ΕΝΟΤΗΤΑ

Η ανθρωπότητα βρίσκεται ακόμα στο στάδιο εκείνο κατά το οποίο ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την ύλη. Πλήθος ανθρώπων, οι περισσότεροι, δηλαδή, αυτοί που αποτελούν το σύνολό της, ακόμα δεν έχουν κατα­νοήσει την Αλλαγή , που ανατέλλει τη Νέα αυτή Κοσμική περίοδο. Ακόμη πραγματοποιούν τις ίδιες πράξεις, υποκι­νούμενοι από τις ίδιες σκέψεις, συνεχίζοντας τον ίδιο ρυθμό ζωής, ενώ ολόκληρη η γη, όλος ο πλανήτης έχει μπει σε μια άλλη δόνηση, σ’ έναν άλλο παλμό, που επι­βάλλει έναν ρυθμό ανώτερο, υψηλότερο, που ατενίζει τα Πνευματικά, τα Ουράνια.

Έχει ηχήσει ήδη πάνω στη γη το πρώτο Σάλπισμα, που σημαίνει στις καρδιές την έναρξη μιας Εποχής, που θα εί­ναι η Εποχή της πορείας προς το Φως. Της έναρξης της εποχής, που θα παραμεριστούν εμπόδια, που το Χέρι του Θεού, Ευεργετικό, θ’ απλωθεί ακόμα περισσότερο, για να έλξει Ψυχές και Πνεύματα, για να τα φέρει στην Τέλεια Ένωση, στην Ταύτιση μαζί Του.

Όμως αυτό το Σάλπισμα παρ’ όλη τη δύναμή του, άγγιξε τις Ψυχές εκείνες, που μπορούσαν να δονηθούν σε ήχους πιο λεπτούς, που είχαν την ικανότητα να δουν λίγο παρα­πέρα από την ύλη. Αυτές οι Ψυχές, αυτά τα Πνεύματα εί­ναι εκείνα, που ένιωσαν μέσα τους μια συγκίνηση και αισθάνθηκαν την ανάγκη να ενατενίσουν πιο ψηλά, να κοιτά­ξουν τον Θεό τους και να ζητήσουν με πόθο την επι­στροφή τους σ’ Αυτόν. Αυτά τα Πνεύματα, παρ’ όλο που είχαν συνήθειες υλικές, ενασχολήσεις και πορεία καθό­λου διαφορετική απ’ ό,τι των άλλων ανθρώπων, ένιωσαν μέσα τους ένα διαφορετικό παλμό και ξεκίνησαν ένα δρόμο, που βαδίζει προς την Πνευματοποίηση της από­στασής τους και σκοπό έχει την τελείωσή τους.

Όμως και τα Πνεύματα αυτά, που άκουσαν τον ήχο της Σάλπιγγας να ηχεί μέσα τους, πολλές φορές τον σκε­πάζουν, πολλές φορές τον ξεχνούν. Στην πορεία για Πνευματική άνοδο τα εμπόδια είναι πολλά. Στην πραγμα­τικότητα όμως, αυτό που ο άνθρωπος βλέπει για εμπόδιο δεν είναι εμπόδιο. Είναι αυτό ακριβώς που θα τον βοηθή­σει, αυτό ακριβώς που θα του δώσει τη δύναμη να ξεπεράσει, να νικήσει, να μπορέσει να φτάσει στο τέλος του δρόμου, καταξιώνοντας ο ίδιος τον Εαυτό του, έχοντας ο ίδιος, με τη βοήθεια βέβαια πάντοτε του Θεού, αναπτύξει τις Θείες του ιδιότητες και δυνάμεις στο έπακρον κι έχει ο ίδιος με το χέρι του αποθέσει στο κεφάλι του το Στε­φάνι του Νικητή, μαζί με το Χέρι του Θεού.

Η προσπάθεια του κάθε ανθρώπου είναι από τους παράγοντες, που είναι αδιάσπαστοι και αδιαίρετοι από την Πνευματική άνοδο και την πορεία προς την τελείωση. Ο δρόμος ο Φωτεινός, ο δρόμος που μας υπόσχεται στο τέ­λος τη Θεσπέσια Ένωση με τον Πατέρα, δεν είναι παρά ένας διαρκής αγώνας, μια διαρκής μάχη με την ύλη, με τον εαυτό μας τον κατώτερο, με τα πάθη, με τις αδυνα­μίες, με το «εγώ» μας. Μια διαρκής μάχη, που πρέπει να επικρατήσει το Φως, γιατί το Φως πάντα επικρατεί.

Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει, ότι όσο κι αν προσ­παθεί, όσο κι αν θέλει να εμμένει στο «εγώ» και στην ύλη, το μόνο που καταφέρνει είναι να διαιωνίζει το ταξίδι του μακριά από την Πατρική Αγκάλη, να μεγαλώνει το χρόνο της παραμονής του έξω απ’ Αυτή. Γιατί τα πάντα αργά ή γρήγορα θα επιστρέφουν στον Πατέρα, τα πάντα θα επι­στρέφουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν. Είναι ο Νόμος της Αγάπης, που ορίζει τα πάντα και έλκει στον Πατέρα, ότι εδημιούργησε. Είναι ο Νόμος της Αγάπης που έλκει την Αγάπη, που βρίσκεται μέσα σε κάθε άνθρωπο. Γιατί αυτό που βρίσκεται μέσα σε κάθε άνθρωπο, δεν είναι παρά η Αγάπη, είναι η Ουσία του Θεού, κι αυτή η Ουσία θα ελκυθεί αργά ή γρήγορα, όσο κι αν η ύλη παλεύει και θέλει να την κρατήσει δική της, όσο κι αν η ύλη προσπαθεί να την αλ­λοιώσει.

Η Ουσία του Θεού ουδέποτε αλλοιώνεται. Η Ουσία του Θεού είναι Θεία, είναι Μία, είναι η ίδια σε όλους τους αν­θρώπους, όποια μορφή κι αν έχουν, όπως και να την έχουν σκεπάσει, με όποιο τρόπο κι αν εκδηλώνεται.

Η Ουσία του Θεού υπάρχει και είναι Μία. Όταν ο άν­θρωπος μπορέσει να κατανοήσει την Ουσία του, όταν ο άνθρωπος μπορέσει πραγματικά να δει μέσα του, στο βά­θος του αυτή την Ουσία, τότε δεν απέχει πολύ από την Ένωση, τότε έχει μπει στο σωστό δρόμο, που θα τον οδη­γήσει στη Μία πορεία, που οδηγεί στον Πατέρα.

Η Ουσία του Παντός, που βρίσκεται μέσα σε καθετί και δονεί τα πάντα, είναι αυτή που θα του δώσει τη δύναμη, αυτή που θα τον τροφοδοτήσει και θα τον πληρώσει ολότελα, για να μπορέσει να προχωρήσει στο δρόμο της επαναστροφής.

Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει, ότι τα πάντα είναι Θεός. Και μόνο όταν φθάσει σ’ αυτή τη γνώση θα δει, ότι ακόμα και μέσα στην ύλη, που βλέπει γύρω του να δονείται, θα διακρίνει τη Μορφή του Θεού του. Θα δει μέσα στα λουλούδια τη Μορφή του Θεού και μέσα στο κελάρι- σμα του ρυακιού και στο κελάιδισμα των πουλιών, θα μπορέσει να ακούσει την Αρμονία του Σύμπαντος και τότε πραγματικά το πνεύμα του ελεύθερο θα υψωθεί πάνω από την ύλη, γιατί κανένας περιορισμός δεν θα υπάρχει και ελεύθερο θα το αφήσει να διαχυθεί μέσα στην Αρμονία, μέσα στην Ουσία του Θεού.

Η Ουσία του Θεού, που είναι η Αγάπη, είναι αυτή που θα ενεργοποιήσει τον Πνευματικό μηχανισμό του κάθε ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν έχει να κάνει τίποτα άλλο, παρά να αφεθεί σ’ αυτήν την Ουσία. Όσο περισσότερο ο άνθρωπος αφεθεί στην Ουσία του, τόσο περισσότερο εν­εργοποιείται, ανεβαίνει, γίνεται ένθερμος οπαδός του Φωτός και η πίστη του και ο πόθος του συνεχώς τροφοδο­τούνται και συνεχώς αυξάνονται και γίνονται ο Φωτεινός του Φάρος, που ουδέποτε λαθεύει, γίνονται η πυξίδα του, που τον οδηγεί σταθερά στο δρόμο του Θεού του.

Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει, ότι μέσα του πρέπει να εισχωρήσει, για να μπορέσει να εισχωρήσει μέσα στα πάντα, γιατί εφόσον υπάρχει μέσα του η Ουσία του Θεού, θα πει, ότι μέσα του υπάρχει το Σύμπαν. Εφόσον υπάρχει μέσα του το Σύμπαν, σημαίνει, ότι αν εισχωρήσει μες στην Ουσία του, θα έχει εισχωρήσει στα πάντα, θα έχει εισχω­ρήσει στον Πατέρα, που είναι παντού.

Όσο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται περισσότερο την ύπαρξη και την ενεργοποίηση της Θείας του Ουσίας, τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί την ενότητα των πάντων. Η ενότητα δεν είναι κάτι θεωρητικό, δεν είναι κάτι που εκ­φράζεται με τα λόγια, δεν είναι κάτι που μπορεί να περι­γράφει με ωραίες εκφράσεις και λόγια γεμάτα ρητορικά σχήματα. Η ενότητα είναι κάτι που νιώθεται και που βιώνεται. Η Ενότητα είναι αυτό που επικρατεί στα Σύμπαντα, είναι αυτό στο οποίο ο άνθρωπος, στην αρχή της εκπόρευσής του, στην αρχή της δημιουργίας του ήταν. Σ’ αυτό στο οποίο συμμετείχε και η τάση του της εξύψωσης του «εγώ» τον έκανε ν’ αποσπασθεί.

Η Ενότητα είναι αυτή που υπάρχει μέσα του και μένει καλυμμένη. Μα υπάρχει, γιατί η Θεία Ουσία, που βρίσκε­ται μέσα του, τι άλλο είναι από την Ενότητα. Εφόσον η Θεία Ουσία είναι παντού η ίδια, εφόσον είναι ο Θεός, τότε ποια η διαφορά; Αν ο άνθρωπος καταλάβει αυτό, τότε θα βλέπει γύρω του, μόνο τον Αδελφό του, μόνο το αντικαθρέφτισμα της δικής του πνοής και της δικής του ζωής. Θα βλέπει στον συνάνθρωπό του τη Θεία Ουσία και θα νιώθει να πάλλεται και να δονείται στον ίδιο ρυθμό και θα προσπαθεί αυτή τη Θεία Ουσία που αντικρίζει να την εξυψώσει, να την ενεργοποιήσει, να την κάνει να καλύψει όλον τον άνθρωπο και να την ενώσει με κάθε τρόπο μαζί του, να την ενώσει φανερά. Γιατί η ένωση η Πνευματική υπάρχει από πάντα και θα υπάρχει πάντα εις τους αιώνες. Όμως αυτή την Πνευματική ένωση, αυτή την αδιάσπαστη ένωση, που ήταν πάντα υπαρκτή και θα είναι πάντα, ο άν­θρωπος πρέπει να φτάσει στο σημείο να τη συνειδητο­ποιήσει και να την εκδηλώσει με τις πράξεις του, με τα λόγια του, με τη θαλπωρή της Αγάπης του και τις δονή­σεις, που θα εκπέμπει απ’ όλο του το «Είναι».

Η Ένωση είναι η δόνηση, που κάνει τον άνθρωπο να επικοινωνεί με τον άνθρωπο και τον ενώνει στη Μία Μο­νάδα, τον ενώνει στο Ένα και τον φέρνει σε τέλεια ταύ­τιση με όλη την ανθρωπότητα.

Η δόνηση της Ενότητας δεν ξεχωρίζει, περικλείει τα πάντα. Είναι αρκετά δυνατή για να περικλείσει όχι έναν άνθρωπο, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα, γιατί όταν ο άνθρωπος φθάσει στο σημείο να αισθανθεί μέσα του τη δόνηση της ενότητας, έχει εισχωρήσει μέσα στη Θεία του Ουσία και όταν καταφέρει να αφομοιωθεί απ’ αυτή, διαχέεται παντού και γίνεται μόριο, που μπαίνει στη Θεία Ουσία του κάθε ανθρώπου και αισθάνεται αμέσως Ζωή και Ρεύμα μέσα σε κάθε Ζωή και σε κάθε Ρεύμα κάθε συνανθρώπου του.

