ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ – ΛΟΓΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Στο Α’ κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννη (Α’, 1-14) βρίσκουμε γραμμένα μερικά πολύ σοβαρά και αποκαλυ­πτικά λόγια. «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος… Πάντα δι’ αυτού εγένετο… Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν…». Αυτά αφορούν το Λόγο του Θεού, το Δεύτερο Πρόσωπο της Τριαδικής Θείας Ομοουσιότητας, τον ενανθρωπισθέντα Κύριο Ιησού Χριστό, για τον οποίο γράφει ο μαθητής Του, Ευαγγελιστής και Απόστολος Ιωάννης.

Όπως όλοι σας γνωρίζετε, ο Λόγος του Θεού ή Θείος Λόγος είναι Θεός με την ιδιότητά Του της Δημιουργικής Δύναμης και συμπεριλαμβάνει, εμπεριέχει, εγκλείει όλες τις Δυνάμεις, τις δυνατότητες και τις ποιότητες του Όντος, του Θεού. Είναι η Θεία Ιδέα, η Εικών και Ομοίωση του Θεού Πατέρα.

Ο Θεός, η Αρχέγονη Πηγή της Δημιουργίας, είναι η Απρόσωπη Αρχή των πάντων. Στο έργο της Δημιουργίας γεννά Άχρονα μια Ιδέα, η οποία εμπεριέχει όλες τις Ιδέες: Το Λόγο ή Χριστό, τον Υιό του Θεού ή Πνευματικό Άνθρω­πο. Αυτός ο Πνευματικός Άνθρωπος ή Χριστός, ο Λόγος του Θεού, είναι και ο αληθινός εσώτερος Εαυτός του κά­θε ανθρώπου. «Και είπεν ο Θεός, ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν» (Γέν. Α’, 26).

Όλα τα δημιουργηθέντα, τα οποία ο Θεός ή Άπειρος Νους δημιούργησε, κατ’ αρχήν ήταν Τέλεια, αποτελέσμα­τα της Δύναμης Θείου Νου εν ενεργεία, διαμέσου της Σκέ­ψης, επί Λόγου Τέλειων Ιδεών, που ενυπάρχουν σύμφυτα στον Άπειρο Νου. Έτσι η Τέλεια Έκφραση του Θείου Νου είναι ο Λόγος, ο ένας Παγκόσμιος, Συμπαντικός Άν­θρωπος – Θεός. Αυτός είναι ο Χριστός ή Κεχρισμένος Είς. Είναι Νους φανερός, εκδηλωμένος, και αυτός που αφήνει το Νου, ο οποίος ήταν εν Χριστώ Ιησού, να είναι σ’ αυτόν, καθίσταται Υιός Θεού.

Αυτός ο Υιός του Θεού, ή Τέλεια Σκέψη του Άπειρου Νου, λάμπει διαμέσου κάθε ανθρώπου στο Σύμπαν. Κά­θε Ζωή, κάθε Αγάπη, κάθε Αλήθεια είναι εκδήλωση της μίας υπάρχουσας Αρχής, του Τέλειου Αγαθού, της Τέλειας Αγάπης, και φανερώνεται στον άνθρωπο ανάλογα με την καθαρότητά του και την προσαρμογή του στη Θεία Νομο­τέλεια.

Οι ερμηνευτές του Α’ κεφαλαίου του Ευαγγελίου του Ιωάννη λένε ότι αυτό αναφέρεται στο Χριστό, και είναι απόλυτα αληθές και ορθό, καθόσον Χριστός και Υιός του Θεού ή Λόγος του Άπειρου Νου, είναι ταυτόσημα. Και αυ­τά όλα εκφράστηκαν από τον Άνθρωπο Ιησού καθαρότε­ρα, σαφέστερα, πληρέστερα, τελειότερα, Απόλυτα, χωρίς να έχουμε μέχρι σήμερα άλλη όμοια περίπτωση στην ιστο­ρία της ανθρωπότητας.

Ο άνθρωπος επομένως, ως δημιουργηθείσα Εικόνα και Ομοίωση του Θεού, περιέχει εντός του όλες τις ικανό­τητες και ποιότητες, ως Καταβολές του Όντος, του Θεού, και διαμέσου των λόγων του χρησιμοποιεί τη Δημιουργι­κή Αρχή του Θείου Νου – Θεού Πατέρα στο να δημιουρ­γεί. Κάθε λόγος του ανθρώπου υποκρύπτει και εκδηλώνει μία ιδέα, και η δύναμη του λόγου είναι πρωταρχικά σ’ αυ­τή την ιδέα. Πρόσθετη δύναμη λόγου δίνεται από τον κά­θε ομιλούντα με την αναγνώριση από αυτόν της ενότητάς του με την ιδέα που εκφράζει ο λόγος και με την ισχύ της σκέψης του.

