Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΟΥ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ

Η Καρδιά Μου, Άνθρωπε, η Άπειρη Καρδιά της Θεό­τητας, εκεί απ’ όπου ρέει η Πύρινη Αγάπη των Κόσμων, ο Ανυπέρβλητος Παλμός της Δημιουργίας, είναι γεμάτη από πόνο που δεν συλλαμβάνεις με τη δική σου νοητική σύλ­ληψη, που δεν μπορείς να αισθανθείς μέσα στους κυματισμούς των συναισθημάτων σου, που δεν μπορείς να νιώσεις με την περιορισμένη εκδήλωση αγάπης, που επιμέ­νεις να την εξυψώνεις στα στάδια εκείνα της Θείας Αγά­πης, στα στάδια των Ανυπέρβλητων παλμών.

Σε καλώ, Άνθρωπε, να έρθεις στην Πηγή της Αγάπης Μου και ν’ αφήσεις τα διψασμένα χείλη της υπόστασής σου να λάβουν αυτό τον πόνο, να εισέλθει εντός τους η Πνοή του και μόλις τον δεχθείς η Ανάσταση θα φανερω­θεί. Η Ανάσταση του Θείου Είναι σου, της Απέραντης Α­στάθμητης Παρουσίας σου.

Αυτός ο πόνος, Αγαπημένε Άνθρωπε, εμπερικλείει μέσα του και συγκεντρώνει όλες τις δυσαρμονίες που εκπόρευσες, όλους τους διαξιφισμούς, με τους οποίους συγκλόνισες τα Σύμπαντα, όλες τις συνθέσεις της πλάνης, με τις οποίες κάλυψες την Υπερούσια Αλήθεια. Περιλαμ­βάνει μέσα του την προσφώνηση που σου απευθύνω και που μετέωρη στέκεται, χωρίς ν’ αφομοιώνεται από εσένα, ως Εαυτό Λόγο Διδάσκαλο, ως Άπειρη Αγάπη και Αέναο Φως. Αυτή την προσφώνηση, που με τόση απλόχερη ροή την ανακυκλώνω γύρω σου, που με τόσο Απέραντο Έλεος διαχέω συνεχώς σ’ όλα τα επίπεδα της υπόστασής σου, περιλαμβάνει ο πόνος Μου. Σε καλώ να πιεις απ’ αυτόν, αφού δεν μπορείς να λάβεις την Αγάπη Μου άμεσα, αφού δεν μπορείς να αισθανθείς τη Δόνησή Μου την Υπερού­σια να σε καλύπτει, αφού έμαθες, Άνθρωπε, μες τους αιώνες των Κατεστημένων σου να προσκυνάς και να υπη­ρετείς τη θλίψη, αφού έμαθες να τη διαιωνίζεις με σειρές ανακυκλούμενων λαθών, αφού επιμένεις να τη σφυρηλα­τείς με πλανημένες τοποθετήσεις.

Σε καλώ να λάβεις από τον πόνο, αφού αυτόν γνωρί­ζεις. Σε καλώ σε κάτι γνωστό σου, σ’ αυτό που με κάθε τρόπο η προσωπικότητά σου υπηρετεί, σ’ αυτό που με κά­θε τρόπο ο νους σου σε οδηγεί και η καρδιά σου σε εντέλλει. Σε καλώ να λάβεις απ’ αυτό που μοιράζεις απλόχε­ρα σε κάθε κομμάτι του Εαυτού σου Ανθρώπου, που προχωρά σ’ ένα σκήνωμα διαφορετικό. Κι αυτή η κλήση Με περιέχει Ολόκληρη, είναι ένας άλλος τρόπος για να έρθω κοντά σου, δίνοντας συνέχεια παρατάσεις στον δικό σου χρόνο της βίαιης αφύπνισης, δίνοντας συνέχεια τη Χάρη σε σένα να ενεργοποιηθείς, αναδεικνύοντας τη Θεία σου Υπόσταση, χωρίς πιέσεις εξωτερικών καταστάσεων, αλλά από τον Θείο πόθο του Εαυτού για τον Εαυτό, της Αλή­θειας για την Αλήθεια.