Η δόνηση της Ενότητας είναι κάτι πάνω από την ύλη, που συνέχει την ύλη. Είναι κάτι πάνω από τις μορφές, που συνέ­χει τις μορφές. Είναι κάτι, που συνέχει το Εκδηλωμένο και το Ανεκδήλωτο, την Ενέργεια, τη διαχεόμενη σ’ όλους τους Άπειρους Κόσμους, σ’ αυτούς που έχουν δημιουργηθεί και σ’ αυτούς που μέλλουν να γίνουν, στην Απειρότητα του Θεού. Η δόνηση της Ενότητας δεν κάνει καμιά εξαίρεση σε τίποτα. Είναι παντού και δονεί τα πάντα.

Ο άνθρωπος πρέπει να εισχωρήσει στη δόνηση της Εν­ότητας, γιατί είναι η δόνηση της Δημιουργίας, η δόνηση του Παντός. Όσο είναι έξω απ’ αυτή, τίποτα δεν μπορεί να τον φέρει στην Αλήθεια, όσο είναι έξω απ’ αυτή, η πλάνη υπάρ­χει μέσα του. Υπάρχει είτε σαν σπέρμα, είτε σαν δένδρο, είτε σε μεγαλύτερη έκταση, δεν έχει όμως σημασία η έκτασή της, σημασία έχει ότι υπάρχει. Μόνο η δόνηση της Ενότητας μπορεί να εξαλείψει από μέσα του κάθε πλάνη, γιατί αυτή η δόνηση μπορεί να τον κάνει ένοικο του Σύμπαντος ολόκληρου, μπορεί να τον κάνει ένοικο της Θείας Ζωής, του Θείου Ρεύματος, που επικρατεί παντού και συνέ­χει τα πάντα. Μπορεί να τον βάλει μέσα στη Ροή του Λόγου, που μέσα στη Θεία και συνεχή Του ανακύκλωση οδηγεί τα πάντα στην ολοκλήρωση και στην Τελειότητα.

Η δόνηση της Ενότητας είναι αυτό, που ο άνθρωπος πρέπει με κάθε τρόπο να επιδιώξει ν’ αποκτήσει. Όμως με ποιο τρόπο θα φθάσει σ’ αυτό το υψηλό στάδιο, που τα πάντα θα δονούνται μέσα του και αυτός θα δονείται μέσα στα πάντα; Δεν είναι εύκολο από τον άνθρωπο της ατομικό­τητας, που η μόνη δόνηση την οποία ένιωθε ήταν η δόνηση του «εγώ» του, η δόνηση του δικού του, του αυστηρά ατο­μικού, να σπάσει τα όρια και να φθάσει να δονείται στα πάντα και να αισθάνεται την κίνηση και τον παλμό ολόκλη­ρου του Σύμπαντος.

Σταδιακά πρέπει ο άνθρωπος να σπάσει τα κελύφη, με τα οποία έχει ενδύσει αυτό το Θείο Εαυτό του, που γνωρίζει να δονείται στην Ενότητα, γιατί πάντα δονείται στην Ενότητα. Μοναδική πορεία, που πρέπει να ακολουθήσει, είναι η πο­ρεία προς τα έσω. Η πορεία προς τον έσω, τον Θείο Εαυτό του για να μπορέσει να φθάσει στην Ενότητα.

Για να μπορέσει όμως να πορευθεί προς τα έσω ο άν­θρωπος της ύλης, που έχει αποδυναμωθεί, πρέπει να ζητή­σει βοήθεια από Άνω, να ζητήσει βοήθεια από τον Θεό του.

Γιατί ποιος άλλος μπορεί να τον βοηθήσει να διαλύσει και να καταθρυμματίσει αυτά, που χρόνια και χρόνια σμίλευε και έφτιαχνε γύρω από το Θείο Εαυτό του, παρά μόνο ο ίδιος ο Θεός, παρά μόνο η Ουσία του Παντός, που κομμάτι της υπάρχει μέσα του. Κι έτσι ο άνθρωπος με μια κραυγή πρέπει να υψώσει τη φωνή του, τη φωνή της ψυχής του και του «Είναι» του και να ζητήσει από τον Θεό του τη βοήθεια, να ζητήσει να τον δυναμώσει, να δώσει στα χέρια του τα εργα­λεία της Αγάπης και τη Φλόγα του Πυρός, για να μπορέσει να κατακαύσει όλα τα κελύφη της ύλης, που πραγματικά είναι πολύ αδύναμα μπροστά στο Θείο Μεγαλείο.