Ήταν απαραίτητη αυτή η ταξινόμηση και η συσχέτιση, για όσους δεν την είχαν υπόψη τους. Η προσπάθειά μας είναι να μιλήσουμε για τις βασικές αρχές και τη βασική ερ­μηνεία περί του Λόγου του Θεού και να συσχετίσουμε το λόγο του ανθρώπου κατ’ ακολουθίαν, για να γνωρίσουμε ένα πολύ σοβαρό θέμα, που αφορά την καθημερινή ζωή μας, τις εκδηλώσεις μας και τις συνέπειες των εκδηλώ­σεων του λόγου του ανθρώπου.

Οι δυο θεμελιώδεις στάσεις του νου είναι η θετική και η αρνητική. «Ας είναι ο λόγος σας ναι ναι, ή όχι όχι». Ο χα­ρακτήρας της ιδέας, την οποία ο νους μεταβιβάζει, κρίνει αν η σκέψη είναι εποικοδομητική ή καταστροφική. Ο άν­θρωπος κατασκευάζει τον κόσμο του με την ποιότητα του λόγου του, είτε σιωπηλά είτε ακουστά εκφραζόμενου. Οι ιδέες που δημιουργούν και εκφράζουν λόγους εποικοδο­μητικούς είναι Αγάπη, Σοφία, Ζωή, Ουσία, Δύναμη, Σθέ­νος και όλες οι άλλες ιδέες που εκφράζουν Θείες ποιότη­τες και ιδιότητες.

Οι λόγοι αυτοί παράγουν ζωογονητικό και ζωοπάροχο αποτέλεσμα, ενέργεια θετική, Φωτός, και επιδρούν στο σώμα μας θετικά, όταν είναι δεκτοί από το νου. Είναι, δη­λαδή, ο λόγος του ανθρώπου μια τεράστια δύναμη, που εξωτερικεύει και εκδηλώνει την Πνευματική Ουσία του αν­θρώπινου πνεύματος, και είναι ανάλογη με τη συνοχή των σκέψεων και ιδεών και διανοημάτων, που εξωτερικεύονται με το λόγο, και ανάλογη με τη σημασία και ποιότητα των εννοιών του.

Σκέψη είναι η κίνηση των ιδεών στο νου, είναι το αποτέλεσμα ενέργειας του νου, που μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο. Οι σκέψεις μας είναι δυνάμεις που ενεργοποιού­μενες επηρεάζουν τα σώματά μας και το περιβάλλον μας. Παράγουν ενέργεια θετική, φωτεινή, εποικοδομητική ή αρ­νητική, σκοτεινή και καταστροφική, ανάλογα με το ποιόν τους και τον τρόπο που εξωτερικεύονται, και επηρεάζουν ανάλογα, θετικά ή αρνητικά, τη ζωή μας. Όταν όλοι οι άν­θρωποι το γνωρίζουν αυτό και πεισθούν, τότε θα επιδί­δονται στην καλλιέργεια των σκέψεών τους περισσότερο από όσο χρόνο διαθέτουν για τα υλικά τους έργα.

Όταν ο άνθρωπος αρνείται όλες τις ανεπιθύμητες – άπρεπες σκέψεις, δηλαδή δεν τους δίνει χώρο να εισχω­ρήσουν στο νου του, να επωασθούν και να πολλαπλασιαστούν, αλλά τις διώχνει μακριά από τον εαυτό του, και φιλοξενεί και επιδιώκει μόνον αγαθές και ωραίες σκέψεις, σκέψεις που ανταποκρίνονται σε καθαρότητα και αγάπη και αλήθεια με τη Σκέψη του Θεού, σύντομα θα δει τον εαυτό του να περιβάλλεται από μια ενέργεια Φωτός, από μια Παγκόσμια Ωραιότητα και Αρμονία. Και αυτή η κατά­σταση εξαφανίζει κάθε αμάρτημα, ασθένεια, πόνο, και το θάνατο ακόμη. Γιατί τότε ο άνθρωπος θα έχει δημιουργή­σει ένα Νέο σώμα, διαφανές, αέρινο και ακατάστρεπτο.

Αυτή η προσπάθεια για εκγύμναση του νου μας, μας φτάνει στο σημείο να σκεφτόμαστε και να δεχόμαστε μόνο καθαρές, διαυγείς, φωτεινές, Τέλειες σκέψεις, μέχρις ότου τελικά ο κάθε σκεπτόμενος με τον τρόπο αυτό να γλιστρή­σει σιγά σιγά στη ρέουσα θάλασσα του καθαρά και Τέλεια σκέπτεσθαι, του Λόγου του Θεού.

