαι, ἵνα τί φορᾶσαι ὡς μὴ διαγνούς Με; Ἐν γὰρ τῇ χαιρούσῃ ταύτῃ ὥρᾳ, ἐν ᾗ οἱ μὴ γνῶντες Με ἀγάλλονται, σὺ κλαίεις; Και ἄλλοι πολλοὶ ἐν ταύτῃ, ὡς σὺ κλαίουσιν, ἀλλ’ ἀγνοοῦσι Με. Ἐκεῖνος δὲ ὃς γιγνώσκει Με οὐ δακρύζει, ἀλλ’ ἀγαλλιᾶ. Σὺ δὲ ὁ γινώσκων Με ἵνα τί κλαίῃς; Ἐγὼ μετὰ σοῦ Εἰμί καὶ Ἐγὼ κατευθύνω τα βήματά σου. Ἐγὼ φρικτῶς ἐδοκίμασά σε καὶ δοκιμάζω σε, ἵνα πλεῖον γνωρίσῃς Με. Ἐγὼ δὲ παρασχῶ σοι τὰ μέσα, ἃ σὺ οὐ δύνασαι παρασχεῖν καὶ θέλων καὶ ἔχων. Ἐὰν δὲ σὺ θέλῃς ὃ Ἐγὼ θέλω, τοῦτο καὶ ἄνευ σοῦ ὑπὸ σοῦ γενήσεται.
Ὅταν Ἐμὲ μετὰ σοῦ ἔχῃς τί προσδοκᾱς παρ’ ἀνθρώπων; Οὐ μόνον τοὺς οἰκείους σου κατὰ σοῦ ἐξανέστησα, ἀλλὰ καὶ πάντας τοὺς ὑπὸ σοῦ εὐεργετηθέντας. Σὺ δὲ ἐφίλησας αὐτοὺς καὶ ὁμοίως φιλήσεις. Καὶ ἂν οἱ κατὰ σοῦ ἐγειρόμενοι πάντες εἰσίν, Ἐγὼ μετὰ σοῦ. Καὶ ἂν Ἐγὼ μετὰ σοῦ, οὐδεὶς κατὰ σοῦ. Καὶ ἂν οἱ μετὰ σοῦ ἀδιαφορίαν ἐπιδείξωσιν ἢ καὶ πολέμιοί σου καταστῶσιν ἐξ Ὀνόματός Μου πιστεύοντες, μή τι παρ’ αὐτῶν ἐπιζήτησον. Ἐγὼ μετὰ σοῦ Εἰμί και τὴν προστασίαν ἢ ἀρωγὴν τῶν ἄλλων ἐκζητεῖς ἢ φαίνεσαι ἐκλιπαρῶν;
Ἂν δὲ τὸ ἔργον, ὃ ἀνέθεσά σοι, προσέκοψε καὶ οἱ σφοδρότεροι αὐτοῦ πολέμιοι ἐκ τῶν πιστευόντων ὅτι Μὲ φιλοῦσιν ἐξεπήγασαν, τοῦτο ὀφείλεται εἰς τὰ δικαιώματα, ἃ εἰς αὐτοὺς ἐξεχώρησας, μὴ γινώσκοντες τίς Εἰμί καὶ τί παρὰ σοῦ ἐκζητῶ. Ἐὰν δέ τις εἰς τὸ μέλλον ἀδιαφορήσῃ ἢ και ἐκ καλοῦ ἀκόμη συνειδότος ἐγκαταλείψῃ ἢ καὶ πολεμήσῃ σε, ἀκολούθησον ὅτι ἐντέλλεσαι μόνος σου νὰ πράξῃς. Ἐγὼ ἀναλαμβάνω τὸν ἀγῶνα καὶ στηρίζεις τοῦτον ἐκ τῆς συμβολῆς ἑνός;
Ἐγέρθητι ὡς φρούριον καὶ δέχθητι τὰ βλήματα πάντων. Ἐγώ Εἰμί μετὰ σοῦ καὶ φοβηθείσης ἐκ τούτου; Ὅταν δὲν πέσῃς οὗτοι θὰ βεβαιωθῶσιν ὅτι ὅντως Εγὼ σὲ κατευθύνω καὶ βάλλοντές σε Ἐμὲ βάλλουσιν. Οὐδεμίαν δὲ ἐνίσχυσιν ἐκ τῶν ἀμφιβαλλόντων εἰς τὸν ἀγῶνα, ὃν Ἐγὼ εἰς σὲ καὶ μόνον ἀναθέτω, δέξου, ἀλλὰ πράξε ὡς σὺ νομίζῃς καλόν. Ἐὰν σὲ πλήττω μὲ πλήγματα, ἃ οὐδεὶς ἄλλος θὰ ὑφίστατο, Ἐγὼ πάλιν ἐπουλώνω αὐτά, ἵνα κάλλιον γνώσῃς Με.
