ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΤΗΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Όλα τα πρόσωπα γύρω μας ενσαρκώνουν τις εσωτερι­κές μας δομές. Η ανάλυση των ιδιαίτερων χαρακτηριστι­κών τους και των αλληλοεξαρτήσεών τους, των ασχολιών και της καλλιέργειάς τους μας οδηγεί, μετά την απαραίτητη εξάσκηση, σε γνώση και εμβάθυνση των εσωτερικών μας λειτουργιών, των βελτιώσεων που επιβάλλονται στην κατάλληλη χρονική στιγμή, στον συνεχή έλεγχο και στην επαγρύπνηση της συνείδησης για τις επιδράσεις που δέχεται και τις αλλαγές συνειδητοποιήσεων που γίνονται, στη συνειδητοποίηση βαθύτερων εμπειριών, στην επαφή με λειτουργίες του ευρύτερου νου, της ψυχής και του πνεύ­ματος, που παρουσιάζονται σαφέστατα, υλοποιημένα.

Αυτή η άγρυπνη παρουσία στο εσωτερικό του Ανθρώ­που δίνει τα απαραίτητα στοιχεία, που μπορούν να χρησι­μοποιηθούν από μία εξαγνισμένη θέληση, για να ενεργή­σει στα εσωτερικά πεδία, βελτιώνοντας την ποιότητα των συνολικών εκδηλώσεων και ενοποιώντας στοιχεία, συντο­νισμένη πάντα με τη Θεία Θέληση και Καθοδήγηση.

Η εσωτερική αλλαγή θα καθρεφτιστεί αμέσως στον εξωτερικό χώρο, δίνοντας μία ακόμα απόδειξη της ορθής γνώσης και τοποθέτησης. Να, λοιπόν, που οι δομές και οι εξελίξεις στον εξωτερικό χώρο είναι ένας πολύτιμος, σα­φέστατος δείκτης για την εσωτερική πορεία. Έτσι μπο­ρούμε να προχωρούμε βαθμιαία σε συντονισμό των εσω­τερικών και εξωτερικών στοιχείων – προσώπων ταυτό­χρονα – παράλληλα.

Οδηγός η Φωνή του Ενός, Ενιαίου Όντος, του μόνου κατάλληλου να οδηγήσει σε ενοποίηση. Πεδίο δράσεως ο εξωτερικός και ο εσωτερικός χώρος. Λειτουργός η εξαγνισμένη συνείδηση. Αντλία δύναμης η Προσευχή. Πηγή Δύναμης το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, η Θυσία του Θεανθρώπου Ιησού, που έδωσε το δικαίωμα στον Άν­θρωπο να καθοδηγείται από τον Χριστό – Λόγο, στην πο­ρεία της Χριστοποίησης, «έτσι ώστε να είναι Πρωτότοκος εν μέσω πολλών αδελφών».

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο εσωτερικός αυτός τρό­πος μελέτης, είναι η γλώσσα των συμβόλων, η γλώσσα του ευρύτερου νου. Είναι η γλώσσα, που ξεχάσαμε προο­δευτικά, καθώς εντοπιζόμαστε – περιοριζόμαστε στην ανάπτυξη και εμβάθυνση των λειτουργιών του συνειδητού νου.

 

Αποκατάσταση της επαφής με τον Λόγο

Ο συνειδητός νους είναι το τμήμα εκείνο των νοητικών λειτουργιών, που επεξεργάζεται εμπειρίες των αισθή­σεων σε πρώτο επίπεδο, στο επίπεδο που πιστεύουμε ότι οι αισθήσεις μάς πληροφορούν ολοκληρωτικά για την πραγματικότητα, στο επίπεδο που ασχολούμαστε με τον υλικό χώρο, την εξυπηρέτηση των αντίστοιχων αναγκών μας και την εξασφάλιση μιας καλύτερης κοινωνικής θέσης μέσα σ’ αυτόν.

Το τμήμα αυτό, αρκετά περιορισμένο, μετά την από αιώνες αποκλειστική «χρήση» του από την «εν εγρηγόρσει» συνείδηση, είναι ατελές, ακαλλιέργητο για τη λει­τουργία του στην εσωτερική πορεία της ανέλιξης του Άνω-Θρώσκοντος Ανθρώπου.

Οι άνθρωποι που εμπνέονταν από ανώτερα ιδανικά και είχαν σκοπό της ζωής τους την καλλιέργεια του ανθρώ­που με σκοπό τη διαφώτισή του, την καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής του και της ποιότητας των ενασχολήσεών του, στην πορεία της προσφοράς τους προς το σύνολο «ανακάλυψαν» ξεχασμένες από παλιά, ευρύτερες και υψηλότερης ποιότητας νοητικές λειτουργίες, που στη δυ­τική σκέψη έγιναν γνωστές με διάφορους όρους, όπως «ενόραση» κλπ.