Με αυτόν τον τρόπο, όσοι ελευθερώνουν το νου τους, ώστε να δέχονται με πίστη και αγάπη την επήρεια και επί­δραση του Λόγου, μπορούν να δεχτούν το Λόγο εντός τους, στη συνείδησή τους.

Πολλές φορές ακούω συνθήματα και προτροπές από διάφορους αδελφούς, από διάφορους συλλόγους πνευμα­τικούς, μα ακόμη και από διάφορους κήρυκες, που χωρίς να έχουν τη στοιχειώδη πνευματική κατάρτιση, αυτοπροβάλλονται σαν κήρυκες και υπέρμαχοι της Αλήθειας και του Ευαγγελίου του Κυρίου Ιησού Χριστού. Και τα συνθή­ματα αυτά λένε πως όσοι ακολουθούν τον Κύριο, αυτόμα­τα ο Κύριος θα τους λύσει όλα τους τα προβλήματα. Και οι άνθρωποι, θέλοντας να λύσουν τα προβλήματά τους, ακολουθούν τα συνθήματα αυτά και τους διάφορους κή­ρυκες, που τους τα υπόσχονται και υποτίθεται πως τους οδηγούν στο Χριστό.

Αλλά υπάρχει ένα ερώτημα και μια απορία: Όλοι αυ­τοί γνώρισαν το Χριστό και πώς; Από τη Διδασκαλία Του, που πρόχειρα και στα μέτρα τους ερμηνεύουν, σαν θεω­ρία που υπάρχει, ή σαν τον ζώντα και πανταχού παρόν­τα και επομένως και εντός τους ενυπάρχοντα Θεό; Γιατί ανάλογα με το πώς ο καθένας γνώρισε τον Κύριο, είναι και η παρουσίαση που κάνει στους αδελφούς του. Ή μήπως κάνουν δημαγωγία για να προσελκύσουν ακροατήριο;

Όσοι μπόρεσαν να εισχωρήσουν στο βάθος των Θείων Αληθειών της Διδασκαλίας του Κυρίου, αν όχι απόλυτα, έστω και σχετικά, ή όσοι ένιωσαν έστω και για λίγο τα ρίγη της Θείας επαφής μαζί Του, γνωρίζουν, τους είναι ολοφά­νερο πως η πνευματική πορεία που πρέπει ν’ ακολουθή­σουμε δεν είναι καθόλου εύκολη και απλή. Γι’ αυτό και δεν τάζουν τίποτα σε κανέναν. Αν ήταν έτσι εύκολα και απλά, όπως τα παρουσιάζουν, όλη η ανθρωπότητα θα είχε ακο­λουθήσει την πορεία αυτή της Τελείωσης και Επαναστροφής. Θα είχαμε ήδη εκατομμύρια Αγίους σ’ όλη τη γη, αντί για τους ελάχιστους ήδη γνωστούς. Και το τυχόν υπόλοι­πο της ανθρωπότητας με μεγάλη προθυμία και ευκολία θα ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει τη γη, για να ζήσει στη Βασι­λεία του Θεού.

Αλλά δεν είναι έτσι. Ο δρόμος είναι αρκετά δύσκο­λος, ανηφορικός. Στενή και τεθλιμμένη η οδός, όπως λέ­νε οι Γραφές. Και γι’ αυτό σε όσους δεν είναι έτοιμοι και καλά καταρτισμένοι, έρχονται αμέσως οι πρώτες απογοη­τεύσεις και η δυσπιστία σαν επακόλουθο στις πρώτες δο­κιμασίες, που ακολουθούν την απόφαση του καθενός για ν’ αλλάξει πορεία. Γι’ αυτό αντί να τάζουμε, να υποσχό­μαστε πως θα λυθούν όλα τα προβλήματά μας, καλά θα κάνουμε να μαθητεύσουμε σωστότερα πάνω στις αρχές και τους Νόμους, που διέπουν το Θείο Έργο και τη ζωή μας. Έτσι δεν θ’ απογοητευόμαστε στα εμπόδια, που πα­ρεμβάλλει η άρνηση στην άνοδό μας, αλλά ενσυνείδητα θα προσπαθούμε γι’ αυτό που ενστερνισθήκαμε, γι’ αυτό που αφομοιώσαμε και θέλουμε ν’ ακολουθήσουμε, χωρίς και την ελάχιστα συμφεροντολογική τοποθέτησή μας ότι ο Κύριος θα μας διορθώσει τα προβλήματά μας.

