ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Κάθε δημιούργημα φέρει τη σφραγίδα του δημιουργού του, που δηλώνει την Τελειότητα Αυτού. Το Σύμπαν δημιουργήθηκε από το Άπειρο και σχηματοποιήθηκε από το Άυλο. Υπόκειται και κυβερνάται από Αμετάπτωτους και Αναλλοίωτους Νόμους. Διακατέχεται από Τελειότητα, Αρμονία, Συνοχή.

Το Απεριόριστο Ένα, ο Θείος Νους, μέσα στην Άπειρη Αγάπη Του εκδηλώθηκε και δημιούργησε το Παν. Το Τέλειο δημιουργεί την Τελειότητα, το Ατελεύτητο την Απεραντοσύνη, το Κάλλος την Αρμονία και η Ενότητα τη Συνοχή, που περικλείει τα πάντα και τα κραδαίνει στις Θείες δονήσεις, στις δονήσεις του Θείου Νου, του Θεού. Αυτές οι δονήσεις μεταφέρουν τη Θεϊκή Ενέργεια, που μορφώνει τα Σύμπαντα.

Ο Θεός είπε και εγένετο. Ο Λόγος του Θεού περικλείει όλες τις Θεϊκές Δυνάμεις, τη Θεϊκή Ενέργεια, που προκαλεί τις ανάλογες ζυμώσεις, εκρήξεις, αντιδράσεις και μορφοποιεί την Κτήση ολόκληρη. Ο Λόγος εξεπορεύθη από τον Θεό, αλλά και μεταφέρει τον Θεό. Ο Λόγος είναι ο Θεός, που διαχέεται και πληροί τα Σύμπαντα. Γι’ αυτό και άμεσα δημιουργεί. Ο Θεός – Πηγή – Εκπόρευση και ο Λόγος – Δημιουργός ταυτίζονται απόλυτα σε Ένα. Γι’ αυτό και ολόκληρη η Δημιουργία είναι αλληλένδετη, και ενταγμένη στους Θείους Νόμους συνθέτει την Ενότητα.

Οι Θείοι Νόμοι διατηρούν την Αρμονία και το Κάλλος. Οτιδήποτε ταράζει την Τελειότητα, τους υποκινεί. Σκοπός τους να διδάξουν την ισορροπία και να αποκαταστήσουν αυτήν, μετά από κάθε διαταραχή. Είναι οι Απαράβατοι Κανόνες της Δημιουργίας. Η αδράνεια των Νόμων δηλώνει το ιδανικό. Το παν εναρμονίζεται με αυτούς, η Δημιουργία βρίσκεται σε Αρμονία με το Θείο. Αντίθετα η ενεργοποίησή τους δηλώνει την καταστροφή. Ένα μέρος του όλου αποστατεί, αγνοώντας την Ενότητα των πάντων. Η αρμονία χάνεται. Οι Νόμοι κινούνται για να επαναφέρουν την Τάξη. Το αποστατημένο τμήμα διδάσκεται από τα κακά της αποστασίας την ευτυχία και τη γαλήνη της Ενότητας. Τίποτα το λανθασμένο μέσα στην Πανσοφία του Θεού.

Ο Λόγος – Δημιουργός δημιουργεί τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ όμοίωσιν» (Γεν. Α΄, 26). Ο άνθρωπος φέρει εντός του Ουσία Θεία και είναι εναρμονισμένος με τον Δημιουργό του. Γνωρίζει τους Νόμους και κατέχει Θείες Δυνάμεις. Έχει την Ευλογία του Θεού και το δικαιωμα από Αυτόν να κυβερνά και να κατευθύνει ένα τμήμα από το Άπειρο Σύμπαν. «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε τήν γήν και κατακυριεύσατε αυτής και άρχετε τών ιχθύων τής θαλάσσης και τών πετεινών τού ουρανού και πάντων τών κτηνών και πάσης τής γής και πάντων τών ερπετών τών ερπόντων επί τής γής». (Γεν. Α΄, 28).

Ο Θεός στην υπηρεσία του ανθρώπου έχει θέσει την εντός του Θεότητα, την εντός του Παντογνωσία. Ο ελεύθερος χειρισμός του θα εκδηλώσει τη Δημιουργία. Ο άνθρωπος επλάσθη Τέλειος, όμως πρέπει ελεύθερα να αναδείξει την Τελειότητά του και να αποκτήσει το δικαίωμα να γίνει Συγκυβερνήτης του Απείρου, Συνεργάτης του Θεού. Όμως ο άνθρωπος δεν εκφράζει τα μηνύματα της εσωτερικής του Πηγής με τρόπο σωστό. Ωθείται σε λάθος συμπεράσματα και παραποιεί τις εσωτερικές του δυνάμεις. Αποστατεί θέλοντας να αποκοπεί από την Ενότητα και να εκδηλωθεί ως Μονάδα. Υποκινεί τους Νόμους και επισύρει τη διδαχή του. Η γη υποβιβάζεται, γιατί ο άνθρωπος το θέλησε. Αντλώντας ενέργεια από την τόσο δυνατή σε Θεότητα ύπαρξή του κατασκευάζει το λανθασμένο περιβάλλον του. Η Δημιουργία, που αναμένει την Τέλεια Εκδήλωσή της από τον άνθρωπο, αντιμετωπίζει την παραποίησή της.