Είναι γνωστή η δομή αυτού που σου προσφέρω, το η­χητικό άκουσμα της λέξης δεν σε παραξενεύει. Έχεις συ­νηθίσει να το διασκορπίζεις με χιλιάδες συνθέσεις κραδα­σμών. Όσο Άπειρη η δική Μου σύνθεση της Αγάπης, όσο Άπειρη η δική Μου σύνθεση της Αρμονίας, τόσο Άπειρη και η δική σου δημιουργική παραγωγή σε διακυμάνσεις που διαχέουν τη θλίψη της διάσπασης. Έλα να λάβεις από τον πόνο του Εαυτού, από τη σιγή αυτής της θλίψης που δεν εκδηλώνεται με ήχους, που εκδηλώνεται μόνο με Γα­λήνη, γιατί είναι Απέραντη, Άχωρη, Άχρονη, μέσα στα πάντα.

Αυτό που γνώρισες και γνωρίζεις, αυτό που διέχυσες και διαχέεις, λάβε το σαν δώρο από Εμένα, μια καινούρια επιπρόσθετη Χάρη, για να γίνεις Φως. Μια άλλη εκδήλωση της Απειροεκδήλωτης Αγάπης, για να γίνεις Τελειότητα. Το Έλεος Μου κατέστησε την Άπειρη Υπόστασή Μου συλλογή και μετάνοια κάθε παλμού που διαχώρισε, κάθε παλμού που έθεσε όρια ή παραπετάσματα ανάμεσα στον ενωμένο Εαυτό. Αυτή η μετάνοια έγινε πόνος, αυτός ο πόνος έγινε προσφορά για σένα και Ανάσταση. Αυτός ο πόνος Είμαι Εγώ, Άνθρωπε. Εγώ που προσφέρομαι για να σε αναβιβάζω, Εγώ που εκδηλώνομαι μέσα από σκηνώμα­τα, μα και μέσα από τα πάντα, για να σε κάνω Φως.

Γιατί αργείς; Ακόμα και σ’ αυτή την πρόσκληση, που τόσο φαινομενικά όμοια στο πεδίο όπου βρίσκεσαι είναι, καθυστερείς να παρευρεθείς. Γιατί αρνείσαι καθετί που απλόχερα σου προσφέρεται; Ό,τι σου δίνω δονείται, μα εσύ αυτή την προσφορά Μου την αφήνεις να πάλλεται στα Σύμπαντα. Στα Σύμπαντα, Άνθρωπε, Πάλλομαι, Υπάρ­χω. Εσύ βρίσκεσαι σε αδράνεια, εσύ δεν έχεις τον παλμό Μου, εσύ που είσαι ο Εαυτός Μου ο Απέραντος, δεν έχεις ακόμα εκδηλώσει τη Ζωή Μου και σε σένα απευθύνομαι όχι στα Σύμπαντα, σε σένα που σαν ζωντανή παρουσία πρέπει να Με διασκορπίσεις και μέσα στα Σύμπαντα και πρέπει να Με καταστήσεις τη φανερή εκδήλωση της Θεότητας, πρέπει να δείξεις μέσα από τη μορφή σου, ότι η ύλη είναι Φως, ότι η ύλη μπορεί να καταστεί ένας απλός επενδύτης Θείων κυματισμών, που εξυπηρετεί και μόνο τη διακίνηση σ’ ένα πεδίο, χωρίς όμως να δεσμεύει ή να περιορίζει την ελεύθερη διακίνηση σ’ όλα τα πεδία.

Αν δεν εκλεπτύνεις την ύλη, αν δεν παρουσιάσεις αυ­τή την εκδήλωση, όλα τα πεδία θα μείνουν διαχωρισμένα, γιατί σ’ αυτό το κατώτατο πεδίο υπάρχει η μυστική λει­τουργία της Ένωσης των πεδίων. Απ’ αυτό το πεδίο εξαρτάται η ενοποίηση όλων των άλλων. Αν η ύλη σου μετουσιωθεί, τότε τα πάντα συσπειρώνονται μέσα σου. Αν η ύλη γίνει ο Φωτεινός φορέας της ρέουσας Ζωής, τότε καθετί θα διαχέει και θα εκπέμπει Εμένα, Εσένα, τον Ένα Λόγο Θεοτόκο Μαρία Χριστό, γιατί δεν θα υπάρχει καμιά δια­φορά και καμιά απόσταση.