Η σωστή γνώση και εκπαίδευσή μας θα μας βοηθή­σει να δώσουμε εμπνεόμενοι τις σωστές λύσεις στα προβλήματά μας και να μη δημιουργούμε άλλα προβλήματα στη ζωή μας. Γιατί αν έχουμε αυτή την τοποθέτηση, κατε­βάζουμε τον Κύριο στο επίπεδο του υπηρέτη των υλικών αναγκών και ατασθαλιών, τις οποίες δημιουργήσαμε από άγνοια και κακούς χειρισμούς, για τους οποίους είμαστε υπόλογοι. Και αυτή η τοποθέτηση είναι πέρα ως πέρα λα­θεμένη.

Ένα από τα βασικά γνωρίσματα του ανθρώπου, που τον κάνουν να διακρίνεται στη Δημιουργία, είναι ο λόγος του. Το μικρό αυτό αντίγραφο, η μικρή Εικόνα του Άπει­ρου Θεού, ο άνθρωπος της γης, ο ντυμένος σάρκα, εξωτερικεύει και εκδηλώνει με το λόγο του τη συνοχή και την ποιότητα των σκέψεων, των ιδεών και διανοημάτων του, την ποιότητα και το είδος των συναισθημάτων του, τις επι­θυμίες του, τα πάθη του και γενικά τη συνισταμένη της ποιότητάς του, της στάθμης του, της πνευματικής βαθμί­δας στην οποία βρίσκεται.

Γι’ αυτό ο Κύριος δίδασκε: «το εκ του ανθρώπου εκπορευόμενον, εκείνο κοινοί τον άνθρωπον. Έσωθεν γαρ εκ της καρδίας των ανθρώπων οι διαλογισμοί οι κακοί εκ­πορεύονται, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, οφθαλμός πονηρός, βλασφη­μία, υπερηφανία, αφροσύνη· πάντα ταύτα τα πονηρά έσω­θεν εκπορεύεται και κοινοί τον άνθρωπον» (Μάρκ. Ζ’, 20­23). Δηλαδή, εκείνο που εξωτερικεύεται από μέσα μας, εκείνο μολύνει τον άνθρωπο. Γιατί όλα τα κακά, που απα­ρίθμησε ο Κύριος, εξωτερικεύονται από τον έσω άνθρω­πο, από την καρδιά του, που θεωρείται το κέντρο της ψυ­χής, και αυτά μολύνουν τον άνθρωπο, γιατί υπάρχουν οι ρίζες τους μέσα του, και φανερώνουν την ποιότητά του και εκδηλώνουν τις ατέλειες που έχει.

Και αλλού πάλι διδάσκει: «πώς δύνασθε αγαθά λαλείν πονηροί όντες; Εκ γαρ του περισσεύματος της καρ­δίας το στόμα λαλεί. Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού εκβάλλει αγαθά, και ο πονηρός άνθρωπος εκ του πονηρού θησαυρού εκβάλλει πονηρά» (Ματθ. ΙΒ’, 34­35). Από τις δύο αυτές περικοπές του Λόγου του Θεού φαίνεται καθαρά πως πάντοτε με το λόγο μας εξωτερικεύουμε αυτό που είμαστε, αυτό που υπάρχει μέσα μας, σαν ποιότητα και στάθμη πνευματική.

Ο λόγος του ανθρώπου είναι μια μεγάλη δύναμη, που όταν εξωτερικεύεται, θέτει σε ενέργεια διάφορους νόμους, ανάλογα με την ποιότητα και την ένταση του λόγου, και πα­ράγει κύματα, κραδασμούς, δονήσεις: ή ενέργεια θετική, φωτεινή, εποικοδομητική, διαφόρου ισχύος και εντάσεως, ανάλογα με την ισχύ και την ένταση του εξωτερικευομένου λόγου, ή αρνητική, σκοτεινή και καταστροφική, διαφόρων διαβαθμίσεων, ανάλογα με το ποιόν και την ένταση του λόγου. Αυτή η ενέργεια, που παράγεται από την εξωτερί­κευση του λόγου μας, επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων ανθρώπων. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος δημιουργεί τον κόσμο του, μέσα στον οποίο ζει και εκδηλώνεται, με την ποιότητα του λόγου του.

Η ενέργεια που παράγεται από το λόγο μας, επιδρά στα διάφορα πεδία, στο υλικό πεδίο, στα ψυχικά πεδία και τα πνευματικά, και φέρνει διάφορα αποτελέσματα και αλλοιώσεις, για τα οποία είναι υπεύθυνος και υπόλογος, έναντι της Θείας Δικαιοσύνης, ο άνθρωπος που εκπόρευσε το λόγο, η ενέργεια του οποίου τον περιβάλλει και είναι ορατή στους έχοντες πνευματική όραση. Έτσι κάθε άν­θρωπος, ανάλογα με τους λόγους του, καθίσταται φωτει­νότερος ή σκοτεινότερος. Το Ευαγγέλιο μιλά σαφέστατα για το θέμα αυτό: «Λέγω δε υμίν ότι παν ρήμα αργόν ό εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως· εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. ΙΒ’, 36-37).

