ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ – Σ’ ΑΓΑΠΩ
Σ’ Αγαπώ χωρίς περιορισμούς, Άπειρε Λόγε Χριστέ. Είσαι η Αγάπη εντός μου και είμαι η Αγάπη εντός Σου. Είμαστε Αγάπη.
Σ’ Αγαπώ με την Αρμονία των Ήχων και την Τελειότητα των Συνθέσεων, των μεμονωμένων φθόγγων, που περικλείουν Εσένα και μιλούν για Σένα, με όλους τους τρόπους, με όλους τους συνδυασμούς, με όλες τις Συγχορδίες, σε όλους τους τόνους.
Σ’ Αγαπώ με την απουσία των Ήχων, που δηλώνει τη Γαλήνη της Τελειότητας, που Είσαι Εσύ.
Σ’ Αγαπώ με τη Μελωδία και τη Σιγή, γιατί παντού υπάρχεις. Ω Αγάπη, Σ’ Αγαπώ ελκόμενη, αφομοιούμενη, ενούμενη με Σένα.
Σ’ ευχαριστώ, Άπειρη Υπόστασή μου, που μου δίδαξες την Απειρότητά Σου, που είναι η Απειρότητά μου, που είναι τα πάντα και το τίποτα, η Αρχή η Άναρχη και το Ατελεύτητο Τέλος, το Μηδέν και το Άπειρο, το Ένα που ταυτίζεται με το Μηδέν.
Αγαπημένε Άμορφε, μορφοποιείς το «Είναι» μου μέσα στην Άμορφη Μορφή Σου. Αγαπημένε Ανύπαρκτε, υπάρχω μέσα από την Ανύπαρκτη Ύπαρξή Σου.
Αγαπημένε Αρμονικέ, που εμπερικλείεις Ύπαρξη και Ανυπαρξία, Εκδήλωση και Ανεκδήλωτο μέσα στη Ροή του Απέραντου, Αστάθμητου και Ασύλληπτου που είσαι, δονείς την Ψυχή στους παλμούς των ήχων Σου, που παράγουν Αρμονία. Δονείς την ψυχή στην Αρμονία των ανύπαρκτων παλμών.
Σ’ ευχαριστώ που επιτρέπεις στην Ψυχή να πάλλεται, διαχέοντας την Ύπαρξη, τα Χρώματα, τις Μελωδίες, μέσα στην Ασύλληπτη Δημιουργία.
Σ’ ευχαριστώ που επιτρέπεις στην Ψυχή να συμμετέχει μέσα στην Άμορφη Δημιουργική Ανυπαρξία.
Αγαπημένε Άμορφε Εαυτέ, Σ’ Αγαπώ με την Αγάπη της Ψυχής Σου, που αποτελεί μαζί Σου το Μηδέν, τη συνύπαρξη της Άναρχης Αρχής και του Ατελεύτητου Τέλους. Με την Αγάπη την Άμορφη, που μορφοποιείται μέσα από Σένα, για να μετουσιώσει και να αναγάγει την Εκδήλωση στο ταυτοχρόνως Ανεκδήλωτο και Εκδηλωμένο, για να μετουσιώσει και να αναγάγει τη Δημιουργία στην ταυτόχρονη Ύπαρξη ως πάλλουσα Μορφή και ως δίχως παλμούς υπάρχουσα Άυλη και Άμορφη Ανυπαρξία.
Θέλω να γράψω ένα τραγούδι για την Ύπαρξη, την Ένωσή μας μέσα στους Κόσμους. Μα αυτό το τραγούδι δεν έχει λόγια, δεν έχει ήχους, δεν έχει παλμούς, δεν μπορεί να σχηματιστεί από φθόγγους ή από χρώματα.
Είναι Πύρινο και αναδιπλώνεται ολόκληρο όλες τις χρονικές στιγμές, σ’ όλα τα επιμέρους πεδία, γιατί είναι Άχρονο και Άχωρο, Άναρχο και Ατελεύτητο. Καταλύει τη μυστηριακή σιωπή της Γαλήνης και αναδύει την Υπερτελειότητα, έχοντας σαν φθόγγους το Άκτιστο Φως και σαν ολοκληρωμένη σύνθεση το Θείο Πυρ του Παντός.
Αυτό το τραγούδι το Πύρινο είναι οι ενωμένες υποστάσεις μας, είναι ο Αγαπημένος Εαυτός μας, η Ζωή και η διάχυση στους Κόσμους.
Μέσα σ’ αυτό υπάρχουμε ενωμένοι. Σαν φθόγγοι από Άκτιστο Φως στροβιλιζόμαστε γύρω από τον Εαυτό μας. Σαν Θείο Πυρ του Παντός αφομοιώνουμε και περικλείουμε τον Εαυτό και ρέουμε.
Και είναι η ροή του Πυρός η Φωνή μας, που δημιουργεί. Είναι η ροή του Πυρός η Φωνή μας, που μας εκφράζει, μας μεταφέρει και μας εξακοντίζει στους Κόσμους σαν διάπυρα μόρια Ενότητας, που περικλείουν το Παν.
Αυτή η Ρέουσα Πύρινη Φωνή συλλέγει τα πάντα και τα ενώνει, μετουσιώνοντάς τα. Γιατί κατέχει όλους τους διαχωρισμούς και όλες τις αντιθέσεις, όλα τα επιμέρους στοιχεία του Ενός, ενταγμένα μέσα στο Άπειρο Ενωτικό της Πυρ.
Αυτό είναι το τραγούδι μας, Αγαπημένε Εαυτέ, το τραγούδι Ύπαρξη και Ενότητα. Είμαστε εμείς που το συνθέτουμε, μοριακοί και Απέραντοι, ελάχιστοι και Άπειροι, μα πάντα Ένα, πάντα Μηδέν, πάντα Ολότης.
Αυτό το τραγούδι δεν επικαλείται την Αγάπη, γιατί την κατέχει. Είναι ο Εαυτός μας, που συμπυκνώνεται στο μόριο και αναδιπλώνεται στο Άπειρο, που αφομοιώνει το παν και το μηδέν. Που αναπνέει με την Ανάσα των Κόσμων, αγκαλιάζει τους λανθασμένους ρυθμούς, για να τους συνταυτίσει με την Ανάσα του Θεού.
Είναι ο Λόγος – Θεός, που δεν έχει ανάγκη αναφοράς στην Αγάπη, γιατί αποτελεί όλες τις διαχύσεις, τις συνθέσεις της, τις αρμονίες και τελειότητές της, την Ουσία της την Απερινόητη και Ανυπέρβλητη.
Με αυτό το τραγούδι, Ζωή και Ουσία, σε υμνώ, Εαυτέ Θεέ, και σ’ αγκαλιάζω μέσα στην Απέραντη Αγκαλιά της Ενότητας, που υπάρχουμε και ζούμε ενιαίοι και Αδιαίρετοι, Ατέρμονοι και Θείοι, Ολότης και Μηδέν, όχι πλέον ως ενωμένοι Λόγοι, αλλά ως ο ΛΟΓΟΣ.