Έχεις αντικρίσει το Βλέμμα Μου, Άνθρωπε; Όχι, μη μορφοποιείς, δεν σου μιλώ για το περιορισμένο βλέμμα, που εσύ εξακοντίζεις γύρω σου, στις υποστάσεις, στα Σύμπαντα. Σου μιλώ για το Βλέμμα του Θεού, που εκδηλώ­νεται μέσα από τα πάντα, που εκτοξεύει Θείους Πυρήνες Ζωής. Αυτά είναι τα μάτια Μου, είναι οι προωθητήρες της Ζωής κι όπου το Βλέμμα τους αγγίζει, γεννά Δημιουργι­κούς παλμούς Αναγέννησης και Δημιουργίας. Αυτό είναι και το δικό σου βλέμμα, όμως αρνείσαι να το εκδηλώσεις και να το φανερώσεις, υπηρετώντας συνεχώς την ιδέα της πλάνης. Αυτή την ιδέα που καταρράκωσε το νου σου, τον καταθρυμμάτισε, τον διαχώρισε και τον διασκόρπισε, του στέρησε την ικανότητα της ελαστικής κίνησης και του έδωσε τη διανοιακή μορφή που τώρα έχει, ενώ ήταν Ά­πειρος και Θείος, ικανός να συλλέγει και να εκπέμπει Α­διάφθορες έννοιες, ικανός να παράγει Ασύλληπτες συν­θέσεις, ικανός να γεννά και να δημιουργεί Τελειότητες Άπειρες.

Αφήνεσαι στην οίηση της πλάνης σου και ζητάς, όλο ζητάς να λάβεις πιστεύοντας ότι αδικείσαι, γιατί είσαι σε ετοιμότητα να λάβεις παραπάνω, γιατί είσαι σε ετοιμότητα να δώσεις παραπάνω και σου στερώ το δικαίωμα αυτό, μη δίνοντας σε σένα τις απαραίτητες αποκαλύψεις των Νό­μων Μου.

Μα σύνελθε, Άνθρωπε, που ο εγωισμός σου έχει υψω­θεί κι έχει καλύψει κάθε σημείο του «είναι» σου, έχει κα­λύψει την πνευματική σου ορατότητα και δεν επιτρέπει να διακρίνεις την Αλήθεια που σου παρέχω. Μήπως αισθάνθηκες έστω και στο ελάχιστο τα διδάγματα, που μέχρι τώ­ρα σου έχω δώσει; Μήπως έστω και στο ελάχιστο τα εκδή­λωσες; Μα αν το είχες κάνει, δεν θα σου μιλούσα τώρα έτσι. Θα μιλούσα από μέσα σου κάθε στιγμή και κάθε ώρα, κι η γη θα ήταν κοσμημένη μ’ Εμένα σε χιλιάδες εκδηλώ­σεις σκηνωμάτων, σε χιλιάδες φαινομενικά διαχωρισμένες μορφές, αλλά ουσιαστικά συμπυκνωμένες μέσα στη Μία Μορφή, την Ατέρμονη, την Αστάθμητη, του Λόγου Θεού.

Να σου αποκαλύψω, Άνθρωπε, τις γνώσεις και τη Σο­φία Μου; Μα χρησιμοποίησε αυτές που έχεις. Δείξε ότι μπορείς να αφομοιώσεις κάτι, ότι μπορείς να ενεργοποιή­σεις την Απεραντοσύνη σου. Έχεις καταλάβει ότι και μό­νο η προσφώνηση που σου έχω απευθύνει, είναι Απέρα­ντη Αποκάλυψη, Υπέρτατη; Γιατί ζητάς αποκαλύψεις, που να έχουν πολύπλοκες εκφράσεις, που να έχουν έννοιες σύνθετες και να επεκτείνονται σε μακρούς λόγους; Εγώ ο Θεός του Άχρονου, η Υπέρτατη Παρουσία των Κόσμων, συγκεντρώνω και συμπυκνώνω τη Διδασκαλία Μου σε φράσεις, κι αυτές οι φράσεις περιέχουν τα μυστηριακά κλειδιά όλης της Δημιουργίας του Απέραντου είναι σου.