Είμαστε, λοιπόν, απόλυτα υπεύθυνοι για την ποιότητα του λόγου μας και τα εκ του λόγου μας αποτελέσματα και συνέπειες, έναντι της Θείας Δικαιοσύνης, και θα κριθούμε αν με τους λόγους μας οικοδομήσαμε ή προξενήσαμε αποτελέσματα καταστροφικά, δηλαδή αποτελέσματα μη συμπεριλαμβανόμενα ούτε ενεργούμενα από το Νόμο της Αγάπης. Και πιο αναλυτικά, αν προξενήσαμε βλάβη ή πο­νέσαμε ή τραυματίσαμε ή δεσμεύσαμε με τους λόγους μας αδελφούς μας. Και αφού τα αποτελέσματα του λόγου μας είναι τόσο σοβαρά, είναι φυσική συνέπεια πως είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε μεγάλη προσοχή στον τρόπο που μιλάμε και στο τι εξωτερικεύουμε ή ενεργοποιούμε με το λόγο μας.

Ένα παράδειγμα, γνωστό σε όλους, κακής χρήσης του λόγου του ανθρώπου, ή εξωτερίκευσης αρνητικών κυματισμών και ενεργοποίησης αρνητικών νόμων, με επί­δραση αρνητική, είναι οι διάφορες βλασφημίες, που προ- φέρονται από διάφορους ανθρώπους, οι συκοφαντίες, οι ψευδορκίες, οι κατακρίσεις, οι ύβρεις και οι κατάρες και πολλές άλλες περιπτώσεις, γνωστές σε όλους, που συ­ναντάμε στην καθημερινή τριβή της ζωής μας. Οι πάσης φύσεως συνέπειες από την αλόγιστη και αρνητική αυ­τή συμπεριφορά και χρήση των δωρεών του Θεού, είναι δύσκολο να περιγραφούν. Ένα είναι απόλυτα βέβαιο: Ότι είναι συνέπειες αποστασίας από το Νόμο του Θεού και έλκουν, όπως είναι φυσικό, τον κολασμό, την τιμωρία για παραδειγματισμό, για σωφρονισμό και βελτίωση. Ο Λόγος του Θεού είναι σαφής προς όλους: «Πας λόγος σαπρός εκ του στόματος υμών μη εκπορευέσθω, αλλ’ ει τις αγα­θός προς οικοδομήν της χρείας, ίνα δω χάριν τοις ακούουσι» (Εφεσ. Δ’, 29). Και ακόμη: «Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία αρθήτω αφ’ υμών συν πάση κακία» (Εφεσ. Δ’, 31). Όπως βλέπετε, ο Λόγος του Θεού δεν αφήνει περιθώρια παρανόησης, ούτε κενά διδα­χής, αλλά είναι γεμάτος Σοφία, διδάσκει και καθοδηγεί λε­πτομερώς, ακριβώς για την ορθή και κατά Νόμον χρήση του λόγου μας.

Αν ψάξουμε λίγο τις Γραφές, βρίσκουμε ακόμη σοφά λόγια και υποδείξεις γραμμένα για τη γλώσσα μας, το όρ­γανο που χρησιμοποιούμε όταν μιλάμε. Λένε, λοιπόν, οι Γραφές: «Ει τις δοκεί θρήσκος είναι εν υμίν, μη χαλιναγωγών γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατών καρδίαν αυτού, τούτου μάταιος η θρησκεία» (Ιακ. Α’, 26). Και παρακάτω: «Ούτως η γλώσσα καθίσταται εν τοις μέλεσιν ημών η σπιλούσα όλον το σώμα και φλογίζουσα τον τροχόν της γενέσεως και φλογιζομένη υπό της γεέννης… ακατάσχετον κακόν, μεστή ιού θανατηφόρου. Εν αυτή ευλογούμεν τον Θεόν και Πα­τέρα, και εν αυτή καταρώμεθα τους ανθρώπους τους καθ’ ομοίωσιν Θεού γεγονότας· εκ του αυτού στόματος εξέρχε­ται ευλογία και κατάρα» (Ιακ. Γ’, 6-10).

Ελεύθερα εξηγώντας τα Θεία Ρήματα, διδασκόμαστε πως όσο θρήσκος και αν είναι κανείς, όταν δεν ελέγχει τη γλώσσα του, η θρησκεία τού είναι άχρηστη. Και ακόμη, πως από τη γλώσσα μας καμιά φορά βγαίνει δηλητήριο, που θανατώνει και μας μολύνει ολόκληρο το σώμα. Μ’ αυ­τήν ευλογούμε το Θεό και με την ίδια γλώσσα καταριόμα­στε τους ανθρώπους, που είναι Εικόνες Θεού. Από το ίδιο στόμα βγαίνει ευλογία και κατάρα. Από μας εξαρτάται το πώς θα χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα μας.