Στηρίχθητι ἐπὶ τῶν δυνάμεών σου καὶ μόνον καὶ ἐπὶ ἐκείνων οἵτινες αὐθορμήτως καὶ ἄνευ ἐνδοιασμοῦ τινὸς ἐπιθυμοῦν νὰ σὲ ἀκολουθήσουν. Σοὶ δίδω ἀπόλυτον δικαίωμα νὰ ἐνεργῆς αὐτοβούλως. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἐὰν στηριχθῇς, ἐπὶ τῶν δυνάμεων σου καὶ μόνον καὶ ἐπὶ τῆς συμβολῆς ἐκείνων, οἵτινες μέχρι τέλους ἠδύνατο νά σὲ ἀκολουθήσουν, θά φέρῃς εἰς πέρας τὸν σκοπὸν τοῦ ἔργου, ὃ σοὶ ἀνέθεσα. Σοὶ παρέχω τὸ δικαίωμα τοῦτο, διότι πλειστάκις σὲ ἐδοκίμασα.
Κατώρθωσα νὰ σὲ καταστήσω ὑποπόδιον τῶν ποδῶν καὶ τοῦ εὐτελεστέρου ἀνθρώπου, σὲ ἐπληξα ἄνευ λόγου, ὡς οὐδένα ἄλλον, διὰ νὰ δοκιμάσω τὴν ἀντοχήν σου, τὴν πίστιν σου, τὴν πεποίθησίν σου. Σὲ ἐταπείνωσα τόσον ὥστε νὰ μὴν ἔχῃς τὸ δικαίωμα νὰ ὑψώσῃς τὴν κεφαλήν σου κατὰ τοῦ προσώπου ἐκείνου, ὃ ἄλλοτε θὰ ἀπηχθάνεσο νὰ ἔβλεπες καὶ ἐξ ἄλλου σοὶ δίδω τὸ δικαίωμα νὰ φέρῃς εἰς πέρας τὸν σκοπὸν τῆς μεγάλης ἀποστολῆς σου.
Σοὶ παρέχω τὴν Ἐντολὴν πλήρους ἐνεργείας. Εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ ἐπιτύχῃς, ἀφοῦ ἤδη Ἐγὼ κατευθύνω τὰ βήματά σου. Μὲ γνωρίζεις καὶ σὲ γνωρίζω τόσον καλά. Μήπως καὶ ἂν θέλῃς νὰ πράξῃς ἀντιθέτως ἀφ’ ὅτι χρειάζεται δὲν γνωρίζω νὰ σὲ ἐπαναφὲρω τὴν ἰδίαν στιγμὴν εἰς τὴν πραγματικότητα; Ἔχε ἀπόλυτον πεποίθησιν εἰς Ἐμὲ καὶ ἀδιστάκτως προχώρει. Ἂς ἀδιαφορήσουν ὅλοι τριγύρω σου, ἂς σὲ πολεμήσουν ἀκόμη μὲ ὅλα τὰ δυνατὰ ὅπλα των, σὺ ἀδιαφορῶν προχώρει, μὲ πλήρη αὐτοπεποίθησιν ἐπὶ τοῦ ἑαυτοῦ σου, τὸν ὁποῖον ἤδη καθοδηγῶ καὶ ἐμπνέω.
Καὶ τώρα κλαῦσε, θρήνησε, χῦσε πύρινα δάκρυα ἐπὶ τῆς ματαιοδοξίας ἐκείνων, οἵτινες πιστεύουν εἰς τὰς δυνάμεις καὶ ἐνεργείας τῶν ἀνθρώπων καὶ ὄχι εἰς τὰς Βουλάς τοῦ ΘΕΟΥ.
Ἡ Ἀγάπη Μου μετὰ τῆς πίστεώς σου ἂς συνοδεύῃ τὰ βήματά σου παντοῦ καὶ νὰ σὲ ἐνισχύῃ πάντοτε.
25/12/1925