Ο άνθρωπος πλάθει το νου του, που είναι απόρροια του καταβιβασμού του και της εκούσιας αποκοπής του από το Θείο Νου. Υποδουλώνεται και περιορίζεται από αυτόν. Διαχωρίζει τον κόσμο του σε Καλό και Κακό, γιατί πλέον δεν μπορεί να κατανοήσει τη Μοναδική Αρχή, το Απείρως Αγαθό. Έτσι διαμορφώνει την πλάνη του και ζει μέσα σ’ αυτήν, πιστεύοντάς την για Αλήθεια. Οι αλήθειες του όμως καταρρίπτονται η μια μετά την άλλη, γιατί εξηγούν το Αιώνιο, εντάσσοντάς το στη φθορά.

Όσο ο άνθρωπος διατηρεί το νου του, δεν πρόκειται να αντικρίσει το Φως. Γιατί ο νους συμβιβάζει την Αλήθεια με την πλάνη, την Καλοσύνη με την κακία, την Αγάπη με το μίσος. Όσο ο άνθρωπος δέχεται το συμβιβασμό δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν. Περιπλέκεται στις έννοιες αναζητώντας το Αλάνθαστο, που μέσα στο χώρο του νου δεν υπάρχει. Μόνο όταν τον καταρρίψει και υψωθεί πάνω από αυτόν θ’ αρχίσει να νιώθει πάλι την Πνοή της Τελειότητας, το Μεγαλείο της Δημιουργίας.

Το δημιούργημα άνθρωπος θέλησε να ονομαστεί δημιουργός. Και ενώ ο Δημιουργός του διοικεί τα πάντα, χωρίς να τα περιορίζει και τα κατευθύνει με την Άπειρη Αγάπη Του, αυτός επιζητά την υποδούλωση. Αντιτάσσει την Ατέλεια στην Τελειότητα, επιδοκιμάζοντας την αποτυχία του. Όμως στο Τέλειο δεν μπορεί να εισχωρήσει το Ατελές. Έτσι το Ατελές αποκόπτεται, για να διαδράμει την πορεία του και να καταλήξει στην αρχική του Τελειότητα. Όσο ο άνθρωπος διατηρεί τον τίτλο του δημιουργού πάντα θ’ αποτυγχάνει, γιατί διαιωνίζει την αποστασία του. Πρέπει να εναρμονίσει το «Είναι» του με τους κραδασμούς του Λόγου Δημιουργού. Τότε αυτομάτως γίνεται δημιουργός. Δημιουργός Αρμονίας, Δημιουργός του Παντός.

Αυτή η θέση περιμένει τον άνθρωπο από την αρχή της εκπόρευσής του. Γι’ αυτό η Δημιουργία αναμένει από αυτόν την Τέλεια Εκδήλωσή της. Γιατί συντονιζόμενος με το Λόγο – Δημιουργό, δεν θα μπορούσε παρά να ενεργεί σαν Αυτόν. Μέσα από τον άνθρωπο η Δημιουργία θα ολοκληρωθεί. Μέσα από αυτόν θα οδηγηθεί στην Πηγή της, χωρίς να πάψει να υπάρχει. Όταν ο άνθρωπος οδηγηθεί διαμέσου του Λόγου – Δημιουργού στον Θεό – Πηγή, τότε και η Δημιουργία ολόκληρη θα αποκτήσει πάλι την ισορροπία της μέσα στη Θεότητα. Τα Σύμπαντα θα αντηχήσουν από Υπερτέλειους ήχους, χωρίς καμιά παραφωνία. Οι Νόμοι θα αδρανοποιηθούν, γιατί τίποτα δεν θ’ αντιτίθεται σ’ αυτούς. Παντού η Ένωση, παντού η Αγάπη.

Ο Άνθρωπος είναι αναγκαίο να αντιληφθεί τη θέση του μέσα στο Σύμπαν. Είναι αλληλένδετος με το Σύμπαν, γιατί συνδέεται με τον Θεό, που το δημιούργησε. Στο χέρι του κρατά την Ενότητα, στο Λόγο του στηρίζεται η Δημιουργία. Όταν ο λόγος του πλανάται, η ισορροπία χάνεται. Όταν ο Λόγος του εναρμονίζεται με το Θείο Λόγο, τα πάντα είναι Τέλεια και η Βασιλεία των Ουρανών υπάρχει παντού.