Είναι φυσικό, μετά από όσα είπαμε για το λόγο μας και τις περιπτώσεις που κάναμε κακή χρήση του λόγου μας, να γεννηθεί σε πολλούς η απορία: Πώς μπορούμε να διορθώσουμε αυτή την κακή χρήση του λόγου μας και τις συνέπειες που έχει;

Τα πάντα στη Δημιουργία είναι μια Αρμονία, με την εξισορρόπηση των διαφόρων δυνάμεων. Κάνοντας, λοι­πόν, κακή χρήση του λόγου σας, διαταράξατε την Αρμο­νία, θέσατε σε κίνηση – ενέργεια νόμους αρνητικούς, που άρχισαν να δρουν ανάλογα με τα στοιχεία που συνθέτουν το λόγο σας και φέρνουν διάφορα αποτελέσματα, διαταράσσοντας την υφιστάμενη ισορροπία.

Για να διορθώσετε την κακή αυτή χρήση και τα αποτελέσματά της, πρέπει πρώτα απ’ όλα να το καταλάβε­τε, να το κατανοήσετε, να το συνειδητοποιήσετε, ότι η κα­κή χρήση του λόγου διατάραξε την Αρμονία, χάλασε την ισορροπία και έθεσε σε λειτουργία νόμους που έχουν επι­πτώσεις, δρουν και φέρνουν αποτελέσματα, ανάλογα με την ποιότητα και τη δύναμη – ένταση εκπόρευσής του. Να καταλάβετε το λάθος σας και να μετανοήσετε για όλα αυτά και γιατί ακόμη παραβήκατε το Νόμο του Θεού, τον Συμπαντικό Νόμο της Αγάπης, και εκδηλωθήκατε και δρά­σατε ενάντια σ’ αυτόν, παρά τη Θεία Επιταγή τού «Αγα­πάτε αλλήλους».

Όταν λέγω να μετανοήσετε, δεν εννοώ ένα επιπόλαιο «συγγνώμη», που μπορείτε να πείτε, ή μια τυπική εξομο­λόγηση σ’ έναν ιερωμένο. Εννοώ την κατά βάθος επίγνω­ση του λάθους σας, που αποτελεί το ένα μέρος, και την εμπράγματη προσπάθειά σας να επανορθώσετε κατά το δυνατόν τις συνέπειες και τις επιπτώσεις του σφάλματός σας. Και μην περιμένετε να φύγετε από τον κόσμο αυτό για να σκεφτείτε να διορθώσετε τα λάθη σας ή τις παρα­βάσεις που κάνατε, γιατί ο λόγος σας εκπορεύθηκε και δρα, και όσο περνά ο χρόνος τα αποτελέσματα μεγαλώ­νουν και σας επιβαρύνουν, και η Θεία Δικαιοσύνη ενεργεί απρόσωπα, και πρέπει να πληρώσετε για ό,τι κακό προ­ξενήσατε, μέχρι την τελευταία δεκάρα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν, δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργεί η Αδέκαστη Δικαιοσύνη του Θεού. Ξεχνούν τους λόγους του Κυρίου: «ό γαρ εάν σπείρη άν­θρωπος, τούτο και θερίσει» (Γαλ. ΣΤ’, 7) και αυτό που είπε στον Πέτρο, «πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται» (Ματθ. ΚΣΤ’, 52), ότι δηλαδή όσοι χρη­σιμοποιήσουν μαχαίρι, με μαχαίρι θα πεθάνουν. Δηλαδή, υπάρχει ο Νόμος της Ανταπόδοσης ή του Αιτίου και του Αποτελέσματος, ο οποίος θα σας επιστρέψει στο ακέραιο αυτό που κάνατε. Έτσι, αφήνονται απερίσκεπτα να λένε οτιδήποτε και να πράττουν ό,τι να ’ναι ή να βράζουν από θυμούς, κακία και μίσος.

Κι όταν μια μέρα έρχεται η ώρα της πληρωμής των σφαλμάτων τους, οι διάφορες ποινές, ο θερισμός αυτών που έσπειραν, τότε επαναστατούν και λένε πως ο Θεός είναι άδικος και τους τιμωρεί άδικα και σκληρά, και πως η μοίρα τους ήταν κακιά.