Πρέπει ο άνθρωπος να ποθήσει την Ένωση, κι αυτός ο πόθος είναι που θα του δώσει στα χέρια του τα όπλα και θα τον μεταβάλλει σε Φωτιά. Και το Πυρ το Θείο θα τον δυνα­μώνει συνεχώς, για να μπορεί να κατακαίει και να θρυμματί­ζει τα δικά του καλύμματα, για να φθάσει στο δικό του Θείο Εαυτό, που είναι ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει να φθάσει στον Πατέρα. Γιατί ο Θείος Εαυτός σ’ όλους τους ανθρώπους είναι Ένας, σ’ όλους τους ανθρώπους ταυτίζε­ται με τον Πατέρα. Ο Θείος Εαυτός είναι ο Πατέρας.

Ο άνθρωπος πρέπει να προχωρεί προς τα μέσα. Η προσπάθειά του δεν είναι παρά μια πορεία προς το εσωτερικό του «Είναι», προς τα μύχια του «Είναι» του. Δεν είναι παρά μία αποκάλυψη συνεχής του Θείου Εαυτού του, έλκοντας βέβαια συνεχώς τη βοήθεια από τον Πατέρα του, τον Ουρά­νιο Πατέρα του, που προσφέρει απλόχερα, χωρίς να κατα­λογίζει λάθη, χωρίς να καταμετρά την προσφορά Του.

Ο Ουράνιος Πατέρας δίνει σε καθέναν που μάχεται, δί­νει σε καθέναν που προσπαθεί να σπάσει τα καλύμματά του, τα παραπετάσματα που έχει θέσει, δίνει και σ’ αυτόν, που ακόμα δεν άρχισε, μα που υπάρχει μέσα του ο πόθος ν’ αρχίσει, δίνει σε όλους. Κι όταν η προσπάθεια γίνεται από τον άνθρωπο, τότε ο Πατέρας – Έλεος, ο Πατέρας – Αγάπη, συγχωρεί τα λάθη, συγχωρεί τις αμέλειες και τις καλύπτει ο Ίδιος με το Φως Του και τις πλαισιώνει ο Ίδιος με την Αγάπη Του και τις μετουσιώνει ο Ίδιος σε Φως και σε Μελωδία και σε έκφραση Θείας Ποιότητας.

Όμως ο άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει, ότι η προσπά­θεια να εισχωρήσει στο «Είναι» του είναι αυτή που θα τον βοηθήσει, που πραγματικά χρειάζεται. Πρέπει να πάψει να κοιτάζει γύρω του, πρέπει να πάψει ν’ αναζητά την Αλήθεια μέσα σε ό,τι αντικρίζει, πρέπει να πάψει ν’ αναζητά την Αλήθεια στα βιβλία και στις γνώσεις τις επίκτητες, που μέ­χρι τώρα γέμιζαν τη διάνοιά του και του άνοιγαν δρόμους, που οδηγούσαν περισσότερο στην ύλη, παρά στο Θεό. Ο άνθρωπος πρέπει πρώτα ν’ ανακαλύψει τον Θείο Εαυτό του, για να μπορέσει έπειτα αυτόν τον Θείο Εαυτό να τον δει και μέσα στην ύλη, να τον δει και μέσα σε καθετί που αποτελεί τη γη, για να μπορέσει να τον δει και στο χώμα ακόμα και στην πέτρα, γιατί ο Θεός υπάρχει παντού. Μόνον όταν ο άνθρωπος μπορέσει να εισχωρήσει μέσα στον Θείο Εαυτό του, θα μπορέσει να καταλάβει αυτό που τα Ευαγγέλια γρά­φουν, ότι ο Θεός είναι παντού, την Πανταχού Παρουσία, την Αιώνια Παρουσία, τη Θεία Παρουσία, που καλύπτει τα πάντα.

Αν μέσα του ο άνθρωπος δεν αντικρίσει τη Θεία αυτή Παρουσία, τότε τα μάτια του δεν μπορούν να φωτισθούν και η ψυχή του δεν μπορεί ν’ ακούσει τις Αρμονίες του Σύμπαντος. Είναι αδύνατον τα μάτια, που δεν γνώρισαν τη Θεία Φωτιά να τη διακρίνουν, είναι αδύνατον τα μάτια, που δεν είδαν το εσωτερικό Μεγαλείο να μπορέσουν να τ’ ανακαλύψουν μέσα σε καθετί, που πλανιέται στον πλανήτη αυτό, είναι αδύνατο τα μάτια που δεν αντίκρισαν τη Μορφή του Θεού μέσα στο «Είναι» τους, να δουν τη Μορφή του Θεού μέσα στον συνάνθρωπό τους.

Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει ότι τα πάντα είναι Ένα. Αυτή την εποχή θα γίνει η αρχή της πορείας για την Ένωση. Αυτή την εποχή ο άνθρωπος θ’ αρχίσει να συνειδητοποιεί σιγά – σιγά την Ενότητα. Θ’ αρχίσει, δηλαδή, την πορεία προς τα μέσα. Θ’ αρχίσει να ψάχνει να βρει τον Θείο Εαυτό του, ωθούμενος από μια δύναμη πιο ισχυρή απ’ ό,τι μέχρι τώρα γνώριζε, από μία δύναμη που θα είναι πέρα και πάνω από κείνον, που θα είναι πάνω από το χρόνο και πάνω από τον περιορισμό του χώρου, που θα έρχεται κατευθείαν από το Άχρονο και Άχωρο, κατευθείαν από τον Αιώνιο, τον Έναν, για να τον ωθήσει ν’ αρχίσει μια πορεία διείσδυσης και να μπορέσει να βρει τον Θείο Εαυτό του. Για να τον ωθήσει να εισχωρήσει μέσα στον Θείο Εαυτό του και να φθάσει στο σημείο της απορρόφησης απ’ Αυτόν, ώστε τα πάντα μέσα του να γίνουν Ένα, ώστε τα πάντα να ενοποιη­θούν με τον Λόγο, τα πάντα να γίνουν Λόγος, Πατέρας, Μητέρα, Θεία Παρουσία.

Ο άνθρωπος ο περιορισμένος, ο άνθρωπος που μέχρι τώρα γνώριζε και ευχαριστιόταν να βάζει στεγανά στη σκέψη του, στους σκοπούς του, στα ιδανικά του, ο άνθρω­πος, που μέχρι τώρα φοβόταν ν’ απλώσει τα φτερά του πάνω απ’ ό,τι γνώριζε, θα επιστρέφει στον Πατέρα. Θα γίνει ξαφ­νικά ένα Πνεύμα άυλο, που θα σπάσει διαμιάς καθετί και θα πετάξει μέσα του και μέσα στο πέταγμα αυτό θα φθάσει στον Πατέρα του.

Μια πορεία στην εμβάθυνση του «είναι» μας είναι η πο­ρεία για να βρούμε τον Θεό, γιατί μέσα στον καθένα υπάρ­χει ο Θεός, κι όσο προχωρούμε μέσα μας τόσο συνειδητο­ποιούμε αυτή την Αλήθεια, τόσο αισθανόμαστε να πάλλεται μέσα μας η Θεία Μορφή, η Θεία Παρουσία, το Θείο Άγγιγμα, η Θεία Πνοή, που Εκείνος μας έδωσε. Η Θεία Πνοή που μπορεί να γίνει ολόκληρος άνεμος, που μπορεί μέσα σ’ αυτή την Πνοή να παρασύρει κάθε ύλη και να τη μετουσιώσει και να την κάνει τόσο λεπτοφυή, τόσο φωτισμένη, που να γίνει κι αυτή Ένα με το Πνεύμα, Ένα με την Ουσία.