Λόγε Εαυτέ, σε αποκαλώ εκ νέου μ’ αυτόν τον τίτλο και σε Ευλογώ για να τον εισδεχθείς, για να μην τον αφήσεις μετέωρο να δονείται, αλλά να εγκολπωθεί εντός σου και να δημιουργήσει τις δημιουργικές ενεργειακές κατα­στάσεις, που θα σε οδηγήσουν να δεις ότι η μέγιστη Απο­κάλυψη σε σένα έχει γίνει και παραμένουν επεξηγήσεις, που αυτή τη στιγμή δεν επιζητά η Θεία Υπόστασή σου, αλλά η προσωπικότητα πλάνη και ο εγωισμός. Γι’ αυτές τις Αποκαλύψεις που ζητάς, δεν διψά το Είναι σου, διψά η προσωπικότητά σου και η τάση της επίδειξης, που ενδεδυμένη με όμορφα καλύμματα, θέλει να σε οδηγήσει πάλι σε πτώση. Τη δίψα σου θα την πληρώσω, μα από Μένα πληρώνεται μόνο η Πνευματική δίψα, μόνον η δίψα της Ουσίας, της Ψυχής και του Πνεύματος. Αυτή τη δίψα που θέλεις να πληρώσεις, δεν μπορείς να την πληρώσεις από Μένα, γιατί είναι δίψα πλάνης και ζητά πλάνη. Σ’ αυτή τη δίψα προσφέρω τον πόνο Μου, σαν Υπέρτατη Ευλογία Χάρης. Σ’ αυτή τη δίψα προσφέρω την Ουσία Μου, για να μεταλλάξω τα στοιχεία της σε Φως και να την καταστήσω δίψα Ζωής, δίψα Ανάστασης. Κι όταν η μετουσίωση πραγματωθεί, τότε θα πληρωθείς μ’ Εμένα Απόλυτα και κάθε γνώση θα γίνει δική σου. Γιατί μέσα στην Αλήθεια που Εί­μαι, τα πάντα υπάρχουν, πάλλονται και δονούνται. Μέσα στην Αλήθεια που είσαι, τα πάντα υπάρχουν, γιατί Είμαστε Ένα.

Η δίψα της πλάνης σε οδηγεί να απομυζάς δυνάμεις από φθοροποιές ουσίες, τροφοδοτώντας αντίστοιχα μ’ αυτές την πνευματική σου ύπαρξη, πιστεύοντας ότι την τροφοδοτείς σωστά, ενώ αντίθετα την καλύπτεις με νέα καλύμματα. Δεν θέλω, Άνθρωπε, από σένα αυτή τη στά­ση. Απαιτώ τη στάση του ενσυνείδητου Πνευματικού αν­θρώπου. Και είναι η μικρότερη απαίτηση, γιατί ο προορι­σμός της ύπαρξής σου, μα και η αληθινή σου Υπόσταση είναι Θεός.

Ρέω μέσα σου, ανακυκλώνομαι και αναβλύζω σαν Υπε­ρούσια Δόνηση των Κόσμων, σαν Δημιουργική Πνοή, σαν εξιλέωση και μετουσίωση. Μεταλλάσσω τη ροή του «είναι» σου, την καθιστώ Ομοούσια με τη Ροή Μου. Τη συγχρονί­ζω με τον δικό Μου Παλμό και σε εντάσσω εκ νέου μέσα στην παλμοδόνηση του Εαυτού Λόγου, για να φανερώσεις με νέες ποιότητες διακαούς επιθυμίας και πόθου πνευμα­τικού τον ζήλο, την προσφορά, την Αγάπη, στον Ένα Εαυ­τό, στον Ένα Θεό, στη Μία Ύπαρξη.