Δεν σκέπτονται πως οι ίδιοι είναι οι υπαίτιοι των δια­φόρων καταστάσεων που τους συμβαίνουν, και να φρον­τίσουν να διορθωθούν, να διορθώσουν τον τρόπο που ζούνε, σκέπτονται και εκδηλώνονται, να μετανοήσουν και να ζήσουν με αγάπη, ζητώντας και το Έλεος του Θεού. Οι διάφορες ποινές ή δοκιμασίες ή ασθένειες που έρχονται, είναι αυτό που οι ίδιοι είλκυσαν, και τους τιμωρούν οι Νό­μοι, που όπως και άλλοτε είπαμε είναι Αυτενεργείς.

Δεν τους τιμωρεί ο Πανάγαθος Θεός, αλλά οι Νόμοι που παρέβησαν τους υποχρεώνουν να πληρώσουν για τη διαταραχή της Αρμονίας και Ισορροπίας μέσα στο Σύμπαν, για να διδαχτούν και να συνετιστούν, και έτσι διδα­σκόμενοι και συνετοί πια να ζήσουν με αγάπη μέσα στην υπέροχη Αρμονία της Δημιουργίας του Θεού – Πατέρα.

Τα πάντα είναι Κάλλος – Ομορφιά. Μη χαλάτε, λοιπόν, με τις διάφορες δυσαρμονικές εκδηλώσεις σας αυτή την Αρμονία. Αν θέλετε να ζήσετε μέσα σ’ αυτό το Κάλλος, σ’ αυτή την Αρμονία της Θείας Δημιουργίας, πρέπει κι εσείς να ταυτιστείτε μ’ αυτό. Να γίνετε Κάλλος και Αρμονία, τηρώντας τους Θείους Νόμους.

Πώς να επανορθώσουμε, λοιπόν; Αν κατηγορήσατε άδικα, αν συκοφαντήσατε, αν κακολογήσατε έναν αδελφό σας, ή αν βρίσατε ή βλασφημήσατε ή καταραστήκατε κά­ποιον με οποιονδήποτε τρόπο, πρέπει να ξέρετε πως ο λόγος σας δεν επιστρέφεται. Γι’ αυτό, φροντίστε να μιλή­σετε και πάλι, αποκαθιστώντας την αλήθεια, και δεδομέ­νου ότι στον κάθε άνθρωπο υπάρχει κάτι καλό και αγα­θό, φροντίστε να μιλήσετε και για την πλευρά του αυτή, ώστε να φέρετε μια σχετική ισορροπία. Ζητήστε συγγνώ­μη από τον αδελφό σας και μην ξεχνάτε να συμφιλιώνε­στε με τον αδελφό σας πριν να δύσει ο ήλιος, όπως συνιστούν οι Γραφές.

Ακόμη δεηθείτε στο Θεό αιτώντας συγχώρεση και Έλεος και παρακαλέστε Τον στην Παντοδυναμία Του να διαλύσει το λόγο σας και να παύσει ενεργοποιούμενος, σαν να μην ειπώθηκε ποτέ. Ακόμη ανακαλέστε και δια­λύστε κάθε κατάρα σας και αποδεσμεύστε οτιδήποτε δε­σμεύσατε, έμψυχο ή άψυχο, και δεηθείτε στο Θεό ο νέος σας λόγος να λάβει ισχύ και δύναμη, ακυρώνοντας την προηγούμενη εκπόρευσή σας.

Παρακαλώ να δώσετε προσοχή σ’ αυτά τα θέματα, γιατί χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στη γη και ζουν δε­σμευμένοι από διάφορες δεσμεύσεις ή όρκους που έκα­ναν οι ίδιοι, ή υφίστανται τις συνέπειες από διάφορες κατάρες, που προέρχονται από πρόσωπα που είτε αδίκη­σαν είτε δυσαρέστησαν με οποιονδήποτε τρόπο. Χιλιάδες γονείς καταριούνται τα παιδιά τους κάθε μέρα επιπόλαια, χωρίς να γνωρίζουν τις συνέπειες, και τα βλέπουν οι ίδιοι να υποφέρουν, χωρίς να ξέρουν πως είναι οι υπαίτιοι της συμφοράς τους, για την οποία θα λογοδοτήσουν στη Θεία Δικαιοσύνη.

Ακόμη, η κατάκριση, η δυσφήμηση, ή οι βλασφημίες του Ονόματος του Θεού ή του Κυρίου και της Θεοτόκου μαρτυρούν μια κατάσταση άγνοιας, αδιαφορίας, αδυνα­μίας, πλάνης, ψυχικής ασθένειας και οπωσδήποτε είναι παραβάσεις Θείων Νόμων, που επισύρουν διάφορες κυ­ρώσεις.