Η ενασχόλησή τους με υψηλότερα ενδιαφέροντα, η φλόγα τους για την επίτευξη ανώτερων στόχων, παναν­θρώπινων, αφύπνισε τα ξεχασμένα κανάλια της επικοινω­νίας του συνειδητού νου με τον ευρύτερο νου. Έφερε στην επιφάνεια της στιγμιαίας συνειδητότητας εμπειρίες της Συνολικής Πανανθρώπινης Συνειδητότητας, που στα βιβλία του Γιουνγκ αναφέρεται σαν Ολικό Ασυνείδητο.

Ο μηχανισμός της αφύπνισης είναι ο εξής: ο ευρύτε­ρος νους ενεργοποιείται από την υψηλή δόνηση της πρό­θεσης να προσφερθεί Έργο στην ανθρωπότητα σαν σύ­νολο. Έτσι δίνει εντολή να ανοίξουν τα κανάλια επικοινω­νίας με τα βαθύτερα στρώματα εμπειρίας της ανθρωπότη­τας, εφόσον πρόκειται να χρησιμοποιηθούν προς όφελος του είδους. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η «υψηλή δόνηση της πρόθεσης» δεν φθάνει το απαραίτητο ύψος, αν δεν έχει εκφρασθεί στο υλικό πεδίο θυσία των προσωπικών συμφερόντων για την προώθηση του καθολικού συμφέ­ροντος του Ανθρώπου. Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση «λά­θους» ή κατάχρησης του νόμου από κάποιον ακατάλληλο για τέτοιο Έργο.

Ο νόμος που λειτουργεί εδώ είναι: το επίπεδο, όπου απευθύνεται η προσφορά Έργου, καθορίζει το επίπεδο «ύψους» των εμπειριών και γενικότερα των «δυνάμεων», που θα τεθούν στη διάθεση του όντος -ενεργοποιητή για την ολοκλήρωση του Έργου του.

Έτσι, λοιπόν, τα συμφέροντα των ευρύτερων συνόλων ενεργοποιούν μεγαλύτερες δυνάμεις. Εδώ κατοχυρώνεται θεωρητικά και εμβαθύνεται η άποψη: «η ισχύς εν τη ενώ­σει». Αυτή είναι η μία όψη της εφαρμογής του νόμου. Η άλλη αφορά το ύψος – ποιότητα – δόνηση του Έργου, που προσφέρεται. Όσο μεγαλύτερο είναι το «ανέβασμα» της ανθρώπινης μέσης συνειδητότητας, τόσο μεγαλύτερες οι δυνάμεις και γνώσεις που διατίθενται στον ενεργοποιητή διαχειριστή τους.

 

Αποκατάσταση της ενότητας με τον Λόγο

Αυτά τα εφόδια δεν είναι αποκτημένες εμπειρίες μιας μεμονωμένης προσωπικότητας, είναι «εμπειρίες» του Ανώτερου Θείου Νου, της ευρύτερης Συνειδητότητας, στο ύψος της δόνησης που είναι κοινή για όλες τις ανθρώπινες υποστάσεις, ή αλλιώς στο επίπεδο που συμμε­τέχουν όλοι οι άνθρωποι. Είναι ο Νους του Ανθρώπου – Ενότητα. Σ’ αυτήν την ενότητα μπορούμε να συμμετέ­χουμε προοδευτικά, εξασκούμενοι στην αποκάλυψη της πλάνης του διαχωρισμού σε κάθε στοιχείο της ύπαρξης, όπου έχει εισχωρήσει. Έτσι σταδιακά οι δονήσεις που εκ­δηλώνουμε «ανεβαίνουν», ώστε να πλησιάζουν τις δονή­σεις της ενοποιημένης Ανθρώπινης Οντότητας, του Αδάμ. Ο καθένας από μας είναι ένα μερικό ατελές σύνολο από τα στοιχεία του Αδάμ, από τον οποίο δημιουργηθήκαμε και τον οποίο θα επανασυνθέσουμε ενούμενοι πάλι.

Έτσι και το νοητικό μας σώμα είναι μέρος του νοητι­κού Αδάμ και έχει προορισμό να τελειοποιείται μέχρις ότου συνθέσει την τελειότητα του όλου, από το οποίο προήλθε, βιώνοντας την ενότητα με τα υπόλοιπα μέρη. Όταν ένα μέρος διαχωρισθεί από τη Μονάδα στην οποία ανήκει, διακόπτει τους δεσμούς – αλληλεπιδράσεις με τα υπόλοιπα στοιχεία του συνόλου Μονάδα. Έτσι, παρόλο που τα μέρη – υποσύνολα μπορεί να βρίσκονται πολύ κοντά το ένα στο άλλο, επειδή διάλεξαν την εμπειρία του διαχωρισμού και έκοψαν τις γέφυρες της ενοποιημένης λειτουργίας, δεν μπορούν πια ν’ αποτελέσουν τη Μονάδα. Χρειάζεται να παρεμβληθεί μία διαδικασία αποκατάστασης, μία διαδικασία αντίστροφη του διαχωρισμού, η εν­οποίηση. Αυτή θα αποκαταστήσει για κάθε μέρος τη σχέση του, την αλληλεπίδρασή του, την επικοινωνία του με τα υπόλοιπα.