Τα πάντα θα επιστρέφουν στην Ουσία απ’ όπου ξεκίνη­σαν, τα πάντα θα γίνουν Ουσία, γιατί ο άνθρωπος είναι Ουσία. Ξεκίνησε ως Ουσία, Ουσία παρέμεινε και Ουσία θα επιστρέφει. Τα περιβλήματα της ύλης δεν είναι τίποτα άλλο, παρά εκείνο το μέσο το οποίο θα δώσει τη δυνατότητα στη Θεία Ουσία, που υπάρχει, να ενεργοποιηθεί, να γίνει Φλόγα, να γίνει Φωτιά, να γίνει Πυρ και να μεταβάλλει την ύλη σε Ουσία ίδιας ποιότητας και να την περικλείσει μέσα της σε σπερματική κατάσταση, όπως ήταν στην αρχή της Δημιουρ­γίας, όπως ήταν τότε που εκπορεύτηκε. Κι έτσι ο άνθρωπος να γυρίσει μέσα στον Πατέρα, σαν Απειρότητα και σαν Φως, όπως είναι ο Πατέρας και να γίνει ένα μαζί Του και να υπάρ­χει παντού και να καταυγάζει τα πάντα. Να υπάρχει στα Σύμπαντα, να εισπνέει και να εκπνέει και η εισπνοή του αυτή και η εκπνοή του να είναι μια δημιουργία, να είναι Άπειροι ήχοι Αρμονίας, να είναι η Τελειότητα, που ξεχύνε­ται παντού. Θα είναι ο δημιουργός μέσα στον Δημιουργό του, ο ένας μέσα στον Ένα. Θα είναι η ένωση μέσα στην Ένωση. Θα είναι αυτό που ήταν από πάντα, που όμως ξέχασε και δεν γνωρίζει. Η Ουσία μέσα στην Ουσία, η Αγάπη μέσα στην Αγάπη και το Φως στο Φως. Θα είναι ο Λόγος μέσα στον Λόγο.

Ω Αδελφοί, πόσο υψηλή η θέση του ανθρώπου, πόσο μεγάλο το Έλεος και η Αγάπη του Πατέρα, πόσο ο άνθρω­πος παρανόησε και ξέχασε τη Θεία του Ουσία, πόσο απέχει από την αποστολή του κι από τον προορισμό του.

Ω Ύψιστη Αποστολή, μεγάλος προορισμός να υπάρχει ο άνθρωπος μέσα στα Σύμπαντα, να υπάρχει ο άνθρωπος μέσα στον Πατέρα, να υπάρχει ο άνθρωπος μέσα σε καθετί, που δονείται και πάλλεται μέσα στα έμβια και στα άψυχα.

Ω προορισμός απέραντος, θεσπέσιος, με πόσο φριχτό τρόπο ο άνθρωπος περιέκλεισε αυτή τη Θεία Ουσία, που έχει την ικανότητα να γίνει ένα με τα πάντα, μέσα στην ύλη του, και της έδωσε τον προορισμό να δίνει Ζωή μόνο στην ύλη την περιορισμένη, μόνο στην ύλη που αποτελεί ένα σώμα, αυτή που μπορεί να δώσει Ζωή στα πάντα, αυτή που είναι η ίδια η Ζωή, γιατί είναι ο Πατέρας, γιατί είναι τα πάντα.

Ω άνθρωπε, συνειδητοποίησε την Απειρότητα, που κρύ­βεις μέσα σου. Σκύψε για λίγο να δεις αυτό που υπάρχει. Προσπάθησε να διεισδύσεις στην Ουσία σου, που είναι το παν, για να μπορέσεις να φθάσεις στο σημείο να αποκτήσεις τη δόνηση της Ενότητας. Γιατί η δόνηση της Ενότητας είναι αυτή που θα κυριεύσει και σένα μα και τον πλανήτη ολόκληρο. Η δόνηση της Ενότητας είναι αυτή, που αυτή την Κοσμική περίοδο πρέπει να επικρατήσει στη γη. Είναι αυτή, που θα επιφέρει το Κάλλος, γιατί μόνο όπου υπάρχει η Ενότητα, υπάρχει το Κάλλος, η Αρμονία. Ό,τι δεν είναι Ενότητα είναι δυσαρμονία, ό,τι δεν είναι Ενότητα, δεν είναι Θεός. Ο Θεός είναι Ενότητα κι όσο ο άνθρωπος την αντιμά­χεται, αντιμάχεται τον Θεό, την Ουσία του, τον Εαυτό του, γιατί κι ο ίδιος ο εαυτός του είναι Ενότητα, είναι Θεός. Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει τη μεγάλη Αλήθεια. Πρέπει να την τοποθετήσει μέσα στο νου του, για να μπορέσει να διασπάσει τα στεγανά, που μέχρι τώρα έθετε και να πετάξει πέρα και πάνω απ’ αυτά και να δει την Αλήθεια σ’ όλη της την έκταση και σ’ όλη της τη λαμπρότητα και να μπορέσει να κάνει την αρχή της διείσδυσης μέσα στο Απέραντο «Είναι» του, που δεν είναι παρά το Είναι του Ενός και Μοναδικού Θεού.