Πρέπει όλοι να εννοήσουμε πως αυτές οι εκδηλώσεις δεν ωφελούν, δεν βοηθούν, δεν οικοδομούν, αλλά δημι­ουργούν προβλήματα σοβαρά στη ζωή μας, και πως κα­νένας δεν έχει εξουσία και δικαιώματα πάνω στους άλλους ανθρώπους. Κάθε εξουσία που υπάρχει, είτε Κοσμική είτε Πνευματική, σκοπό πρέπει να έχει να εξυπηρετεί, να βοη­θά, ν’ αποδεσμεύει και να ελευθερώνει τον άνθρωπο και όχι να τον καταδυναστεύει, να τον καταπιέζει και να του δημιουργεί προσκόμματα κι εμπόδια στην πορεία του και στην εξέλιξή του.

Ακόμη πρέπει να εκλείψει η συνήθεια πολλών ανθρώ­πων που για αστειότητα, ή με σκοπό να κάνουν επίδειξη δήθεν πνεύματος, μιλάνε άπρεπα, υβριστικά, αισχρά και κυρίως γύρω από σεξουαλικά θέματα. Η εντολή του Θεού είναι: «Πας λόγος σαπρός εκ του στόματος υμών μη εκπορευέσθω» (Εφεσ. Δ’, 29).

Και για να κλείσουμε το θέμα μας περί του λόγου του ανθρώπου, πρέπει να γνωρίζετε όλοι, ότι η ενέργεια του λόγου του ανθρώπου είναι ενέργεια ήχου, ενισχυθείσα από νοήματα, που διατυπώνονται με δυνατό συναίσθημα. Δηλαδή, είναι μία σύνθεση τριαδική, στην οποία συμμετέ­χουν: 1) ο ηχητικός κραδασμός, 2) η σκέψη, νοητική ενέρ­γεια και 3) το συναίσθημα, ή για να το διατυπώσουμε και διαφορετικά, συμμετέχουν και τα τρία σώματα – κέντρα του ανθρώπου: α) το πνευματικό (ήχος), β) το νοητικό (σκέψη) και γ) το θυμικό ή επιθυμητικό (συναίσθημα), συντονισμέ­να κάτω από τον έλεγχό μας. Γι’ αυτό, όταν αυτές οι τρεις καταστάσεις βρεθούν σε έξαρση και συντονισμό, μπορεί να θαυματοποιήσει κανείς αν έχουν αγαθό στόχο, ή να κα­ταστρέψει αν έχουν αρνητικό σκοπό.

Τελειώνοντας, θέλω να συστήσω σε όλους να μη σπαταλούν τις δυνάμεις τους για να γκρεμίζουν, γιατί πρώτα τον εαυτό τους βλάπτουν, αλλά κάθε τους σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε λόγος και κάθε πράξη να έχει σαν αιτία και προωθητική δύναμη την Αγάπη, για να μας βοηθήσει να φτάσουμε εκεί που προοριζόμαστε, για να μας βοηθή­σει να επανέλθουμε και να ενωθούμε με το Θεό.

Περί βελτιώσεως του λόγου μας

Πανάγαθε Θεέ και Πατέρα, Δημιουργέ μου. Μέσα από τα βάθη της ύπαρξής μου και με το λόγο που έχω, Θεία Δωρεά από Σένα, για να μπορώ να Σου μοιάζω στις εκ­δηλώσεις μου πάνω στη γη, κάθε μέρα και περισσότερο, σαν Νοητή, Έμψυχη Εικόνα και Αντανάκλασή Σου, Σε πα­ρακαλώ, συγχώρεσέ με.

Συγχώρεσέ με για όσες φορές έκανα κακή χρήση της Δωρεάς Σου και με το λόγο μου πλήγωσα Αδελφούς μου, τους ταπείνωσα, τους πόνεσα, τους ύβρισα και γενικά δεν τους βοήθησα. Συγχώρεσέ με, Σε παρακαλώ, για οποια­δήποτε άπρεπα λόγια βγήκαν απ’ τα χείλη μου στη διάρ­κεια της ζωής μου, που δεν ταιριάζουν σ’ ένα Δημιούργη­μά Σου και που ρύπαναν το Κάλλος της Δημιουργίας Σου και διατάραξαν την ισορροπία της Αγάπης.

Συγχώρεσε την άγνοιά μου, Πατέρα, και δίδαξέ με πώς να χρησιμοποιώ το λόγο μου, για να βοηθώ, να καθοδηγώ, να παρηγορώ, να ανακουφίζω και να διδάσκω όσα έμαθα από Σένα, εκδηλώνοντας συνεχώς την Αγάπη και το σε­βασμό μου προς Εσένα και τον πλησίον Αδελφό μου, μέχρις ότου ο λόγος μου, ανερχόμενος και βελτιούμενος σε ποιότητα, ενωθεί με το Λόγο Σου. Αμήν.