Το κάθε στοιχείο που εκδηλώνουμε, είναι μέρος του αντίστοιχου ολοκληρωμένου στοιχείου που εκδήλωνε ο Αδάμ πριν την Πτώση της ενοποιημένης Μονάδας, που είναι κάθε στοιχείο του Χριστού. Ο Ενανθρωπισθείς Λόγος είναι ο Πρώτος που αποκατέστησε την Ενότητα, που εν­δύθηκε τη βαριά μας ύλη για να την καταστήσει άξια να συμμετέχει και πάλι στην ενότητα. Η Θυσία πάνω στο Σταυρό πλήρωσε το τίμημα της αποκατάστασης του διαχωρισμού σε ενότητα. Αποκατέστησε με τη Θυσία την ελεύθερη επιλογή του Αδάμ για το διαχωρισμό του από τον Θεό – Πατέρα, την επιλογή του για ατομική εξέλιξη και ευθύνη, που απέκλεισε τη συμμετοχή του στη Μία, Ενιαία Συνειδητότητα. Ο Χριστός εξαγόρασε το δικαίωμα της επικοινωνίας με τη Μονάδα – Θεό – Πατέρα μέσω Αυτού, του Υιού – Χριστού. Έτσι όποιος θέλει να Τον ακολουθή­σει, επικοινωνεί μαζί Του εσωτερικά και καθοδηγείται από τον Θείο Νου του Χριστού, τον Χριστικό Νου.

Δεν έχει παρά να ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε με τη Ζωή Του, δεν έχει παρά να ταυτισθεί μαζί Του. Η δόνηση που ενεργοποιεί την επικοινωνία τής «εν εγρηγόρσει» συνείδησης με τον Χριστικό Νου, δεν είναι άλλη από τη δόνηση της Θερμής προσευχής, που απευθύνει προς τον Κύριο η εξαγνισμένη συνείδηση, έτοιμη να προσφέρει Έργο.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην επικοινωνήσει, όποιος απευθύνεται με καθαρή πρόθεση. Ο Κύριος έχει διαχυθεί στο Σύμπαν. Τα πάντα περιέχουν Χριστό με την έννοια της ενότητάς τους μέσα στον Λόγο – Χριστό, από Τον οποίο δημιουργήθηκαν. Όλοι επικοινωνούμε με τον Χρι­στό, μετά τη Θυσία Του, την ενοποίηση των σωμάτων – στοιχείων μας μέσα στα αντίστοιχα Σώματα Χριστού.

Είναι ολοφάνερο, ότι το κάθε στοιχείο – σώμα μας πρέπει να επικοινωνεί όλο και τελειότερα, μέχρι να ταυ­τισθεί με το αντίστοιχο Χριστικό Σώμα. Αυτό ακριβώς ενεργοποιεί η πρόθεση της οντότητας να προσφέρει Έργο Χριστού. Ενεργοποιεί επικοινωνία και σταδιακή ταύτιση με τον Χριστό. Θέτει σε εκδήλωση Δυνάμεις Χριστού.

Να, λοιπόν, που επικοινωνώντας με τον εσωτερικό μας κόσμο, επικοινωνούμε με τον Χριστό – Λόγο. Αυτός είναι ο εσωτερικός διδάσκαλος. Μας οδηγεί με ασφάλεια στο μο­νοπάτι της εκδήλωσης της Αγάπης, με τις ιδιαίτερες ποιό­τητες, που αναλογούν στην προσωπική καλλιέργεια του κάθε μαθητή στο ξεκίνημά του. Μας οδηγεί να κατανοήσουμε σωστά και να ταξινομήσουμε κάθε εξωτερική και εσωτερική εμπειρία, ώστε να συμπληρώσουμε με γνώση τα κενά της άγνοιας, που μας καθιστούν τόσο ευάλωτους σε παρανοήσεις. Είναι ο Μόνος που μπορεί να μας οδηγή­σει να κατανοήσουμε πώς εκφράζεται – εκδηλώνεται ο ε­σωτερικός μας κόσμος, στο εξωτερικό μας περιβάλλον, να μας εξηγήσει ποιες είναι οι ατελείς ιδιότητές μας, που εκφράζει το κάθε πρόσωπο, που ζει στο περιβάλλον μας, και ποιες εκδηλώσεις και τοποθετήσεις θα έχουν σαν αποτέλεσμα την τελειοποίηση και των προσώπων και των εσωτερικών μας ιδιοτήτων ταυτόχρονα. Είναι ο Οδηγός για την επίγνωση της εσωτερικής μας κατάστασης, που εικονίζεται και στην εξωτερική πραγματικότητα. Ο Οδηγός για την αποκατάσταση της τάξης στο χάος, που δημιουρ­γήσαμε με τις ελεύθερες επιλογές έξω και μέσα μας. Είναι ο Οδηγός που ενσαρκώνεται από τον εξωτερικό διδά­σκαλο, που ζει και διδάσκει ενωμένος μαζί Του